Mag-log inYuhei’s POV
Hindi ako nakatulog nang gabing iyon.Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga salitang sinabi ni Elijah—“Kapag napatunayang kasangkot ka, hindi kita poprotektahan.” Parang kutsilyong paulit-ulit na sumusugat sa dibdib ko. Hindi dahil sa sakit ng sugat, kundi dahil sa katotohanang totoo iyon. Wala akong kakampi sa mundong ito. Kahit ang lalaking kinakapitan ko para mabuhay, handa akong bitawan sa oras na maging sagabal ako.Kinabukasan, maaga akong bumangon. Mabigat ang mga mata ko, pero kailangan kong kumilos na parang wala lang. Kailangan kong magpakatatag kahit pakiramdam ko, isang malakas na ihip na lang ng hangin ay babagsak na ako.Paglabas ko ng kwarto, sinalubong agad ako ng dalawang tauhan ni Elijah. Pareho silang seryoso ang mukha.“May pinapapunta si Sir sa opisina,” sabi ng isa.Nanlamig ang kamay ko. “B-bakit po?”“May kelangan lang linawin.”Hindi na ako nagtanong pa. Alam ko na kungYuhei’s POVAng unang pumasok sa isip ko nang bumukas ang pinto ng sasakyan ay hindi takot.Kawalan.Kawalan ng kulay. Kawalan ng ingay. Kawalan ng pag-asa.Dinala nila ako sa isang pribadong gusali sa gilid ng Batangas City. Walang karatula. Walang kahit anong palatandaan kung ano ang lugar. Mataas ang bakod, may mga guwardiya sa bawat kanto, at ang mga mata nila ay malamig—sanay sa mga taong ikinukulong nang walang tanong.Isang selda na mukhang kwarto. Malinis. Tahimik. May kama. May banyo. Pero kahit gaano ito kaayos, isa pa rin itong kulungan.Isinara nila ang pinto sa likod ko.Ang tunog ng pagsara nito ay parang tuluyang pagputol sa lahat ng natitirang koneksyon ko sa mundo.Doon na ako tuluyang umiyak.Hindi yung impit. Hindi yung tahimik lang na luha. Kundi yung iyak na galing sa kaibuturan ng dibdib. Yung iyak ng isang taong wala nang mahawakan kahit isang patak ng pag-asa.“Hindi ko
Yuhei’s POVHindi ako nakatulog nang gabing iyon.Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga salitang sinabi ni Elijah—“Kapag napatunayang kasangkot ka, hindi kita poprotektahan.” Parang kutsilyong paulit-ulit na sumusugat sa dibdib ko. Hindi dahil sa sakit ng sugat, kundi dahil sa katotohanang totoo iyon. Wala akong kakampi sa mundong ito. Kahit ang lalaking kinakapitan ko para mabuhay, handa akong bitawan sa oras na maging sagabal ako.Kinabukasan, maaga akong bumangon. Mabigat ang mga mata ko, pero kailangan kong kumilos na parang wala lang. Kailangan kong magpakatatag kahit pakiramdam ko, isang malakas na ihip na lang ng hangin ay babagsak na ako.Paglabas ko ng kwarto, sinalubong agad ako ng dalawang tauhan ni Elijah. Pareho silang seryoso ang mukha.“May pinapapunta si Sir sa opisina,” sabi ng isa.Nanlamig ang kamay ko. “B-bakit po?”“May kelangan lang linawin.”Hindi na ako nagtanong pa. Alam ko na kung
Yuhei’s POVAkala ko nasanay na ako sa lamig ng mansyon. Sa tahimik na pasilyo. Sa mga matang nakamasid kahit wala namang nagsasalita. Pero nagkamali ako. Hindi ka pala kailanman masasanay sa isang lugar na hindi ka naman tinatanggap.Kinabukasan matapos ang gala, pakiramdam ko mas mabigat ang hangin. Parang mas marami ang matang nakatingin sa akin. Parang mas marami ang gustong makakita sa pagbagsak ko.Habang bumababa ako ng hagdan papuntang dining hall, napansin kong kakaiba ang mga tingin ng mga kasambahay. Hindi na lang awa. Parang may halo nang takot. O babala.Pagpasok ko sa dining hall, nandoon na si Elijah. Katulad ng dati, tahimik, malamig, abala sa kaniyang tablet.“Good morning po,” mahina kong bati.Hindi siya sumagot agad. Ilang segundo muna ang lumipas bago siya nagtaas ng tingin. “Kumain ka. May pupuntahan tayo mamaya.”“N-nasaan po?”“Sa opisina ko sa Batangas City. May dadating na importante.”
