"You can't force me to marry Klein Dometry!" Nanggagalaiting sigaw ko kay Daddy.
"Yes! You will. If I say it, you will do it. I am not Yeoji Martini for nothing. You, being my daughter should know me already."
Natameme ako sa isinagot niya dahil tama siya. He can be a ruthless devil in a suit if he wants to.
It's just that, I can't marry a man who doesn't even care about me. I am sure that I like him, but is it enough?
Kilala ko kong sino ang gusto ni Klein. Si Trinity, ang bestfriend nito. I can feel it by the way he looks at her. There is something in his eyes, an emotion that you can only see in a person who is inlove.
And I am not dumb to enter in a relationship I know, I will be the one to lose in the end.
"Daddy, please! He is not even my boyfriend." Protesta ko ng mahanap ko ang boses ko.
"And so what? He is a good man. He came from a well known and respected family. And a man like him is what you needed."
Muntik na akong mapaikot ng mga mata pero pinigilan ko. Agree akong nanggaling siya sa mayaman at karespe respetong angkan pero ang sabihan niyang mabait si Klein? He must be kidding me. Ni hindi nga niya kayang maging mabait saakin. Kulang na lang sakalin niya ako sa sobrang inis kapag nakikita ako.
Ano na lang ang mangyayari kapag ikinasal pa kami? Sigurado akong palagi kaming magbabangayan or worst, baka mapatay pa niya ako sa sobrang gigil niya saakin. Kaya para hindi mangyari iyon, kailangang pigilan ko na ang kasal habang maaga pa.
"I won't marry Klein and you have nothing to do about it." Desididong sagot ko.
"You wouldn't like me mad Chanel, and you witnessed it already." Pagbabanta nito.
I gulp and stared at his frustrated face. What he said was true. Naalala ko noong mag aanim na taong gulang ako, may mga usap usapan sa baryo namin na may binayaran siyang tao para patayin ang business partner nito sa tubuhan namin pero walang nakapagpatunay.
Labing anim na taong gulang ako noong masaksihan ko kong paano niya pabagsakin ang kabuhayan ng mga Carbonel sa kadahilanang ayaw nilang ipagbili ang kalahati ng kanilang lupain.
"Wear a descent dress tonight. Klein and his father will come over to join us for dinner."
Matapos sabihin iyon, tumalikod na siya at naglakad papaalis sa kwarto ko. Pero nakakatlong hakbang pa lang ito ng magsalita ulit.
"Alam kong may galit ka saakin pero sana naman huwag mo nang dagdagan pa. I am just doing this for your own good. Para sa kinabukasan mo. I am not getting any younger. I want you to have someone beside you when something unexpectedly happen. Life is too short Chanel. We will never know what tomorrow brings," makahulugang sabi niya bago niya binuksan ang aking pintuan at lumabas.
Naiwan akong nag-iisip. Ano ang ibig niyang sabihin? Hindi ko alam pero bigla na lang akong nakaramdam ng takot.
Daddy is very strict on me and sometimes it makes me annoyed and pissed but despite of that I can't deny the fact that I love him.
He is the only one I have right now. I haven't heard from my mother for a long time since she left us nine years ago.
Simula noong maglayas si mommy, mas lalong pina igting ni daddy ang pagbabantay sa seguridad ko. He hired me, not just one but three annoying bodyguards.
Hindi ako makalabas ng bahay ng hindi nila ako sinusundan. They never let me leave their sight, not even a second.
My schoolmates were fascinated about them. Some even commented that it was cool having a bodyguards. But I can't feel the coolness in it because I feel irritated having them around me.
Home and school is my daily routine. I have never experience roaming around outside our house premises. I never experience going in a mall and stroll around like an ordinary teenager.
Wala akong pwedeng irason na may bibilhin sa labas dahil lahat ng kailangan ko ay nasa bahay na namin.
We have our own chef who cooks like those in a five star hotel.
I have my own designer and stylist but sometimes, if it is not important, I prefer fixing myself on my own.
Name a designers clothes, bags, shoes and make ups and I have them all.
What could I possibly ask for?
"Chanel? Nakapagbihis ka na ba? May isang oras ka na lang para magbihis."
I blinked when I heard Nanny Rosie's voice outside my door.
"Magbibihis na po nay." Malakas kong sagot para marinig niya ako.
She didn't answer. Maybe, she left already.
I quickly get up from my bed and went straight into my bathroom. I only spent fifteen minutes because I just took a half bath.
I choose to wear my Hermes flowing white dress 3 inches above the knee with a flowering design below, and paired it with a Gucci white flat sandal. I tied my hair into a messy bun and apply lipgloss on my pinkish lips.
