CHAPTER 7 (RUVION AND KAIROZ)

    KINAGABIHAN ay nagtatalo ang kalooban ni Seric kung kakatok ba siya sa silid ng kaniyang kuya na si Kairoz. Nasa harapan na siya ng silid nito nang mga sandaling 'yon at matagal na nakatitig sa saradong pinto.

     He's afraid of rejection.

    Paano kung kagaya ng madalas na ginagawa ni Kairoz na hindi siya pinagbubuksan ng pintuan o pinapaalis siya ay ganoon din ang mangyari ngayong gabi?

    Matagal na panahon na rin na inilalayo ni Kairoz ang sarili sa kanila, sa totoong mundo at gumawa ng sarili nitong mundo. Ayaw man niyang aminin pero namimiss niya ang kaniyang kapatid, maging ang kapatid na si Elvren.

    Huminga ng malalim si Seric at kumatok ng tatlong beses. Naghintay siya ng ilang segundo kung may magbubukas at nang wala ay tumalikod na siya, handa ng umalis. Pero natigilan siya nang maramdaman niyang bumukas ang pinto.

     Nakita niya si Kairoz na nakatayo sa pintuan. Payat, maputla at nanlalalim ang mga mata. Walang kabuhay-buhay ang buo nitong pagkatao.

    "Hey, brother. Binilhan ko ng cake si Lia kanina, baka lang gusto mo?" Sabay pakita sa hawak na cake na nasa platito.

  "Masyadong matamis." Tipid na tugon ni Kairoz.

    Hindi agad nakauma si Seric at pagkaraan ay marahang muling nagsalita, "Nagpunta kami ni Daddy sa isang bahay ampunan. Nag-ampon siya ng batang babae, nakita mo na ba siya?"

    Marahang tumango si Kairoz. "Kanina sa hardin."

    "Oh."

      Muling namayani ang katahimikan sa pagitan nila.

    "Kung ayaw mo nitong cake, I'll take it out."

     Paalis na siyang muli nang magsalita si Kairoz. "Give it to me." Kinuha nito ang platito na hawak ni Seric. "Thanks." Sabay sinarado na ang pintuan.

     Matagal na nanatiling nakatayo roon si Seric kahit pa kanina pa sinarado ni Kairoz ang pintuan. Hindi siya makapaniwala na kinuha ng kapatid ang cake at nagpasalamat pa ito. Lagi niyang inihahanda ang sarili sa rejection ng kaniyang kapatid, pero hindi niya naihanda ang sarili sa kabaligtaran, kaya ngayon ay hindi siya makapaniwala.

    Hiling ni Seric na sana nga lang ay makita ni Kairoz na may ibang buhay pa rito sa labas ng kanilang mansion, maliban sa apat na sulok ng kwarto nito na naging kanlungan nito sa nakalipas na limang taon.

    SAMANTALA...

    Sa kailaliman ng gabi ay nagising si Lia na kumakalam ang tiyan. Hindi gaanong marami ang kinain niya nang gabi, halos ang cake lamang yata na dala ni Seric ang kinain niya. Kaya ngayon ay gutom siya. Naalala niya na may cake pa siyang hindi naubos at inilagay ni Manang Loy sa Ref.

    Tahimik na binuksan ni Lia ang pintuan ng kaniyang silid, sumilip siya sa labas at pinakinggan ang paligid. Tahimik na at nakakatiyak siyang tulog na ang mga tao sa mansion. Naglakad siya palabas nang tahimik, tila kuting sa kalaliman ng gabi. Bago makarating sa kusina ay madadaanan niya ang living room, madilim din doon at dumiretso na siya sa kusina na hindi naman pinapatay ng mga kasambahay ang mga ilaw.

     Binuksan niya ang malaking ref at nakita nga ang cake na naroon, pero nasa mataas na bahagi, tila ba hindi niya maaabot.

    "Bakit naman ang taas," bulong niya sa sarili.

    Naisip niyang kumuha ng upuan at tumuntong doon upang maabot ang cake, kaso naisip niya, mabigat ang mga upuan na nasa dining area at tiyak na gagawa ng ingay kapag hinila naman niya. Nakakahiya kapag may nagising siya. Kaya kahit imposible ay pilit pa rin miyang inaabot ang cake.

     Nagulantang na lamang si Lia nang naramdaman niyang may mataas na pigura ang biglang lumitaw sa likuran niya at inabot ng isang medyo mabalahibong kamay ang cake na kaniyang inaasam. Agad niyang tinignan kung sino ang taong iyon na nang sa mga sandaling 'yon ay nakatingin din sa kaniya.

    "Tito Ruvion..." Sa nanlalaking mga mata ay anas ng paslit.

    Nakasuot pa ito ng damit pang opisina. Napakatangkad nito at talagang napakatangos ng ilong, manipis ang mga labi na kitang kita niya dahil nakatingala siya rito. Napakagwapo nito, pero hindi maitatago ang pagod sa mukha nito.

  "Ito ba ang inaabot mo?" Buong buo ang boses nito, pero hindi naman ito tunog galit.

    "O-opo..."  Sa totoo lang ibang hiya at takot ang nararamdaman niya kapag nasa paligid si Tito Ruvion. Lagi kasi itong seryoso at parang di marunong ngumiti man lang.

     Dinala ni Ruvion ang cake sa mesang siguradong maaabot na ng paslit.

   "Hindi ka ba nabusog sa dinner kanina?" Kalmadong tanong nito.

    Nahihiyang sumagot ang paslit, "busog na po, pero nagutom po ako ulit. Pasensya na po."

    Hindi nagsalita si Ruvion at pinagmasdan ang paslit. Halos kadarating lamang niya galing opisina at gusto lamang sana niyang umupo sa sofa bago umakyat sa silid kaya hindi na siya nag-abalang magbukas ng ilaw. Pero ilang saglit pa lamang siyang nakakaupo ay may nakita siyang maliit na pigura na marahang naglalakad, tila ba takot makagawa ng ingay. Hindi naman siya nagsalita at hinayaan itong maglakad na tila pusa, hangang sa makita niya itong hirap sa pag-abot ng nais kainin, kaya nagmagandang loob na lamang siyang iabot yon sa paslit.

     Napansin niyang biglang nahiyang kumain si Lia, dahil siguro sa presensya niya, bagay na naiintindihan ni Ruvion. Hindi agad masasanay ang bata sa kaniyang presensya.

  "Aakyat na ako. Pagkatapos mong kumain magpahinga ka na rin sa silid mo."

     Kita niya ang pagkislap ng saya sa mga mata ni Lia nang marinig na aakyat na siya. Gusto niyang matawa sa reaksyon nito pero pinigilan niya ang sarili at umakyat na sa silid.

    Mabilis na tinapos ni Lia ang pagkain sa cake at umakyat na rin sa kaniyang silid. Masaya at nakangiti siyang humiga sa malambot at komportableng kama. Naisip niya napakaganda rin ng nangyayari sa buhay niya. Mabait sa kaniya ang Kuya Seric niya, at si Tito Ruvion, mukhang nakakatakot man itong pakisamahan pero alam niyang mabait din, meron pa siyang mabait na Manang Loy. Muling napangiti ang paslit at kuntentong ipinikit ang mga mata.

     Excited siya sa mga susunod pang mga kaganapan sa buhay niya.