Kabanata 1

“Pagdating natin sa Mabini, magiging maayos na ang lahat.”

Tumingala si Joelyn at siniyasat ang malungkot na mukha ng kanyang ina. It had been three years since her father died dahil sa Cancer. Masakit man isipin ngunit mahigit isang taon na rin ang nakaraan nang lumipat sila sa masikip at mabahong apartment na ito.

“Namimiss ko na si daddy,” malimit na rinig niyang sinasabi ng kanilang bunso na si Marco. Madalas ay sinasagot lamang niya ito ng isang mapait na ngiti, ngunit may mga pagkakataon naman na niyayakap na lamang niya ang labing dalawang taong gulang na kapatid. She was hoping that she can fill the hole inside his heart dulot ng pagkawala ng kanilang mabait na daddy. But no amount of hugs can ever fill that hole inside them. Lalo na’t hindi sila sanay mamuhay nang wala sa karangyaan.

“Daddy used to say na may mga bagay na nangyayari sa buhay natin na hindi natin naiintindihan,” ani Joelyn habang mahigpit na hinahawakan ang kamay ng kapatid. “But eventually, we will.”

“Sana nga, ate. At sana maging maayos din ang buhay natin sa probinsya."

Parehos silang hinawakan nang mahigpit ng kanilang mommy at nginitian sila nito. Napasinghap ng kaunti si Joelyn dahil hanggang ngayon ay hindi niya pa rin matanggap ang laki ng pinagbago ng kanilang ina. Ang dating maamo at maaliwalas na mukha ay naging humpak at kulubot. Siguro dahil palagi na lamang itong malungkot at umiiyak.

"We'll be fine in Mabini, mga anak. I promise you that." Tumango na lamang ang dalawang bata.

Ilang araw lamang ang nakalipas ay nagdesisyon na ang mag-anak na bumiyahe na patungong probinsya. Lulan ang isang jeep at matapos ang mahigit isang twenty-four hours na paglalakbay ay nakapasok na rin sila sa tahimik na lugar ng Mabini. Pagdating nila doon ay sumalubong agad sa kanila ang mga mapang-uyam na tingin ng mga tao. Ni hindi nga sila halos pasakayin sa tricycle kaya't kinailangan pa nilang mag lakad dala-dala ang marami nilang bitbit.

"Why are they so suplado to us, mommy?" tanong ng dalagita habang nakatayo sila sa gilid ng kalsada. Medyo malayo-layo pa ang kanilang lalakarin sabi ng mommy niya kaya naman ay medyo nag-aalala na rin si Joelyn sa sitwasyon nila.

"Akala ko ba magiging okay na tayo dito, mom?" sambit naman ni Marco. "Bakit parang ayaw naman nila sa atin?"

Tama. Kanina habang lulan sila ng jeep ay napansin din ni Joelyn ang kakaibang tingin na ipinupukol ng ibang pasahero sa kanila. Nang-uuyam ang kanilang mga tingin, lalong lalo na kapag ipinupukol ng mga ito ang mga tingin nila sa kanilang ina.

"Don't worry about it, mga anak. May magpapasakay din sa atin."

Maya-maya pa'y dumating nga ang isang lalaki na mistulang kasing-edad lang ng kanilang mommy Edna.

"Kuya, pasakay po!" sambit ni Marco habang kumakaway-kaway pa sa paparating na tricycle.

Hindi naman sila nabigo dahil huminto ito sa tapat nila.

"Saan kayo?"

Joelyn hid behind her mom at agad na inakbayan ang kapatid. May itsura naman yung lalaki, istrikto ang dating at brusko, pero strangers are strangers. Marami pa rin sa kanila ang hindi mapagkakatiwalaan.

"Sa bahay ng mga Generoso," diritsong sagot ng kanilang mommy. "Maihahatid mo ba kami doon?"

"Sigurado ba kayo?" patawang sagot pa ng lalaki. Tiningnan lamang siya ng kanilang mommy Edna at mistula namang nabuhusan ng malamig na tubig ang lalaki.

"Mukha ba akong nagbibiro?" tanong ulit ni Edna sa lalaki.

"Pasensya na, madam-"

"Edna."

"Ay, pasensya na, Edna. Bihira na rin kasi ang mga taong umaabot pa sa dulo ng sitio na ito. Pero sige, ihahatid ko kayo roon. Teka, akin na iyang mga gamit ninyo."

Agad namang ipinasok ng lalaki sa may likuran ng kanyang tricycle ang kanilang mga bag. "Diyan na kayong mga bata sa likod." Dali-dali namang pumasok ang dalawa sa tricycle habang katabi naman ng mommy nila ang lalaki.

"Hold tight, kids," sabi ng kanilang mommy.