Naglagay ako ng konting pulbos sa mukha ko. Natural na malalantik ang mga pilik mata ko kaya hindi ko na kailangang maglagay ng maskara.
Pinagmasdan ko ang kabuuan ko sa salamin. I look plain and simple. I don't need to show off for Klein anyway. Because I know he will never bother looking at me the way I want him to be.
Malalim akong napabuntunghininga. I know he is angry at me right now. Impossible namang hindi pa umabot sa kaalaman nitong ipinagkasundo kami ng mga magulang namin sa isang kasal.
Pero wala na rin namang bago. Palagi naman siyang galit saakin. Is it because, he doesn't like how I acted towards his bestfriend. What am I gonna supposed to do? I don't like Trinity. And no matter how I tried, I can't force myself to like her. I can't even act civil to her because my blood automatically boils just a mere seeing of her face.
They can't blame me. There is something off of her that I can't pinpoint. And I need to figure it out soon.
I don't know how her and Klein met because she wasn't even on the circles we are in. I just found out that they were already best of friends. Like how the hell did it happened without me knowing it?
I remember those times when I was being teritorial to him eventhough I have no rights. Itinanim ko kasi sa batang isip ko na siya ang lalaking papakasalan ko balang-araw simula ng makita ko siya noong ikalabing limang kaarawan ko.
He was just a fresh college graduates back then. I don't know who invited him but sooner I found out that daddy knows him because his daddy and my daddy are colleagues and business partners.
"Chanel, nandito na ang mga bisita," pag iimporma saakin ni Nay Rosie pagkabukas ng pintuan.
I smiled and stood up. Admiration was written on her face while she is looking at me. Pero maya maya lang biglang may isang butil ng luha na tumulo sa pisngi nito na mabilis din nitong pinalis
"Umiiyak ba kayo Nay?"
"Tears of joy lang ito anak. Hindi lang ako makapaniwalang kay bilis dumaan ng mga araw. Tignan mo naman, sino ang mag aakalang ang masungit at makulit na batang babaeng inalagaan ko noon ay lumaking maganda at mabait ngayon? Kung hindi lang mahigpit ang Daddy mo sigurado akong marami ang manliligaw sayo."
"Para namang magpapaligaw po ako. Alam niyo namang iisa lang ang lalaking nagpapatibok ng puso ko."
Biglang nawala ang ngiti niya't napalitan ng pag-aalala. Alam naman niya kasi kong sino talaga ang gusto ko magmula pa noon. Pero walang pag-asang maging kami dahil iba naman ang gusto. At mas lalo pa niya siguro akong kamumuhian kapag pumayag akong magpakasal sa kanya. Dahil minsan na niyang sinabing walang pag asang mahalin niya ako dahil nakareserba na ang puso niya kay Trinity.
Walang imik kaming sabay na naglakad papunta sa hagdanan. At habang pababa kami nakita ko ang lalaking siyang unang nagpatibok ng puso ko. May kasama siyang isang matandang lalaki na kaedaran ni Daddy. Pareho silang nakapormal attire. Parang dito na sila dumeretso sa bahay pagkagaling nila sa opisina.
Nakaharap sila mismo dito sa hagdanan kaya kitang kita ko siya habang nakatalikod naman si Daddy. Naririnig ko ang mga tawanan ng kasama niya at ni Daddy habang nag uusap sila.
Ngayon ko na lang narinig na tumawa ng ganyan si Daddy, palagi kasing walang reaksiyon ang mukha niya kapag kausap ako. Ni hindi ko siya nakitang ngumingiti kahit tipid lang. Nagsimula lang naman 'yan noong natuklasan niyang nagloloko si mommy. It's been nine years. Matagal na rin pala. It warms my heart seeing my father that happy kaya wala sa sariling napangiti din ako.
Dumako ang paningin ko kay Klein na bored na ang itsura. Tipid lang na ngumingiti kapag isinasali sa usapan. Panay ang tingin nito sa cellphone na parang may hinihintay na tawag o text. Maya maya pa'y kumunot ang noo nito. Napansin niya sigurong may nakatitig sa kanya. Nang tumingin siya dito mismo sa kinaroroonan namin, hindi ko mapigilang mapasinghap ng mag-abot ang mga mata namin.
Ang gwapo niya talaga. Mula sa magulong buhok nito na hanggang batok lang. Sa mga malalantik nitong mga pilik-mata na mas nagpahubog sa malalalim na kulay asul nitong mga mata, na blangkong nakatingin saakin. Ang ilong nito ay matangos. Manipis ang labi nitong mapula na ngayon ay nakapinid. Halatang hindi siya masayang makita ako.
