Kabanata 6

Abala si Nica sa paglilinis ng marble flooring ng malaking sala nang biglang bumukas ang double doors ng mansyon. Maingay ang mga hakbang ng mga stiletto na humampas sa sahig, at sa isang iglap ay pumasok si Camilla kasama ang tatlong kaibigan nito. Pawang mga naka-brand na damit, may hawak pang designer coffee cups at cellphone, na para bang dumaan lang sila para magpakitang-gilas at manlait ng mahirap.

"God, it's too hot today. I need some ice water," reklamo ni Camilla habang ibinaba ang mamahaling sunglasses sa bridge ng ilong.

Tiningnan nito si Nica na nakaluhod sa sahig, pawis at may bakas ng pagod sa mukha. Hindi man lang siya pinansin bilang tao, kundi parang isa lang na kasangkapan sa bahay.

"Oops!" Napakaarte ng pagbitaw ni Camilla sa dala niyang food tray.

Bumagsak ito sa harap mismo ni Nica. Kumalat ang mga pagkain sa sahig, sabog ang spaghetti, salad, at mga pastry.

"Oh no, what a mess," ani Camilla sabay tingin sa mga kaibigan. "Nica, linisin mo 'yan. You’re paid for that, right?"

Walang reklamo si Nica. Tahimik niyang inabot ang basahan at lalapitan na sana ang kalat nang bigla siyang hinablot ni Camilla sa buhok at walang pasintabing sinubsob ang mukha ng dalaga sa sahig, sa mismong pagkain.

"Let me help you clean faster," bulong ni Camilla sa tainga ni Nica, puno ng panlalait at pangmamaliit.

Nagtawanan ang mga kaibigan niya. "Ang cheap ng eksena! She's literally eating off the floor," sabi pa ng isa.

Bagama't nanginginig sa loob si Nica, pinilit niyang huwag umiyak. Alam niyang wala siyang laban, lalo na't paborito si Camilla ng mga nakatataas.

Ngunit ilang saglit lang ay biglang bumukas ang isa pang pinto. Kasabay ng malakas na kalabog ng nahulog na laptop sa marmol, sumulpot si Rafael. Nakakunot ang noo nito, nanlilisik ang mga mata habang titig na titig sa eksena.

"What the hell is going on here?" tanong ni Rafael, malamig ngunit matalim ang boses.

Nagulat si Camilla, bahagyang umurong. "Rafa, we were just playing. She doesn't mind, right, Nica?"

Hindi na siya sinagot ni Rafael. Sa halip, mabilis nitong nilapitan si Nica, dahan-dahang iniangat ang babae mula sa sahig. Basa ng pagkain ang uniporme nito at bakas ang kahihiyan sa mukha.

"Come with me," malumanay na utos ni Rafael, sabay hawak sa braso ni Nica. Tinapunan niya ng matalim na tingin si Camilla at ang mga kaibigan nito. "You all better leave now."

Hindi makakibo ang grupo. Isa-isang lumabas habang natatahimik.

Pagdating sa hallway, nagmadaling lumayo si Nica at hindi tinanggap ang hawak na towel ni Rafael. "I-I'll clean myself up, Sir. Thank you."

Mabilis itong tumakbo papunta sa servants' quarter. Hindi niya alam na sumunod si Rafael.

Nakatayo lang ito sa labas ng pintuan, nakapamulsa ang mga kamay, at tahimik na pinagmamasdan ang pinto. Nagtagal ito ng ilang minuto bago kumatok.

"Nica."

Walang sagot.

"Open the door."

Bahagyang bumukas ang pinto at sumilip si Nica. Basa pa rin ang buhok, pero nakabihis na ng bagong uniporme. Hindi pa rin ito makatingin ng diretso.

"I'm sorry about earlier. That was unacceptable," ani Rafael, seryoso ang tono. "You don't have to stay here if you're being treated like that."

Napakagat-labi si Nica. Mahinang boses ang sagot. "I need this job, Sir. You pay well, and I have responsibilities. Kahit masakit po, kakayanin ko."

"Nica..."

"I'm fine. Really. Hindi ako galit sa fiancee mo. I'm just tired."

Tahimik lang si Rafael. Ilang segundo pa ay tumango ito bago tumalikod at bumalik sa silid nito.

***

Kinagabihan, habang tahimik ang buong mansyon, nakatanggap si Nica ng tawag mula sa intercom. Mula kay Rafael.

"Come to my room."

