Pagkauwi ni Tyler sa kaniyang mansyon, sinalubong siya ng yaya ng pamilya, si Manang Marga.
Kinuha ni Manang ang kanyang suit jacket at iniabot ang tsinelas para siya'y makapagpalit. Pagkatapos, binigyan siya ng isang baso ng maligamgam na tubig, na iniabot nang may respeto. Walang kakaiba sa ginagawa ni Manang kumpara kay Dianne, ngunit may kung anong mali sa pakiramdam ni Tyler, na lalong nagpagulo sa kanyang isip. Naiirita siya nang husto. Habang paakyat sa hagdan, napansin niya ang isang litrato nila ng kanyang nakatatandang kapatid at ni Dianne na nakasabit sa dingding. Bigla, sumama ang kanyang pakiramdam. Ito ay litrato nilang tatlo walong taon na ang nakalipas sa tahanan ng kanyang lola. Sa litrato, si Dianne, na labing-anim na taong gulang pa lamang noon, ay nakapuwesto sa gitna nilang magkapatid. Pero halatang mas malapit siya sa nakatatandang kapatid at ang mga mata niya’y nakatingin dito. Maliwanag ang mga mata ni Dianne, na parang pinuno ng mga bituin, at puno ng saya habang nakatingin sa nakatatandang kapatid. “Bakit siya namatay?” tanong niya sa sarili. Kung hindi namatay ang kanyang nakatatandang kapatid, tiyak na magkasama pa rin sila ni Dianne. Masaya sana sila. Dahil sa matinding inis, hinila niya ang kurbata sa kanyang leeg at sumigaw, “Manang!” Agad namang umakyat si Manang Marg mula sa ibaba. “Ano pong kailangan ninyo, Sir?” tanong nito, na halata ang pag-iingat. “Alisin mo ang litrato na ’yan,” malamig na sabi ni Tyler. “Tanggalin mo rin lahat ng litrato ni Dianne dito sa bahay.” Tumingin si Manang sa litrato at mabilis na sumagot, “Opo, Sir.” Pagkatapos, tumuloy si Tyler sa master bedroom. Pagkapasok pa lang niya, nag-ring ang cellphone niya na nasa bulsa ng pantalon. Pagkakita niya, si Lallaine ang tumatawag. Sinagot niya ito. “Tyy... ang sakit ng tiyan ko. Pwede mo ba akong samahan?” mahina at parang pabulong ang boses ni Lallaine sa kabilang linya. Bahagyang kumunot ang noo ni Tyler. “Ipapadala ko ang driver para dalhin ka sa ospital.” “Ayaw ko!” biglang napalakas ang boses ni Lallaine, na parang naiiyak na. “Alam mo namang ayoko sa ospital.” “Okay, pupunta ako diyan.” Pagkatapos sabihin ito, ibinaba niya ang tawag at bumaba ng bahay. Sa condo Residences Pagkatapos mag-shower, humiga na si Dianne sa kama. Kinuha niya ang cellphone at nag-scroll bago matulog. Tiningnan niya ang mga mensahe sa ka kaniyang f******k account. May bagong friend request siya mula kay Lallaine. Ang profile picture nito ay anino ng lalaking nakatalikod sa ilalim ng sikat ng araw. May hugis-pusong gesture na parang nag-frame sa lalaki sa larawan. Kahit na malabo ang larawan, alam ni Dianne na si Tyler iyon. Tinanggap niya ang friend request ni Lallaine. Agad niyang nakita ang isang post sa Myday nito—larawan muli ni Tyler, pero mas malinaw. Nakasuot ito ng shirt at slacks, naka-roll-up ang manggas habang may ginagawa sa kusina. May caption ang larawan: “Tinitinga ka bilang dyos ng nakakrama. Kaya naman ang alagaan ng Diyos na katulad mo araw-araw ang pinakamasayang bagay para sa isang babae.” Nakita ni Dianne ang post at napaluha siya. Talaga namang halata kung mahal ka ng isang tao sa maliliit na bagay lang. Napapikit siya at sinubukang kalmahin ang sarili bago matulog. Kinabukasan, habang naghahanda si Tyler, hinanap niya ang pares ng starry sky cufflinks na bigay ni Dianne. Wala siya nitong nakita. Tinawag niya