Chapter 4

Caelith's Point of View

Mahilig magnakaw si Celene—lalo na kapag akin.

Nung bata pa ako, kaunti lang ang laruan at damit ko. Halos wala. Pero siya? Laging may bago, laging pinapaboran. Ngayon, hindi na lang ito tungkol sa mga gamit. Lalaki na ang pinag-aagawan namin.

Pag inalala ko ang pagkabata namin, si Celene palaging naaawa ang mga magulang namin. Dahil daw sa itsura niyang parang laging kawawa.

Ako? Tahimik. Hindi ako marunong magsalita ng maayos noon. At dahil sa paulit-ulit niyang paninira sa akin, naging masama akong anak sa paningin ng sarili kong magulang.

“Ikaw ang panganay, magparaya ka sa kapatid mo!”

“Caelith, hindi ka ba marunong matuto kay Celene? Puro magagandang salita ang sinasabi n’ya sa amin!”

“Isa kang malas sa buhay!”

Ang paboritismo nila ang naging malaking anino sa maliit kong pagkatao. Hanggang ngayon, dala ko pa rin ‘yon.

Ang pagkabata ko? Isa lang ‘yang kulay-abo—madilim, malamig.

Lumaki akong inuulan ng panlalait at pananakit—hindi lang pisikal, kundi emosyonal.

College lang ako tuluyang nakatakas. Noon ko nakilala si Lucienn Ashford—si Lu Guan.

Akala ko noon, kami ang isa’t isa. Akala ko walang makakaagaw sa taong nagsabing mahal ako.

Pero ngayong araw… sa mismong anibersaryo ng kasal namin… siya pa rin ang pinili ni Lucienn. Si Celene.

Wala man akong inaasahan sa taong tulad niya ngayon, pero masakit pa rin. Kasi minahal ko siya nang totoo.

Hindi ako nalulungkot para kay Lucienn. Nalulungkot ako para sa sarili ko—dahil ibinigay ko ang buong puso ko sa maling tao.

Nasa harap ko ang paborito niyang putahe, pero sumama ang sikmura ko. Wala akong ganang kumain.

Saglit akong napapikit, pinilit ang sarili kong huminga nang malalim habang nilulunok ang pait.

Isa-isa kong ni-screenshot ang mga mensaheng ipinadala sa akin ni Celene.

Hindi lang basta gusto kong iwan si Lucienn.

Gusto kong pagbayarin silang dalawa. Si Lucienn at si Celene.

Sisiguraduhin kong masisira sila. Mawawalan ng lahat.

***

Third Person Point of View

Bukas lahat ang mga ilaw sa buong Mansion buong magdamag.

Nang makabalik si Lucienn kinabukasan, agad siyang dumiretso sa loob.

Sa unang pagbukas pa lang ng pinto, bumungad agad sa kanya si Caelith—nakahiga sa sofa, nakatagilid, ang isang kamay ay nakaprotekta sa kanyang tiyan.

Magaan ang pagkakahiga niya pero halatang hindi mahimbing ang tulog. Bahagyang naka-kunot ang noo, at may mapulang bakas pa sa ilalim ng kanyang mga mata—parang galing sa pag-iyak.

Napahigpit ang hawak ni Lucienn sa doorknob. Napabuntong-hininga siya.

Masakit sa kanya na makita si Caelith sa ganitong estado.

Kagabi, bigla siyang pinadalhan ni Celene ng ultrasound result. May kasamang iyak sa tawag. Sinabi niyang buntis siya.

At sa isip ni Lucienn—limang taon na silang kasal ni Caelith, pero hindi pa rin ito nagkakaanak. Samantalang ang pamilya Ashford ay nangangailangan ng tagapagmana.

At doon siya nanghina.

Hindi niya maatim na magbuntis si Caelith at magbago ang katawan nito at ayaw niyang mahirapan ito.

Pero kung si Celene ay buntis na, hindi ba’t puwede niyang kunin ang bata pagkatapos ng dalawa o tatlong taon? Palakihin ito bilang ampon nila ni Caelith?

Kaya siya pumunta kay Celene kagabi.

Habang hinihimas niya ang tiyan ni Celene, may kakaibang kilig at saya siyang naramdaman—ang unang beses niyang maramdaman ang maging isang ama.

Isang saya na kailanma’y hindi naibigay ni Caelith sa kanya.

Sa isang iglap, muntik na niyang maisip na walang silbi si Caelith.

Na ang limang taon nila ay hindi kasing tindi ng tatlong buwang relasyon nila ni Celene.

Pero mabilis ding nawala ang pag-iisip na iyon. Dahil mahal pa rin naman niya si Caelith… di ba?

Kaya kinaumagahan, nagmamadaling umuwi si Lucienn.

Handa na siyang humingi ng tawad. Buong biyahe, inisip niya kung anong matatamis na salita ang pwede niyang sabihin para mapatawad siya ni Caelith.

Ngunit nang makita niya ang maputlang mukha ng asawa, ang lungkot sa mga mata nito, parang tinaga ang puso niya ng paulit-ulit.

Lumapit siya ng dahan-dahan, handang buhatin si Caelith pabalik sa kama.

Pero bago pa man siya makalapit, bahagyang nagising si Caelith at dahan-dahang dumilat.

Amoy niya agad ang pabango ni Lucienn—isang pamilyar na halimuyak na dati'y nagbibigay ng kapanatagan. Pero ngayon, tila ibang-iba na ang epekto nito. Parang may malamig na kuryente na gumapang sa likod niya.

"Nagising ba kita, Wife?" malambing na tanong ni Lucienn habang nilapitan siya nito at agad siyang niyakap. Sanay na sanay, parang ito lang ang alam ng katawan niya.

Pero nanigas si Caelith.

Ayaw na niyang dumikit. Lalo na sa kanya.

Napansin ni Lucienn ang pag-iwas, kaya napakunot ang kanyang noo.

"Eli, masama ba pakiramdam mo? Tatawagan ko ang family doctor kung gusto mo—"

"Okay lang ako," umiling si Caelith, pilit ang ngiti. "Pagod lang siguro. Kaya hindi ako nakatilog ng mahimbing."

"Pasensya na kung late akong nakauwi. Dami lang talagang trabaho sa kompanya, year-end na kasi," sagot ni Lucienn, habang ginugulo ng konsensya ang kanyang puso.

Muling tumingin si Caelith sa kanya. Pero ngayon, wala nang ningning sa mga mata nito—kundi malamig na pagdududa.

Sa isip niya, Ang galing mo talaga magkunwari, ni hindi mo man lang naramdaman ang bigat ng kasinungalingan mo.

"Eli, sorry talaga. Dapat sinamahan kita kagabi. Dapat tinupad ko 'yong pangako ko. Sige na, sampalin mo 'ko, sigawan mo ako, basta mailabas mo lang 'yang galit mo."

Muli siyang niyakap ni Lucienn—mahigpit. Parang gusto siyang ipaloob sa kaluluwa nito.

Napakagat-labi si Caelith. May kirot sa bandang ibaba ng tiyan niya.

Pinilit niyang kumawala, pero lalo lang humigpit ang yakap ni Lucienn.

At sa isip ni Lucienn, Mahal na mahal pa rin niya ako… Hindi niya ako kayang saktan. Kaya niya ako pinaglalaban.

Isang maliit na ngiti ang sumilay sa kanyang labi.

May ilalabas na sana siya sa kanyang bulsa...

**********

Gemekek