Caelith's Point of View
Mahilig magnakaw si Celene—lalo na kapag akin. Nung bata pa ako, kaunti lang ang laruan at damit ko. Halos wala. Pero siya? Laging may bago, laging pinapaboran. Ngayon, hindi na lang ito tungkol sa mga gamit. Lalaki na ang pinag-aagawan namin. Pag inalala ko ang pagkabata namin, si Celene palaging naaawa ang mga magulang namin. Dahil daw sa itsura niyang parang laging kawawa. Ako? Tahimik. Hindi ako marunong magsalita ng maayos noon. At dahil sa paulit-ulit niyang paninira sa akin, naging masama akong anak sa paningin ng sarili kong magulang. “Ikaw ang panganay, magparaya ka sa kapatid mo!” “Caelith, hindi ka ba marunong matuto kay Celene? Puro magagandang salita ang sinasabi n’ya sa amin!” “Isa kang malas sa buhay!” Ang paboritismo nila ang naging malaking anino sa maliit kong pagkatao. Hanggang ngayon, dala ko pa rin ‘yon. Ang pagkabata ko? Isa lang ‘yang kulay-abo—madilim, malamig. Lumaki akong inuulan ng panlalait at pananakit—hindi lang pisikal, kundi emosyonal. College lang ako tuluyang nakatakas. Noon ko nakilala si Lucienn Ashford—si Lu Guan. Akala ko noon, kami ang isa’t isa. Akala ko walang makakaagaw sa taong nagsabing mahal ako. Pero ngayong araw… sa mismong anibersaryo ng kasal namin… siya pa rin ang pinili ni Lucienn. Si Celene. Wala man akong inaasahan sa taong tulad niya ngayon, pero masakit pa rin. Kasi minahal ko siya nang totoo. Hindi ako nalulungkot para kay Lucienn. Nalulungkot ako para sa sarili ko—dahil ibinigay ko ang buong puso ko sa maling tao. Nasa harap ko ang paborito niyang putahe, pero sumama ang sikmura ko. Wala akong ganang kumain. Saglit akong napapikit, pinilit ang sarili kong huminga nang malalim habang nilulunok ang pait. Isa-isa kong ni-screenshot ang mga mensaheng ipinadala sa akin ni Celene. Hindi lang basta gusto kong iwan si Lucienn. Gusto kong pagbayarin silang dalawa. Si Lucienn at si Celene. Sisiguraduhin kong masisira sila. Mawawalan ng lahat. *** Third Person Point of View Bukas lahat ang mga ilaw sa buong Mansion buong magdamag. Nang makabalik si Lucienn kinabukasan, agad siyang dumiretso sa loob. Sa unang pagbukas pa lang ng pinto, bumungad agad sa kanya si Caelith—nakahiga sa sofa, nakatagilid, ang isang kamay ay nakaprotekta sa kanyang tiyan. Magaan ang pagkakahiga niya pero halatang hindi mahimbing ang tulog. Bahagyang naka-kunot ang noo, at may mapulang bakas pa sa ilalim ng kanyang mga mata—parang galing sa pag-iyak. Napahigpit ang hawak ni Lucienn sa doorknob. Napabuntong-hininga siya. Masakit sa kanya na makita si Caelith sa ganitong estado. Kagabi, bigla siyang pinadalhan ni Celene ng ultrasound result. May kasamang iyak sa tawag. Sinabi niyang buntis siya. At sa isip ni Lucienn—limang taon na silang kasal ni Caelith, pero hindi pa rin ito nagkakaanak. Samantalang ang pamilya Ashford ay nangangailangan ng tagapagmana. At doon siya nanghina. Hindi niya maatim na magbuntis si Caelith at magbago ang katawan nito at ayaw niyang mahirapan ito. Pero kung si Celene ay buntis na, hindi ba’t puwede niyang kunin ang bata pagkatapos ng dalawa o tatlong taon? Palakihin ito bilang ampon nila ni Caelith? Kaya siya pumunta kay Celene kagabi. Habang hinihimas niya ang tiyan ni Celene, may kakaibang kilig at saya siyang naramdaman—ang unang beses niyang maramdaman ang maging isang ama. Isang saya na kailanma’y hindi naibigay ni Caelith sa kanya. Sa isang iglap, muntik na niyang maisip na walang silbi si Caelith. Na ang limang taon nila ay hindi kasing tindi ng tatlong buwang relasyon nila ni Celene. Pero mabilis ding nawala ang pag-iisip na iyon. Dahil mahal pa rin naman niya si Caelith… di ba? Kaya kinaumagahan, nagmamadaling umuwi si Lucienn. Handa na siyang humingi ng tawad. Buong biyahe, inisip niya kung anong matatamis na salita ang pwede niyang sabihin para mapatawad siya ni Caelith. Ngunit nang makita niya ang maputlang mukha ng asawa, ang lungkot sa mga mata nito, parang tinaga