THE GOVERNOR'S OBSESSION (SPG)

THIRD PERSON:

Halos matumba si Althea sa lakas ng sampal ng kanyang ama. Namula ang kanyang pisngi, nanginginig ang kanyang mga kamay, ngunit tanging pagyuko lamang ang naisagot niya. Mariin niyang pinipigil ang luha, kasabay ng mahigpit na pagkuyom ng kamao.

“Talagang sinasagad mo ang pasensya ko, Althea!” singhal ng kanyang ama, kumukulo ang dugo sa galit.

“Ngayon pa lang, ikansela mo na ang lahat! Huwag ka nang mangarap pa tungkol sa Paris!” galit na dugtong nito.

Alam ng kanyang ama na nag-exam siya para makapasok sa isang kilalang art school abroad—isang matagal na niyang pangarap. Simula pagkabata, iyon na ang tanging direksyon na nakikita niya para sa sarili: maging isang tanyag na pintor, makilala dahil sa kanyang mga obra, at makawala sa anino ng kanyang pamilya. Ngunit kailanman, hindi siya nakakita ng kahit anong bakas ng pagmamalaki mula sa kanyang ama.

Para dito, ang mahalaga lang ay masunod siya. Pati ang mga pangarap ni Althea, ipinagkakait.

“Subukan mo lang talaga!” mariing banta ng kanyang ama, sabay tudyo ng daliri sa kanyang mukha.

Hindi na napigilan ni Althea ang sarili. Tumaas ang kanyang ulo, mabigat ang dibdib, at nanginginig ang tinig nang sumagot.

“Bakit, Dad? Inaasahan mo ba na papakasalan ko ang gobernador na iyon?”

Saglit na natahimik ang silid, ngunit mas lalo lamang nagdilim ang mukha ng kanyang ama.

Ngayon malinaw kay Althea kung bakit desperado siyang makaalis—hindi lamang para abutin ang pangarap niyang mag-aral at maging pintor sa Paris, kundi para makatakas sa mga tanikala ng kapangyarihan at kagustuhan ng kanyang mga magulang.

At higit sa lahat, para makalayo sa anino ni Governor Silas Montenegro—ang lalaking pinipilit siyang ipakasal, isang lalaking kinatatakutan ng lahat… maliban sa kanya na buong pusong nananabik sa kalayaan.

Nakatitig pa rin sa kanya ang ama, galit na galit, ngunit biglang may lumapit na kamay na tila nais siyang payapain. Ang kanyang ina, si Señora Miriam, ang humawak sa kanyang likod at hinimas ito—mahinahon sa paningin, ngunit malamig sa pakiramdam.

“Ikaw naman kasi, Althea,” wika nito sa malumanay na tinig, ngunit bakas ang pagkadismaya. “Wag mo nang kontrahin ang desisyon ng ama mo. Matuto ka na lang sumunod. Iyan ang makakabuti sa’yo… at para sa ating lahat.”

Napakagat si Althea sa labi. Ang bawat salita ng kanyang ina ay parang sibat na sumasaksak sa kanyang dibdib. Akala niya, sa kanya man lang makakahanap siya ng kakampi—ngunit mali.

Dama niya, hindi ito tunay na paglalambing. Hindi ito yakap ng isang ina na handang ipagtanggol ang anak. Ito ay kasinungalingan, isang huwad na pagkalinga na nagtatago ng kasakiman.

Alam ni Althea na kagustuhan din ng kanyang ina ang ipakasal siya kay Governor Silas Montenegro. Para dito, higit na mahalaga ang salapi at kapangyarihan. Ang makapasok sa pamilya ng isa sa pinakamakapangyarihang pulitiko sa bansa ay higit na mahalaga kaysa sa kalayaan at pangarap ng sariling anak.

“Hindi ba’t napakasuwerte mo?” dagdag pa ng kanyang ina, mahina ang boses ngunit matalim ang mga mata. “Maraming babae ang nangangarap na mapansin ng gobernador… pero ikaw, anak, ikaw ang napili niya. Hindi ba dapat maging proud ka ro’n?”

Mapait na ngiti ang lumabas sa mga labi ni Althea. Proud? Paano siya magiging proud kung kapalit nito ang sariling kalayaan? Paano siya magiging masaya kung tinalikuran niya ang pangarap niyang makilala bilang isang pintor sa Paris, para lamang maging alipin ng isang kasunduang hindi niya pinili?

Mas lalong kumirot ang dibdib niya nang maramdaman ang pagkakulong sa pagitan ng dalawang taong dapat ay nagmamahal sa kanya, ngunit ngayo’y siya mismo ang isinusuong nila sa mga kamay ng isang lalaking kinatatakutan ng lahat.

At sa sandaling iyon, higit niyang pinanghawakan ang pangarap niyang makaalis. Kung hindi siya lalaban, tuluyan na siyang magiging bihag—hindi lamang ng kanyang mga magulang, kundi pati ng isang gobernador na hindi niya kayang mahalin.

Nabibingi si Althea sa katahimikan matapos magsalita ng kanyang ina. Ramdam niya ang bigat ng lahat, ngunit lalo pa siyang nayanig nang muling magsalita ang kanyang ama.

“Hindi mo alam ang pinapalampas mong pagkakataon, Althea.” matalim na sambit nito. “Kung hindi mo lang alam kung gaano kalaking koneksiyon at kapangyarihan ang hawak ni Governor Silas Montenegro… siguro matututo kang tumahimik.”

Napakuyom siya ng kamao. Kahit sa simpleng pagbanggit ng pangalan ng gobernador, dama niya ang panggigigil at pagkatakot na gumapang sa kanyang balat.

“Isang Montenegro sa pamilya natin,” dagdag ng kanyang ina, bakas ang kislap ng kasakiman sa mga mata. “Alam mo ba kung ano ang magiging buhay mo kapag natuloy ang kasal na ito? Hindi mo na kailangan maghirap, anak. Kayamanan, kapangyarihan, respeto… lahat ibibigay iyon ng gobernador. At tayo—tayo rin ang makikinabang.”

“At kapalit?” hindi na napigilan ni Althea ang mapalakas ang boses, puno ng sakit at hinanakit. “Ang kapalit niyon ay ang buhay ko! Ang kalayaan ko!”

Mabilis na tumingala ang kanyang ama, at bago pa siya makaiwas, muling umangat ang kamay nito na parang sasampal na naman. Ngunit bigla itong natigilan, malamig na ngumiti, at marahang ibinaba ang kamay.

“Kung ayaw mong sumunod, Althea, ako mismo ang magsasabi sa gobernador. At alam mo kung gaano siya kaseryoso sa mga bagay na gusto niya.”

Nabuntong-hininga ang kanyang ina, kunwari’y nag-aalala, ngunit bakas sa mukha ang kasiyahang hindi maitago. “Wag ka na ngang magpumiglas, anak. Governor Silas Montenegro is a man who always gets what he wants. At sa kasamaang-palad… ikaw ang gusto niya.”

Parang biglang lumamig ang paligid. Ang bawat salitang iyon ay naging tanikala sa leeg ni Althea—isang pwersang lalong nagpatibay sa kanyang pagnanais na tumakas.