The CEO's Wallflower: His Wife in Name Only

Si Lorien Gomez ang tipo ng lalaking ni minsan ay hindi nagpakita ng interes sa kahit sinong babae—kahit pa umabot na siya sa edad na trenta.

Dahil dito, nagsimula nang mabahala ang pamilya niya na sabik nang magkaroon ng tagapagmana. Ilang babae na rin ang ipinakilala sa kanya para ligawan, pero wala ni isa ang nakakuha ng atensyon ni Lorien, ang batang negosyanteng abala sa pag-abot sa rurok ng tagumpay.

“Sumama ka naman sa akin na mag-dinner, Lorien. Kahit paminsan-minsan lang.” Anyaya ni Madame Hazel.

“Hindi pa ba sapat ang dami ng trabaho ko, Mom?” sagot ni Lorien na halatang naiinis. Sanay na siyang magsalita nang pabalang, minsan masakit pa. Kung ibang tao 'yon, baka di na niya kinakausap. Pero ito ang ina niya—ang babaeng nagluwal sa kanya.

“Kung puro trabaho na lang ang inuuna mo, kailan pa kaya ako makakarga ng apo?”

“Wag na po kayong mag-alala sa bagay na ‘yon. Sabihin n’yo lang kung ilang apo ang gusto n’yo.”

Bigla namang may kumatok sa pintuan kaya napatingin sila doon.

“Sir?”

“Come in.”

Pagkasabi pa lang niya, agad bumukas ang pinto ng opisina.

“Narito na po ang mga dokumentong kailangan n’yo, Sir Lorien.”

“Dalhin mo rito,” utos niya.

Nag-atubili ang sekretarya na lumapit, siguro dahil naroroon pa ang ina ng boss niya kaya nahihiyang makialam.

Lumapit ang dalagang may maayos na tindig at iniabot ang mga dokumento sa presidenteng nakaupo sa kanyang pwesto.

Pero sa halip na kunin ang folder, bigla siyang hinila ni Lorien at pinaupo sa kandungan niya.

Nagitla ang babae sa ginawa. Nanigas ito sa pagkagulat at walang lakas ng loob para magsalita.

“Lorien! Anong ginagawa mo?!” Nagulat ang ina niya at napatayo sa gulat.

“Mula ngayon, hindi mo na kailangang uminom ng pills. Gusto na ni Mom ng apo.”

“Ano???” Nagulat si Madame Hazel sa narinig mula sa anak.

“Hindi naman ganito ang gusto ko,” mariing sambit ng ina.

Oo, gusto niyang magkaapo—pero hindi sa ganitong paraan, at lalong hindi sa kung sinumang babae lang.

Kinuha ni Madame Hazel ang mamahalin niyang bag—yung tipong pangmayaman lang talaga—at tuluyang lumabas ng opisina nang hindi man lang nilingon ang anak. Samantalang si Lorien, bahagyang ngumisi, tila ba tagumpay na naasar ang ina.

“Pwede ka nang tumayo,” sambit ni Lorien, ni hindi man lang tiningnan ang babaeng nadamay sa eksenang ‘yon. Wala siyang pakialam sa iniisip nito.

“H-Ha?” Hindi alam ng babae kung ano'ng nangyari, pero agad siyang tumayo.

“Pwede ka nang lumabas.”

Hanggang sa huli, hindi pa rin siya tiningnan ni Lorien. Nakatingin lang ito sa salaming pader ng opisina, malalim ang iniisip.

“O-opo.”

Lumabas ang babae sa magarang opisina na litong-lito.

“Ang tagal mo naman sa loob, Jacey.”

“Ate Kate…a-ano kasi…”

“May problema ba, Jacey?” Nagtaka si Miss Kate.

“Wala naman po, Ate.” Pagsisinungaling niya.

“’Wag kang gagawa ng gulo dito,” paalala ni Kate, ang nakatatandang kapatid niya.

Kailangan ni Kate ng bagong secretary intern na pansamantalang papalit sa kanya habang siya’y naka-maternity leave—at wala nang isang buwan bago iyon magsimula.

Kaya pinili niyang ang kapatid niyang bunso ang pansamantalang maging personal secretary ng presidente habang siya’y naka-leave. Kasi kung ibang tao ang ipalit at magustuhan ng presidente, baka hindi na siya makabalik sa puwesto niya pagkatapos manganak.

Sa mundong ito, walang kasiguruhan—lalo na sa mas matataas na posisyon.

Kinabukasan…

Patuloy ang matinding training ni Kate sa kanyang kapatid, dahil kailangan niyang matutunan ang lahat bago mag-isang buwan.

Nang gabing iyon, kahit nakaalis na ang presidente, nanatili pa rin sa opisina si Kate at ang kapatid niyang si Jacey.

“Subukan mong tandaan lahat ng tinuro ko sa’yo.” Paalala niya.

“Ganitong karami ba talaga ang trabaho mo?”

Unti-unti naaawa si Jacey sa ate niya. Ganito ba kahirap ang pinagdaanan niya para lang mapagtapos siya ng pag-aaral?

“Hindi naman ganito karami. Unti-unti lang talaga dumarating ang trabaho. Wala lang talaga akong oras para maturuan ka nang maayos.”

Pareho silang nagtapos sa kursong business administration. At ang Ate Kate niya ang siyang nagsustento sa lahat ng gastusin niya sa pag-aaral. Sila lang ang meron sa isa’t isa.

Sa totoo lang, hindi ito ang pangarap niya. Gusto niyang mamuhay nang malaya—walang pressure. Pero hindi naging mabait sa kanya ang tadhana. Kaya kung anuman ang ipagawa ng kapatid niya, sinusunod niya.

Pagkalipas ng tatlong araw…

“Get me my coffee.” Utos ni Lorien mula sa loob.

“Wait po.”

Tumingin si Kate sa kapatid niyang nakaupo malapit sa kanya. Alam agad ng kapatid ang kailangan niyang gawin.

Kumatok naman si Jacey dala ang mangkok ng kape. Kaagad din bumukas ang pinto matapos ang isang katok.

“Here's your coffee, Sir Lorien."

Dahan-dahang pumasok ang matangkad at eleganteng babae, at maingat na inilapag ang tasa sa mesa nito.

“Ano'ng tinitingnan mo? Kung tapos ka na, umalis ka na.” Malamig na sabi ng lalaki.

Kahit hindi tumingin si Lorien, alam niyang pinagmamasdan siya ng babae.

“P-pasensya na po…” Paumanhin ni Jacey.

Napaatras siya, handang umalis… pero biglang bumukas ang pinto nang walang paalam. At may pumasok na tao.

Napatingin ang lalaking kanina’y abala sa trabaho sa may pintuan.

Hindi siya nagdalawang-isip—agad niyang hinablot ang braso ni Jacey na pinapaalis na sana.

Napamaang siya. So…aalis ba siya o mananatili?

“Akala ko biro lang 'yung sinabi ni Mom. Hindi ko inakala na totoo pala…” Hindi makapaniwalang tumingin ang babae sa kanila.

Dumapo ang mapanghusga niyang mata niya kay Jacey na nakatayo sa tabi ni Lorien.

“Anong kailangan mo?” Walang ganang tanong ni Lorien.

“May party sa hotel mamaya. Gusto kitang yayain."

“Titingnan ko kung may oras ako. Sabik na raw si Mom na magka-apo eh.”

Pagkasabi niya nito, hinila niya ang naninigas na babae at pinaupo sa kanyang kandungan, sabay dantay ng labi malapit sa leeg nito.

“…Mukhang mapeperwisyo na naman kita ngayong gabi.”