CHAPTER 6 (WOUNDS)

PAGKAPASOK ni Lia at ni Manang Loy sa silid ng una ay agad na tinakbo ng paslit ang balkonahe sa kaniyang silid, at inilagay ang jasmine roon kung saan masisinagan ito ng araw tuwing umaga.

"Sigurado ka bang diyan mo ilalagay 'yan hija?"

Sunod-sunod na tango ang naging tugon ni Lia habang marahang inaamoy-amoy ang talulot ng mga bulaklak na hindi pa naman ganoon kalanta. Para kay Lia, maisasalba pa niya ang munting bulaklak.

"Oh siya sige Miss Lia at maiwan na muna kita. Marami pa kasi akong gagawin. Tatawagin na lang kita mamayang tanghalian."

"Sige po, Manang Loy."

Nang mapag-isa sa silid ang paslit ay marahan niyang kinausap ang halaman na animo'y naiintindihan siya nito.

"Kailangan mong mabuhay ulit. Ang ganda-ganda at ang bango-bango mo pa naman. Huwag kang mag-alala at aalagaan kita, palagi kitang didiligan at papaarawan," matatas na wika ni Lia sa bulaklak.

Nang magsawa sa kakausap sa halaman ay napagpasyahan ng bata na umidlip na muna at medyo naramdaman niya ang mga sugat dahil sa pagkakadapa niya kanina sa hardin. Tanghalian na nang magising siya at tinawag ni Manang Loy. Pagkatapos kumain ng tanghalian ay muli siyang umakyat sa silid, ramdam na ramdam ni Lia ang pag-iisa at hindi rin niya maiwasan na mamiss ang mga batang nakasama niya sa bahay-ampunan at ang mga ibang tao roon na katulad nina Mrs. Karben.

Upang malibang, ibinuhos ni Lia ang oras at pansin sa mga halaman na naroon sa balkonahe ng kaniyang kwarto, partikular sa Jasmine na nasa paso na kahit nasa ganoong kalagayan ay amoy pa rin ang alimuyak. Hindi na namalayan ni Lia ang oras at hapon na pala. Nagulat na lamang siya nang makarinig nang mahihinang katok sa kaniyang silid.

Tinakbo niya ang pintuan at binuksan. Natigilan siya nang makita si Seric.

"K-kuya Seric?" Nagliwanag ang mukha ng paslit. Hindi niya mawari kung bakit masaya siya sa tuwing nakikita ito kahit pa lagi lamang walang ekspresyon ang mukha nito.

"I brought you this." Sabay taas ni Seric sa kamay na may hawak na box ng cake.

"P-para sa akin?"

"Hindi ba't sabi mo ay gusto mo ng cake?"

Sunod-sunod na tango ang ginawa ni Lia at masayang inabot ang box ng cake. Talagang hindi siya makapaniwala na tinotoo ni Seric ang sinabi nitong pagdadala siya ng pasalubong.

May pasimpleng ngiti ang sumilay sa gilid ng mga labi ni Seric nang mapagmasdan ang reaksyon ni Lia dahil sa dala niyang cake para rito. Ngiti na halos hindi nakikita ninuman sa mansion na 'yon. Pasimpleng ginala ni Seric ang paningin sa loob ng silid ni Lia. Malaki at may masayang kulay ang pintura ng silid na.

"Hindi ko ito mauubos," wika ni Lia sabay napanguso pa ito. "Alam ko na. Hahatian kita at si Manang Loy..."

Sinundan ng tingin ito ni Seric patungo sa bed side table. Napakunot ang noo ng batang lalaki nang mapansin na medyo paika-ikang maglakad si Lia.

"Bakit ka ganiyan maglakad?" Hindi napigilan ni Seric na itanong kay Lia.

Natigilan si Lia at humarap sa batang lalaki.

"Wala ito. Kanina kasi ay nadapa ako sa labas."

Nagulat si Lia nang pumasok sa silid si Seric na may seryosong mukha.

"Upo." Sabay turo sa kama.

