The Tragic Romance

Everyone says to me how fortunate I am to have such a wonderful life. But they have no idea that it was the other way around. I have a decent life and a family, but I'm not completely happy with it. It's not that I wasn't contented with what I have, but because I can't live the life that I want. And it's because of my parents who always dictates and tells me what to do in almost everything.

"Diana, my darling," bati sa akin ni Tita Carmen at nakipagbeso-beso ng makarating sila sa table na kinaroroonan ko kasama ang aking mga magulang. Narito kami ngayon sa sarili naming restaurant at magdi-dinner kami ngayon kasama ang pamilya ni Eric Suarez. Si Eric ay ang matagal ko ng manliligaw pero hanggang ngayon ay hindi ko pa rin siya sinasagot at maraming beses ko na rin siyang ni reject. Dahil hanggang kaibigan lang ang turing ko sa kanya at saka isa pa ay hindi ko siya mahal gaya sa kung paano niya ako mahalin. Masakit man para sa kanya pero iyon ang totoo. Ngunit sa kabila ng lahat ng rejections na natanggap niya sa akin ay hindi pa rin siya tumitigil. Dahil siguro sa pinanghahawakan niya ang isang bagay na walang kasiguraduhan na magiging daan para mahalin ko rin siya.

"So, let's talk about your upcoming wedding. Five months from now." Tita Carmen said with a genuine smile on her lips. She looked at me, so I just smiled back at her. Because all I can do right now is to pretend that I'm okay even though it was the other way around.

"Mabuti pa po kumain na muna tayo. Baka lumamig na ang mga pagkain," wika ko ng matapos ilapag ng waiter 'yong pagkain na ipinahanda nina mommy at daddy. At sumang-ayon naman ang lahat.

Habang kumakain kami ay tahimik lamang ako at nakamasid sa kanila. I want to defy my parents' decision about me marrying Eric, but I can't since I know they'll disown me if I do. My parents have complete control over my life, and I am unable to intervene. I can't also make my decisions on my own because I wasn't allowed to do so. I also feel like a bird that is locked up in a cage. My life is not the way people think it is because behind of it. Something is hiding.

"Alam niyo excited na ako sa kasal kahit na medyo matagal pa mangyayari. I'm really excited," nakangiting wika ni Tita Carmen at halatang-halata naman na excited siya. Kung excitement ang nararamdaman niya ay  kabaliktaran naman ang sa akin. Sino nga ba naman ang magiging excited na makasal sa taong di mo naman mahal?

"Ako rin mare," wika naman ni mommy at sumulyap sa akin.

"Aren't you excited?" tanong ni tita Carmen sa amin ni Eric. I look at him and saw him smiled before saying something.

"Of course mom. We're happy, right?" ani Eric. Hinawakan nito ang aking kamay at tumingin sa akin kaya naman ngumiti na lang ako bilang tugon. Nagpatuloy ang pag-uusap ng magulang namin ni Eric samantalang ako ay tahimik lang. For your information, Eric and I have been engaged already for two months. Even though I'm not in love with him, my parents forced me to accept the arranged marriage for the sake of our family business. 

Habang nagdi-dinner kami ay kasabay nito ang pagpaplano tungkol sa kasal. Sila pala, dahil yung mga magulang lang namin ang mga nagpa-plano sa lahat. Honestly, I'm struck by how absurd it is to get engaged to someone you don't love, and it saddened me that I can't do anything to stop it. And the fact that most of the businessmen use their children because of the company's benefit with the help of each party. It's depressing, but it's the truth.

Nang tapos na kami mag-dinner ay napagdesisyonan na namin umuwi. Habang nasa biyahe kami nina mommy at daddy ay naglakas-loob ako na mag-request sa kanila. Ang hirap mag-request sa kanila kase madalas  akong hindi pinagbibigyan sa gusto ko kaya madalas na din akong hindi nagre-request. Pero ngayon ay susubukan ko ulit. 

"Sana pumayag siya," wika ko sa aking isipan at nag-cross finger pa. 

"M—Mom, Dad," panimula ko at agad na napatingin sa akin si mommy.

"What?" tanong nito at nakataas ang isang kilay kaya napalunok naman ako dahil sa kanyang mga tingin na ipinupukol sa akin.