Agad siyang tumalima, naglakad patungo sa silid nito na nasa ikalawang palapag. Pagpasok niya, nakabukas ang mga kurtina at ang malamlam na ilaw lang ng lampshade ang nagsilbing liwanag.

Nakita niya si Rafael na nakaupo sa edge ng kama, may hawak na whiskey glass. May tama na ito. Kitang-kita sa mata.

"Sir?" maingat na tanong ni Nica.

Hindi siya sinagot agad ni Rafael. Bagkus, inangat nito ang tingin at tinapunan siya ng tingin na hindi niya maipaliwanag. Pagod. Wasak. Gulo.

"You came," bulong ni Rafael. Tumayo ito, mabigat ang bawat hakbang, at lumapit sa kaniya. "I thought you'd be scared of me. Or hate me, after what happened today."

Umiling si Nica. "I don't hate you."

Napahinto si Rafael sa harap niya. Amoy niya ang alak, pero hindi siya lasing na agresibo. Tahimik ito, malungkot. Biglang inabot ni Rafael ang pisngi ni Nica at hinaplos iyon.

"You're too kind for this world, Nica," bulong nito.

Bago pa siya makapag-isip, hinila siya ni Rafael palapit at marahang hinalikan. Napapikit si Nica. Hindi niya alam kung bakit hindi siya tumutol.

Habang dahan-dahan siyang pinahiga ni Rafael sa kama, ang puso niya ay kumakabog. May halong kaba, pagtataka, at hindi maipaliwanag na emosyon. Hindi ito plano, pero hindi rin niya mapigilan ang sarili.

Walang salitang namutawi. Pawang ang kanilang mga mata, hininga, at mga galaw lang ang nagsilbing komunikasyon.

"Rafael..." mahina at nanginginig ang tinig ni Nica habang patuloy siyang hinahalikan ng binata. Hawak siya nito sa batok, mariin, parang hindi na siya pakakawalan pa. "Matagal na tayong tapos... Ikakasal ka na sa iba..."

Biglang huminto si Rafael sa paghalik, pero nanatiling nakatitig sa kaniya. Mabigat ang bawat hinga nito habang dumidikit pa rin ang noo sa noo niya. Mapupungay ang mga mata nito, pero bakas ang galit at sakit.

"It's been five years, Nica." Malalim ang tinig ni Rafael, parang nauupos. "Five damn years and I still can't get you out of my head. Hindi kita kayang kalimutan. Kahit anong gawin ko, ikaw at ikaw pa rin."

Napakagat ng labi si Nica. Ramdam niya ang panginginig sa katawan ni Rafael. Lasing ito, oo, pero ang bawat salita nito ay tila galing sa pinakailalim ng puso.

"Galit ako sa 'yo," dugtong ng binata. "Galit na galit."

"Rafael..." mahinang tawag muli ni Nica. Nangingilid na ang luha sa mata niya. Hindi niya alam kung dahil sa awa sa sarili o dahil sa matagal niyang pinigilang damdamin.

"I gave you everything," patuloy ni Rafael habang hinahaplos ang pisngi niya. "I was ready to give you my future. Pero iniwan mo ako. You fucking left me, Nica. Just like that."

Hindi makatingin nang diretso si Nica. Alam niyang may kasalanan siya. Hindi niya masabi ang totoo. Hindi niya kayang amining ipinagpalit niya ito para mailigtas ang ina niya.

“Tell me,” singhal ni Rafael habang pinipisil ang baba niya para mapatingin ito sa kaniya, “was it really just the money? Five million? That’s all it took para iwan mo ako?”

Napakagat si Nica sa labi. Hindi siya umimik.

“Say something!” galit na sigaw ni Rafael. Nanginginig ang boses nito. “You owe me that much.”

“Rafael…” bulong ni Nica. “I had no choice.”

“Bullshit!” singhal ng binata. “You had a choice. Ako. I was your choice. And you walked away.”

Tumulo na ang luha sa pisngi ni Nica. “Kung babalik ko lang ang panahon…”

“Huwag kang magsalita ng ganyan,” putol ni Rafael, mariin ang tingin. “You chose to leave. So live with it. Pero ngayon…” lumapit ito, halos magdikit na ang labi nila. “Ngayon, akin ka ulit. Kahit ngayong gabi lang.”

Hinayaan ni Nica si Rafael na hubarin ang kaniyang suot. Wala na siyang lakas para lumaban. Siguro dahil sa matagal niyang pagkalumbay, o baka dahil sa pusong matagal nang nananabik.

