Kabanata 7

Nagising ang diwa ni Nica nang maramdaman niyang humina na ang paggalaw ni Rafael. Bahagya na lang ang mga ungol nito at unti-unti nang naging pantay ang paghinga niya. Sa wakas, nakatulog na rin ito—hubo’t hubad, nakayakap pa rin sa kaniyang baywang.

Tahimik si Nica habang dahan-dahang kumalas sa bisig ng binata. Nanginginig ang mga kamay niya habang tinatabing muli sa katawan ang kumot na kanina’y walang pakundangang itinapon sa sahig. Parang hindi siya makahinga. Pakiramdam niya ay nilamon siya ng gabi—ng galit, ng libog, ng pagsisisi.

Tumayo siya. Tahimik. Maingat. Parang ayaw niyang magising ang isang demonyo sa tabi niya. Luminga siya sa paligid. Nakakalat ang mga damit nila sa sahig. Isa-isa niya iyong pinulot, pilit pinapakalma ang sarili habang sinusubukang linisin ang kalat ng isang desisyon na hindi na mababawi.

Pagkabihis, agad siyang lumabas ng silid. Tila sumabog ang init sa kaniyang mukha nang madatnan niya sa hallway ang ilan sa mga kasamahan niya. Nakaupo ang mga ito malapit sa common area ng bahay, nag-uusap habang nagkakape. Lahat sila'y napatigil at napatingin sa kaniya. Hindi niya alam kung nakita ba siya o naamoy ng mga ito ang katotohanang katatapos lang niya sa isang bagay na hindi dapat nangyari.

“Nica?” usisa ng isa, si Camille, habang kunot-noo siyang tinititigan. “Are you okay? Girl, bakit ang pawis mo?”

Ngumiti si Nica kahit hindi niya kaya. “Oh, uh… I was finishing something in Rafael’s room. Work stuff. Medyo urgent lang, kaya I didn’t notice the time,” sabi niya habang pilit pinapantay ang tono ng boses.

Napatingin si Camille sa orasan. “At this hour? You two were in there for a while.”

“H-he fell asleep. Ayoko namang istorbohin siya kaya inayos ko na lang 'yung drafts.”

Walang sumagot. Pero alam ni Nica na hindi sila naniniwala. Ramdam niya ang sulyap, ang katahimikang may halong hinala, ang maliliit na paglingon sa isa’t isa. Ngunit wala siyang panahon para magpaliwanag. Kailangan niyang makalayo.

Diretso siyang nagtungo sa banyo, dala ang overnight bag niya. Pagkapasok, mabilis niyang ni-lock ang pinto at nagsimulang maghubad. Isa-isang inalis ang mga saplot na parang mabigat sa balat. Tumapat siya sa shower at binuksan ang malamig na tubig.

Nanginginig ang katawan niya habang binabanlawan ang sarili. Kinukuskos niya ang leeg, ang dibdib, ang balakang—mga bahagi ng katawan niyang sinakop ni Rafael. Pilit niyang binubura ang bawat marka, bawat halik, bawat galaw. Pero kahit gaano siya kasigasig, hindi nawawala ang bigat sa dibdib niya.

Habang umaagos ang tubig sa mukha niya, hindi niya napigilang mapahagulgol. Kinagat niya ang labi para pigilan ang ingay, pero tuloy-tuloy ang pag-agos ng luha. Galit siya sa sarili niya. Galit siya kay Rafael. Galit siya sa mundong nagpahintulot na mangyari ulit ang isang bagay na akala niya'y nailibing na.

Hindi ito tama. Alam niyang mali. May fiancée na si Rafael. May kasal na nakatakdang idaan sa altar, at hindi siya ang babaeng hinihintay doon.

Pero hindi niya mapigilan ang sarili kanina. Hindi niya kayang itanggi kung paanong sa bawat galit na halik ni Rafael ay muling nabuhay ang damdaming pinilit niyang ibaon sa limot. Sa kabila ng panunumbat nito, gusto pa rin siya nito. At siya—oo, siya—gusto rin si Rafael. Mahal pa rin niya ito.