ang puso niya ng paulit-ulit. Lumapit siya ng dahan-dahan, handang buhatin si Caelith pabalik sa kama. Pero bago pa man siya makalapit, bahagyang nagising si Caelith at dahan-dahang dumilat. Amoy niya agad ang pabango ni Lucienn—isang pamilyar na halimuyak na dati'y nagbibigay ng kapanatagan. Pero ngayon, tila ibang-iba na ang epekto nito. Parang may malamig na kuryente na gumapang sa likod niya. "Nagising ba kita, Wife?" malambing na tanong ni Lucienn habang nilapitan siya nito at agad siyang niyakap. Sanay na sanay, parang ito lang ang alam ng katawan niya. Pero nanigas si Caelith. Ayaw na niyang dumikit. Lalo na sa kanya. Napansin ni Lucienn ang pag-iwas, kaya napakunot ang kanyang noo. "Eli, masama ba pakiramdam mo? Tatawagan ko ang family doctor kung gusto mo—" "Okay lang ako," umiling si Caelith, pilit ang ngiti. "Pagod lang siguro. Kaya hindi ako nakatilog ng mahimbing." "Pasensya na kung late akong nakauwi. Dami lang talagang trabaho sa kompanya, year-end na kasi," sagot ni Lucienn, habang ginugulo ng konsensya ang kanyang puso. Muling tumingin si Caelith sa kanya. Pero ngayon, wala nang ningning sa mga mata nito—kundi malamig na pagdududa. Sa isip niya, Ang galing mo talaga magkunwari, ni hindi mo man lang naramdaman ang bigat ng kasinungalingan mo. "Eli, sorry talaga. Dapat sinamahan kita kagabi. Dapat tinupad ko 'yong pangako ko. Sige na, sampalin mo 'ko, sigawan mo ako, basta mailabas mo lang 'yang galit mo." Muli siyang niyakap ni Lucienn—mahigpit. Parang gusto siyang ipaloob sa kaluluwa nito. Napakagat-labi si Caelith. May kirot sa bandang ibaba ng tiyan niya. Pinilit niyang kumawala, pero lalo lang humigpit ang yakap ni Lucienn. At sa isip ni Lucienn, Mahal na mahal pa rin niya ako… Hindi niya ako kayang saktan. Kaya niya ako pinaglalaban. Isang maliit na ngiti ang sumilay sa kanyang labi. May ilalabas na sana siya sa kanyang bulsa... ********** GemekekCaelith's Point Of View Dumating kami sa isang sweet shop. Napatingin ako sa kanya, kunot noo.“I saw the paper bag kanina sa sahig, I think it was meant for you. Pero mukhang basura na yun kahit hindi pa nagalaw and it's not suitable for you to eat if you want to.”Napakagat ako sa labi. Dahil sa Leche flan na yun napaisip tuloy ako sa asawa ko, pero agad kong inalis siya sa aking utak.“Oo nga, bakit ko pa pipilitin ang sarili ko sa dessert na parang patapon na?” mahina kong sabi.Tumango siya.“Exactly, at dahil jan libre ko. Pili ka na ng kahit ano. No ‘no thank yous’, no ‘buts’.”Napabuntong-hininga ako. Wala na akong choice kundi pumili.Pagkatapos nun, umupo kami sa table. Kumain, nagkwentuhan… mostly about college days.At kahit saglit, nakalimutan ko ang sitwasyon ko kahit papaano.“Hatid na kita pauwi, kung papayagan mo,” alok niya.Masama bang pumayag?Tumango ako. “Okey.”***Pagbalik ko sa mansion, biglang bumalik ang sakit at hilo ng ulo ko na para bang hindi gustong um
Third Person's Point Of View Nang makita ang kalagayan ni Celene, agad lumapit sina Celindra at Darian, agad tinanong ang kanyang kalagayan. Pero alam ni Caelith na nagpapanggap lang ito at napasabi sa sarili na ang sobrang OA nito. At least, 'yon ang pumasok sa isip ni Caelith habang tahimik na nakatingin sa kanila. Kilalang-kilala niya si Lucienn. Matalino, mapagmasid at kailan man hindi basta nagpapadala sa eksena. Pero ngayon? Sa hindi niya inaasahan ay tila nabulag ito. Nataranta si Lucienn nang makita si Celene na parang nahimatay. Parang nawala sa sariling binitiwan niya ang kamay ni Caelith- pati ang dalang paper bag na paborito nitong leche flan na nalaglag sa sahig, walang sabi-sabing binuhat si Celene na pang Bridal style. "'Wag kang matakot. Dadalhin kita agad sa doktor, okay?" sabi ni Lucienn habang may tono ng pagka-taranta, animo'y takot na takot. Hindi man niya gusto si Celene, pero hindi rin niya kayang balewalain ang batang nasa sinapupunan nito. Samantalan
