02 The Deal : ดิลลับฉบับคนแปลกหน้าⅡ (1/2)

[บทบรรยาย : ทิชานันท์]

วันต่อมา…

@โรงแรมหรูกลางกรุง

หลังจากรู้สึกตัวตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัวจนแทบระเบิด มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นบีบขมับซ้ำๆ ขณะเปลือกตายังคงปิดสนิท ก่อนจะพยายามยันตัวขึ้นนั่งบนที่นอนสีขาวสะอาดซึ่งมีสภาพเกือบปกติ ทุกอย่างที่ปรากฏรอบตัวส่งผลให้คิ้วบางย่นเข้าหากันเล็กน้อย ฉับพลันในหัวก็เริ่มไล่ย้อนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนตามลำดับ

จำได้นะ…ว่าผู้ชายคนนั้นเข้ามาในห้องนี้ด้วย แต่ทำไมร่างกายฉันยังอยู่ในองค์ประกอบเดิมเป๊ะ ไม่มีเสื้อผ้าหรือเครื่องประดับหลุดออกไปสักชิ้น แม้แต่สิ่งที่สกปรกสุด อย่างรองเท้าก็ยังสวมเหมือนเดิม

เขาคงไม่แต่งตัวให้ฉันเรียบร้อยขนาดนี้หลังเสร็จกิจกรรมบนเตียง…มั้ง?

ต่อมากลุ่มผมดำสนิทยุ่งเหยิงกว่าเดิมหลายเท่าจากการขยี้อย่างบ้าคลั่ง

อยากจะบ้าตาย…อับอายขายขี้หน้าชะมัด ภาพตัดไปตอนไหนวะ!

แต่ลึกๆ ก็แอบโล่งใจนะ ที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ

ลมหายใจถูกพ่นออกหนักๆ หลายครั้ง ก่อนจะเอื้อมคว้ากระเป๋าสะพายสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาสำรวจสิ่งของสำคัญพวกโทรศัพท์ กระเป๋าเงิน หรือแม้กระทั่งบัตรเครดิต

การที่เขาไม่แตะต้องฉันเลยบางทีก็ไม่ใช่วิสัยของสุภาพบุรุษเพียงอย่างเดียวหรอก พวกมิจฉาชีพก็คงไม่อยากเสียเวลากับเรื่องแบบนั้นเหมือนกัน

ยังดีที่ไม่มีอะไรหาย แต่…

“เวรแล้วไง…” มือถือดันแบตหมด แล้วตอนนี้มันกี่โมงวะเนี่ย…บ้าฉิบ! ป่านนี้คงมีคนกำลังด่าแม่ฉันอยู่แน่ๆ

คิดได้แบบนั้นอาการอิดโรยก็หายเป็นปลิดทิ้ง ฉันดีดตัวขึ้นจากที่นอนราวกับสปริง ตรงเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวและล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยในเวลาอันรวดเร็ว ก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วรีบพาตัวเองลงไปเช็กเอาท์ด้านล่าง

พอมาถึงฉันก็เกิดอาการช็อกต่อเนื่อง เมื่อเห็นนาฬิกาดิจิตอลตั้งหราอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์รีเซฟชั่น

สิบเอ็ดโมงครึ่ง! ก้อนน้ำลายเหนียวหนืดถูกกลืนลงคอจนเกิดเสียงดัง เอือก ความจริงเวลานี้ฉันควรไปโผล่ที่เชียงใหม่แล้ว ทว่าฉันยังอยู่ตรงนี้ อยู่กลางเมืองหลวง ในสภาพที่แบบ…ก็พอดูได้ แต่ไม่ดูน่าจะดีกว่า

ตกเครื่องไม่ใช่เรื่องใหญ่…ประเด็นมันอยู่ที่ยังมีผู้ร่วมทางด้วยอีกสองชีวิตต่างหาก

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้น ฉันเร่งฝีเท้าออกไปด้านหน้าโรงแรม เพื่อโบกแท็กซี่กลับศูนย์วิจัยให้เร็วที่สุด