Mainit ang mga halik ni Rafael, parang galit ang bawat dampi. Ngunit sa bawat haplos ay may kirot, may luhang pilit itinatago.

Hinalikan niya ito pabalik. Ipinikit niya ang mga mata habang nararamdaman ang init ng kanilang katawan. Hindi na niya pinigilan ang sarili. Gusto rin niyang makalimot. Kahit sandali lang.

Napadaing si Nica nang bigla siyang s******n ni Rafael sa leeg. Ramdam niya ang kirot at ang posibleng marka na iiwan nito. Hindi siya gumalaw, hinayaan lang ang binata sa nais nitong gawin.

Pagdilat niya ng mata, n*******d na si Rafael sa harap niya. Lasing pa rin ito, pero matalim ang titig.

“Nica…” bulong ni Rafael, habang hinahaplos ang baywang niya. “You’re driving me crazy. I hate you.”

Paulit-ulit ang sambit nito habang bumababa ang halik niya sa balikat, pababa sa dibdib ni Nica. Mainit ang hininga nito, at bawat halik ay puno ng galit, pagnanasa, at panunumbat.

“But I want you,” dagdag niya sa malalim at paos na boses. “Every inch of your body. I want you so bad, Nica. Fuck…”

Napapikit si Nica. Ramdam niya ang pamimigat ng dibdib, ang kirot ng mga salitang lumalabas sa bibig ng lalaking mahal pa rin niya.

Nang maramdaman niya ang pagpasok ng ari ni Rafael, napasinghap siya. Parang muling napunit ang pagkababae niya. Limang taon na rin ang lumipas mula nang huli silang nagtalik, pero ang pakiramdam—masakit, pero pamilyar.

"You'll regret everything," bulong ni Rafael, ngunit galit ang laman ng tinig. "I'll fuck you so hard for leaving me and choosing that five million over me!"

Mariin ang bawat ulos ni Rafael. Wala siyang pakialam kung naririnig ang bawat ungol ni Nica. Tuloy-tuloy siya, parang gusto niyang parusahan ito gamit ang katawan niya.

"You're nothing but a liar," anas ni Rafael habang sinasakal siya ng sariling damdamin. "You left me broken, Nica. You think I’ll just let that go?"

Walang naisagot si Nica. Ang mga daing lang niya ang pumuno sa silid. Hindi niya alam kung mas masakit ang katawan o ang pusong unti-unting nadudurog sa mga salitang pinapakawalan ng lalaking mahal pa rin niya.

"Akala mo ba naging madali para sa 'kin?" pabulong ngunit mariin ang boses ni Rafael habang nilalapat ang palad niya sa mukha ni Nica. "I was ready to fight for you, but you chose to run away. And now you're back. Like nothing happened?"

"Rafael..." hikbi ni Nica habang dinidiin ang ulo sa dibdib ng binata. “I’m sorry… I never wanted to hurt you…”

Hindi siya sinagot ni Rafael. Patuloy lang ito sa pag-angkin sa kaniya, mabigat ang bawat galaw. Parang gusto nitong maramdaman ng buong pagkatao ni Nica ang lahat ng sakit na iniwan nito sa kaniya.

Sa sandaling iyon, wala na silang ibang iniisip kundi ang mga damdaming matagal nang nakabaon. Galit. Pagnanasa. Pangungulila.

Hanggang sa pareho silang mapagod, kapwa humihingal, kapwa luhaan. Nasa kama sila, magkatabing hubo’t hubad. Ngunit kahit magkadikit ang katawan nila, pakiramdam ni Nica ay napakalayo nila sa isa’t isa.

Tahimik si Rafael. Nakapikit, pero bakas sa mukha ang pagkalito. Si Nica naman, nakatingin sa kisame, hawak-hawak ang kumot na nakatakip sa kaniyang dibdib.

“Hindi ko alam kung bakit mo 'to ginagawa, Rafael…” mahina niyang sambit. “Pero kung ito lang ang para mapawi mo ang galit mo sa 'kin… sige. Tatanggapin ko.”

Dumilat si Rafael. Tumitig sa kaniya.

“This doesn’t mean I’ve forgiven you,” malamig niyang tugon. “This means I still hate you. But my body—” tumigil siya. “My body still craves you. Damn it, Nica.”

Hindi umimik si Nica. Naramdaman niya ang pag-ikot ng mundo, ang sakit ng katotohanang baka hindi na talaga sila maghilom pa.