Ano pa ba ang bago? Sanay na ako.
Naramdaman kong hinawakan ni Nay Rosie ang kamay ko at iginaya pababa ng hagdanan papunta sa nag-iisang lalaking binigyan ko ng permisong pumasok sa buhay ko.
************
Hi! I have one story that I updated everyday..can you also add it to your library and have time to read it? The title is "The King's Luna"
Kamsahamnida
Malapit na kaming makababa ng mapalingon ang kasama niyang matanda saakin. Kamukha ito ni Klein. Siya na siguro ang daddy nito. Mababanaag sa mga mata niya ang paghanga habang nakatingin saakin."Oh! What a lovely lady we have here. She must be your daughter that you were talking about."Napatayo pa siya habang sinasabi 'yon kaya napalingon tuloy si Daddy sa kinaroroonan ko."Yes kumpadre." Sagot agad ni daddy.Iminwestra nito ang kamay na pumunta ako sa tabi niya kaya binilisan ko ang lakad ko. Nagbigay galang naman si Nay Rosie sa kanila bago umalis."This is my daughter Chanel Amery." Pagpapakilala ni Daddy saakin."Hello po. Good Evening Tito-- ahm.""Call me Tito Zach hija. And this is my son, Klein." Nakangiti niyang sabi habang isang tapik sa balikat naman ang ibinigay niya sa anak niya. Alam na kaya nilang matagal na kaming magkakilala?Isang tango lang ang ibinigay niya saakin bago ibinalik ulit ang tingin sa cellphone nito. H
Maaga akong gumising ngayon dahil gusto kong maabutan si daddy bago siya pumasok ng opisina. May ipapakiusap kasi ako sa kanya at sana pumayag siya.Mabilis akong pumunta sa banyo para maghilamos at magtoothbrush. Hindi na ako nag abalang magsuklay dahil nandito lang naman ako sa bahay. Bahala nang magmukhang mangkukulam, wala namang ibang makaka kita. Mga katulong at mga tauhan lang naman ni dad ang nandito, so wapakels ako sa itsura ko. Atleast naghilamos at nagtoothbrush ako, makuntento na sila doon. Kung may problema pa sila sa ayos ko pakamatay na sila wala akong paki alam.Ng binuksan ko ang pintuan ko, bumungad sa harapan ko ang tatlong bodyguards ko. Yumuko sila bilang paggalang sa diyosang katulad ko bago sila sabay sabay na bumati ng 'Magandang umaga, Senyorita'. Pero dahil ako si Chanel Amery Martini, ang bukod tanging pinagpala sa kagandahan at katalinuhan, hindi ko sila pinansin. Baka hindi pa man nagsisimula ang araw ko e masira na. At bakit ba kapag
Tapos na akong mag enroll at hindi ko alam kong saan kami ngayon papunta. Ayaw ko namang magtanong dahil naiinis parin ako sa kanya. Basta ang alam ko lang tumawag sa kanya si Trinity at magkita daw sila kaya heto pati ako isinama hindi man lang tinanong kung gusto kong sumama, napaka walang modo talaga.A few minutes later we stopped in front of an Italian Restaurant. The design is very elegant and the colors is very fresh from the eyes. The glass wall is not tinted. From here, I can see few couples happily eating. I frown because of the thought that I will eat here.Tss...Ano namang kakainin ko dito? Pasta? Really? Mabubusog ba ako niyan? And how about my dress? Naka jeans lang kaya ako, pwede bang pumasok diyan ng naka jeans lang? Puro naka formal ang mga nakita kong kumakain dito.Napairap ako ng wala sa oras at ng ibaling ko ang tingin sa kanya nakatitig pala siya saakin, napalunok tuloy ako ng wala sa oras.