Third Person's Point of View* Narinig ni Lucienn ang lahat ng sinabi ni Caelith. Napahinto siya at habang ang mga ay nanlaki pa rin dahil hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig. Caelith… ang babaeng minahal niya nang buong-buo, ngayon ay tila may matigas na pader sa pagitan nila. Ramdam niya ‘yong malamig na hangin na bumalot sa paligid ng kanyang Asawa. Para bang... hindi na siya Yung Eli na kilala niya. Para siyang ibong matagal na ikinulong sa hawla, at ngayon ay nagbabalak nang lumipad palayo. May kirot sa puso ni Lucienn. Kirot na parang hindi niya kayang lunukin. Pero wala saying pakialam, basta makalapit lang sa kanya. Mabilis siyang lumapit, tumayo sa harapan ni nito para ipagtanggol ang Asawa niya sa tatlong taong nasa kanilang harapan. Madilim ang tingin habang isa-isang tinitigan ang mga ito. Hanggang sa tumigil ang mga mata niya kay Celene. "Celene, anong sinabi mo?" mariing tanong niya, halos pabulong pero mabigat. Nanginginig ang kanyang kamao hab
Third Person's Point of View Ang tinig na iyon. Kilalang-kilala niya. Isang pamilyar na boses na tila kidlat na sumaksak sa kanyang kalmadong katauhan. Huminga ng malalim si Caelith Skyhart-Ashford, pilit pinapakalma ang sarili. Dahan-dahan siyang sumilip mula sa sulok ng ospital kung saan siya nakatayo. Doon niya nakita ang pamilyar na tanawin—ang kanyang mga magulang, si Darian at Celindra Skyhart, na abalang inaasikaso si Celene. Si Darian, ang kanilang ama, ay maingat na inalalayan si Celene—ang lambing sa kanyang mga mata, isang ekspresyong kailanma’y hindi niya natanggap. Si Celindra naman, ang kanilang Ina, hawak ang telepono at galit na galit habang may kausap. “Si Lucienn ay kailangang makipag-divorce kay Caelith! Pakasalan niya si Celene! Hindi ko papayagang masayang ang kinabukasan ng anak ko!” Habang pinapakinggan ito ni Caelith, napalunok siya ng pait. Si Celene ay masaya, tila isang reyna habang hawak ang kanyang tiyan—lumulutang sa favoritism ng kanilang mga magula
Caelith's Point of View Kukunin niya na ang regalo mula sa kanyang bulsa—yung sinasabi niyang “surprise” para raw sa anibersaryo namin. Pero bago pa man niya maabot ‘yon nang buo, tumunog ang phone niya na nasa gilid ng sofa. Napalingon ako. At doon ko nakita ang pangalan ng tumatawag. "Sweetheart" ang pangalan ni Celene sa phone ni Lucienn. Parang may sumampal sa akin. Nanigas ako sa kinauupuan ko. Pero mabilis ang kilos ni Lucienn. Pinatay niya agad ang tawag, tapos tumingin sa akin. Kunwari pa siyang kalmado. “Ah, spam call. Paulit-ulit. Nakakainis,” casual niyang sabi—pero hindi ako tanga. Hindi nakatakas sa akin ‘yung panginginig ng kamay niya at ang halatang pagkataranta sa mga mata niya. Gusto ko na sanang komprontahin siya. Gusto ko na sanang sabihin ang totoo—na alam ko na ang lihim nila ni Celene. Pero— Tumunog ulit ang phone. Dalawang beses. Tumahimik ako. Sinubukan kong pigilan ang sarili ko. Gusto kong makita kung hanggang saan siya aabot sa pagsisinungaling.
Caelith's Point of View Mahilig magnakaw si Celene—lalo na kapag akin. Nung bata pa ako, kaunti lang ang laruan at damit ko. Halos wala. Pero siya? Laging may bago, laging pinapaboran. Ngayon, hindi na lang ito tungkol sa mga gamit. Lalaki na ang pinag-aagawan namin. Pag inalala ko ang pagkabata namin, si Celene palaging naaawa ang mga magulang namin. Dahil daw sa itsura niyang parang laging kawawa. Ako? Tahimik. Hindi ako marunong magsalita ng maayos noon. At dahil sa paulit-ulit niyang paninira sa akin, naging masama akong anak sa paningin ng sarili kong magulang. “Ikaw ang panganay, magparaya ka sa kapatid mo!” “Caelith, hindi ka ba marunong matuto kay Celene? Puro magagandang salita ang sinasabi n’ya sa amin!” “Isa kang malas sa buhay!” Ang paboritismo nila ang naging malaking anino sa maliit kong pagkatao. Hanggang ngayon, dala ko pa rin ‘yon. Ang pagkabata ko? Isa lang ‘yang kulay-abo—madilim, malamig. Lumaki akong inuulan ng panlalait at pananakit—hindi lang pisikal,