AMARIE’S POINT OF VIEW
Maaga ako’ng gumising ngayong araw para paghandaan ng masarap na almusal si Damon. Gusto ko’ng bawiin ang ilang araw na nagkaroon kami ng tampuhan. Hindi ko maiwasang mapangiti habang naghahain.
Magkabati na kami.
Natigil ako ng makaramdam ng isang presensiya’ng mariin na nakatitig sa akin. And there I met his stares.
“Gising ka na pala,” ngiting bungad ko. I looked down at where is he staring with his both brows furrowed. And there I saw it was landed in his shirt that I am wearing.
“Dapat na ba ako’ng matakot sa tingin na ‘yan?” maloko’ng biro ko. Napailing ito na may ngisi sa labi. “Such a naughty wife,” tugon niya.
“Let’s eat,“ anyaya ko. I was about to pull a cha
AMARIE’S POINT OF VIEWPatuloy pa ‘rin ang malakas na pagbuhos ng ulan. Napayuko ako na’ng malakas na kumulog kasabay pa ng matalim na kidlat. Sinubukan ko pa’ng pulutin ang punit-punit na piraso ng papel tsaka isinilig sa loob ng aking bag. A-Ang litrato namin ni Dad. I was staring at it while smiling like an idiot. Hindi ko maiwasang matuwa dahil ito ang kaisa-isahang litrato na kasama ko si Daddy. Baby pa ako rito, at dala niya ako sa kaniyang kandungan. Alam ko’ng ako ang batang ito dahil mayroon ako’ng maliit na balat na korteng puso sa braso. Nasa ganoong posisyon ako na’ng mapagtripan ng grupo ni Eliazar.“Uy, sino ‘to?” nakangisi niyang saad tsaka hinabl
AMARIE’S POINT OF VEWUnti-unti ko’ng minulat ang aking mga mata at putting kisame ang una’ng bumungad sa akin.“Ahh!”Napasinghap ako at mabilis na napaupo. B-Bakit ako narito?Hindi naging maganda ang huling memorya ko sa hospital. Because the last thing I remember was the news of losing her after I was awake.Flashback.. “Amarie? Oh God! You’re awake!” rinig ko’ng usal ni Mommy nang maidilat ko ang mga mata ko. Pilit ko’ng inaninag ang mukha niya gamit ang nanllabo ko’ng mga mata. Nanghihina ako. Pakiramdam ko ay masakit ang buong katawan ko. Hindi ko magawa’ng ibuka ang aking mga bibig o mag-usal ng kahit isa’ng salita.“Aldus! Call
AMARIE'S POINT OF VIEWMakalipas ang dalawang araw ay na-discharged na 'rin ako sa ospital. Bumalik na 'rin sa normal ang lahat. Paminsan-minsan ay dinadalaw ako ni Margarette, si Axel naman ay neg t-text at tumatawag.Binalot ako ng pagtataka na'ng makita'ng wala na si Damon. Masyado kasi'ng napasarap ang tulog ko kaya late na ako'ng nagising. Ngunit bakit wala si Damon rito? Posible ba na pumasok na siya? Hindi man lamang niya ako ginising para sabay na kami.Napabuntong-hininga na lamang ako. Wala ako'ng nagawa kundi ang dumiretso sa banyo at maligo na. Matapos ay naghanda na ako para pumasok. Kasalukuyan ako'ng nagbibihis na'ng tumunog ang aking telepono.Tingg!I took it and read the message from Damon.DamonStay at home and rest. I can handle this. ;)Napanguso ako. Ibig sabihin ay mag-isa na naman ako sa
AMARIE'S POINT OF VIEWTaka ko siya'ng nilingon habang nakakunot ang noo."Oh, sorry. I can't help but to remember her when seeing your face."Ano'ng ibig niya'ng sabihin? That he's still thinking of me?Cut it out Amarie. Huwag ka na'ng magpauto sa kaniya. Sasaktan ka lang niya ulit at pahihirapan."What do you have there?" Nilingon nito ang aking likuran. He closed his eyes, it confuses me."Sinigang."My eyes widened after he said that. I awkwardly laughed ang took the food to show it to him."I..I cooked it for my husband. But he's not here, m-medyo lumamig na kasi..""Would you mind sharing it to me instead? Well, if I know. Your husband already had lunch."I let him eat the food. Ilang oras na 'rin kasi ang lumipas ngunit wala na 'rin si Damon. Maybe I can cook
