Kabanata 5

"Mom was being weird this morning."

Tiningnan ni Joelyn si Marco habang naka-upo ito malapit sa kanya. Nasa sala silang magkapatid, admiring the newly-cleaned house.

Medyo maaliwalas na ang ibang parte ng bahay dahil naging successful ang ginawa nilang paglilinis dito.

"Yeah, I could also agree with you now. She even asked me not to go to a certain room... which reminds me... hindi ka rin pwede doon. Again, bawal."

"What?" sagot naman ni Marco habang nakakunot pa ang noo. "What room is that ba?"

"The last room on the second floor."

Napangiti naman si Marco, halatang may kalokohan na naman na naiisip.

"Woah. Whatever you're planning, kid. Stop. Ayokong magalit si mom. Ikakasama niya iyon ng loob."

"Fine then," sagot naman ng kanyang kapatid na siya naman niyang ikatuwa. If there's one thing she liked about her younger brother, it's how he respected her as an older sister.

"Can you please help me with this?" she asked as she showed him the stacks of photographs that her mom brought with them. "Sabi kasi ni mom e-arrange ko daw. I'm done with yours, look. Napa-cute mo dito sa photos."

There were baby photos of her and Marco at hindi maipagkakaila ang marangyang buhay nila sa Maynila noong nabubuhay pa ang kanilang daddy.

"You were so little when we went to Hongkong Disneyland. Paborito kasi natin ang Disney movies," bulong niya sa kapatid habang hinahaplos ang kanyang ulo.

"Yeah, I remember. Paano kaya kung hindi namatay si dad no? Baka, nagbakasyon na tayo sa Hawaii. Iyon kasi yung dream place ni Daddy at Mommy, eh."

"And we will not be living in this big old and creey masion too, if that's what you're implying," sagot naman ni Joelyn while rolling her eyes.

"Oo nga."

They continued to marvel at the picture habang panaka-naka naman silang natatawa dahil sa mga hitsura nila noong bata pa sila.

"You were kinda cute when you were a kid, ate," biro pa nito sa kanya. "What happened to you now?"

"Gago ka ah," Joelyn snapped back. "Cute pa rin naman ako ah!"

Malakas silang napahalakhak habang patuloy lang sila sa kanilang biruan.

"Hey, look at daddy!" turo niya nang makita ang isang litrato ng kanilang daddy Simon.

"He looks so handsome. No wonder gwapo rin ako." Patawang komento naman ni Marco.

Matangos ang ilong ng kanilang dad, bagay na na-ipasa niya sa kanyang mga anak. Matagal nilang tinitigan ang photo bago nila ito isinuksok sa photo album nilang pamilya.

"We would have been happier, Marco. Don't you think?" tanong niya na siya namang sinang-ayunan ng kanyang nakababatang kapatid. Parehos silang natahimik habang patuloy na tinitignan ang mga litrato.

"Don't worry, magiging masaya pa rin naman tayo, ate eh."

"Sana nga," bulong niya sa sarili.

Maya-maya pa'y nagpaalam si Marco na magpunta sandali sa banyo dahil naiihi ito. Tumango lamang si Joelyn habang nagpatuloy sa kanyang ginagawa. Nang wala na si Marco ay muli niyang kinuha ang ang litrato ng kanyang daddy Simon. 

"I wish you're here, dad," sabi pa niya habang hinahaplos ng kanyang hintuturo ang nakangiting mukha ng kanyang dad sa picture. Maya-maya pa'y naramdaman niya ang mabigat na emosyon habang nakatitig lamang siya dito.

Nasasaktan pa rin si Joelyn sa pagkawala  ng kanyang daddy. Hindi niya lubos maisip na iiwan sila nito ng ganoon kaaga.

"Alam mo, dad. Namimis ka na namin ni Marco. I hope you're happy in heaven."

Unti-unting pumatak ang mga luha ni Joelyn. Ang iba ay pumatak pa sa photo album. Napasinghot siya. Masakit talaga mawalan ng ama lalo pa at spoiled na spoiled siya dito. Daddy's girl kasi siya. She used to remember how her dad protected her when she was still a kid. Naalala niya nga nang minsang inaway siya ng mga bully sa kanilang lugar noong maliit pa siya, umiiyak siya na umuwi ng bahay. Pinagalitan pa siya ng kanyang mommy. But her dad? He invited her to drive around the neighborhood. They even stopped by an ice cream shop and watched the the sunset at a nearby park. When they went home, nakatulog na siya at ang huling naalala niya was how her dad gently put her on the bed and tucked the blanket around her.

"Take care of your mom and your brother, Joelyn," naalala rin niyang sabi ng kanyang dad habang nakaratay ito sa kama ng hospital na pinagdalhan nila dito. Hindi niya akalain na iyon na pala ang huling araw na makikita niyang buhay ang dad niya.

"I'm going to a place where there is no pain like this," paos na sambit ng kanyang dad. Tahimik lamang siyang nakikinig habang hinahawakan niya ang kanyang kamay.

"Don't say that, daddy. You'll still be my first dance when I turn eighteen, hindi ba? Paano ka makakapagsayaw niyan kung hindi ka mabubuhay?"

Tumawa lamang ng marahan ang kanyang dad. "Pagod na ako, anak, eh. At alam kong pagod na rin kayong itaguyod ang pagpapagamot ko."

"Dad, it doesn't matter. Ang mahalaga gumaling ka!"

"Hindi na ako gagaling, anak. Sinusundo na niya ako."

"Sino ba iyang sumusundo sayo. I can make a bargain!"

"Joelyn, be careful with what you wish for."

Napaiyak na lamang si Joelyn matapos sabihin iyon. "I'm sorry, dad. I just want you to get well."

"May mga bagay sa mundo na hindi natin maipaliwanag, anak. But I want you to stay strong ang hopeful."

Napailing-iling naman si Joelyn. "Why, of all people, will God punish you like this? You are a good father. A good person! You don't deserve this!"

Hinawakan siya ng kanyang daddy Simon. Ramdam niya ang panginginig ng kamay nito. Humaplos din sa kanyang kamay ang wire ng nakakabit na dextrose sa kanyang dad.

"Whatever you do, anak. Don't lose your faith to God. Huwag kang maging mahina, okay? May paparating na kalaban. Dapat handa ang iyong puso at pananampalataya."

Napakunot naman ng noo si Joelyn. "W-what do you mean by that, dad?"

"You'll understand soon enough."

Pinahid ni Joelyn ang kanyang luha na umaagos sa kanyang mukha. Siguro ngayo'y naiintindihan na niya ang lahat. Ang kalaban na sinasabi ng kanyang daddy ay ang malaking dagok ng kahirapan na patuloy na nararanasan nilang mag-ina. Napaisip tuloy siya, totoo nga bang may Diyos? Kung mayroon man, gusto niyang tanungin kung bakit kailangang mamatay ng kanyang daddy Simon. Muling mabilis na rumagasa ang mga luha sa kanyang mga mata habang iniisip ang bagay na iyon. Kasabay naman ng kanyang pag-iyak ay ang matinding pagkagalit niya sa Diyos na sinasabi nga kanyang ama.

Ilang sandali pay bumigat ang temperatura sa loob. Doon na nagsimulang makaramdam si Joelyn ng panibagong pagkatakot. Ngunit ang lalo niyang ikinabahala ay nang sa pag yuko niya'y nakita niyang ang luha na pumapatak mula sa kanyang mga mata ay kulay pula!