Pagkauwi ni Tyler sa kaniyang mansyon, sinalubong siya ng yaya ng pamilya, si Manang Marga.
Kinuha ni Manang ang kanyang suit jacket at iniabot ang tsinelas para siya'y makapagpalit. Pagkatapos, binigyan siya ng isang baso ng maligamgam na tubig, na iniabot nang may respeto. Walang kakaiba sa ginagawa ni Manang kumpara kay Dianne, ngunit may kung anong mali sa pakiramdam ni Tyler, na lalong nagpagulo sa kanyang isip. Naiirita siya nang husto. Habang paakyat sa hagdan, napansin niya ang isang litrato nila ng kanyang nakatatandang kapatid at ni Dianne na nakasabit sa dingding. Bigla, sumama ang kanyang pakiramdam. Ito ay litrato nilang tatlo walong taon na ang nakalipas sa tahanan ng kanyang lola. Sa litrato, si Dianne, na labing-anim na taong gulang pa lamang noon, ay nakapuwesto sa gitna nilang magkapatid. Pero halatang mas malapit siya sa nakatatandang kapatid at ang mga mata niya’y nakatingin dito. Maliwanag ang mga mata ni Dianne, na parang pinuno ng mga bituin, at puno ng saya habang nakatingin sa nakatatandang kapatid. “Bakit siya namatay?” tanong niya sa sarili. Kung hindi namatay ang kanyang nakatatandang kapatid, tiyak na magkasama pa rin sila ni Dianne. Masaya sana sila. Dahil sa matinding inis, hinila niya ang kurbata sa kanyang leeg at sumigaw, “Manang!” Agad namang umakyat si Manang Marg mula sa ibaba. “Ano pong kailangan ninyo, Sir?” tanong nito, na halata ang pag-iingat. “Alisin mo ang litrato na ’yan,” malamig na sabi ni Tyler. “Tanggalin mo rin lahat ng litrato ni Dianne dito sa bahay.” Tumingin si Manang sa litrato at mabilis na sumagot, “Opo, Sir.” Pagkatapos, tumuloy si Tyler sa master bedroom. Pagkapasok pa lang niya, nag-ring ang cellphone niya na nasa bulsa ng pantalon. Pagkakita niya, si Lallaine ang tumatawag. Sinagot niya ito. “Tyy... ang sakit ng tiyan ko. Pwede mo ba akong samahan?” mahina at parang pabulong ang boses ni Lallaine sa kabilang linya. Bahagyang kumunot ang noo ni Tyler. “Ipapadala ko ang driver para dalhin ka sa ospital.” “Ayaw ko!” biglang napalakas ang boses ni Lallaine, na parang naiiyak na. “Alam mo namang ayoko sa ospital.” “Okay, pupunta ako diyan.” Pagkatapos sabihin ito, ibinaba niya ang tawag at bumaba ng bahay. Sa condo Residences Pagkatapos mag-shower, humiga na si Dianne sa kama. Kinuha niya ang cellphone at nag-scroll bago matulog. Tiningnan niya ang mga mensahe sa ka kaniyang f******k account. May bagong friend request siya mula kay Lallaine. Ang profile picture nito ay anino ng lalaking nakatalikod sa ilalim ng sikat ng araw. May hugis-pusong gesture na parang nag-frame sa lalaki sa larawan. Kahit na malabo ang larawan, alam ni Dianne na si Tyler iyon. Tinanggap niya ang friend request ni Lallaine. Agad niyang nakita ang isang post sa Myday nito—larawan muli ni Tyler, pero mas malinaw. Nakasuot ito ng shirt at slacks, naka-roll-up ang manggas habang may ginagawa sa kusina. May caption ang larawan: “Tinitinga ka bilang dyos ng nakakrama. Kaya naman ang alagaan ng Diyos na katulad mo araw-araw ang pinakamasayang bagay para sa isang babae.” Nakita ni Dianne ang post at napaluha siya. Talaga namang halata kung mahal ka ng isang tao sa maliliit na bagay lang. Napapikit siya at sinubukang kalmahin ang sarili bago matulog. Kinabukasan, habang naghahanda si Tyler, hinanap niya ang pares ng starry sky cufflinks na bigay ni Dianne. Wala siya nitong nakita. Tinawag niya