si Manang Marga. “Sir, hindi ko po nakita ang mga cufflinks. Pati po ang ilang alahas ng asawa niyo, nawawala rin,” sabi ni Manang, halatang nag-aalangan. “Baka nakuha ni Secretary Lyka noong iniempake ang mga gamit,” sagot niya. Tinawagan ni Tyler si Lyka. “Boss, wala po akong nakitang cufflinks. Pero baka... baka si Dianne ang kumuha?” sagot ni Lyka. Napuno ng galit ang mukha ni Tyler. “Kung gano’n, hanapin siya at kunin ang mga gamit!” Habang nag-aalmusal sina Dianne at Dexter, biglang tumunog ang doorbell. “Sino kaya ito nang ganito kaaga?” tanong ni Dexter. Tumayo ang yaya para buksan ang pinto. Pagkakita niya, napanganga siya. “Ikaw po si Mr. Chavez ng Chavez Group?” Narinig ito ni Dexter, tumayo at tumakbo papunta sa pintuan, halatang balisa. Samantala, napakunot lang ng noo si Dianne.Sa loob ng susunod na dalawang taon, nakatutok si Ashley sa kanyang karera. Halos wala siya sa lugar sa sobrang dami ng ginagawa.Pero tuwing nandoroon siya, lagi namang nasa tabi niya si Ken. Kaya hindi niya kailanman naramdaman ang kalungkutan. Busog na busog ang buhay nila ng kanyang anak sa saya, at dahil doon, ni hindi pumasok sa isip niya ang maghanap ng ibang lalaking mamahalin o pakakasalan pa.Pakiramdam niya, kumpleto na siya.May mga kaibigang sina Dianne at Dexter na higit pa sa kapatid ang turing.Isang matagumpay na karera.Isang anak na gaya ni Ken—masunurin, matalino, at kahanga-hanga.At higit sa lahat, hindi siya kapos sa pera.Ano pa ba ang dapat niyang hanapin? Bakit pa siya mangangailangan ng lalaki?Hindi niya kailangan. Hindi kailanman.Kaya kahit dalawang taon nang walang tigil ang paghabol—o dapat sabihing panggugulo—ni Kent, ni minsan ay hindi sumagi sa isip niyang makipagbalikan dito.Oo, hindi kailanman. Kahit isang segundo, wala.At huwag mong sabihing dah
Gabi na nang manatili si Ashley sa Condo Apartment.Tumawag si Ken at nagtanong kung kailan siya uuwi.Sandaling nag-isip si Ashley bago nagsabi nang diretsahan sa bata, “Ken, nagpasya na ang tatay mo at ako na maghiwalay at hindi na magsasama. Gusto mo bang sumama sa akin o sa tatay mo?”“Syempre, kung pipiliin mong sumama sa akin, kailangan pa rin natin ang pahintulot ng tatay mo.”Hindi malinaw kung si Ken mismo ang nag-isip o nagtanong muna kay Kent, pero sumagot ito, “Mom, kapag nandito ka sa bahay, gusto kong sumama sa’yo. Kapag nasa business trip ka, kay Dad naman ako. Pwede ba ‘yun?”“Syempre naman,” masayang tinanggap ni Ashley, “Sige, susunduin na kita ngayon.”Kahit walong taong gulang pa lang si Ken, ibinibigay nito kay Ashley ang init at pag-aaruga na hindi kayang ibigay ng iba.Halos dalawang taon na silang magkasama at matagal na niyang itinuring na sariling anak ang bata.Basta kasama niya si Ken, hinding-hindi niya ito pababayaan.“Okay Mom, hihintayin kita,” masayang
Sa opisina, halos nailabas na ni Ashley lahat ng bigat at sama ng loob sa puso niya.Habang kukuha sana siya ng tissue para punasan ang luha at sipon, aksidente niyang nasagi ang isang kristal na palamuti sa mesa.Bumagsak iyon at nabasag sa sahig sa isang iglap.Tiningnan ni Ashley ang nagkalat na kristal sa sahig at napailing. Ang malas niya talaga ngayong araw.Pero mabuti na lang, nakapaghain na sila ni Kent ng diborsyo at malapit na siyang tuluyang wala nang kinalaman dito.Habang iniisip niya iyon, biglang bumukas nang malakas ang pinto ng opisina. Napatingin si Ashley at nakita si Kent sa may pintuan, halatang balisa at nag-aalala.Pagkakita ni Kent kay Ashley na tumutulo ang luha at namumugto ang mga mata na parang kuneho, natigilan siya sa takot.Lumingon si Ashley palayo nang may pagkamuhi, itinulak ang malaking upuan at mabilis na tumayo papunta sa lounge.Nagkamalay si Kent at hinabol siya, hinarang siya bago makapasok sa pinto.“Lumabas ka!” malamig ang tingin ni Ashley a