ระหว่างนั่งอยู่บนรถฉันก็ไม่ได้สุขใจนักหรอกนะ…

ด้วยความที่พื้นเพฉันไม่ใช่คนกรุงเทพ แถมในหัวตอนนี้ก็ไม่ปรากฏเส้นทางคุ้นชินเลยสักนิด ที่ตั้งของโรงแรมอยู่จุดไหนของเมืองหลวงฉันยังไม่รู้ นั่นแปลว่าต่อให้คุณลุงคนขับจะพาซอกแซกไปทางไหน ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ทักท้วงหรือไม่เห็นด้วย

สุดท้ายก็ทำได้แค่ลุ้นให้เจอแท็กซี่ที่ดี…

คิดแล้วก็โมโห ถ้าไม่ใช่เพราะหญิงร้ายชายเลวคู่นั้น ป่านนี้ฉันคงได้กลับบ้านเกิดไปนอนตีพุงอย่างสบายใจภายใต้คฤหาสน์แห่งธารศิริกุลเรียบร้อยแล้ว

การถูกนอกใจไม่ใช่เรื่องตลก มันเป็นอะไรที่มนุษย์ธรรมดาอย่างเรารับไม่ได้ ซึ่งเกราะป้องกันของแต่ละคนมีไม่เท่ากัน และเลือกที่จะใช้วิธีในการแสดงออกไม่เหมือนกัน สำหรับฉันการร้องไห้ฟูมฟายไม่ใช่ทางเลือกที่ดี อีกอย่างน้ำตาไม่ได้มีไว้ให้คนชั่วๆ อย่างพวกมัน

ถามว่าเสียใจไหม…ก็มีบ้างแหละ ตามประสาคนคบกัน แต่พูดได้เลยว่าที่ออกไปเมาหัวราน้ำเป็นเพราะเจ็บใจที่ถูกหักหลังบวกกับเสียดายความรู้สึกที่ให้ไป และอีกหลายๆ สาเหตุ ซึ่งกับไอ้ผู้ชายก็ไม่เท่าไหร่นะ แต่ฝั่งผู้หญิงนี่สิตัวดี ทำฉันแทบกระอักเลือด ถึงจะไม่สนิทมาก ก็นับว่าเป็นเพื่อนคนหนึ่ง

และคนอย่าง ทิชานันท์ จะไม่ยอมให้เรื่องจบแค่การเลิกราแน่นอน ฉันสูญเสียไปเท่าไหร่ ฝ่ายตรงข้ามต้องเสียมากกว่าเป็นร้อยเท่า

คุณลุงโชเฟอร์พาฉันติดแหง็กอยู่บนท้องถนนเกือบชั่วโมงเลยทีเดียว กว่าจะมาถึงจุดหมายและได้ก้าวลงจากรถ

ดูเหมือนจะต้องปัดเรื่องบัดซบของสองคนนั้นทิ้งไปก่อน เพราะสิ่งที่กำลังรอฉันอยู่…น่าจะหนักหนากว่านั้นหลายเท่า

ฉันจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้อยู่ในความเรียบร้อยสักหน่อย พลางสูดหายใจเข้าปอดลึกก่อนจะเดินผ่านประตูเล็กตรงไปยังตึก RVS ซึ่งฉันเคยคาดหวังว่ามันจะเป็นจุดเริ่มต้นการเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่สมบูรณ์แบบในอนาคตของเด็กจบใหม่อย่างฉัน เพราะมันไม่ง่ายเลยนะ ที่จะสอบเข้าโครงการใหญ่ของต่างประเทศได้ แต่…ทุกอย่างก็พังลงแบบไม่ทันตั้งตัว

มันเกิดขึ้นจากความเห็นแก่ตัวของบุคคลที่เกี่ยวข้องล้วนๆ เลย สรุปง่ายๆ ก็คือย่อยยับ...