si Manang Marga. “Sir, hindi ko po nakita ang mga cufflinks. Pati po ang ilang alahas ng asawa niyo, nawawala rin,” sabi ni Manang, halatang nag-aalangan. “Baka nakuha ni Secretary Lyka noong iniempake ang mga gamit,” sagot niya. Tinawagan ni Tyler si Lyka. “Boss, wala po akong nakitang cufflinks. Pero baka... baka si Dianne ang kumuha?” sagot ni Lyka. Napuno ng galit ang mukha ni Tyler. “Kung gano’n, hanapin siya at kunin ang mga gamit!” Habang nag-aalmusal sina Dianne at Dexter, biglang tumunog ang doorbell. “Sino kaya ito nang ganito kaaga?” tanong ni Dexter. Tumayo ang yaya para buksan ang pinto. Pagkakita niya, napanganga siya. “Ikaw po si Mr. Chavez ng Chavez Group?” Narinig ito ni Dexter, tumayo at tumakbo papunta sa pintuan, halatang balisa. Samantala, napakunot lang ng noo si Dianne.Sa mga sumunod na araw, hindi na muling nagpakita si Betty kay Ashley, at ni isang mensahe para manggulo ay wala na rin.Sa isip ni Ashley, mas mabuti na ang walang gulo kaysa dagdagan pa. Dahil dito, unti-unting naging maayos ang relasyon nila ni Kent, at nabuhay sila na parang karaniwang mag-asawa.Si Kent ay naging mabuting asawa at ama—lagi siyang umuuwi diretso galing trabaho, pumapasok sa kusina para magluto ng dalawa nilang paboritong ulam, at sa gabi nama’y kasama si Ken sa paggawa ng homework.Matapos ang isang buwan ng payapa at maaliwalas na araw, nagsimula na ang shooting ng bagong pelikula sa ibang lugar. Siyempre, bilang direktor, kailangan sumama ni Ashley sa buong crew.Sa araw ng alis, sabay siyang inihatid nina Kent at ng anak nilang si Ken sa airport.Pero habang nasa kalagitnaan ng biyahe, tumawag ang assistant ni Ken.Nakapatong ang cellphone ni Kent sa center console, kaya nang tumunog ito, hindi sinasadyang nakita ni Ashley ang pangalan sa caller ID.“Sir, masam
Ngumiti si Ashley at marahang hinaplos ang tuktok ng ulo nito. “Ayos lang, medyo napagod lang ako.”“Kung gano’n, mama, magpahinga ka muna at kumain ng tsokolate.” Sabi ni Ken, sabay kuha ng piraso mula sa bulsa niya.Tinanggap iyon ni Ashley at ngumiti. “Saan galing ang tsokolate na ‘to?”“Binigay ng kaklase kong babae.” Sagot ni Ken na may pagmamalaki. “Sabi niya, kapag masama raw ang pakiramdam mo, pampagaan ng loob ang matatamis.”“Teka, binigyan ka niya dahil masama ang mood mo?” tanong ni Ashley.“Hindi. Nami-miss lang kita, Mama.”Tinitigan ni Ashley ang batang nasa harapan niya—batang wala siyang dugong kaugnayan—at ramdam niyang uminit ang puso niya.Pagkatapos mailagay ni Kent ang bagahe at makaupo sa driver’s seat, pinaandar niya ang kotse. Paminsan-minsan, sinusulyapan niya sa rearview mirror ang dalawa sa likod.Nang hindi sinasadya’y magtagpo ang tingin nila ni Ashley, agad itong umiwas at tiningnan siya nang may pagkamuhi.Pero pag kay Ken, lambing ang nakikita sa mga m
Kinabukasan, biglang kumalat sa crew ang tsismis na ikakasal daw sina Ashley at Kent. May nagsabing wala raw kahihiyan si Ashley at ginawa ang lahat para akitin si Kent kapalit ng pera—pinasok ang kama nito at tinakot gamit ang kanilang hubad na litrato para mapilitan siyang pakasalan siya.Sakto pa na medyo hawig si Ashley sa “white moonlight” ni Kent—ang ina ni Ken. At dahil gusto rin ni Ken si Ashley, nauwi sa kasalan ang dalawa at pumirma sila ng three-year marriage contract.Mabilis na kumalat ang detalyadong kwento ng pagkawala mula sa isang bibig papunta sa iba, hanggang umabot ito kina Ashley at Jerome. Maliban kay Ashley mismo, si Jerome lang ang nakakaalam tungkol sa arranged marriage. At syempre, hindi niya puwedeng gamitin ‘yon para atakihin si Ashley. Hindi pa nila napag-usapan ito sa harap ng ibang tao… kaya malinaw na may intensyon talagang siraan siya.Pero sino ba ang nakakaalam nito?Si Ashley at Kent, Dianne at Dexter, Jerome… at syempre, si Betty. Personal pang min