Pero hindi sapat ang pagmamahal para itama ang isang pagkakamali.

Nang makalabas siya ng banyo, suot ang bagong damit at bahagyang tuyo ang buhok, tahimik na ang buong paligid. Tulog na ang mga kasamahan niya. Patay na ang mga ilaw sa sala, at tanging ang ilaw sa hallway ang nagsisilbing gabay sa mga yapak niya.

Dahan-dahan siyang naglakad papunta sa guest room. Tahimik ang paligid, ngunit ang ingay sa loob niya ay hindi niya mapigilan. Parang paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang mga salitang binitiwan ni Rafael kanina.

“I hate you... but I want you. Every inch of your body. I want you so bad, Nica…”

Paulit-ulit iyong umuugong sa tenga niya. Hindi dahil sa panunukso, kundi dahil sa sakit na dala ng bawat salitang may kasamang hinanakit. Hindi pa rin siya mapatawad ni Rafael. At baka hindi na rin siya kailanman mapatawad ng sarili niya.

Pagkapasok niya sa silid, maingat niyang isinara ang pinto at naupo sa gilid ng kama. Bumagsak siya roon, walang lakas. Tinakpan niya ang mukha ng mga palad niya at muling napaiyak. Hindi niya na napigilan ang lahat ng emosyon. Ramdam niya ang kirot, hindi lang sa katawan kundi lalo na sa puso.

“Bakit ko 'to ginawa?” bulong niya sa sarili. “What the hell is wrong with me?”

Pinilit niyang huminga nang malalim. Paulit-ulit. Pinipilit niyang ibalik ang sarili sa katinuan. Ngunit sa bawat paghinga, lalo lamang niyang nararamdaman ang bigat. Pakiramdam niya, habang pinipilit niyang takasan si Rafael, lalo siyang hinahabol ng nakaraan nilang hindi pa rin natatapos.

She closed her eyes and whispered to herself, “This can’t happen again.”

***

Maaga pa nang magising si Rafael. Dumilat siya, at agad na napangiti nang mapansing wala na sa tabi niya si Nica. Agad siyang napatingin sa kanyang kama—lukot ang bedsheet, may bahid pa ng mga halik at gabing puno ng init at galit. Napahawak siya sa sentido at saglit na napapikit, hindi dahil sa sakit ng ulo, kundi dahil sa tagumpay.

Hindi siya lasing. Hindi man lang siya nalasing kahit pa halos isang bote ng whisky ang naubos niya. Sinadya niya iyon—ang lahat ng kilos kagabi, mula sa paraan ng pananalita, hanggang sa bawat galaw. Sinubukan niyang basagin ang kontrol ni Nica. Gusto niyang malaman kung may epekto pa rin siya rito. At oo, may epekto pa rin siya—malaki.

“Still the same, Nica…” bulong niya habang napapangiti nang pilyo. Bumangon siya mula sa kama, tumayo, at diretso sa drawer kung saan kinuha niya ang pajama pants na madalas niyang suotin kapag nasa beach house siya. Isinuot niya ito, pero hindi na siya nag-abalang magsuot ng pang-itaas.

Dumiretso siya sa kusina. Alam niyang nandoon si Nica. Naaaninag niya na ang mahabang buhok nito habang nakatalikod, nagtitimpla ng kape.

Tahimik ang hakbang niya habang papalapit sa babae. May ngisi sa labi niya, 'yung tipo ng ngiting puno ng confidence at pananakop. Hindi siya nagmamadali. Gusto niyang sorpresahin ito. Gusto niyang makita ang reaksyon—kung aatras ba ito, kung magpapanic, o kung magkukunwaring walang nangyari.

Paglapit niya ay sumandal siya sa counter. Malapit. Sapat para maramdaman ni Nica ang presensya niya kahit hindi pa siya lumilingon.

"Morning," malamig ngunit mapanuksong bati ni Rafael, sabay kuha ng isang basong walang laman sa tabi niya.

