CHAPTER 10

At ano pa nga ba ang hinihintay ni Lorien? Ang isang milyong piso para sa kanya ay parang alikabok lang. Agad siyang nagpadala ng pera sa bangko ng babae—dahil para sa kanya, ang perang iyon ay parang tali na mag-uugnay sa kanilang dalawa para magamit niya ito sa hinaharap.

Pagkatapos matanggap ang pera, agad humingi si Jacey ng permiso na tapusin muna ang ilang personal na bagay bago bumalik sa kanya. Pumayag naman si Lorien. Sa huli, kahit gaano ka-pride ang isang babae, gaya niya, pera pa rin ang habol.

Sa isang pribadong ospital...

Ito ang dahilan kung bakit kailangan niya ng isang milyong piso. Nasa ospital ang kanyang Ate Kate, at ang gastos ay napakalaki.

Pinili niya ang ospital na ito dahil wala na siyang ibang pamilya kundi ang kapatid niya. Kahit nailabas na ang sanggol sa pamamagitan ng C-section, kailangan pa rin nitong manatili sa incubator dahil sa trauma ng aksidente.

"Doc, ligtas na po ba ang kapatid ko?" tanong ni Jacey nang makita ang doktor na lumabas mula sa operating room.

"Ligtas na siya, pero kailangan pa niyang magpagaling. Aabutin pa siguro ng ilang araw."

"Pakibantayan po sana ang kapatid ko pati ang pamangkin ko." Para bang nabunutan siya ng tinik sa dibdib nang marinig ang salitang ligtas. Pero alam niyang mas mabigat pa ang susunod na haharapin niya, lalo’t nakita na niya kung gaano kalupit ang ina at kapatid ni Lorien.

Kinabukasan, sa kompanya...

"Leave para sa panganganak?" tanong ni Lorien habang hawak ang dokumentong iniabot ng bago niyang sekretarya. Ito ay papeles tungkol sa ate niyang si Kate.

"Opo. Nanganak po nang mas maaga si Ate Kate," sagot ni Jacey. Sinamantala niyang mag-file ng maternity leave para sa kapatid. Ang aksidenteng nangyari sa ate niya ay walang kinalaman sa trabaho.

Kahit sabihin pa niya ito kay Lorien, siguradong awa lang ang makukuha niya. Kaya minabuti niyang huwag na lang magkwento. Tapos na rin naman.

"At tungkol sa trabaho, ako na po ang hahawak sa lahat ng responsibilidad ni Ate Kate."

"At yung isa pa?" Tapos na sa usapang leave at trabaho, pero may isa pang bagay — ang kasunduan nilang dalawa, at may bayad na ito.

"Wala po kayong dapat alalahanin doon. Gagawin ko ang lahat ng makakaya ko."

"Good." Ang gusto lang naman niyang ipagawa sa kanya ay ang harangin ang mga babaeng inilalapit sa kanya ng ina. Ayaw niyang ma-stress sa mga ganoong bagay. Kung may iba pa siyang gustong ipagawa, sasabihin na lang niya.

"Talagang kakaiba ang mga mayayaman," bulong ni Jacey habang bumalik sa mesa niya.

Mag-isa lang siyang tatapos ng trabaho ngayong araw. Mabuti na lang at may kaalaman siya sa ganitong larangan, kahit may mga bahagi pa ring nahihirapan siya.

Pagkatapos ng trabaho, nagmadali siyang pumunta sa ospital. Doon siya natutulog para bantayan ang kapatid na wala pa ring malay. Ang pamangkin naman ay nasa incubator at may nurse na nakatalaga.

"Kailan ka ba magigising, Ate? Tignan mo si Baby Katie. Oo nga pala, baka nagtatanong ka kung sino si Katie. Anak mo 'yon, siya ang pagmamahal nating dalawa." Pinangalanan niya ang pamangkin na Katie, hango sa pangalan ng kapatid at sa kanya.

Pinupunasan niya ang katawan ng kapatid gamit ang malamig na bimpo habang kinakausap ito, umaasang magising na. Pero tatlong araw na at wala pa ring malay si Kate.

Sabi ng doktor, huwag masyadong mag-alala. Kapag handa na ang katawan nitong magising, magigising din ito. Normal na raw ang pulso at presyon.

Noong gabi iyon, tumunog ang cellphone niya. Paidlip pa lang si Jacey pero sinagot niya ito.

[Gising ka pa ba?]

"Opo."

"May party sa hotel ngayong gabi. May susundo sa’yo." Tinawagan siya ni Lorien kahit dis-oras na ng gabi dahil kanina'y nagplano pa siyang hindi sumama. Pero tinawagan kasi siya ng ina.

"Anong hotel po? Pupunta na lang po ako."

[Kailangan mong magbihis nang maayos.]

"Sabihin niyo lang po kung saan, pupunta ako." Ayaw niyang sunduin siya sa ospital — baka may magtanong kung bakit siya naroon.

Nang malaman na niya ang lugar, agad siyang lumabas ng ospital at sumakay ng taxi.

Sa isang eskinita malapit sa hotel ng pamilya Gomez...

Isang babaeng naka-eleganteng gown ang bumaba mula sa sasakyan na minamaneho ng assistant ni Lorien. Sumakay siya sa isa pang sasakyan, at sa pagkakataong ito, si Lorien mismo ang nagmamaneho.

Hindi man siya nabighani ni Jacey, nang makarating sila sa loob ng hotel ay sabay silang naglakad na parang magkasintahang hindi mapaghiwalay.

"Tignan mo 'yan!" bulalas ni Michelle sa asawa niya.

"Sabi ko na nga ba—"

"Tumigil ka nga!" Hindi pa tapos magsalita ang asawa niya pero sinigawan na niya agad ito.

Umalis si Fiel at kinausap na lang ang ibang bisita ng hotel.

Ang okasyong ito ay para ipakilala ni Madame Hazel ang magiging manugang sa mga taong nasa alta sosyedad. Hindi niya inaasahan na magdadala si Lorien ng babaeng hindi kilala.

"Lorien..."

Kahit gaano pa siya katalino, hindi niya maiwasan ni Jacey na kabahan sa mga matang nakatingin sa kanya.

"Huwag ka nang magsalita, sumunod ka na lang," bulong ni Lorien habang nakangiti, na alam niyang parte lang ng palabas nila.

"Good evening, Mom."

"Anong ginagawa ng babaeng ‘yan dito?!" galit na tanong ni Madame Hazel.

"Hindi ko po alam na ganito kalaki ang handaan, Mom."

"Paalisin mo 'yang babae na 'yan ngayon din!" Tinitigan ni Madame Hazel si Jacey na parang lalapain siya.

"Magandang gabi po," bati ni Jacey sabay yuko at ngumiti.

"Shut up. Mabuti pang lumayas ka na."

"Ang taray naman," mahinang bulong ni Jacey.

"Lorien, sumama ka sa akin. Umupo ka rito," sabay hila ni Michelle sa kapatid palayo.

Papalapit na sana si Jacey pero hinarangan siya ng ina ni Lorien. Samantala, ang babaeng isinama ni Madame Hazel ay bumulong ng kung ano, sabay lakad at umupo sa tabi ni Lorien.

"May gusto akong pag-usapan tungkol sa’yo."

"T-tungkol saan po?"

"Sumunod ka na lang." Tumalikod agad si Madame Hazel papunta sa pinto, iniisip na susunod sa kanya ang babae. Pero nang lumingon siya, si Jacey ay patuloy na lumalapit sa mesa kung saan naroon ang anak niya.