It's been two months since the last time I saw Klein, nasa magkaibang department kasi kami kaya hindi kami nagpapang abot. He is taking his masterals degree here.After niya ako ihatid noon, ni anino niya hindi ko na nakita. And about Trinity, I always saw her here in our school but I am just ignoring her. She always have that warm smile whenever our gaze met but I will just rolled my eyes in return."Excuse me Miss Domingcil but why do we need to give meanings every poems that Robert Frost write? Do we need that when we apply in a bank?"I gaze at Trexie Santos, my gay friend when I heard what he said to our English Professor. Napatawa nalang ako ng mahina, like why the hell would he ask that? May pagka terror pa naman ang matandang prof. namin. But on the other side, may tama naman siya. Our course is Bachelor of Science in Accountancy so I don't get it why we need to study that thing.Napasulyap ang m
"Ano ba Chanel, tumalon ka na, makikita na tayo sa sobrang bagal mo e,"pagrereklamo ni Trexie. Nauna siyang bumaba saakin, nandito kami sa likod ng eskwelahan namin, uwian na namin pero hindi kami sa harap dumaan dahil nga may usapan kaming lalabas ngayon. Hindi kami pwedeng dumaan sa harap dahil makikita kami ng mga bodyguards ko. "Teka lang naman kasi at medyo nalulula ako, hindi ba ako mababalian ng buto kapag tumalon ako diyan?" Nag aalalang sabi ko. Nakatungtong ako sa ladder board na hiniram namin sa janitor na nakita naming naglilinis kanina. Idinahilan na lang namin na gusto naming kumuha ng bunga ng mangga, eksakto namang may mga hinog na itong bunga. Mabilis naman niya kaming pinahiram at pina alalahanan na mag ingat kami at baka mahulog kami. Hinintay muna namin itong maka alis bago namin isinagawa ang plano namin. "Hindi ka mababalian ng buto riyan, hindi naman sobrang taas a, tignan mo nga ako at wala
"And where do you think you are going Chanel? Tatakasan mo na naman ba ako?" He dangerously said. He's famous smirk is plastered all over his face.Nawala ang takot ko dahil nabwisit ako sa inasta niya."Ofcourse not! Umalis ka diyan at may pupuntahan pa kami." Hinawi ko siya para sana makadaan kami pero ni hindi man lang siya natinag mula sa kinatatayuan niya."Ano ba? Padaanin mo kami!" Naiinis kong bulyaw pero ang siste, wala talagang kagalaw galaw mula sa pag kakatayo."Let's go home." Walang emosiyong saad niya, kababakasan ng kaseryosohan ang mukha niya. Nawala na ang pagkakangisi niya, the way he looked at me makes my knees turn into jellies. Medyo kinabahan ako kasi kapag ganyan ang boses niya nagtitimpi na lang siya na bigwasan ako, pero hindi ako nagpatinag. Sino ba siya sa akala niya?"Oo, uuwi na kami pero hindi ako makikisabay sa'yo. We can go home without you." masungit kong saad. "Right Trexie?" Tanong ko sa katabi ko. Kinuha ko ang atensiyon niya k
Nag iwas ako ng tingin ng bumusina ang bodyguard ko, narito na pala kami sa harap ng gate namin. Bumukas ang gate at marahang pumasok ang sasakyan ni Klein kasunod ang isa pang sasakyan sa likod. Nang huminto ang sasakyan sa may garahe namin, ako na ang kusang nagbukas ng pintuan at dali daling lumabas. Hindi ko na hinintay na ipagbukas ako ng pintuan ng bodyguard ko na siyang palagi nilang ginagawa. Hindi ko na rin tinignan kong nakasunod ba si Klein sa likod ko. Nahihiya akong humarap sa kanya. Ngayon pa lang nagsisink sa utak ko ang ginawa namin kanina, wala na 'ata akong mukhang maihaharap pa sa kanya. Ano kayang iniisip niya tungkol saakin? Baka nadisappoint siya dahil hindi ako marunong h*****k, pero gusto niya daw akong halikan. Kikiligin na ba ako? Papasok na ako sa bahay ng makita ko si daddy na nakaupo sa sofa, talagang hinihintay niya nga ako. Napakunot ang noo niya ng makita niya akong naglalakad patung
"Bes pansinin mo naman ako, baka hindi mo napapansin kanina pa ako nagpapa pansin," nagmamakaawang sabi ng baklita, nakanguso pa siya na akala mo naman ikinaganda niya. Kung titingin lang siya sa salamin, baka magsisigaw pa siya dahil sa nakaririmarim na itsura niya."Sinabing huwag mo akong kinakausap at nanggigigil pa ako sa'yong bakla ka," nakairap na sabi ko. Hinawi ko ang buhok kong tumakip sa mata ko at binilisan ang paglalakad ko.Hapon na at pauwi na kami, katatapos lang ng huling subject namin. Kaninang umaga pa siya nagpapa pansin at malapit na akong mainis, konting konti na lang at tototohanin ko na ang banta kong sasabunutan ko siya hanggang malagas ang lahat ng buhok niya."E kasi naman besy, sorry na kasi, nakakatakot kasi ang itsura ni papa Klein kahapon, parang gusto niya akong patayin sa klase ng pagkakatingin niya." Pangangatwiran pa niya.Umagapay siya sa paglalakad saakin, pero hindi ko siy