CHAPTER 9

"Mom?"

"Ano na naman ‘to!" Hindi maitago ni Madame Hazel ang pagkainis nang makita ang babaeng nakakapit sa braso ng anak niya.

Napansin ng dalaga ang hindi magandang tingin kaya aalisin na sana niya ang kamay niya, pero pinigilan siya ng binata. Kung dati pa ’to, baka umatras na siya. Pero ngayon, imbes na bitawan, mas lalo pa niyang ikinabit ang braso niya sa binata — gaya ng ginagawa ng mga magkasintahan.

"Palabas na sana akong kumain, Mom. May kailangan ba kayo?" Tanong ni Lorien habang malamig ang tingin sa babaeng kasama ng ina niya.

"Eh, inaaya nga sana kita kumain. Sakto na rin, sabay-sabay na tayo."

"Makikipagkita kasi ako kay—" Napatingin siya sa babaeng nakakapit sa kanya, nag-aalala kung makikisama pa ba ito sa palabas nila.

"Gutom na ako, tara na babe," mabilis na sambit ni Jacey, alam niyang ito ang tamang gawin sa sandaling ito.

"Tita, siguro mas mabuting umuwi na lang tayo," sabat ng babaeng kasama ni Madame Hazel, halatang nasasaktan si Georgia sa nakikita.

"Eh, ikaw naman talaga ang magiging manugang ko, bakit ka matatakot?" Nakataas na kilay na sambit ni Madame Hazel.

"Mom, kahit papaano, rumespeto naman kayo sa magiging asawa ko."

"Asawa?" Kung gulat na si Madame Hazel sa pagkakakapit ng babae sa anak niya, mas lalo siyang nabigla sa salitang "asawa" na nanggaling pa mismo sa bibig ng anak niyang si Lorien.

"Mom, kahit pa sandaan o libong babae ang gusto kong maging asawa, hindi ko ipagpipilitan. Pero ang pwedeng maging manugang niyo, isa lang — siya lang!"

"H-hiindi po pwede, Tita. Hindi ako gano’n kabait para makipag-share ng asawa ko sa kahit kanino." Kailangang gumawa ng hakbang si Jacey, dahil kailangan niyang makuha agad ang malaking perang iyon. Kung patagalin pa nila ang usapan sa harap ng elevator, baka hindi na umabot ang ate niya sa operasyon.

Hindi pa niya masabi ang totoo — na naaksidente ang ate niya — dahil naalala niya kung paanong minsan, nang si Lorien ang nangangailangan ng tulong, hindi niya ito tinulungan. Kaya ngayon na siya naman ang nangangailangan, nakakahiya man, napilitan siyang tanggapin ang alok ni Lorien kapalit ng malaking halaga.

"Hoy, ikaw!" singhal ni Madame Hazel sa dalagang hindi nagpapasindak sa kanya.

"Mom, ibang araw na lang po natin pag-usapan ito. Baka may makakita pa sa atin, hindi magandang eksena." Sabay hila ni Lorien sa dalaga papasok ng elevator na kanina pa bukas.

Naiwan si Madame Hazel na galit na galit, nakatingin sa dalawang taong papalayo. Kung kaya niyang pabagsakin ang nauna, tiyak na kaya rin niyang pabagsakin ang babaeng ito.

"Sir..." bulong ni Niel habang nasa elevator pa sila.

"Sa kotse na lang tayo mag-usap," sagot ni Lorien.

Nagulat si Niel. Iba ang tono ng boses ng boss niya ngayon kumpara sa harap ng ina nito.

Pagdating nila sa kotse, inutusan ni Lorien si Niel na siya ang magmaneho. Ayaw niyang masyadong kumalat ang tungkol sa usapang ito.

"Pwede na po ba akong magsalita?" tanong ni Jacey habang hindi tumitingin kay Lorien kundi sa rearview mirror kung saan kita si Niel na nagmamaneho.

"Sige, magsalita ka na."

"Kailangan ko ng isang milyong piso."

"Isang milyon? Pasensya na, Sir!"

Napalingon si Niel, halatang nabigla. Parang naiintindihan na niya ang takbo ng sitwasyon.

"Sige, ibibigay ko."

"Kailangan ko ngayon na."

"Pero hindi pa tayo nagkakasundo sa kahit anong kasunduan." Isa siyang negosyante. Hindi siya maglalabas ng pera nang walang malinaw na pag-uusap.

"Pumapayag na ako sa lahat."

"Sa lahat?" Tinitigan niya ang babaeng katabi. Hindi siya ganito kahapon. "Kung ganito ka pala kadali kausap, sana hindi na natin sinayang ang oras natin."

"Opo... pasensya na kung naging komplikado ako kahapon." Anuman ang sabihin niya ngayon, tatanggapin ng dalaga.

Ang mahalaga, makuha niya ang pera. Dahil sa mga oras na ito, naghihintay na lang ang operating room ng kumpirmasyon ng tawag mula sa kanya.