Biglang napalingon si Nica, at nanlaki ang mga mata niya. Parang napako siya sa kinatatayuan. Halos mabitawan niya ang tasa ng kape sa gulat nang makita si Rafael—topless, pawisan pa ang dibdib, at tila kagigising lang pero halatang fresh pa rin. Nakasuot lang ito ng maluwag na pajama pants at nakayuko pa ang garter, halos kita na ang V-line nito.

“R-Rafael,” pautal niyang tawag habang pilit pinapanatili ang composure. Pero halata sa pagkakapit niya sa tasa na parang gusto na niyang ibato iyon sa sahig at tumakbo palabas.

Tumaas ang kilay ng lalaki, at isang mabagal, confident na ngiti ang gumuhit sa labi nito.

“You look surprised. What’s wrong?” tanong ni Rafael habang sinadyang ituwid ang pagkakatayo at ipakita lalo ang hubad niyang katawan. "You’ve seen me like this before... and more."

Napalunok si Nica. Hindi siya makapagsalita. Gusto niyang magalit. Gusto niyang magsalita at sabihing wala siyang pakialam. Pero ang katawan niya ay tila nag-freeze. Bumalik sa isipan niya ang mga nangyari kagabi—kung paanong sa bawat halik, sa bawat ungol, ay nagpatianod siya. Hindi siya nagprotesta. Bagkus, siya pa ang humalik pabalik.

Pinilit niyang umiwas ng tingin. “You shouldn’t be walking around like that. May mga tao rito.”

“Let them see,” sagot ni Rafael, walang pakialam. “Besides, we’re all adults here.”

“Stop it,” mariing sabi ni Nica. “Last night was a mistake.”

Napatawa si Rafael—isang malalim, sarkastikong tawa.

“A mistake?” ulit niya, dahan-dahan lumapit pa kay Nica. “Sweetheart, you were moaning my name the whole night. You even begged me not to stop. Does that sound like a mistake to you?”

Namula ang pisngi ni Nica. Gusto niyang sampalin si Rafael. Pero higit sa lahat, gusto niyang lamunin na lang siya ng lupa sa hiya. Dahil alam niyang totoo ang lahat ng sinabi nito.

"You're drunk," pagdadahilan niya.

“No, I'm not,” sabat ni Rafael, hindi na itinatago ang katotohanan. “I wanted to see if you’d still fall for me. And you did. Like nothing changed.”

Napapitlag si Nica. Hindi siya makapaniwala sa narinig. So it was all a game? A test? Isang bitag na sinadya ni Rafael para lang patunayan na hindi pa siya nakaka-move on?

“You bastard,” mahinang bulong niya.

“Say what you want, Nica. But I know you still want me. No matter how many years passed. No matter how many men tried to take my place. You still crave me.”

"Shut up!" sigaw niya habang iniiwas ang tingin, nangingilid na ang luha sa kanyang mga mata. “You don’t know anything about me anymore.”

“Don’t I?” tanong ni Rafael habang dahan-dahang inilapit ang mukha sa kaniya. “Then why didn’t you stop me last night? You could’ve said no, pero anong ginawa mo? You pulled me closer.”

“Because I was stupid!” sagot ni Nica, nanginginig na ang boses. “And I hate myself for it!”

Natahimik si Rafael. Saglit lang, pero ramdam ni Nica ang biglang pagbabago sa ekspresyon nito. Mula sa arogante, nag-iba ito—mas naging seryoso, mas mabigat ang tingin.

“You hate yourself?” tanong niya, mas mahina. “Good. Kasi ganyan din ang naramdaman ko noong iniwan mo ako for five million pesos.”

Napayuko si Nica. Wala siyang maisagot. Wala siyang paliwanag na sapat para burahin ang sakit na iyon.

Tumalikod siya at mabilis na lumakad palayo. Pero bago siya tuluyang nakalayo, humabol pa si Rafael ng isang huling salita.

“You can run all you want, Nica. But after last night, don’t ever try to convince me na wala ka nang nararamdaman. Because I know the truth. You still belong to me.”