AMARIE'S POINT OF VIEWIsang malalim na buntong hininga ang aking pinakawalan na'ng sa wakas ay makarating na ako sa bahay. Tahimik ko'ng binuksan ang pintuan. Pero bakit sobrang tahimik naman yata?Isn't he home yet?Nagmadali ako'ng pumasok. Subalit ganoon na lamang ang gulat ko dahil sa aking nadatnan.Napatalon ako sa gulat na'ng salubungin ako ng isang party popper. Tumingala ako at sinalubong ang mga nahuhulog na confetti. Ang iba pa rito'y sinasalo ko gamit ang isang kamay at tsaka muling isasaboy paitaasInside was Damon, smiling from ear to ear.Kunot ang noo ko'ng nilingon siya. "Okay? What's this?"I was shocked to see he wasn't done yet. Nilibot ko ng tingin ang buong kabahayan, different from what it used to look like.Napuno ng mga balloons ang iba't-ibang corner ng silid. Naagaw ang aking atensiyon ang malaking banner sa git
AMARIE'S POINT OF VIEW"Ano?!"Napatayo ako dahil sa sinabi ni Damon. "Baby.."Napatulala ako, hanggang ngayon ay gulat pa 'rin sa mga pangyayari. Hayyy."Hindi naman magtatagal rito si Lola, dalawang linggo lamang at babalik na siya ulit sa Laguna. Amber, please? Besides, she wanted to meet you. She wasn't present in our wedding, remember?" paglalambing nito.I sighed. "Ano pa nga ba ang magagawa ko?"Maaga kami'ng umuwi ni Damon, kailangan ko kasi mag-ayos sa bahay at ihanda ang guest room para sa Lola ni Damon. Yes, she's planning to have a vacation in our house for two weeks.I haven't met his grandmother before. Kaya ganito na lamang ang kaba ko. Takot sa kung ano'ng mararamdaman nito para sa'kin.Will she like me for his grandson?"Baby, wag ka na masyado mag-alala. Mabait si Lola, she's the best. And I know she will
AMARIE'S POINT OF VIEW"Hija? Ikaw ba'y hindi pa inaantok? Ala'y alas dose na at gising ka pa riyan," sita ni Lola Esther."Ahh, hindi pa naman po. Hinihintay ko po kasi si Damon 'eh," sagot ko naman.Pero ang totoo niyan ay kanina ko pa gusto'ng-guto na ipikit ang mga mata ko. Nasaan na ba kasi si Damon? Bakit ang tagal niya umuwi?Hindi ko alam pero biglang sumama ang kutob ko. No, no, no, wala'ng mangyayari'ng masama. Knock on the woods!"Kung ganoon ay sasamahan na lang muna kita rito. Bakit naman kaya kay tagal umuwi ng asawa mo'ng 'yon ha?" saad nito tsaka ako tinabihan sa couch."Hindi ko 'rin po alam. Hindi 'rin naman po siya nag text or what. Nag-aalala na po ako, La."It's been more than a week since Lola arrived, at masasabi ko'ng nagiging maayos naman ang lahat. At first, masungit siya sa'kin, but now.."Maghintay tayo ng ilan
AMARIE'S POINT OF VIEWPuno man ng mga katanungan ang isip ko ay pilit ko iyong iwinaksi. Ayaw ko'ng umuwi na may dala'ng pag-aalala dahil sa ikinikilos ko.For how many months of being a married couple, Damon has been taking care of me so good. Kaya ngayon ay gusto ko naman bumawi sa kaniya.I am undeniably lucky with him. I couldn't help but to wonder, kung hindi ba ako nagpapanggap bilang si Amber ay mararanasan ko 'rin ang ganitong pagmamahal mula sa the one ko?I wanted Damon to feel I am not the only one who's lucky in this relationship. He is a good husband, he deserves the best."What do you have there?" tanong nito na'ng makita ang dala ko'ng supot."Ahh, binili kita ng prutas." Inilabas ko ang mga dala mula sa supot tsaka siya pinagbalat."Kamusta? Masakit pa 'rin ba ang mga sugat mo?" tanong ko.He stared at me. "What? I w