Masakit ang ulo ni Alexis. Parang may nakapasak na martilyo sa sentido niya, at ang ilaw mula sa bintana ay tila ba nanunuyang spotlight sa isang eksenang ayaw niyang maalala.
Pero mas masakit pa rito ang bumungad sa kanya nang buksan niya ang cellphone.
“BREAKING: ELIGIBLE BACHELOR Atty. Ralph Santillan, may wedding proposal na agad sa mysterious girl na hinalikan sa fashion event kagabi!”
At ang litrato? Walang kahihiyang full-page close-up ng kanila mismong halikan.
Kasunod noon, isa pang headline:
“Pakakasalan ko siya.” — Atty. Santillan confirms romantic intentions after viral kiss”
Napabalikwas siya ng bangon. “Anong… anong ginawa ko kagabi?”
Hindi pa siya lubusang nakakabawi mula sa pagkabigla nang sunod-sunod nang dumating ang mga mensahe.
Nag-init ang pisngi niya, hindi lang sa hiya kundi sa kalituhan.
Pumasok siya sa opisina na parang artista sa premiere night—lahat nakatingin, lahat may tanong. Ang ilang katrabaho, tuwang-tuwa. Ang iba, halatang naninibugho. Pero ang mas nakakayanig: may ilang kliyente na nagpa-resched lang para lang siya makita.
“Ikaw ba talaga ‘yung nasa video girl?”
“How did it happen? Totoo bang engaged ka na? Akala ko ba heartbroken ka?”
“Is this a PR stunt o totoong love story?”
Totoong hindi niya maalala ang buong pangyayari. Pira-piraso lang: halik, init, ang malamig na boses ni Ralph habang sinasabi ang… pakasal na tayo.
Pero bakit nga ba sinabi ‘yon ni Ralph?
At mas mahalaga—bakit sa lahat ng tao, kailangang malaman ng buong Pilipinas bago pa man siya makasagot?
Habang naglalakad siya sa hallway, bigla siyang natigilan sa harap ng isang pamilyar na boses.
“Akala ko mahirap kang hanapin. Buti na lang front page ka na ngayon.”
Si Ralph. Nakatayo sa dulo ng corridor, suot ang simpleng puting polo, ngunit parang kasing-tikas ng headline ng dyaryo.
Ngumiti ito. Kalma. Walang bahid ng panghihinayang.
“Handa ka na bang sagutin ang tanong ko, Alexis?” umpisa ni Ralph, “Let’s find a more private place.”
Nagpaunlak naman si Alexis na maghanap ng pribadong lugar para makapag usap sila ng masinsinan.
Alam at dama ni Alexis na parang may hindi tama at nakumpirma niya ang hinala nang may inilabas si Ralph mula sa kanyang messenger bag—isang folder na kulay navy blue.
“Ito na ang draft ng kasunduan natin.”
Tahimik, diretso, parang isa lang itong normal na business proposal.
Ibinaba niya ito sa lamesa. Kumalabog iyon nang bahagya, para bang sinelyuhan na ang tanong sa pagitan nila.
Napalunok si Alexis.
“May kontrata?”
“May legalities, Alexis. Dalawa tayong parehong public figures ngayon—ikaw, dahil viral ka na, at ako, dahil abogado’t involved sa corporate cases. Hindi ito basta-basta.”
Binuklat niya ang folder. Nakita ni Alexis ang mga pahinang puno ng pormal na salita: confidentiality, non-disclosure, terms of dissolution after three months, mutual consent, no romantic obligation.
At sa dulo—isang tentative date ng kasal:
Two weeks from now.
“Dalawang linggo?”
Tumaas ang boses niya, hindi dahil sa galit—kundi sa pagkabigla.
“Iyon lang ang time frame na puwedeng galawin bago umalis si Mica patungong London. Kung makikita niya tayong kasal bago siya lumipad, it will be enough. She’ll know she lost me.”
Napakuyom si Alexis sa palad. Mahal pa rin ni Ralph si Mica sa kabila ng lantarang pagtanggi nito sa alok na kasal para sa pangarap.
Totoo, galit pa rin siya kay Julio. At oo, parte sa kanya ang gustong makita itong masaktan. Gusto niyang malaman ni Julio kung anong klaseng babae ang binitawan niya. Pero pekeng kasal? Talaga bang gusto niyang magpatali dahil lamang sa kagustuhang makaganti?