Ilang sandali pa'y lumarga na sila at binaybay ang isang mahabang pathway na papasok sa isang eskinita.

"Ako nga pala si Dante," narinig ni Joelyn na sabi ng lalaki habang pasulyap-sulyap pa ito sa kanyang mommy. Sa bagay, kahit medyo naging buto't balat na ang kanilang mommy Edna ay hindi pa rin maipagkakaila na maganda ito. Naalala niya nang minsang pabirong isinalaysay ng kanyang daddy ang naging karanasan niya sa panliligaw sa kanyang mommy Edna. Marami ring lalaki ang nagkandarapa sa kanyang magandang ina noong kabataan pa nila, kaya, there is no doubt if this Dante guy has a sudden crush on her mom.

"Thank you at dumating ka, Dante," sabi ng kanyang mommy habang nginingitian din ang tricycle driver. Matapos niyon ay naging tahimik na ang kanilang paglalakbay. Masakit sa tenga ang ingay ng motor sa tricycle at medyo gumegewang-gewang din sila dahil bumpy ang daraanan. Ganunpaman, excited na rin si Joelyn na makarating sa kanilang bagong tahanan. Masakit na ang kanyang likod at gusto na niyang matulog. Kahit ang kanyang kapatid na si Marco ay ramdam niyang inaantok na rin.

"Okay ka lang?" tanong niya sa kapatid. Tango lamang ang tanging itinugon nito sa kanya.

Ilang minuto ang nakalipas at sa wakas ay nakarating na sila sa tapat ng bahay ng mga Generoso.

"Marami akong narinig na kwento tungkol sa bahay na iyan," ani Dante habang tinutulungan niya ang mag-inang ipasok ang mga gamit sa bakuran. Gabi na ng dumating sila sa tapat ng bahay. The neighbors are living far away from them. Siguro ang pinakamalapit ay 15 minutes away pa. Medyo masukal din ang mga damong nakapaligid.

"This is so creepy, mommy," sambit ni Joelyn.

"Takot ka lang sa multo, eh!" patudtyada namn ng kanyang kapatid.

"Hindi kaya, baka ikaw!"

"Kailangan niyo ng makakatulong sa paglilinis niyan," sambit ni Dante habang naka pamewang na nakatingin lang din sa tapat ng bahay. "Para hindi na magmukhang haunted house."

"A-ano ba ang mga kwentong narinig mo?" seryosong tanong na naman ni Edna kay Dante.

"Hindi na mahalaga iyon," sagot ni Dante. "Basta kung kailangan niyo ng tulong sa paglilinis, pwede ako. Ibibigay ko sa inyo ang number ko."

"Fine! Here, you can use my phone," sagot naman ni Joelyn. Agad na itinipa ni Dante ang kanyang contact number sa phone ng dalagita. At saka ibinalik din ito pagkatapos.

"Magkano lahat?" tanong ni Edna.

Hindi na narinig ng magkapatid ang usapan ng matatanda dahil agad na siyang hinatak ni Marco papunta sa malawak na bakuran.

"Wait! We need a flashlight."

"Use your phone," sagot ni Marco na agad namang sinunod ni Joelyn.

Dahan-dahan silang pumanhik sa hagdanan na lumalangitngit pa nang dalawa na silang nakaapak dito.

"This is freaking me out!" maarteng sambit ni Joelyn.

"Just look at this, ate. Gawa sa expensive na mwebles ang pintuan," ani Marco habang marahan na hinawakan ang doorknob.

"Yeah, I think-"

napaawang ang bibig ng dalawa nang bigla na lamang bumukas ang pinto.

"What the-" tugon ni Marco.

"Hey, did you push the door?" tarantang tanong ni Joelyn sa kapatid.

"No! I-I did not!" takot na takot namang sambit ni Marco.

"Mom!!!" sigaw nila habang patakbo na pinuntahan ulit ang kanilang ina.

"Don't be too loud," tanging sagot ni Edna habang tuloy-tuloy lamang na pumanhik sa loob. Paglingon ng magkapatid ay wala na si Dante. Nakaalis na.

"Mom, d-did you see what happened?" tarantang tanong ni Marco.

"Yes. Probably hindi naka-lock ang pinto," walang emosyon na sagot ng kanilang ina. Hindi rin lubos akalain ni Joelyn ang reaksyon ng mommy niya.

"Mom, we saw it! Bigla na lang bumukas ang pinto," she argued but her mom remained stoic.

"Hali na kayo, you are both tired kaya kung ano ano na lang ang iniisip ninyo."

"But mom-"

"Not another word, Joey."

Hindi na nga nakakibo si Joelyn.

"Halika na, ate," yaya ni Marco sa kanya. Wala nang nagawa si Joelyn kundi sumunod sa kanyang mommy.