"Uhm gusto ko po sana na magbakasyon kasama si Celestine bago man lang ako makasal," wika ko kay mommy at nagkatinginan sila ni dad.

"Mom, Dad please." I pleaded.

"Fine. Kailan ba kayo aalis?" Napalukso naman ang aking puso dahil sa tinuran ni mommy. Sa totoo lang hindi pa alam ni Celestine ang tungkol dito. Gusto kong lumayo na muna kahit pansamantala man lang. Gusto kong maging tahimik muna ang buhay ko, kumbaga yung tila walang problema na iniisip.

"Bukas po," I answered, and her eyes got widen. Maybe she didn't expect that I'll leave as soon as possible to take a vacation.

"You should tell this to Eric. Isama mo na lang din kaya siya para naman makapag-bonding kayo."

"Mom, marami pa namang pagkakataon para do'n," wika ko at tumango lang siya. Habang ako naman ay napahinga ng maluwag.

Pagdating namin sa bahay ay agad akong nagtungo sa aking silid at tinawagan si Celestine para sabihin sa kanya ang plano kong magbakasyon kasama siya. Mabuti nalang gusto rin niya na magbakasyon kaya naman inayos ko kaagad ang mga gamit na dadalhin ko. Yung sasakyan nina Celestine yung gagamitin namin papunta sa lugar ng mommy niya kaya tuloy na tuloy na ang alis namin bukas.

Pagkatapos kong mag impake ng mga gamit ay nagtungo muna ako sa balkonahe. Agad naman na sumalubong sa akin ang malamig na simoy ng hangin kaya naman napayakap ako sa aking sarili. Malamig ang hangin na dumadampi sa aking balat pero masarap sa pakiramdam at dahil sa malakas ang hangin ay tinatangay nito ang aking buhok. Maya'tmaya ay napabuntong hininga ako at napatingala sa kalangitan.

"Kung sana lang pwedeng tangayin ng hangin ang dinaramdam ko ay hinihiling kong kailan ma'y hindi ko na ito maramdaman pa," bulong ko sa kalangitan at napangiti ng mapait. As bitter as it could be.

Muli akong napabuntong hininga at nanatili muna sa balkonahe hanggang sa makaramdam ako ng antok kaya napagpasyahan ko nang matulog. Pagkahilata ko sa aking kama ay napatitig pa ako saglit sa kisame. Unti-unti ay bumibigat na ang talukap ng aking mga mata at tuluyan na nga akong nakatulog.

Ilang sandali lang ay dumating na si Celestine kaya naman nagpaalam na ako kina mommy at daddy. Tinext ko na rin si Eric na magbabakasyon ako pero hindi ko sinabi kung saan dahil siguradong susundan lang niya ako at ayoko namang mangyari iyon. Kaya naman pinatay ko muna ang aking cellphone dahil baka tawagan niya ako. Pagkatapos ay lumabas na ako ng bahay patungo sa sasakyan.

Habang nasa biyahe kami ay nakatingin lamang ako sa labas samantalang si Celestine ay tulog. Makalipas lamang ang ilang oras na biyahe ay naramdaman kong may tumapik sa akin kaya naman nagising ako. Nakatulog pala ako, di 'ko man lang namalayan.

"Diana wake up. We're here," ani Celestine kaya iminulat ko na ang aking mga mata at tumanaw sa labas. Bumungad naman sa aking paningin ang malaki at magarbong bahay. Maraming mga iba't-ibang uri ng halaman sa paligid at malawak din kaya naman nakakalula.

"Diana," muling wika ng aking pinsan na nasa labas na ng sasakyan kaya naman kinuha ko na ang aking bag at lumabas na rin. By the way, Celestine Costales is my cousin.

"Ma'am Celestine," wika ng isang matandang babae kaya naman napatingin ako sa direksyon niya. Mukhang nasa edad 60's na siya at naglalakad siya ngayon papalapit sa amin.

"Manang na miss ko kayo," saad ni Celestine at niyakap ang matanda ng mahigpit na akala mo'y di nagkita ng mahigit sampung taon.

"Sinnu atuy naglasbang nga kadwam naning?(Sino itong magandang kasama mo hija?)" tanong ng matanda na siyang hindi ko maintindihan. Anong lenggwahe ang ginamit niya? Ano rin kaya 'yong sinabi niya? Ngayon ko lang narinig ang ganoong pananalita.

