01 The Deal : ดิลลับฉบับคนแปลกหน้าⅠ (1/2)

[บทบรรยาย : เหนือเมฆ]

@บาร์ชื่อดังกลางเมืองหลวง

23:32 น.

“จะเครียดทำไมวะ ไม่อยากไปก็แค่หาเมีย”

“เหอะ!” ผมหลุดหัวเราะในลำคอพลางส่ายหน้าไปมาด้วยอารมณ์แบบ…โคตรเซ็ง กับคำพูดสุดชิลของหนุ่มตี๋รุ่นราวคราวเดียวกันที่ยืนทิ้งแผ่นหลังพิงกำแพงหน้าห้องน้ำอยู่ข้างๆ ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นปัดป่ายกลางอากาศซึ่งรายล้อมไปด้วยกลุ่มควันสีขาวกลิ่นองุ่นที่พวยพุ่งออกมาจากปากมันอย่างต่อเนื่องจนฉุนกึก

ไอ้พีท คือบุคคลที่ผมให้คำนิยามว่า มิจ มาเป็นเวลายาวนานกว่าสิบปี ไม่ใช่มิตรภาพนะ…มิจฉาชีพ! เพื่อนเหี้ยๆ ที่กำความลับด้วยการขู่กรรโชก ไม่ว่าจะเรื่องยิบ เรื่องย่อย เรื่องเล็กน้อยเท่าขี้ตีน อย่าให้มันรู้เชียว

เหลี่ยมทุกดอกเสือกบอกว่ารักกู!

แต่ถ้าถามหาเหตุผลว่าทำไมถึงยังคบกันมาจนถึงทุกวันนี้ มันเป็นอะไรที่ค่อนข้างอธิบายยากนะ เพราะความเป็นจริงคือทุกคนแม่งก็มีสองด้านเสมอ ขึ้นอยู่กับว่าจะเลือกใช้ได้ถูกเวลารึเปล่า และผมเองก็ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่นัก ดังนั้นมันเลยหักล้างกันได้หรือพูดง่ายๆ ก็...ศีลเสมอ

ผ่านไปไม่ถึงนาที หมอกควันรอบตัวก็เริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆ จนความอดทนของผมหมดลง สุดท้ายต้องพาร่างกายไปยืนพิงผนังฝั่งตรงข้ามแทน เข้าใจอารมณ์คนไม่สูบไอ้ของไร้ประโยชน์นี่ไหม? ถึงมันจะพัฒนามาเป็นระบบไฟฟ้าและแต่งกลิ่นให้ดีขึ้นแค่ไหน สำหรับผมก็ยังเหม็นฉิบหายอยู่ดี

แต่จะไปว่ามันก็ไม่ได้ เพราะไอ้ขวดสีเขียวมรกตที่ผมกำลังยกขึ้นกรอกลงคออยู่ตอนนี้ก็ไม่ต่าง มันแค่ช่วยให้หลับสบายในคืนที่ต้องใช้สมองคิดหลายเรื่องพร้อมกันจนปวดหัว

อย่างเช่นคืนนี้…

ก็เรื่องที่ไอ้พีทมันช่วยออกความคิดเห็นไปก่อนหน้านั่นแหละ ผมเองก็ยังงงๆ กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ไม่รู้วิญญาณอากงเข้าสิงรึเปล่า เพราะอยู่ดีๆ เจ้าสัวมังกร พ่อบังเกิดเกล้าที่ผมเรียกว่า...ป๊า ก็ลุกขึ้นมาหมายหัวลูกชายตัวเองกลางลานประชุมวงศาคณาญาติและผู้ถือหุ้นมากมายภายใต้ เมฆากรุ๊ป

[แกต้องไปคุมโรงงานที่เชียงใหม่ ถ้าไม่!...ก็ต้องแต่งงาน เลือกเอา…เพราะถ้าแกยังจะดื้อด้านไม่เอาอะไรสักอย่างอยู่แบบนี้ ฉันสั่งปิดไอ้ศูนย์แต่งรถเส็งเคร็งนั่นแน่ แล้วก็เตรียมย้ายไปหาที่ซุกหัวนอนใหม่ได้เลย!]

ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าสาเหตุที่แท้จริงมาจากอะไร แต่ประเด็นที่หดหู่กว่านั้นคืออะไรรู้ไหม...?

แน่นอนว่าข้อเสนอแรกเป็นความต้องการของป๊า ส่วนอีกตัวเลือกเป็นของแม่ผู้ให้กำเนิดที่คอยหนุนหลังทายาทเพียงคนเดียวอย่างผมมาตลอดหลายปี แต่เมื่อทั้งสองจับมือกัน ความฉิบหายก็เกิดกับผมน่ะสิ!

