Chapter 7: Mother Knows Best

Chapter 7: Mother Knows Best

“I’m telling you,” bungad ni Viola sa kakarating lang na anak. “Divorce that gold digger and marry Stephie!”

Walang emosyong lumingon sa kaniya ang anak. Unang tingin pa lang kay Viola, alam ni Sandro kung hanggang saan ang galit nito. Kung kaya lang nitong bumuga ng apoy, paniguradong magiging abo siya kinabukasan. 

“I have my own life, Mom. I'm not a kid anymore, you shouldn't meddle with my life decisions,” malamig niyang tugon bago umakyat sa itaas na palapag.

“She won't be part of this family, I'll never accept her!” pahabol ni Viola bago tuluyang nakaalis ang anak.

Hindi na lang pinansin ni Sandro ang nagwawalang ina. Tinungo niya ang sariling kwarto para magpahinga at mag-empake. Bukas na bukas, titira siyang kasama ang babaeng pinakasalan ngayong araw. 

Sa sobrang pagod, walang ibang nagawa si Sandro kundi ang pumasok sa banyo at maligo. Ang bawat patak ng maligamgam na tubig sa kaniyang balat ay pinaalala kung pa’no hinawakan ni Claire ang kaniyang kamay. 

Hindi niya alam kung bakit sa lahat ng babaeng nagkakandarapa sa kaniya, si Claire talaga ang pinili nito. Bukod sa komplikado ang buhay, wala naman itong maibubuga kung pera ang pag-uusapan. 

Pagkatapos magbihis ni Sandro, aksidente niyang nakabig ang litrato ng dating fiancéé. Nabasag ito at nagkalat ang mga bubog sa sahig. 

Nakaluhod itong pinulot ni Sandro, “If only you did not leave, we could have been happy together,” malungkot niyang sambit. 

Kahit maling mahalin ang dating nobya, hindi magawang limutin ni Sandro ang tanging babae na nagpatibok ng puso niya. Bagama't kasal na sila ni Claire, walang dahilan para mahalin niya ang asawa at pagtuonan ng pansin. 

Bago matulog, sinama niya sa mga bagahe ang litrato. Buong gabi siyang hindi nakatulog dahil sa pangungulila. Sayang nga lang, at hindi niya magawang umiyak para pagaanin ang nararamdaman. Mga pasado alas-dose na nang gabi nang makatulog si Sandro. 

Kahit hindi pa tumitirik ang araw, panay na ang tawag ni Carlo sa pinsan. Naalala kasi nito ang bilin sa kaniyang sunduin si Claire. Ang kaso nga lang, nakalimutan nito kung saang bahay dadalhin ang magkapatid.

Iritableng sinagot ni Sandro ang tawag, “What?! Can't you see it's just 4:00 in the morning?” 

Mahinang tumawa sa kaniya si Carlo. Kahit kailan talaga maiksi ang pasensya nito kumpara sa kaniya. “I just want to ask you something, nakalimutan ko kasi kung saang bahay dadalhin sila Claire. Was it Everdeen residence or Goldridge?” naguguluhang tugon nito. 

Napairap na lang si Sandro dahil sa pagiging makakalimutan ng pinsan. “It’s either of those dummy, take them to my mansion. You can get killed if your life depends on your memory.”

Kahit ano pang pang-aasar sa kaniya nito, hindi na tinatamaan si Carlo. Matagal na siyang sanay sa pagiging masungit at malamig nito. 

“I’ll keep you posted, and by the way, you're all over the news,” sagot ni Carlo bago tuluyang binaba ang tawag. 

Napabalikwas kaagad si Sandro mula sa pagkakahiga. Kinuha nito ang laptop sa tabi at mabilis na tiningnan ang balita. Kahit hindi pa tapos tipahin ang pangalan niya, lumabas na kaagad ang litrato nila ni Claire. 

Iba’t-ibang kwento ang naging laman ng mga website. Wala sanang interes si Sandro na basahin ang lahat ng ‘yon, pero may isang caption na agaw-pansin sa kaniya. 

“The forgotten author now found by the billionaire,” mahina niyang turan. 

Pasimpleng napangiti si Sandro. Sinubukan niyang hanapin ang ilan sa mga gawa ng asawa, pero hindi gano’n karamihan ang nasa internet. Malayo rin sa pagiging tanyag si Claire, at kakaunti lang ang gustong bumili ng mga sinulat nito.

“Sir Sandro! Pinatatawag po kayo ni Don Lucio!” sigaw ng isang katulong sa likod ng pintuan. 

Wala sa sariling sinarado ni Sandro ang laptop bago pa man mabasa ang gawa ni Claire. Mabuti na lang at hindi dating kriminal ang kumalat na kwento tungkol sa asawa. Mapipilitan talaga si Sandro na makipaghiwalay sa kaniya kung gano’n. 

Pagbukas niya ng pinto, binati kaagad siya ng matapang na pabango ng ama. Bibihira lang itong umuwi sa bahay na tinitirhan ni Viola, at paniguradong may importante siyang gustong sabihin sa anak. 

“Good morning dad, do you want to scold me also for marrying a stranger?” tanong ni Sandro habang pababa ng hagdanan. 

Natatawang umiling lang sa kaniya ang ama, “Of course not. Where's Viola, by the way?” baling ni Lucio sa katulong.

Mabilis naman itong sumagot, “Umalis ho, Sir. Pupunta po ng Boracay, tinutubuan daw po kasi siya ng wrinkles dahil kay Sir Sandro.” 

Alam ni Lucio na ganito ang magiging reaksyon ng asawa—kaya siya mismo naparito. Seryoso niyang tiningnan ang anak. “I have to remind you of our deal, Sandro.” 

Malalim na huminga ang anak, “Yes, I am well aware of our deal, Dad.” 

“You can't divorce her, not yet. We still need your wife.”