"Ah siya po si Diana yung pinsan ko na kinukwento ko sa inyo. Diana, siya naman si manang Karing. Ang tagapangalaga ng bahay kapag wala kami kase madalang lang kaming nagi-stay dito." Napatango-tango naman ako sa tinuran ni Celestine.

"Nice to meet you po," wika ko sa matanda at nginitian ito sabay lahad ng aking kamay na siyang agad naman niyang tinanggap.

"Ako rin hija. Mabuti pa pumasok na tayo sa bahay ng makapagpahinga na kayo dahil siguradong pagod kayo sa biyahe," wika ni manang Karing at naglakad na kami papasok sa magara at malaking bahay ng pamilya ng aking pinsan. 

"Sige po," wika namin ni Celestine at sinundan ang matanda.

Pagkapasok namin ay agad na bumungad sa akin ang malaking chandelier na nakabitin sa taas. Malawak na living room at mga mamahaling gamit. Habang naglalakad kami sa hagdan patungo sa pangalawang palapag ng bahay nina celestine ay nakatingin ako sa mga iba't-ibang painting na nakadikit sa pader. Mga mamahaling paintings na halatang mga tanyag na mga pintor ang may gawa ng mga iyon. Pakiramdam ko tuloy ay nasa isang museum ako.

"So, ito pala yung bahay niyo dito sa Cagayan?" tanong ko kay Celestine habang naglalakad kami patungo sa tutuluyan naming kwarto.

"Yes." Simpleng sagot niya.

"Celestine ano nga pala yung lenggwaheng ginamit ng matanda kanina?"

"Ah hindi iyon lenggwahe kundi diyalekto. Ilocano ang tawag sa pananalita dito at iloko naman ang tawag sa mga tao rito," paliwanag ni celestine at napatango-tango nalang ako. Patuloy lang kami sa paglalakad hanggang sa huminto kami sa magkatapat na kwarto.

"Ito ang magiging kwarto mo," wika ni Celestine at binuksan ang pinto ng kwarto na nasa kanan.

"At dito naman ang kwarto ko kaya kapag may kailangan ka sabihin mo lang okay?" 

"Salamat Celestine," wika ko at niyakap siya.

"You're welcome," wika naman niya kaya naman pumasok na ako sa kwartong tutuluyan ko at iginala ang paningin sa kabuuan ng silid.  The wall is a rich royal purple with intricate motifs inlaid on it. A huge bed in the center has a silken sheet and light purple curtains. And a vase of lavenders sits on the bedside table, and its scent fills the entire room. A painting of a castle also hangs on the wall. The room also has a small walk-in closet, a bathroom, a table with a glamorous make-up mirror, a glass window and the balcony's door is constructed with glass.

I laid my back on the bed and stared at the ceiling for a minute before making up my mind to fix my things. Pagkatapos ay nagtungo ako sa balkonahe para tingnan ang paligid. Mayamaya'y napatanaw ako sa kawalan at napapaisip sa mga maaaring mangyari kapag nakasal na ako. 

"Hi cuz. Yoohoo." May biglang tumapik sa akin kaya napaigtad ako. Si Celestine lang pala at nakapamewang pa ito.

"Oh celestine nandito ka pala," wika ko at napairap namam siya. May pagka-attitude din talaga minsan 'tong pinsan ko.

"Hello. Kanina pa kaya ako nandito."

"Really?" tanong ko dahil hindi ko naman napansin na kanina pa pala siya na rito.

"Yes, indeed. You appear to be disoriented, which could explain why you didn't notice me earlier." Siguro nga dahil sa malalim kong iniisip kaya hindi ko siya agad napansin.

"Oh sorry," ani ko.

 "Ano ba kasi ang iniisip mo, ha?" Hindi ko sana sasagutin ang kanyang katanungan pero kilala ko si Celestine. Hindi niya ako titigilan hangga't hindi ko sinasagot ang kanyang tanong.

"It's about me getting married in five months, cuz," I said.