Yuhei’s POVHindi ko alam kung anong oras na pero dilat pa rin ang mga mata ko. Naka-side lang ako sa kama, yakap ang unan na parang iyon na lang ang tanging sandalan ko sa loob ng napakalaking kwartong ‘to. Tahimik ang buong mansyon, pero pakiramdam ko may mga matang nakabantay sa bawat galaw ko. Parang kahit ang katahimikan ay pagmamay-ari na rin niya.Bigla kong narinig ang pagbukas ng pinto.Hindi ko kailangang lumingon para malaman kung sino ang pumasok. Ramdam ko agad ang bigat ng presensya niya. Iba ang hangin kapag si Elijah ang nasa paligid. Parang humihigpit ang paghinga ko.“Bakit gising ka pa?” tanong niya, malamig ang boses.Dahan-dahan akong umupo sa kama. “Hindi po ako makatulog.”Lumapit siya, dahan-dahan, parang isang mandaragit na hindi nagmamadali. Tumigil siya sa harap ko. Nakatingala ako sa kanya, pilit tinatagong nanginginig ang mga kamay ko.“Maninibago ka talaga,” sabi niya. “Ito na ang buhay mo n
Yuhei’s POVHindi ako nakatulog buong gabi.Kahit gaano kalambot ang kama, kahit gaano kamahal ang mga unan at kumot, hindi pa rin nito kayang takpan ang bigat sa dibdib ko. Parang bawat hinga ko ay may kalakip na takot na baka paggising ko, mas malala pa ang mundong haharap sa akin.Hindi ko na alam kung ano ang tawag sa lugar na ‘to. Bahay ba ‘to? Kulungan? O sementeryo ng mga pangarap?Dahan-dahan akong bumangon nang kumatok ang pinto. Tatlong sunod-sunod na katok. Diretso. Malamig.“Miss Yuhei,” tawag ng isang babae sa labas. “Hinahanap na po kayo ni Mr. Blackwood.”Kinabahan agad ang sikmura ko sa pagbanggit ng pangalan niya. Parang may kutsilyong dumadaan sa tiyan ko sa bawat pantig ng apelyido niya.“O-opo,” mahina kong sagot.Binuksan ko ang pinto at agad na sinalubong ng mga matang walang emosyon ng dalawang kasambahay. May dala silang damit—isang eleganteng bestida na hindi ko kailanman maisusuot kung
YUHEI'S POV: Hindi ko alam kung anong klaseng langit ang meron sa ibabaw ng chandelier. Pero kung meron man, sigurado akong hindi ako kabilang doon. Dahil sa gabing ‘yon, binebenta ang buhay ko sa presyong hindi ko kailanman pinili. Tahimik ang buong hall. Masyadong tahimik para sa isang lugar na puno ng mga taong may galit sa mundo. Ang sahig ay marmol, malamig sa talampakan. Ang ilaw ay ginto, masyadong maliwanag para sa isang gabi na puno ng kasalanan. At ako? Nakatayo sa gitna ng lahat, suot ang puting bestidang hindi naman talaga para sa kasal—kundi para sa bentahan. “Yuhei,” mahinang tawag ni Mama, nanginginig ang boses. Hindi siya makatingin sa akin ng diretso. Nakayuko lang siya, parang siya ang inaakusahan ng buong mundo. Alam ko na ang mangyayari bago pa man ako pumasok sa silid na ‘to. Alam ko na rin na wala na akong laban. Ang tanong na lang ay kung gaano kasakit ang kapalit. Sa harap namin ay an







