Kabanata 3

"You need to be here as early as possible. Ngayon ang arrival ni Mr. Bruce Navarro. Don't be late, Miles."

Ibinagasak ko sa kama ang cellphone ko pagkatapos basahin ang message ni Ma'am Torre, ang aming head executive.

Instead of moving quickly because I need to be in the company as early as I can, I slowly apply and rub the lotion on my legs before wearing a maroon well-tailored suit, it is with a smart blazer that I paired with a crisp blouse inside and I prefer wearing my black polished heels today. It may look simple but at least in a professional way.

"Anak, Miles? Akala ko ba aagahan mo ngayon ang pasok?"

Tapos na akong mag bihis nang sumilip si mama sa pinto ng kwarto ko. Nang makitang nakabihis na ako ay pumasok siya.

"Hindi ba ngayon ang dating nung sinasabi mong bagong CEO niyo? Kailangan mo na mag madali dahil baka kailangan ka roon." tanong niya at inayos ang suot kong blazer.

Tumango ako habang inaayos ang gamit ko.

"Opo, ngayon nga ang dating pero tingin ko naman okay lang na wala ako roon ng sobrang aga."

Hindi naman talaga ako kailangan doon dahil mga board members ang sasalubong sa CEO na yon.

Lumabas kami ng kwarto ni mama at dumiretso sa kwarto ng kapatid ko, si Mark.

"Mark? Aalis na si, Ate..." sambit ni mama.

Mula sa pagkakapikit ay nag mulat ang kapatid ko. Dumapo ang mata niya sakin at nanghihinang ngumiti. Para namang kinurot ang puso ko ng makita ang sitwasyon niya.

He looks so thin now. His face is so pale, his cheeks are sunken and the chubby cheeks that I used to squeeze are gone.

"A-Ate... Ingat ka po."

I wanted to cry so bad because I felt so sorry for him, that he had to suffer like this instead of studying at school. He was supposed to be in his first year of college now but he stopped last year when the symptoms of his illness started to appear.

Naalala ko noong unang beses kong malaman ang kondisyon niya, halos hindi na ako makakain. He was diagnosed with Coronary Artery Bypass Grafting (CABG). And he needs to undergo an operation procedure to improve the blood flow of his heart. That will cost us a lot of money.

"Kamusta pakiramdam mo?" malambing kong tanong at hinaplos ang ulo niya. "Nahihirapan ka parin ba huminga?"

Umiling siya. "Hindi na po masyado, Ate. May oxygen naman ako rito."

"Sige, gagawa ako ng paraan para within this month, ma-operahan ka na."

Hindi na ako masyado nagtatagal sa tabi niya dahil ayaw kong umiyak at makita niya'ng mahina ako.

"Alis na po ako, Ma."

Laking gulat ko nang ihatid ako ni mama hanggang sa gate ng bahay. Malungkot ang mata niya.

"Ingat ka, Miles." ngumiti siya. "Salamat anak ha? Hindi ka napapagod na mag trabaho para sa kapatid mo. Pasensya ka na-"

"Ma, ano ka ba?" bahagya akong tumawa at tinapik ang balikat niya. "Kayo naman talaga dahilan ni Mark kung bakit ako nag ta-trabaho. Yung pang opera niya wag niyo na isipin, ako na bahala roon."

I smiled at her, to give her an assurance. She shouldn't getting shy towards me, she raised me so it's my responsibility to give back at her.

Pinanood ko si mama na bumalik sa loob ng bahay bago ako umalis. Utang ko sa kanya kung bakit ako nakatapos ng pag-aaral dahil iginapang niya ako kahit single mother siya. Hindi namin kilala ni Mark ang tatay namin dahil bata pa lang ako ay iniwan niya na kami at wala na akong pakialam sa kanya.

Dating nagtitinda si mama ng mga karne sa palengke pero nang lumala ang kalagayan ni Mark ay tumigil na siya dahil nag ta-trabaho naman ako.

.....

Saktong alas otso nang makarating ako sa kompanya. Hindi ko alam pero bigla akong kinabahan dahil bukod sa sobrang late ako nakapasok dahil traffic, hindi ko na rin mabilang kung ilang text messages ang natanggap ko kay Ma'am Torre at Shiela, tinatanong kung nasan na raw ako.

"Good morning, Ma'am Miles!"

Hindi ko na magawang lumingon sa mga bumabati sakin dahil dire-diretso lang ang lakad ko papasok sa elevator.

Nang makarating ako sa department namin ay tahimik, halos lahat nga ay nandito na. Inayos ko ang suot na blazer at dumiretso sa office ko pero sa hindi inaasahan, nakasalubong ko pa si Ma'am Torre!

Pag minamalas ka nga naman!