"Cuz, pwede ba huwag mo muna problemahin 'yan. Pumunta tayo dito para makalimot pansamantala sa mga problema mo at para magkaroon ka naman ng peace of mind. You're just stressing out yourself. Mabuti pa, mag-enjoy ka habang nandito ka. Malaya ka dito 'di gaya noong nando'n ka sa Manila," wika ni Celestine at doon ko lang narealize na ako ang may hawak ng buhay at decision ko ngayon. Wala ng magbabawal sa akin at pupuna sa mga gagawin ko kaya naman gagawin ko ang lahat ng gusto kong gawin ngayon. Tama siya, dapat ay mag-enjoy ako dahil 'pag bumalik na ulit ako sa Manila ay makukulong na naman ako sa mga kamay ng aking mga magulang. Babalik na naman ako sa pagiging sunod-sunuran sa lahat ng mga gusto nila. Hindi na naman ako magiging malaya 'di gaya rito. Kaya kailangan kong sulitin ang mga oras ko rito dahil baka hindi ko na mararanasan muli ang ganitong sitwasyon.

"You're right," I said and smiled at her.

"Mabuti naman at hindi na puro problema ang nasa isip mo," wika naman ni Celestine at umalis na. At ako naman ay umalis sa kwarto at naglibot-libot sa bahay nina Celestine.

Makalipas ang ilang lakaran ay nakarating na ako sa dagat. Agad na bumungad sa akin ang malamig na simoy ng hangin at malalakas na paghampas ng alon. Walang masyadong tao rito kaya tahimik.

Umupo muna ako sa silong ng isang puno hanggang sa napagdesisyonan kong maglakad-lakad sa gilid ng dagat. Nang bigla akong napahinto ng may mapansin mula sa 'di kalayuan. May taong palutang-lutang at sa tingin ko ay lalaki iyon dahil sa bulto ng kanyang katawan. Tila hindi siya gumagalaw kaya naman nilukob na ako ng kaba at hindi alam ang gagawin.

"Hey!" sigaw ko pero no response kaya naman mas lalo akong kinabahan. Lumingon-lingon ako sa paligid at nagbabakasakali na may mahihingian ng tulong pero wala kaya naman naglakas-loob ako na sagipin ang taong iyon.

"Sh*t naman eh. Hayy bahala na," wika ko at tinanggal ang suot kong tsinelas. Huminga muna ako ng malalim bago tumampisaw sa dagat. Napakalamig ng tubig kaya habang lumalangoy ako patungo sa taong lumulutang ay nanginginig ako kaya naman nagmadali akong lumangoy at nang malapitan ko na ito at hahawakan ko na sana ay halos lumabas ang aking puso nang bigla itong tumayo.

"Wahhhhhhhhhhhhhh." Malakas kong sigaw at sinubukang lumangoy papalayo sa kanya pero mabilis niyang hinawakan ang isa kong kamay kaya hindi ko nagawang lumayo sa kanya.

"Sh*t," wika nito habang ako ay nakatingin lang sa kanya. Hindi ko masyadong makita ang mukha nito dahil nakayuko siya at natatakpan ng kanyang buhok.

"You're freaking alive!" sigaw ko rito dala na rin ng pagkagulat. Buhay pala 'to eh bakit palutang-lutang dito na akala ko'y patay na? Ano trip niya lang?

Mayamaya ay bigla akong napatigil ng hilain niya ako at halos lumuwa ang aking mga mata dahil sa sobrang lapit namin sa isa't-isa. At para bang may mga nagkakarerang mga kabayo sa aking dibdib dahil sa bilis ng pagtibok ng puso ko. Hindi ko mawari kung anong nangyayari sa akin dahil wala akong maramdamang takot sa taong ito. Dahil maaaring may gawin siya sa aking masama lalo na hindi ko siya kilala at wala pa namang ibang tao rito. Sisigaw na sana ako ng hindi na natuloy dahil tumingin siya sa akin ngunit tila huminto ang mundo at naging malumanay ang galaw ng tubig sa dagat. And then, I was stunned when I clearly have a sight of his face.

He has tousled and lustrous dark brown hair and a pair of fascinating hazel brown eyes. He has a determined and weighty expression on his face, and his thick brown nose was slanted downward. The twinning muscular cords that molded his entire body are visible on his strong neck, and his mouth curve gently around. He has broad shoulders, and a firm chest. And unexpectedly, I swooned at the sight of this stranger with just one glance. But when I realized what was happening, an unexpected move happen.