All Chapters of The Broken Wife's Revenge: Her Husband And Sister Will Pay!: Chapter 1 - Chapter 10

Caelith’s POV “Ate Caelith, buntis ako. At ang ama ng dinadala ko ay ang Asawa mo na si Kuya Lucienn.” Nanlaki ang mga mata ko habang nakatitig sa screen ng cellphone. Ang mga daliri ko’y nanginginig, halos mabitawan ko ang hawak kong telepono. Parang biglang bumigat ang buong paligid, parang lahat ng hangin ay biglaang nawala sa silid. Sa isang iglap, ang kapatid kong dapat ay katuwang ko sa hirap at ginhawa, ang kapatid kong minsan kong pinagtanggol at ipinaglaban sa lahat, siya pa ang mismong umagaw ng taong minahal ko ng buong buo. “Celene…” mahina kong bulong, halos hindi ko na marinig ang sarili ko. “Bakit?” Sa tabi ng cellphone ay nakahimlay ang dalawang pregnancy test kit. Parehong malinaw ang dalawang pulang guhit. Katotohanan na hindi ko matatakasan. Katotohanan na nakabalandra sa harap ko. Ako, buntis din… pero bakit parang wala itong halaga? Bakit parang wala itong saysay sa gitna ng dagok na ibinato ng kapatid ko? Tahimik ang paligid, tanging tunog lamang ng sarili ko

Lucienn’s Point of View Sa Ashford Company. Isang aninong bakas ng inip ang dumaan sa aking mga mata habang nakatitig sa mga papeles na nakahilera sa mesa ko. Sunod-sunod ang mga meeting, proposals, at kontratang dapat pirmahan—pero kahit anong pilit kong ituon ang sarili ko sa trabaho, iisa lang ang pumapasok sa isip ko: si Eli. Kinuha ko ang cellphone at mabilis siyang tinawagan. Sana sagutin niya. Sana marinig ko ulit ang boses niyang kaytagal ko nang hindi nararamdaman na para sa akin lang. “Wife,” malambing kong sabi, pilit na pinapawi ang bigat sa pagitan naming dalawa. “Sobrang busy lang talaga sa company lately. Kasalanan ko kung hindi kita nasasamahan. Uuwi ako nang maaga ngayon, promise. Huwag ka nang magalit, hmm?” Sinubukan kong gamitan ng tono na alam kong kahinaan niya—halong lambing at pang-aakit. Pero sa katahimikan sa kabilang linya, unti-unting sumikip ang dibdib ko. Napakunot ang noo ko, at bubuka na sana ang bibig ko nang marinig ko ang malamig at pagod niyan

Caelith’s Point of View Kukunin niya na ang regalo mula sa kanyang bulsa—yung sinasabi niyang “surprise” daw para sa anibersaryo namin. Pero bago pa man niya maabot ‘yon nang buo, biglang tumunog ang phone niya na nasa gilid ng sofa. Napalingon ako. At doon ko nakita ang pangalan ng tumatawag. “Sweetheart.” Hindi ko alam kung paano ko nabasa nang ganoon kabilis, pero malinaw na malinaw sa paningin ko. Parang binugbog ang dibdib ko sa lakas ng tibok ng puso ko. Para akong binuhusan ng malamig na tubig, tapos sinampal nang sabay. Nanigas ako sa kinauupuan ko, hawak pa rin ang basong kanina ko pa hindi nauubos. Pero mabilis ang kilos ni Lucienn. Agad niyang pinatay ang tawag, parang batang nahuli sa kalokohan. At sa susunod na segundo, nakatingin na siya sa akin. Kunwari pa siyang kalmado, kunwari walang nangyayari. “Ah, spam call. Paulit-ulit. Nakakainis,” casual niyang sabi—pero hindi ako tanga. Hindi nakatakas sa akin ‘yung panginginig ng kamay niya, at ang halatang pagkataran

Third Person's Point of View* Narinig ni Lucienn ang lahat ng sinabi ni Caelith. Napahinto siya at habang ang mga ay nanlaki pa rin dahil hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig. Caelith… ang babaeng minahal niya nang buong-buo, ngayon ay tila may matigas na pader sa pagitan nila. Ramdam niya ‘yong malamig na hangin na bumalot sa paligid ng kanyang Asawa. Para bang... hindi na siya Yung Eli na kilala niya. Para siyang ibong matagal na ikinulong sa hawla, at ngayon ay nagbabalak nang lumipad palayo. May kirot sa puso ni Lucienn. Kirot na parang hindi niya kayang lunukin. Pero wala saying pakialam, basta makalapit lang sa kanya. Mabilis siyang lumapit, tumayo sa harapan ni nito para ipagtanggol ang Asawa niya sa tatlong taong nasa kanilang harapan. Madilim ang tingin habang isa-isang tinitigan ang mga ito. Hanggang sa tumigil ang mga mata niya kay Celene. "Celene, anong sinabi mo?" mariing tanong niya, halos pabulong pero mabigat. Nanginginig ang kanyang kamao hab

Caelith's Point Of View Dumating kami sa isang sweet shop. Napatingin ako sa kanya, kunot noo.“I saw the paper bag kanina sa sahig, I think it was meant for you. Pero mukhang basura na yun kahit hindi pa nagalaw and it's not suitable for you to eat if you want to.”Napakagat ako sa labi. Dahil sa Leche flan na yun napaisip tuloy ako sa asawa ko, pero agad kong inalis siya sa aking utak.“Oo nga, bakit ko pa pipilitin ang sarili ko sa dessert na parang patapon na?” mahina kong sabi.Tumango siya.“Exactly, at dahil jan libre ko. Pili ka na ng kahit ano. No ‘no thank yous’, no ‘buts’.”Napabuntong-hininga ako. Wala na akong choice kundi pumili.Pagkatapos nun, umupo kami sa table. Kumain, nagkwentuhan… mostly about college days.At kahit saglit, nakalimutan ko ang sitwasyon ko kahit papaano.“Hatid na kita pauwi, kung papayagan mo,” alok niya.Masama bang pumayag?Tumango ako. “Okey.”***Pagbalik ko sa mansion, biglang bumalik ang sakit at hilo ng ulo ko na para bang hindi gustong um