Ang Pagtatalo nina Julian at Harold

“Hi Julian, kumusta?” Napatda ako sa napakapamilyar na boses na ‘yon. Hindi ko akalain na lalapit siya’t papansinin ako. Siguro’y nadissapoint siya dahil hindi ko ginawa ang paghabol-habol sa kaniya simula kaninang umaga.

“Hi,” napakatipid kong sagot sa kaniya. Sinulyapan ko lang siya ng mabilis bago ibinalik ang paningin ko sa paglalakad.

“Ahm, hindi mo ba ‘ko sasabayan sa pag-uwi?” mamaya’y tanong niya pa, medyo kumukulot pa ang boses nito na animo’y nahihiya sa pagtatanong niyang ‘yon.

Ang totoo’y hindi naman galing si Alice sa marangyang pamilya na gaya ko. Ang alam ko’y isang government employee ang papa niya habang ang ina ay nagta-trabaho bilang isang public servant. Kumbaga nasa average ang income ng pamilya niya kada buwan na sumasapat naman basta ba’t hindi siya magluluho. Apat silang magkakapatid at pangalawa siya, kaya naman siya ang inaasahan ng kaniyang pamilya na mag-aahon sa kanila sa buhay. Ang panganay kasi niyang kapatid ay nag-asawa na.

Kaya rin siguro sinunod niya lahat ng gusto ni Harold, tutal ay hindi na rin naman siya magiging lugi kung ako ang makakatuluyan niya. Sa mana na makukuha ko’y mabilis niyang mararating ang ginhawa.

“May dapat pa ‘kong asikasuhin ngayon, kaya mo naman sigurong makauwi kahit wala ako.” Naging malamig ang pakikitungo ko sa kaniya, hindi kasi maalis-alis sa isipan ko ang tungkol ang kataksilan niya sa ‘kin. Sa totoo lang ay gusto ko siyang komprontahin at tanungin kung minahal niya ba talaga ako. Ang kaso’y hindi pa siya ang Alice na matured at napakasalan ko kaya hindi niya pa ako mabibigyan ng konkretong kasagutan.

“Ah, gano’n ba? Importante ba ang gagawin mo? Puwede ba ‘kong sumama?” Heto na naman siya sa kumikinang niyang mga mata, ito ang angelic aura na labis na nakapagpahulog ng loob ko noon. 

“Hindi na, umuwi ka na.” Ayoko ng distraction sa mga plano ko. Kahit papaano kasi’y malaki ang pinagsamahan namin bilang mag-asawa sa future life ko, hindi rin maipagkakaila na may kaunting simpatya pa rin akong nararamdaman sa kaniya. 

“Pero kasi-”

“Please, makinig ka na lang sa ‘kin,” tumigil ako sa paglalakad at hinarap siya. Naging gloomy ang mukha nito at punong-puno ng pagtataka.

Ano, hindi mo inaasahan na hindi ako madadala sa mga acting mo?

“May problema ba? Akala ko ba’y may pagkakaintindihan tayo?”

Napasinghap ako. Gagawin talaga lahat para lumabas na mahina at kaawa-awa sa harapan ko. Ngayon ako nagagalit sa sarili na kung bakit sobra akong naging tanga noon sa kaniya.

“Mayro’n pero ‘wag kang mag-alala aayusin ko ang problema, sige na umuwi ka na.” pagtutulak ko pa sa kaniya bago pa ‘ko tuluyang mawalan ng respeto sa kaniya.

Ilang pagtango ang naisagot ni Alice sa naging responce ko sa kaniya. “Sige, pero bukas ba makakapag-usap tayo?” 

Hindi ko inaasahan ang tanong niyang ‘yon. Kahit kailan ay hindi pa nag-insists sa akin si Alice nang oras. Halos ako ang laging nagmamakaawa para lang makalabas o makapag-usap kami, pero ano ‘to ngayon?

Bahagyang nangunot ang noo ko, mukhang may kakaiba sa kilos niyang ‘to ngayon. 

“Titignan ko,” kalmado ko na sagot. 

“Sige kung gano’n, see you tomorrow.” 

Ngayo’y iginuhit  na naman niya ang isang matamis na ngiti sa kaniyang labi, sinundan ko muna siya ng tingin habang papalayong kumakaway sa ‘kin.

