Chapter 2

Caelith's Point of View

Namumugto ang mga mata ko habang nakatitig sa screen ng asking phone.

"Cienn."

Ilang letra lang ito pero dati, sapat na 'yon para magaan ang araw ko kahit puyat, gutom, o pagod. Pero ngayon? Para akong tinusok ng karayom sa puso. Ang pangalan niya na minsang naging tahanan ko—ngayon, tila lason na.

Hindi ako makahinga. Para bang may batong nakapatong sa dibdib ko, mabigat at malamig. Hindi dahil sa katawan kong nanghihina, kundi dahil sa totoo—dahil sa kanya.

Tumunog ulit ang tawag. Still, hindi ko pa rin sinagot.

Sa halip, binuksan ko ang gripo. Pinaghilamos ko ang malamig na tubig sa aking mukha ng paulit-ulit, parang gusto kong hugasan ang lahat ng galit at sakit. Pero habang bumabagsak ang tubig, sabay din itong iniluha ng mga mata kong ilang araw nang nananahimik.

Nakahinga ako ng maluwag nang tumigil din ang tunog ng tawag.

Pero hindi pa man ako nakagalaw, tumunog ulit ang ito.

Napapikit ako, huminga ng malalim, at saka ko sinagot.

“Eli!” bulalas agad ng pamilyar na boses sa kabilang linya.

“Bakit hindi mo agad sinagot? Masama ba pakiramdam mo? May nangyari ba sa'yo? Are you okey?”

May pag-aalala sa tono niya. Pero sa tenga ko, lahat 'yon peke. O baka totoo nga—pero ang problema, huli na. Hindi ko na maramdaman. Hindi ko na kayang paniwalaan.

“Ayos lang ako.” Malamig at walang emosyon kong sabi habang nakatingin sa aking sarili sa salamin.

Kinuha ko ang towel at pinunasan ang mukha. Matapos niyon, dinampot ko ang pregnancy test kit at diretsong itinapon sa basurahan. Pumikit ako nang mariin. Pilit pinapatatag ang sarili.

Narinig ko ang kaba sa boses niya.

“Eli, umiiyak ka ba? Did someone upset you? Sabihin mo lang. Ako na ang bahala sa kanila. Hindi kita hahayaang saktan ng kahit sino.”

Napangiti ako... Ngiting mapait at malamig.

Nakakatawa.

Ikaw yun, Cienn.

Ikaw ang dahilan kung bakit ako ngayon wasak. minsang akala ko'y magiging protektor ko. Pero hindi pala ako ligtas sa’yo.

Sa mata ng iba, perpekto siya. Matalino, magalang, mapagmahal na ideal na lalaki. Pero ako? Ako ang nakakakita sa tunay niyang anyo. Ako ang saksi kung paano siya magbago. At sa lahat ng kaya niyang sirain... ako ang una.

“Oo, May taong nagpasama ng loob ko.” tahimik kong sagot. Mahinahon, pero sa puso ko, nag-aalab.

Tumahimik siya sa kabilang linya. Ramdam ko ang pag-init ng boses niya nang magsalita muli.

“Sino? Sino’ng hayop na ‘yon? Sabihin mo, Eli. Wawasakin ko.”

Napatawa ako. Pero walang saya. Isang tawang puno ng galit, ng pagkasuklam, ng pagkawasak.

Kaya mo ba talaga, Lucienn?

Kaya mo bang wasakin ang sarili mo kung ikaw pala ang salarin?

Biglang nag-vibrate ang phone ko.

Isang mensahe at mula ito kay Celene.

[Ate, sinabi ko na sa brother-in-law ko na buntis ako. Hulaaan mo, sino kaya ang pipiliin niyang makasama sa wedding anniversary niyo? Ikaw ba… o ako, at ang magiging tagapagmana ng Ashford family?]

Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Wedding anniversary namin ngayon.

Ang araw na dapat ay para sa pagmamahalan namin, pero eto ako. Nakaupo sa gilid ng kama, nanginginig, tulala at luhaan.

At siya?

Kasama ang kapatid ko. Buntis pa.

Ilang beses ko nang tinanggap ang sakit. Ilang ulit na akong nilamon ng lungkot. Pero ngayon, hindi na lang puso ko ang sugatan.

Buong pagkatao ko, nilalamon ng pagkamuhi.

Dahan-dahan kong nilapit muli ang cellphone sa tainga. Nanginginig ang boses ko, pero buo ang loob.

“Cienn...”

Huminga ako ng malalim.

“Ang taong nagpasama ng loob ko... walang iba kundi ikaw.”

At sa araw ng anibersaryo natin, pinatay mo ako—hindi sa katawan, kundi sa puso.

**********

Gemekek