Chapter 2

Caelith’s Point of View

Namumugto ang mga mata ko habang nakatitig sa screen ng aking phone. Ang liwanag nito halos sumasakit na sa mata ko, pero hindi iyon ang dahilan ng panghihina ko ngayon.

“Cienn.”

Ilang letra lang. Maiksi. Simple. Pero dati, sapat na iyon para magaan ang araw ko. Kahit puyat, kahit gutom, kahit pagod sa maghapong pakikipagsabayan sa mundo—isang simpleng mensahe lang mula sa kanya, at tila ba muling nabubuhay ang lahat sa akin.

Pero ngayon? Para akong tinusok ng libo-libong karayom sa dibdib. Para akong nilalagyan ng asin ang sugat na matagal ko nang pilit tinatapal. Ang pangalan niya na minsang naging tahanan ko—ngayon, tila lason na.

Humigpit ang hawak ko sa cellphone. Hindi ako makahinga. Para bang may batong nakapatong sa dibdib ko—mabigat, malamig, at walang awa. Hindi dahil sa katawan kong nanghihina, kundi dahil sa totoo. Dahil sa kanya.

Tumunog ulit ang tawag. Naka-flash pa rin ang pangalan niya.

Hindi ko pa rin sinagot.

Sa halip, binuksan ko ang gripo at pinaghilamos ang mukha ko ng malamig na tubig. Paulit-ulit. Parang gusto kong hugasan hindi lang ang luha kundi pati ang lahat ng galit, sakit, at pagkamuhi. Pero habang dumadaloy ang tubig, mas lalo kong naramdaman ang init ng luha na hindi kayang palamigin kahit anong lamig ng gripo.

Huminto rin sa wakas ang tunog ng tawag.

Nakahinga ako ng malalim, kahit saglit. Pero bago pa man ako makagalaw, muling tumunog ang cellphone.

Napapikit ako, huminga nang malalim, at saka ko sinagot.

“Eli!” bulalas agad ng pamilyar na boses. Buo, sigla, at may halong pag-aalala.

“Bakit hindi mo agad sinagot? Masama ba pakiramdam mo? May nangyari ba sa’yo? Are you okay?”

May lambing at pag-aalala sa tono niya. Dati, iyon ang tinatawag kong kaligtasan. Pero ngayon, lahat ng salitang iyon parang pekeng musika sa tenga ko. O baka nga totoo ang pag-aalala niya—pero ang problema, huli na. Huli na para paniwalaan ko. Huli na para madama ko.

“Ayos lang ako.” Malamig at walang emosyon kong sagot habang nakatitig ako sa sarili kong anyo sa salamin—wasak, pagod, at halos hindi na makilala ang babaeng minsan niyang minahal.

Kinuha ko ang towel at pinunasan ang mukha. Saka ko dinampot ang pregnancy test kit na kanina pa nakabukas sa gilid ng lababo. Hindi ko na kayang tingnan pa ulit ang dalawang linya roon. Diretso ko itong itinapon sa basurahan. Pumikit ako nang mariin, pilit pinapatatag ang sarili.

Narinig ko ang kaba sa boses niya.

“Eli, umiiyak ka ba? Did someone upset you? Sabihin mo lang. Ako na ang bahala sa kanila. Hindi kita hahayaang saktan ng kahit sino.”

Napangiti ako. Pero hindi iyon ngiti ng tuwa. Isang ngiting mapait, malamig, at puno ng pagkutya.

Nakakatawa.

Ikaw ‘yon, Cienn.

Ikaw ang dahilan kung bakit ako ngayon wasak. Ikaw ang minsang akala ko’y magiging protektor ko, pero ikaw din pala ang pinakamalupit na salarin.

Sa mata ng iba, siya ang perpekto. Matalino. Magalang. Mapagmahal. Isang ideal na lalaki na pinagpapantasyahan ng lahat. Pero ako? Ako ang nakakakita ng tunay niyang anyo. Ako ang saksi sa unti-unti niyang pagbabago—mula sa isang lalaking nangako ng mundo, hanggang sa lalaking siya ring sumira nito.

“ Oo. May taong nagpasama ng loob ko,” mahina kong sagot, pilit na kalmado, pero ramdam ang poot na nag-aalab sa dibdib ko.

Natahimik siya sa kabilang linya. Pagbalik ng boses niya, ramdam ko ang pagbabago—ang galit na unti-unting umuusok.

“Sino? Sino’ng hayop na ‘yon? Sabihin mo, Eli. Wawasakin ko.”

Napatawa ako. Pero walang kahit anong saya. Isang tawang puno ng galit, ng pagkasuklam, ng pagkawasak.

Kaya mo ba talaga, Lucienn? Kaya mo bang wasakin ang sarili mo kung ikaw pala ang salarin?

Vibrate.

Isang bagong mensahe ang pumasok. Galing kay Celene—ang kapatid ko.

[ Ate, sinabi ko na sa brother-in-law ko na buntis ako. Hulaaan mo, sino kaya ang pipiliin niyang makasama sa wedding anniversary niyo? Ikaw ba… o ako, at ang magiging tagapagmana ng Ashford family? ]

Para akong binuhusan ng yelo.

Wedding anniversary namin ngayon. Ang araw na dapat ay para sa pagmamahalan namin, sa mga pangakong binitiwan sa harap ng altar. Pero eto ako—nakaupo sa gilid ng kama, nanginginig, tulala, at luhaan.

At siya?

Kasama ang kapatid ko. Buntis pa.

Nalaglag ang cellphone ko sa sahig. Napakapit ako sa dibdib ko na para bang doon na rin siya sumaksak ng libo-libong beses.

Ilang beses ko nang tinanggap ang sakit. Ilang ulit na akong nilamon ng lungkot, pinatawad, at nagbulag-bulagan sa mga sugat. Pero ngayon, hindi na lang puso ko ang sugatan.

Buong pagkatao ko, nilalamon ng pagkamuhi.

Dahan-dahan kong kinuha muli ang cellphone. Idinikit sa tainga, kahit nanginginig ang kamay ko.

“Cienn…” mahina kong tawag, halos bulong.

Huminga ako nang malalim, pilit na pinapanday ang boses kong nanginginig sa galit.

“Ang taong nagpasama ng loob ko… walang iba kundi ikaw.”

Tahimik siya. Parang binagsakan ng mundo. Pero hindi ko na inantay pa ang sagot niya.

At sa araw mismo ng anibersaryo natin—ang araw na dapat sana’y para sa pagmamahalan—pinatay mo ako. Hindi sa katawan. Pero sa puso.

At doon ako tuluyang namatay.

**********

Gemekek