และด้วยเหตุผลนี้มันทำให้ผมไม่กล้าแข็งข้อ จากคุณชายกลายเป็นยาจกแบบชั่วข้ามคืนได้เลยนะ ทำเป็นเล่นไป!

เพราะ M-razr ที่ป๊าเรียกมันว่าไอ้ศูนย์แต่งรถเส็งเคร็งและจะสั่งปิดนั่นน่ะ เป็นบ่อเงินบ่อทองเดียวที่ผมล้มลุกคลุกคลานสร้างมันมากับมือ ถึงจะมีเงินของป๊าอยู่เกินครึ่งก็เหอะ แต่ผมบริหารจัดการเองทั้งหมดจนเกือบทำมันเจ๊งตั้งแต่สองเดือน สุดท้ายจะด้วยความพยายามหรือไม่อยากเสียหน้า มันก็ทำให้ M-razr สร้างกำไรมหาศาลมาถึงสามปีติด ดังนั้นถ้าจะให้ไปเริ่มต้นใหม่คงไม่ใช่ความคิดที่ดี…

อีกอย่างการถูกพรากของรักคงทำผมใจขาดตายก่อนอดตายแน่ๆ ผมจะไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้นเด็ดขาด!

และไอ้พีทมันก็รู้ดีว่าผมไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับ เมฆากรุ๊ป ด้วยเหตุผลหลายอย่าง หลักๆ ก็ไม่อยากรับผิดชอบอะไรที่มันเกินตัว เพราะนี่ไม่ใช่แค่ธุรกิจครอบครัว แต่มันเป็นของทั้งวงศ์ตระกูล ถ้าผมพลาดทำมันพังละก็...มีหวังโดนสาปแช่งไปอีกหลายชั่วโคตรแหงๆ เพราะงั้นมันเลยเสนอทางเลือกที่เหมือนจะง่ายกว่า 

แต่…ไม่ใช่ทางเลือกที่ดี เพราะคนอย่าง ‘เหนือเมฆ’ จะไม่ยอมให้ผู้หญิงมาอยู่เหนือกว่า แม้กระทั่งกิจกรรมบนเตียง ดังนั้นข้อสองถูกตัดออกไปตั้งแต่แวบแรกที่ผ่านเข้าหู สุดท้ายผมทำได้แค่เก็บข้าวของเตรียมย้ายไปประจำการอยู่บนดอยอย่างเลี่ยงไม่ได้...

“คืนนี้กูมีตัวเด็ดนะ” เสียงของไอ้พีทดึงให้ผมกลับมาอยู่ในโลกปัจจุบัน “รับไปแก้เครียดสักคนไหมครับเพื่อน”

“เด็ดแค่ไหน กูก็ต้องไปเชียงใหม่อยู่ดีปะ!?” จบคำกล่าวผมก็ยกแอลกอฮอล์ขวดเดิมขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด แล้วโยนขวดเปล่าให้ไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดรับไว้ ก่อนสาวเท้าออกมาจากตรงนั้น

ปลายทางผมคือลานจอดด้านนอก แต่จังหวะที่กำลังจะเดินพ้นหน้าเคาน์เตอร์บาร์…

กึก!

ผมหยุดฝีเท้ากะทันหันด้วยความไม่สบอารมณ์ ตวัดตามองต้นตอของแรงฉุดรั้งอย่างเกรี้ยวกราด และพบว่าแขนแจ๊คเก็ตยีนช่วงเหนือข้อศอกขวาของตัวเองถูกมือเรียวของใครบางคนดึงไว้

ลมหายใจถูกพ้นยาวผ่านปลายจมูกหนักๆ หนึ่งที เมื่อเห็นว่าใครคนนั้นนั่งทำตาปรือปรอยอยู่บนเก้าอี้บาร์ตัวสูงโดยหันหลังให้บาร์เทนเดอร์ที่กำลังผสมเครื่องดื่มอย่างเมามัน

เจอคนเสียมารยาทว่าน่าหงุดหงิดแล้วนะ...นี่เมาด้วย! เวรฉิบ...วันนี้มันห่าเหวอะไรวะเนี่ย!!

ยังไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปาก เจ้าของผิวกายสีน้ำผึ้งก็โพล่งขึ้นมาซะก่อน

“คุณน่ะ!” 

“...” ดวงตาผมหรี่ลงเล็กน้อย ขณะไล่สำรวจใบหน้าของอีกฝ่าย แต่แสงสว่างที่มีในตอนนี้ก็ไม่เป็นใจเอาซะเลย

“อยากนอนกับฉันไม๊…คะ!?”