Kabanata 4

Mabilis pa sa alas-kwatro ang pagtakbo ng kanilang mommy Edna at ni Dante nang napatili na lamang si Joelyn.

"Ano'ng nanyari?" nag-aalalang tanong ng kanilang mommy nang makalapit na ito sa kanila.

"Diyos ko!" sambit naman ni Dante nang tumambad sa kanila ang mga kalansay.

"Mom. Bakit may mga ganito dito?" tanong ni Marco. Tumpok-tumpok ang mga kalansay na nakita nila sa likod bahay na para bang ginawa itong triangulo at nagmistula pang altar. Masangsang din ang amoy gawa na rin siguro sa mga bulok na kalansay. Hindi nila maintindihan kung bakit may ganoon sa likod ng lumang bahay.

"I don't know," kalmadong sagot ng kanilang mommy.

"What should we do to these things?" tanong naman ni Joelyn.

"Sunugin na lamang natin ang mga iyan," ani Dante.

"Huwag!" madaling sagot naman ni Edna na ikinakunot ng kanilang mga noo.

"Mommy? These are bones ng tao. We need to burn them all kasi nakakatakot sila," Joelyn replied as a matter of factly. "Kuya Dante is right."

"Basta," mariin na tutol naman ni Edna. "Ililibing na lamang natin ang mga iyan. Hindi naman natin alam kung sino ang mga may-ari ng mga kalansay na iyan. Mas mabuti pang bigyan na lamang natin sila ng maayos na libingan."

"Sigurado ka ba, Edna?" marahang tanong ni Dante. "Kasi..."

Tinitigan lamang siya ni Edna sabay sabing, "Gawin niyo na lamang ang suhestyon ko." At tumalikod na ito at naiwan silang tatlo na nakamaang lang at nagtataka sa biglang pagbabago ng mood ni Edna.

"Ano bang nangyari doon sa mommy ninyo?" tanong ni Dante matapos silang nanahimik dahil sa biglang pagtalikod ni Edna sa kanila.

"I don't know what's wrong with her."

"Puntahan mo na, Joelyn. Kami nang mga lalaki ang bahala dito."

"Okay po," sagot ni Joelyn na agad namang kumaripas ng takbo sa loob ng bahay.

Pinuntahan niya ang kanyang mommy sa loob ng kwarto nito ngunit nagtaka siya dahil wala naman ito dito. Sumalubong lamang sa kanya nag mabigat na temperatura sa loob ng bahay at ang katakot-takot na katahimikan.

"Mom? Where are you?" tanong niya habang pasilip-silip siya sa bawat kwartong madaraanan.

"Mom?" 

May dinaanan pa si Joelyn na ibang kwarto ngunit wala ring tao ang nandoon. Muli siyang naglakad, sinisiyasat ang bawat looban habang nagsisimula na namang siyang kabahan.

"Ang tahimik naman!" sambit niya sa sarili habang kinakalikot ang cellphone.

Agad niyang pinuntahan ang kanyang playlist at pinatugtug ang paborito niyang kanta. Mahilig si Joelyn sa pop songs kaya matapos niyang mapatugtog ang kanyang musika ay nawala na rin ang kanyang pagkabahala.

Nang marating na niya ang kwarto na nasa dulo, nagdisiyon na siyang pumanaog. Ngunit sa kanyang pagliko ay nakarinig naman siya ng mga ingay sa isa pang kwarto na nasa pinaka-dulo pa pala. Hindi niya napansin ang kwartong iyon kaya napakunot na lamang ang kanyang noo.

"May room pa pala dito?"

Napakadilim ang bahaging iyon kaya siguro hindi niya agad na napansin. Gayunpaman, dahan-dahan siyang lumapit dito dahil may naririnig siyang kaluskos. "Mom? Ikaw ba yan?"

Lumakas pa nga lalo ang ingay na parang kalabog. Napaisip tuloy siya kung tutuloy ba siya o pumanaog na lamang.

Dahan-dahan niyang hinakbang ang mga paa papunta sa may kumakalabog. Pinatay na rin lang niya ang kanyang music as she slowly advanced towards the room. Nang makarating na siya sa kwarto ay nagsimulang manginig ang kanyang katawan.

"A-ano ba itong bahay na 'to. So creepy! Feeling ko talaga pinaglalaruan lang kami, eh!"

Maya-maya pa'y napasinghap na lamang si Joelyn nang marinig ang isang tawa ng maliit na bata.

"Joelyn…"

Tawag pa nito sa kanya sa loob.

"Laro tayo," sambit pa na siya namang niyang ikinabahala. Ayaw na sana niyang pumunta pa roon ngunit mistulang ang kanyang nga paa at kamay ay mayroong sariling buhay.  Curiosity kills the cat nga talaga.

Lumakas pa lalo ang kalabog nang makalapit na siya sa pintuan. Akmang pipihitin na niya ang door knob nang bigla na lamang sa paglingon niya ay nakita niya ang nanlilisik na mata ng kanyang mommy.

"Diyos ko naman, Mom!" sabi niya habang hapong-hapo ang kanyang dibdib. "You scared me with your glare!"

"What are you doing in that room?" patudyada naman ng kanyang mommy. Nabigla naman si Joelyn dahil naging istrikta na naman ang mommy niya.

"I-I'm looking for you… I thought you're inside po kasi may mga ingay sa loob."

Nabigla naman ang mukha ni Edna. "I was in the bathroom."

"Nagtaka kasi kami why all of a sudden you became angry."

Her mom chuckled a little sabay sabi, "Ahh, iyon ba? Hindi ako galit. Sumama lang talaga ang tiyan ko. Alangan naman e-explain ko pa sa inyo lahat iyon."

Inakbayan naman siya ng kanyang mommy.

"Nahihiya ka siguro kay Dante no?"

Napangiti naman si Edna sa kanyang sinabi. "Oh, bakit naman ganyan ang tono ng pananalita mo?"

Joelyn bit her lower lip and replied, "Nothing. Baka naman maging boyfriend mo na iyan, ha."

"Diyos ko, stop speaking nonsense, Joey. That won't happen, okay? May malaking misyon pa akong gagampanan."

"Misyon?" Joelyn replied habang nakakunot ang noo.

Misteryoso lamang na nakangiti ang kanyang mommy. "Malalaman mo rin sa takdang panahon. Anyway, halika na, anak. Bumalik na tayo sa labas."

Nagsimula na silang maglakad habang nakaakbay pa rin ang mommy Edna niya sa kanya. Maya-maya ay nagsalita ulit ito.

"Joey, can I ask for a favor?"

"Sure, mom. What is it?"

"Can you not go to that room no matter what?"

Mas lalo pa tuloy naguluhan ang dalagita. "Mom, what's going on?"

"Nothing," saad naman ng mommy niya. "I just don't like you to."

"Kanina kasi I heard some noise inside kaya pinuntahan ko. Honestly, this house gives me the creeps!"

"Okay lang yan, makaka-adjust ka rin. Just please don't listen to anything na maririnig mo sa loob ng bahay. Lalo na sa kwarto na iyan. Bawal kayo ni Marco diyan."

"Why nga po kasi?" mariin ulit na tanong ni Joelyn.

"Again, just do what you're told. Huwag nang magreklamo."

"B-But mom… I am not making reklamo. I'm just merely asking."

"Will you promise me na hind ka na pupunta pa diyan ulit?"

Joelyn nodded her head and smiled. "Okay po."