May mga kondisyon sa papel na ito—pero paano niya kokontrolin ang sarili niyang damdamin? Ang mundo? Ang media? Ang mga taong paulit-ulit magtatanong: “Totoo ba?” “Paano kayo nagkakilala?” “Mahal mo ba siya?”
At ang tanong na siya mismo ay hindi kayang sagutin: Handa ba si Alexis na pumasok sa isang pekeng kasal na baka tuluyang maging totoo sa puso nya?
“Walang pipilit sa ‘yo,” sabi ni Ralph, mas mahina ang boses ngayon. “Pero kung papayag ka, simula bukas, rehearsal na tayo sa pagiging mag-asawa.”
Rehearsal.
Parang pelikula.
Pero sa pagkakataong ito, hindi lang puso niya ang maaaring masira—kundi pagkatao, dignidad, at ang kakaunti na lang na tiwala niya sa sarili.
Tumitig siya sa kontrata, sa tinta, sa pirma ni Ralph na nandoon na. Tila hinihintay lang ang kanya.
At bago siya muling makapagsalita, isang linya ang pabulong niyang nasabi sa sarili:“Ito na ba ang simula ng isang peke… o ang dulo ng natitirang totoo sa akin?”
Nabigla siya ng biglang gagapin ni Ralph ang kamay niya.“Please help me.” pagsusumamo ni Ralph.
Habang abala ang ibang kaklase sa pagliligpit ng mga bag, nagkuwentuhan sina Ayesha, Marga, at Iya sa sulok ng classroom habang hinihintay ang sundo. “Uy Ayesha,” sabay lapit ni Marga, “dun ka na ba talaga nakatira sa malaking bahay sa kanto? Yung puti na may matataas na bintana?” Tumango si Ayesha. “Oo, dun na kami. Malaki tapos tahimik..” “Ang laki ng gate nun!” sabat ni Iya. “Sabi ni Kuya, luma na raw yun. Di raw tinirahan ng matagal.” “Ha? Bakit?” tanong ni Ayesha, nagulat. Nagkibit-balikat si Marga. “Di ko sure. Pero sabi ni Mama, dati raw may mga nakatira dun na mayaman. Yung apelyido, parang… Luna?” “Luna?” ulit ni Ayesha. “Narinig ko na yun… sa isang sulat na nakita nina Mommy sa attic.” “Attic? May ganun kayo? Ang saya!” sabay kaway ni Iya. “Pero… wala bang multo?” “Wala! Hindi scary!” mabilis na sagot ni Ayesha. “Tahimik lang. Tapos may mga kwaderno at sulat. Parang matagal nang walang tao.” “Eh bakit daw walang nakatira ng matagal?” tanong ni Marga. “Sabi ni Lolo,
Habang ipinapaayos pa rin nina Ralph at Alexis ang kanilang bagong tahanan, nadiskubre nila sa likod ng lumang aparador sa silong ang isang antigong kahon na may sulat-kamay na mga dokumento—mga titulo, lumang larawan, at isang diary. Sa pamagat pa lamang ng journal: “Para sa anak na di ko nakilala—Mateo.” Nabigla si Ralph. Hindi si Mateo ang sumulat. Isa itong lihim na isinulat ng ama ni Mateo, si Severino Luna.Habang binabasa nila ang laman ng diary, unti-unting lumilinaw ang masalimuot na kasaysayan ng pamilya Luna. Ipinapakita nitong may yaman at kapangyarihan ang angkan noon, ngunit nasira ito dahil sa digmaan, pagtataksil, at pag-aagawan sa mana. Si Mateo, ang anak na dapat ay tagapagmana ng lahat, ay itinakwil hindi dahil sa pag-ibig niya kay Lucia, kundi dahil sa hindi ito ang anak ng legal na asawa ni Severino.Ang bagong twist? Ipinapahiwatig ng diary na may ikalawang pamilya si Severino na pinagmulan ni Ralph.Sa isang pahina ng journal, may sketch ng isang antique necklac