Ngumiti si Kent at iniabot ang kamay para haplusin ang ulo ni Keng."Oo, tama ang anak ko. Ang isang lalaki, dapat mahalin ang asawa at marunong makinig sa kanya—doon siya lalo uunlad."Pagkatapos ay tumingin siya muli kay Ashley, may ngiti sa labi."Asawa, ikaw ang producer ng palabas na ’to. Kahit anong sabihin mo, susundin ko—sa bahay man o sa labas."Napatingin si Ashley sa kanya at saka lang bumitaw ng malalim na hininga na kanina pa niya pinipigil."Kuya Kent…" biglang napaiyak si Betty."Paki-uwi mo na si Betty," utos ni Kent.Saglit pang natigilan ang assistant bago natauhan, saka agad hinila si Betty palayo."Nagpadala na ako ng afternoon tea para sa lahat. Pagkatapos n’yong kumain, balik trabaho ulit." May ngiti pa rin sa labi ni Kent nang magsalita.Nagpalakpakan ang lahat.Samantala, sinamantala niya ang pagkakataon para hilahin si Ashley papasok sa lounge. Pagkasara ng pinto, nag-iba ang ekspresyon nito."Asawa, tayong dalawa lang ngayon. Pwede bang bigyan mo naman ako ng
Tinitigan ni Kent ang dalawang taong nasa tapat niya—isang mapagmahal na ina at isang anak na labis ang pagpapahalaga. Wala man siyang direktang kinalaman sa kanila, ramdam niya ang gaan sa dibdib.Matapos ang almusal, inihatid muna ni Ashley si Ken sa paaralan.Pwede rin namang si Kent ang maghatid, pero mas gugustuhin ni Ken na si Ashley ang magdala sa kanya. Wala namang reklamo si Ashley roon—masaya pa nga siya, dahil hindi rin naman kalakihan ang oras na kailanganSakto rin kasi na nadadaanan ni Ashley ang paaralan ni Ken sa ruta papuntang opisina. Kaya para sa kanya, sobrang convenient lang ang pagsundo’t hatid sa bata.Pero para kay Ken, araw-araw itong pinagmumulan ng saya. Hindi siya nauubusan ng kuwento habang nasa biyahe, parang isang masiglang ibon na tuloy-tuloy lang ang daldal.At si Ashley? Gustong-gusto rin niyang kausap si Ken.Hindi lang dahil “ina” na siya ngayon ni Ken, kundi dahil alam niyang malaki ang naitutulong ng pakikisalamuha sa mga bata para sa kanyang pagg
“Bumalik na ang asawa’t anak ko.”Medyo tumaas ang boses ni Kent habang nakatingin sa may pintuan.Nagtagpo agad ang mga mata nila ni Ashley, pero mabilis itong umiwas ng tingin, ibinaba ang ulo at tahimik na nagpalit ng sapatos. Walang kahit anong ekspresyon ang mukha niya.“Daddy!” Masayang sumugod si Ken habang nagpapalit ng sapatos papalapit kay Kent.Binitawan ni Kent ang hawak na pagkain, binuhat si Ken, hinalikan ito at tinanong, “Gutóm ka na ba?”“Opo,” tumango si Ken. “Daddy, anong masarap na niluto mo?”Pinisil ni Kent ang maliit na pisngi ng bata nang may lambing. “Maghugas muna kayo ng kamay ng mommy mo. Malapit na ring ihain ang hapunan.”“Sige po!” Mabilis na bumaba si Ken mula sa pagkakabuhat, sabay hawak sa kamay ni Ashley na kasalukuyang lumalapit. Magkasabay silang nagpunta para maghugas ng kamay.Pagbalik nila sa dining area, nakahain na ang mainit-init na pagkain sa mesa.Tinanggal ni Kent ang suot na itim na apron at iniabot ito kay Manang SOnya, pagkatapos ay maa