Chapter 3

Lucienn’s Point of View

Sa Ashford Company.

Isang aninong bakas ng inip ang dumaan sa aking mga mata, ngunit pinilit kong itago iyon. Isa lang ang nasa isip ko—si Eli.

Kinuha ko ang cellphone at agad siyang tinawagan. Sana sagutin niya...

“Wife,” malambing kong sabi, pilit na pinapawi ang bigat sa pagitan naming dalawa.

"Sobrang busy lang talaga sa company lately. Kasalanan ko kung ‘di kita nasasamahan. Uuwi ako nang maaga ngayon, promise. Huwag ka nang magalit, hmm?”

Sinubukan kong gamitan ng tono na alam kong kahinaan niya—halong lambing at pang-aakit. Pero sa katahimikan sa kabilang linya, unti-unting sumikip ang dibdib ko.

Napakunot ang noo ko, at bubuka na sana ang bibig ko nang marinig ko ang paos at pagod niyang tinig.

“Anong oras ka uuwi?”

Napabuntong-hininga ako. Gumaan ang loob ko kahit papaano. Iyon lang ang tanong niya, pero sapat na ‘yon para magkaroon ako ng pag-asa na okay pa kami.

Tumingin ako sa orasan. Bahagya akong nag-alinlangan pero pinilit kong maging tiyak.

“Alas sais.”

“Okay.”

Parang tinaga ang puso ko sa lamig ng boses niya. Bago pa ako makapagsalita, ibinaba na niya ang tawag.

Tinitigan ko ang phone, napangiti ako—bahagyang marahan.

Ang Eli ko, kahit galit, clingy pa rin.

Pinilit kong tapusin agad ang mga papeles sa harap ko. Alam kong sumobra na ako. Masyado akong nadala sa mga laro ni Celene nitong mga nakaraang araw. Napabayaan ko si Caelith. Nasaktan ko siya. Mali iyon.

Alam kong hindi na dapat ako nahulog sa tukso. Ang mga tulad ni Celene—mga "ligaw na bulaklak" lang—pansamantala, pang-sandaling init lang.

Pero si Caelith? Siya ang tahanan ko. Siya ang hardin kong pinagyayaman ng buong puso.

Naputol ang pag-iisip ko nang muling tumunog ang cellphone ko.

"Celene."

Agad na nagbago ang anyo ng mukha ko. Nanlamig ang loob ko, at ang mga mata ko’y dumilim.

Sinagot ko.

“Ano ‘yon?”

“Namiss na kita, Lucienn,” lambing ni Celene mula sa kabilang linya.

“May bago akong lace nightgown. Bagay sa’kin, bagay sa’tin…”

Bahagya akong napalunok nang marinig iyon, nanuyo ang lalamunan ko.

Ilang beses na rin naman akong nadulas sa kanya noon… pero ngayong gabi, iba.

Nangako ako kay Caelith. Hindi ako pwedeng magpatinag.

“Uuwi ako ngayong gabi,” malamig kong tugon.

Hindi natinag si Celene. Lalong naging mapilit.

“Brother-in-law, pwede ba, samahan mo muna ako ngayon? Mahal kita, kasing tindi ng pagmamahal ng ate ko sa’yo!”

Biglang sumiklab ang galit sa loob ko.

“Celene Skyhart, alamin mo ang lugar mo!”

Mariin ang boses ko, puno ng kontrol na pilit kong pinanghahawakan.

“Sinabi ko na sa’yo—ginagamit lang kita para sa pansamantalang init. Bibigyan kita ng pera, pero huwag mong asahan ang pagmamahal ko sa iyo. Isa lang ang laman ng puso ko, at yun ay si Eli!”

Tumigas ang tinig ko. Ayoko na. Masyado ko na siyang pinalaki. Kailangan niyang matauhan.

“Kung wala ka nang sasabihin, ibababa ko na ito.”

Tahimik sa kabilang linya.

Bigla, marahan siyang umiyak. Ang hina, pero ramdam.

