Sinubukan kong kumalma. Akala ko ay ayos na. Baka sinabi lang ’yon ni Darius para hindi ako mag-alala? That was why he looked so tired? Kasi nahirapan talaga siyang kumbinsihin ang mama niya?Nang lumabas si Darius sa bathroom ay ngumiti ako sa kanya. Hindi ko ipinahalata sa kanya na bothered ako. He clearly didn’t want me to worry. Kaya nga hindi niya pinapakita sa akin ang pagod niya. Pero ramdam ko. It was so palpable I couldn't ignore it.Tumayo ako nang nagsusuot na siya ng button-down shirt niya. I stopped in front of him. Naguluhan siya sa una pero nang makita niyang ako ang nagbobotones ng shirt niya ay ngumiti siya. He put his hand on my waist and stole a kiss from me.I smiled at him.“I'll get you after your work,” sabi niya.Tumango ako. “It's okay. Kung pagod ka, magpapasundo na lang ako.”Umiling siya. “I'll get you. Sabay tayong uuwi.”I forced a laugh at him, just to show that I'm happy.But I'm not. I'm worried now. Kung hindi ko siguro narinig ang sinabi ni Tita ay p
Darius opened the car door for me. Hindi siya ang nagmamaneho ng kotse. Nagpasundo lang siguro siya sa mga tauhan nila.Mabilis na umandar ang kotse nang makapasok kami. At first, nasa tabi pa ako ni Darius. Pero nang ilang minutong lumipas na umaandar ang kotse, hinawakan niya ako sa bewang.Nagulat ako nang pinaupo niya ako sa kandungan niya. He made me straddle him. Buti na lang at naka-slacks ako. Pumalupot ang kamay niya sa likod ko, securing me while the car was moving. Pagod niyang pinatong ang ulo niya sa balikat ko.“I'm sorry. It took me weeks. I tried hard,” bulong niya. He sounds tired. I want to think that he was tired because of the flight and not something else. Niyakap ko siya. Niyakap niya ako nang mas mahigpit.“It's fine. You're here now. That's what matters, Darius.”He chuckled low. “Damn. Hugging you gives me strength. Hindi puwedeng mawala ka sa akin. Paano na lang ako?”I smiled.Paano din 'yon? He also gives me peace of mind. Paano na lang din ako kung wala
Lumipas ang isang linggo. Isang beses lang nakatawag si Darius—noong patulog na ako. Hindi na nasundan. I tried to have faith in him and live my life.Kasi kung patuloy akong maghihintay ng balita, baka ma-depress ako. I'll constantly worry about what will happen. And it's not healthy anymore.Tama naman si Tita Celestine. This all depends on Tita Vivienne and mama. Kung paano nila ito ia-address.Kinausap ako ni mama. She is willing to ask Tita Vivienne for forgiveness. Doon ko lang siya kinausap. I was relieved to hear it. Baka kasi kapag humingi ng tawad si mama, magpatawad si Tita Vivienne. Ang bait niya, I know she will forgive.Ayaw kong mag-stay sa bahay kaya nag-apply ako ng trabaho. At dahil wala na ang hidwaan ng Ferrer at ang Salazar, hindi naman pala mahirap ma-hire. Isang interview lang, hired na agad. Meron akong work experience sa France, noong nagtrabaho ako sa kumpanya ni Darius. It's enough to land me the position of budget analyst.Kaya medyo nag-shift ang isip ko s
Dalawang araw ang lumipas simula nang bumalik sina Darius sa France, pero wala pa rin akong balita sa kanila. Para akong masisiraan ng bait dahil sa kawalan ng kaalaman kung ano na ang nangyayari sa kanila.Mama explained to me what happened to them. Mama used to be a mean girl. May mga tropa siya, full of mean girls. And it happened na natarget nila si Tita Vivienne dahil may gusto nga daw siya kay Papa. And Mama liked Papa even during those days. Patay na patay siguro kaya ginawang impyerno ang buhay ni Tita!And now I am the one who’s suffering.Tulala ako sa kisame. Still waiting for news. I want to talk to Tita Vivienne. Kahit sa tawag man lang. I want to say sorry to her. Gusto ko sanang pumunta sa France pero natatakot ako. Ngayon na may issue pala sila ni Mama, feel ko, hindi na ako tatanggapin ni Tita.And it hurts. Kasi gusto ko ang pamilya niya. They are a good family. I want Darius.Nakatulugan ko ang paghihintay. Hindi ako bumaba buong araw. Nagkukulong ako sa kwarto ko.
Hindi ko alam kung ilang minuto lang kaming tahimik. Gulat na gulat si mama na patuloy siyang pinapakalma ni papa. I was scared even though I didn’t know why they acted like that.“Mama, what happened?” kalaunan ay basag ko sa katahimikan.Hindi ako mapakali. Hawak-hawak ko ang cellphone ko, naghihintay sa tawag ni Darius. Kakaalis lang nila kanina pero gusto ko na agad na tawagan niya ako at sabihin na okay na ang lahat. Doon pa siguro ako kakalma.“Jessica, magpahinga ka muna. Gulat pa ang mama mo. Mamaya na natin 'to pag-usapan,” si Tita.I looked at mama. Totoo nga na wala siya sa sarili. Kaya kahit na gustung-gusto kong malaman kung bakit nagkaganon bigla, hindi ko na pinilit pa. I will know. Hindi nila ito maitatago sa akin. I have to know. I deserve to know.Pero dahil gulat pa siya at kabado ako, nagpasya ako na pumunta muna sa kwarto ko para magpahinga. Para doon maghintay sa tawag ni Darius.Iniwan ko sila sa sala na tahimik. Tita Celestine was sitting silently. Alam ko na h
Kinabukasan, lahat kami ay maagang nagising. Si Darius ay maagang umuwi para mag-prepare sa pagsundo niya kina Tita.Estimated arrival nila sa NAIA will be around nine in the morning kaya alas syete pa lang ay naghahanda na kaming lahat. Even Tita Celestine was busy. Sila na ni Mama ang nag-aayos.Alas otso ay halos tapos na kaming lahat. Hinahanda na sa baba ang niluluto para sa mga bisita. Hindi naman sila marami. Hindi sumama si Devina dahil may ganap siya sa France, kaya sina Tita Vivienne at Tito Philip lang ang darating.Sadyang naghahanda lang kami dahil ito ang official na magmi-meet ang parents namin ni Darius. Siyempre, dapat bago kami ikasal, mag-meet muna ang mga magulang namin.Ako ang nauna sa baba. Alas otso y media nang tawagan ko si Darius. He was still driving to the airport. Hindi pa siya dumarating pero malapit na daw.Hindi ko sa kanya pinababa ang tawag. I told him I want to hear Tita’s voice bago ko ibaba. Na-miss ko lang ang boses ni Tita.When the time struck