Tahimik ang biyahe nila Alexis at Ralph pauwi matapos ang pakikipagkita sa matandang historian na tumulong sa kanilang tukuyin ang pinaghimlayan ni Mateo Luna. Sa likod ng sasakyan, nakalagay sa kahon ang kwintas—isang simpleng palawit na may inukit na letra: L.“Lucia,” bulong ni Alexis habang hawak ang kwintas. “Ang kasintahan ni Mateo.”Dumiretso sila sa isang liblib na bayan sa Laguna, sa tulong ng mga dokumento at tala ng simbahan. Ayon sa nakalap nilang impormasyon, si Lucia ay matagal nang namayapa, ngunit iniwan nito ang isang anak na babae, si Rosario. Si Rosario naman ay may anak—isang guro sa pampublikong paaralan na kasalukuyang nakatira sa parehong bayan.Dahil sa mabuting pakikitungo ng mga taga-roon, natunton agad nila ang bahay ng apo ni Lucia. Isang simpleng bahay-kubo sa gilid ng ilog, puno ng tanim at halatang alaga.Lumabas ang isang babae, mga trenta’y singko anyos, naka-tsinelas at may hawak na pamaypay.“Magandang hapon po. Kayo po ang naghahanap kay Gng. Rosari
Natahimik ang buong bahay nang tumambad sa kanila ang matandang lalaki. Matagal na nagkatitigan sina Ralph at Mateo Luna, tila parehong naghahanap ng sagot sa mata ng isa’t isa.Si Alexis, bagamat gulat at may bahagyang kaba, ay kusa ring lumapit.“Kayo po si Mateo Luna?” tanong niya, hindi pa rin makapaniwala.Tumango ang matanda. “Oo. At sa huling pagkakataon, nais kong humingi ng tawad sa tahanang ito. Maraming alaala ang naiwan dito—at mga lihim na dapat ko nang ilabas bago pa ako tuluyang mawala.”Ipinatuloy nila si Mateo sa loob. Doon sa mismong silid sa ilalim ng hagdan sila nagtungo—ang tagong lugar na naglalaman ng mga larawan at sulat nina Mateo at Lucia. Nang pumasok siya, para bang bumagal ang mundo sa paligid. Lumuha siya agad pagtingin sa larawan ni Lucia sa dingding.“Akala ko, kaya ko siyang kalimutan. Akala ko, matatakasan ko ang sakit. Pero saan man ako magpunta, siya pa rin ang tahanan ko,” mahinang bulong niya habang hawak ang lumang litrato.Tahimik na nakikinig s
Nang gabing iyon, hindi mapakali si Alexis. Habang nakahiga sa tabi ni Ralph, patuloy na naglalaro sa isip niya ang imahe ng matandang lalaking nakita niya kanina sa may bakod. Hindi niya ito binanggit agad kay Ralph—baka kasi guni-guni lang dulot ng pagod at dami ng nangyari kanina.Pero bago siya tuluyang makatulog, hindi na niya natiis.“Ralph,” mahina niyang sabi, sabay dikit sa dibdib nito, “kanina ba, may napansin kang matandang lalaki sa may likod ng bakod?”“Hmm?” bulong ni Ralph habang pupungas-pungas pa. “Hindi. Bakit?”“May nakatayo. Nakatingin sa atin. Nakangiti. Para siyang… hindi estranghero, pero hindi rin ako sigurado.”Agad na bumangon si Ralph. “Dapat sinabi mo agad, Lex.”“Baka kasi na-imagine ko lang,” saad niya. “Pero… Ralph, kabado ako. Baka may may-ari pa ng bahay na ‘to? O may nagbabalik?”Hindi na sila nakatulog agad. Kinabukasan, sinimulan nilang tanungin ang ilang kapitbahay. Lumaon, may isang matandang babae ang lumapit sa kanila habang nagdidilig ng halama
Matapos ang ilang linggo ng pamumuhay sa bago nilang tahanan, tila unti-unti nang nasasanay sina Alexis at Ralph sa kanilang bagong routine.Sa kabila ng mga hamon ng pag-aayos at pagkakabit ng mga gamit, dama nilang may bagong simula ang pamilyang binuo nila.Isang hapon, habang naglalaro sina Anjo at Ayesha sa bakuran, si Ralph ay abala sa bodega ng likod-bahay. Plano niyang ayusin ito bilang storage room, ngunit mapapansin niyang may kakaibang bahagi sa pader—parang may linya ng latag na hindi tugma sa orihinal na semento. Lumapit siya, kumatok, at tila may bahagyang awang. Tinawag niya si Alexis.“Lex, can you come here for a second?” aniya.Nagmamadaling lumapit si Alexis, may bahagyang kaba sa boses ni Ralph. “Bakit? May daga ba diyan?” may pag aalala sa tinig ni Alexis.Umiling si Ralph. “Hindi. Parang… may tinabunang bahagi sa pader. Halika, pakiramdaman mo.”Nilapat ni Alexis ang palad sa pader at kapwa nila napansin ang tunog—hindi solid. “Pwedeng may itinago rito,” bulong ni