“Kiss.”Bahagyang tumango si Kent at nagpatuloy, “Si Betty ang nagpa-set up para malagyan ako ng gamot sa dinner party. Pagpunta ko sa bahay ng Lin para sunduin si Ken, kumilos na ‘yung gamot. Akala ko ikaw si Betty… kaya nahalikan ko siya.”Tinitigan siya ni Ashley, gulat at walang masabi. Bumuka ang bibig pero walang lumabas na salita.“Pero halik lang ‘yon, wala nang iba. Dumiretso ako sa ospital pagkatapos,” dagdag ni Kent.Nanatiling nakatingin si Ashley sa kanya at saka niya naintindihan kung bakit kagabi, para bang isang beses nang namatay si Kent—mahina at halos hindi makahinga.Pero wala na ‘yong halaga sa kanya ngayon.Itinaas niya ang kilay at malamig na sinabi, “Sinabi ko na sa’yo, maghihiwalay na tayo sa kalahating buwan. Wala ka nang kailangang ipaliwanag.”“May kailangan. Oo, may kailangan pa,” mariing sagot ni Kent.Nakatingin siya kay Ashley, nangingintab ang gilid ng kanyang mga mata. “Ashley, pitong taon na ang nakalipas… natulog ka ba sa isang lalaking hindi mo kil
Habang nag-aabang siya nang balisa, biglang bumukas nang malakas ang pinto ng private box at pumasok sina Kent at ang assistant niya. Pinilit ni Betty na manatiling kalmado, nakangiti kay Kent pero mas pangit pa kaysa umiiyak ang ngiti niya.“… Kuya Kent, nandito ka na,” mahina at nanginginig ang boses niya.Matulis at malamig ang titig ni Kent sa kanya. Dumiretso siya sa sofa sa tapat nito, umupo, ini-cross ang mahahaba niyang binti at sumandal nang may bihirang tapang at bangis sa aura.“Alam mo ba kung bakit ka dinala rito ngayong gabi?”Umiling si Betty na parang rattle, “Hindi… hindi ko alam! Kuya Kent, ano… ano’ng nangyari?”“Kung ayaw mong ikaw ang magsabi, ipapasabi ko sa iba,” malamig na tugon ni Kent.“Ms. Sanchez…”“Kuya Kent!”Bubuka pa lang sana ang bibig ng assistant nang manginig nang todo ang buong katawan ni Betty. Nadulas siya pababa sa sofa at napaluhod sa sahig.“Kuya Kent, wala akong kinalaman dito. Si Darren ang may pakana. Siya ang nagpa-drug sa’yo para may mang
Hindi lang si Kent ang hindi makita, pati si Betty ay wala rin.“Mrs. Sanchez, nasaan ang asawa ko at si Betty?” tanong niya.“Ah, lumabas si Wen Sheng kasama si Betty. Malamang hindi na sila uuwi ngayong gabi,” sagot ni Mrs. Sanchez na parang wala lang.Magkasama silang umalis.Hindi na uuwi ngayong gabi.Napangisi si Ashley nang may halong pang-uuyam at hindi na nag-usisa pa. Inabot na lang niya ang kamay kay Ken. “Halika na, Ken, uwi na tayo.”“Opo.” Agad lumapit si Ken, hinawakan ang kamay niya at handa nang umalis.“Ken, hindi ka ba talaga makikinig?” biglang hawak ni Mrs. Sanchez kay Ken at sigaw pa.“Mrs. Sanchez, sinabi na ni Ken na ayaw na niyang manatili at gusto niyang sumama sa’kin pauwi,” seryoso at matalim ang tingin ni Ashley kay Mrs. Sanchez.“Ms. Ashley, stepmother ka lang ni Ken at ako ang totoong lola niya. Siya lang ang nag-iisang apo ko. Sabihin mo nga, paano ko siya basta ibibigay sa’yo?” balik ni Mrs. Sanchez, halatang may ibig ipahiwatig.Ngumiti lang nang baha