“Lucienn… Hindi mo ba ako minahal kahit minsan? Akala ko ‘pag palagi mo akong ginugusto—pitong beses sa isang gabi pa nga—akala ko... baka meron ding emosyon!”

Napahinto ako.

Hindi ko agad naibaba ang tawag.

Tahimik.

Pero kailangang klaro.

“Si Eli lang ang mahal ko.”

Tahimik ulit. Hanggang sa marinig ko ang mapait na tawa ni Celene. Naramdaman ko ang kaba, ang hindi inaasahang gut feel na may paparating.

Bago pa ako makapagsalita, may narinig akong ding—notification.

May sinend siya.

“Cienn, may ipapakita ako sa’yo…”

Cienn. Isang pangalan na para lang kay Caelith. Walang ibang may karapatang gamitin iyon.

Nag-init ang mukha ko sa galit, pero agad ding napalitan ng pagkabigla.

Tiningnan ko ang larawan.

Nanlaki ang mga mata ko.

“Celene… buntis ka?”

***

Caelith's Point of View

Sa loob ng Mansion.

Gaya ng nakagawian tuwing anibersaryo ng kasal namin, pina-dayoff ko ang mga kasambahay. Gusto ko kasing magkaroon ng katahimikan kahit sandali. Binigyan ko pa sila ng sobre—parang bonus.

Noong mga nakaraang taon, palaging nasa likod ko si Lucienn. Tahimik lang, pero ramdam ko ang titig niyang puno ng pagmamahal habang pinagmamasdan ako.

Ngayon, wala ni anino niya. Wala ni isang text bago maghapon.

Lahat ng tao, iniidolo ang pagmamahalan namin.

Nang makaalis na sila, ako nalang mag-isa sa napakalaking bahay.

Masakit sa tainga ang katahimikan.

Umupo ako sa hapag. Nasa harap ko ang paboritong putahe niya.

Candles and wine. Maayos ang pagkaka-set up ng lamesa.

Lahat perpekto… maliban sa isang bagay—wala ang asawa ko.

Tumunog ang phone. Tumalon ang puso ko. “Cienn.”

Agad kong binasa ang message.

[Wife, emergency sa company. Bukas na lang tayo mag-dinner. May gift ako sa’yo, then we’ll go on a vacation, okay?]

Napakagat ako ng labi. Alam kong hindi ‘company emergency’ ang totoo. Alam kong hindi ako ang pinili niya ngayong gabi.

Pinili niya si Celene.

Hinaplos ko ang tiyan ko. Mainit sa palad ko. Tahimik akong ngumiti habang pinipilit hindi lumuha.

“Baby… ayaw na natin sa daddy, ha? Si Mommy na lang. Ako na lang ang magmamahal sa’yo ng sobra-sobra.”

Hindi lang para sa kanya ang mga salitang ‘yon. Para rin sa sarili ko. Paulit-ulit kong sinasabi iyon para maniwala rin ako.

Hindi na karapat-dapat si Lucienn. Hindi na ako papayag na mabuhay sa kasinungalingan kahit pa may bagong buhay akong dinadala.

Nag-reply ako sa kanya.

[Okay, I understand… Three months from now, birthday mo na. May regalo ako sa’yo.]

Alam kong magtataka siya. Hindi ko ugaling magsabi ng gift ng maaga.

At hindi nga ako nagkamali.

[Anong gift? Excited na ako! Patingin naman, Wife?]

Napangiti ako. Malamig. Mapakla. Pero may sakit na pilit kong kinakaya.

[Surprise dapat, eh.]

Bigla, may isa pang message na pumasok.

Kay Celene.

[Akin na si Lucienn! Buntis ako, Caelith. Matagal na akong panalo! Tulad noon, aagawin ko lahat ng meron ka. Bitch, never kang mananalo sa’kin.]

Napasinghap ako. Parang may sumaksak sa dibdib ko.

At doon na dumilim ang paningin ko.

**********

Gemekek