All Chapters of The Broken Wife's Revenge: Her Husband And Sister Will Pay!: Chapter 1 - Chapter 10

Caelith's Point of View Namumugto ang mga mata ko habang nakatitig sa screen ng asking phone. "Cienn." Ilang letra lang ito pero dati, sapat na 'yon para magaan ang araw ko kahit puyat, gutom, o pagod. Pero ngayon? Para akong tinusok ng karayom sa puso. Ang pangalan niya na minsang naging tahanan ko—ngayon, tila lason na. Hindi ako makahinga. Para bang may batong nakapatong sa dibdib ko, mabigat at malamig. Hindi dahil sa katawan kong nanghihina, kundi dahil sa totoo—dahil sa kanya. Tumunog ulit ang tawag. Still, hindi ko pa rin sinagot. Sa halip, binuksan ko ang gripo. Pinaghilamos ko ang malamig na tubig sa aking mukha ng paulit-ulit, parang gusto kong hugasan ang lahat ng galit at sakit. Pero habang bumabagsak ang tubig, sabay din itong iniluha ng mga mata kong ilang araw nang nananahimik. Nakahinga ako ng maluwag nang tumigil din ang tunog ng tawag. Pero hindi pa man ako nakagalaw, tumunog ulit ang ito. Napapikit ako, huminga ng malalim, at saka ko sinagot. “E

Caelith's Point of View Mahilig magnakaw si Celene—lalo na kapag akin. Nung bata pa ako, kaunti lang ang laruan at damit ko. Halos wala. Pero siya? Laging may bago, laging pinapaboran. Ngayon, hindi na lang ito tungkol sa mga gamit. Lalaki na ang pinag-aagawan namin. Pag inalala ko ang pagkabata namin, si Celene palaging naaawa ang mga magulang namin. Dahil daw sa itsura niyang parang laging kawawa. Ako? Tahimik. Hindi ako marunong magsalita ng maayos noon. At dahil sa paulit-ulit niyang paninira sa akin, naging masama akong anak sa paningin ng sarili kong magulang. “Ikaw ang panganay, magparaya ka sa kapatid mo!” “Caelith, hindi ka ba marunong matuto kay Celene? Puro magagandang salita ang sinasabi n’ya sa amin!” “Isa kang malas sa buhay!” Ang paboritismo nila ang naging malaking anino sa maliit kong pagkatao. Hanggang ngayon, dala ko pa rin ‘yon. Ang pagkabata ko? Isa lang ‘yang kulay-abo—madilim, malamig. Lumaki akong inuulan ng panlalait at pananakit—hindi lang pisikal,

Third Person's Point of View Ang tinig na iyon. Kilalang-kilala niya. Isang pamilyar na boses na tila kidlat na sumaksak sa kanyang kalmadong katauhan. Huminga ng malalim si Caelith Skyhart-Ashford, pilit pinapakalma ang sarili. Dahan-dahan siyang sumilip mula sa sulok ng ospital kung saan siya nakatayo. Doon niya nakita ang pamilyar na tanawin—ang kanyang mga magulang, si Darian at Celindra Skyhart, na abalang inaasikaso si Celene. Si Darian, ang kanilang ama, ay maingat na inalalayan si Celene—ang lambing sa kanyang mga mata, isang ekspresyong kailanma’y hindi niya natanggap. Si Celindra naman, ang kanilang Ina, hawak ang telepono at galit na galit habang may kausap. “Si Lucienn ay kailangang makipag-divorce kay Caelith! Pakasalan niya si Celene! Hindi ko papayagang masayang ang kinabukasan ng anak ko!” Habang pinapakinggan ito ni Caelith, napalunok siya ng pait. Si Celene ay masaya, tila isang reyna habang hawak ang kanyang tiyan—lumulutang sa favoritism ng kanilang mga magula

Third Person's Point Of View Nang makita ang kalagayan ni Celene, agad lumapit sina Celindra at Darian, agad tinanong ang kanyang kalagayan. Pero alam ni Caelith na nagpapanggap lang ito at napasabi sa sarili na ang sobrang OA nito. At least, 'yon ang pumasok sa isip ni Caelith habang tahimik na nakatingin sa kanila. Kilalang-kilala niya si Lucienn. Matalino, mapagmasid at kailan man hindi basta nagpapadala sa eksena. Pero ngayon? Sa hindi niya inaasahan ay tila nabulag ito. Nataranta si Lucienn nang makita si Celene na parang nahimatay. Parang nawala sa sariling binitiwan niya ang kamay ni Caelith- pati ang dalang paper bag na paborito nitong leche flan na nalaglag sa sahig, walang sabi-sabing binuhat si Celene na pang Bridal style. "'Wag kang matakot. Dadalhin kita agad sa doktor, okay?" sabi ni Lucienn habang may tono ng pagka-taranta, animo'y takot na takot. Hindi man niya gusto si Celene, pero hindi rin niya kayang balewalain ang batang nasa sinapupunan nito. Samantalan

Caelith's Point of View "Medyo hindi ako okay ngayon. Gusto ko munang mapag-isa."May saglit na katahimikan bago niya ako sinagot. Kita ko agad ang pagbabago sa kanyang ekspresyon—may namuong inis sa kanyang mga mata. Parang gusto pa niyang magsalita, pero pinigilan niya ang kanyang sarili."Okey, fine."Yun lang ang nasabi niya, sabay talikod at mabigat ang hakbang palayo.***Kinabukasan, habang madilim pa ang paligid, bumaba na agad si Lucienn papuntang kusina. Tahimik ang bahay, pero ramdam ang bigat ng hangin.Mukha siyang pagod. Halatang kulang sa tulog—namumugto ang mga mata at tila ba parang may dinaramdam. Nakasuot pa rin siya ng paborito niyang gray hoodie, at ang buhok niya’y magulo, parang hindi man lang nag-ayos bago bumaba.Pero kahit ganun ang itsura niya, bumungad pa rin ang pamilyar niyang ngiti—yung tipong pinilit lang, para lang maayos ang tensyon.Ako nama’y dahan-dahang bumaba ng hagdan. Hindi ko alam kung bakit, pero parang ang bigat sa dibdib ko habang palapit