Marahang binitawan ni Lia ang cake na hawak sa may bedside table at sumunod sa sinabi ni Seric.

"Titignan ko ang sugat mo," wika ni Seric na hindi batid ni Lia kung nag-aalala ba o ano.

Nagkaroon ng kaunting kaba si Lia dahil baka makita ni Seric ang ibang sugat niya nang tumalon sa dampa. Itinatago pa naman niya ang mga 'yon.

"Hindi na kailangan, magaling na 'to pagkalipas lamang ng dalawang araw."

Ngunit tila walang narinig si Seric at lumuhod ito sa harapan niya at bahagyang itinaas ang mahabang bestidang suot niya hangang tuhod. Natigilan si Seric nang makita hindi lamang ang bagong sugat ni Lia kung hindi mga maraming galos at sugat na tila pahilom pa lamang. Imposibleng nakuha lamang ni Lia ang mga 'yon sa pagkakadapa kanina.

"Kasabay ba ng mga sugat sa palad mo ang mga sugat at galos na narito sa tuhod mo? Saan mo galing ang mga ito?" Seryosong usisa ni Seric kay Lia.

Hindi agad nakaimik si Lia. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang tanong nito. Nag-aalinlangan siya na sabihin dito ang totoo dahil baka tulad ng Dean ay hindi siya paniwalaan. Hindi kasi siya pinaniwalaan ng Dean nang sabihin niya ang ginawa ni Rowan sa kaniya at kung paano siya nagkasugat. Ang tingin ng Dean sa kaniya ay sinungaling at gumagawa lamang ng kwento dahil baka raw sumama lang ang loob niya dahil si Rowan na ang inampon at hindi siya.

Paano kung ganoon din ang maging tingin ni Seric sa kaniya?

"Wala. Nadapa lamang talaga ako Kuya Seric." Sa huli ay pinili niyang huwag sabihin.

Huminga nang malalim si Seric at hindi na pinilit pang magsabi ng totoo si Lia. Mabilis siyang tumayo at lumabas ng silid ni Lia ng walang imik.

Naluluhang sinundan na lamang ng tingin ni Lia ang paglabas ni Seric sa kaniyang silid. Tiyak na alam nitong nagsisinungaling siya at baka nagalit ang Kuya Seric niya dahil ayaw niyang sabihin dito kung saan ba talaga nanggaling ang mga sugat niya. Iiyak na sana nang tuluyan si Lia nang muling na pumasok sa silid si Seric. May dala itong medicine kit.

"Lalagyan ko ng gamot ang mga sugat mo."

Hindi nakauma si Lia at tanging nagawa na lamang niya ay pagmasdan ang paggagamot ni Seric sa kaniyang mga sugat. Sa murang edad nito ay napaka-mature na nito kung umakto. May kung anong mainit na mga kamay ang humaplos puso ni Lia habang pinagmamasdan ang ginagawa ng batang lalaki. Gusto niyang maluha.

Ramdam na ramdam niya ang pagmamalasakit ni Seric sa kaniya kahit wala naman itong sinasabi. Ngayon lang napagtanto ni Lia na ganito pala ang pakiramdam ang magkaroon ng kapatid na lalaki.

"Kainin mo na ang cake na dala ko," ani Seric habang nililigpit ang mga ginamit at pagkatapos ay tumayo na. "Kung hindi mo mauubos, ilagay mo sa ref sa baba," dagdag pa nito.

Tumango si Lia at marahang nagpasalamat, "S-salamat...K-kuya..."

"Kapag handa ka ng sabihin kung saan galing ang mga sugat mo, makikinig ako." 'yun lamang at lumabas na ng silid si Seric.

Si Seric na ang nasa isip nang mga sandaling 'yon ay nabully sa bahay-ampunan si Lia. Naikuyom ni Seric ang mga kamao. Paanong napapahintulutan ng dean ang mga ganoong kaganapan sa isang ampunan? Hindi man lang ginamot ang sugat ni Lia? Kung hindi niya nakita ang mga sugat ng huli, hangang kailan itatago nito ang mga 'yon?