Wala akong lakas upang suklian iyon ng positibo na sagot kaya nang  makalayo si Alice ay dumiretso na rin ako sa parking kung saan ay alam kong naghihintay ang driver ng sasakyang susundo sa ‘kin.

“Pasensiya na po Mang Nardo kung nahuli ako,” naging bungad ko sa matanda na nakatayo sa labas ng sasakyan habang naghihintay.  “Tara na po?” ani ko bago subuking bukas ang backseat door ng sasakyan. Ngunit natigilan ako ng pigilan ako ni Mang Nardo, tapos ay ang front door seat ang binuksan niya para sa akin. 

Naningkit ang mga mata ko sa ikinilos niya subalit kalaunan din ay naintindihan ko kung bakit.

May ibang nakaokupa sa backseat. Napasinghap ako’t napabuga ng hangin, parati niyang ginagawa ang ganito. Mauna o mahuli man ako ay kailangang siya ang parating masunod sa seating arrangement pagdating sa sasakyan. 

Wala na naman akong nagawa’t sumunod sa pag-upo sa front seat. Hindi ko ginawang sulyapan ang lalaking kinamumuhian ko ngayon dahil tiyak na magyayabang lang naman siya’t mang-iinsulto. 

“Hi, kuya Julian.”

Hindi ko na kailngan pang sulyapan si Terra mula sa tabi ni Harold dahil ito na mismo ang lumapit sa akin. “Akala ko hindi ka makakasabay sa ‘min sa pag-uwi, eh. Mabuti na lang at naitext kita,’ dugtong niya pa.

“Oo, may importante kasi akong kailangang gawin kaya nagmamadali akong makauwi agad. Salamat sa pagpaalala sa ‘kin,” mabait na sagot ko sa kapatid na babae. Walang dahilan para hindi ko pakitunguhan ng mbauti si Terra gayong ito lang naman din ang isang tao na nakakaintindi sa akin hanngang sa hinaharap.

“Ano’t hindi mo isinabay ang girlfriend mo ngayon? May lovers quarell ba kayo?” bakas sa boses ni Harold ang pang-iinis kaya dinedma ko na lang din siya.

“Ayaw mo man lang bang i-share sa ‘min?”

Nanatili akong mahinahon kahit na umuusok sa galing ang kaloob-looban ko. Ginalaw ko ang aking ulo patungo sa kaliwa’t kanan, senyales ng iritasyon na nararamdaman ko.

“Huwag ka ngang magsimula ng gulo, kuya Harold,” pagsaway ni Terra sa kaniyang buong kapatid.

“Bakit? Wala naman akong masamang intensiyon sa tanong ko. Sasagutin niya lang din naman ng maayos, tapos ang usapan. Ang kaso’y masyado atang lumalaki ang ulo ng isa mo pang kapatid. Ano porket kinakatagpo siya ng University Queen?” 

Sinabayan ni Harold ng isang pagak na tawa ang mga salitang lumabas sa bibig niya. 

Tsk!

Ako lumalaki ang ulo? Bakit sino ba ang nagpaplano na mapalapit ako sa babaeng siya naman talaga ang may gusto mula umpisa?

Sinulyapan ko na siya mula sa rearview mirror, nakipagtagisan ng tingin sa kaniya. Medyo naiirita ako sa awang pag-angat ng labi niya, halata kung gaano siya sa ka-traydor tignan.

“Bakit kaya hindi na lang ikaw ang manuyo sa kaniya, Harold? Tutal naman katulad niya ang tipo mo, ‘di ba?” natural kong sagot sa kaniya. 

Bakas na bakas sa mukha niya ang pagkagulat sa winika ko. Kahit kailan ay hindi ko hinayaan ang sarili na tumaliwas sa nais nilang mag-ina o di kayang sumagot sa mga walang kwenta niyang sinasabi patungkol sa ‘kin. Ngunit dahil sa ibang Julian ang kaharap niya at makakaharap pa niya sa mga susunod na araw ay mararanasan nila kung paano magkaroon ng dila at mata ang isang Julian Kordal. 

“Ano’ng sabi mo!?” Dumagundong ang boses ni Harold sa loob ng sasakyan na siyang nakapagpatili kay Terra. Nagkaroon din ng kaunting pagewang sa sasakyan dahil sa biglaang pagpreno ni Mang Nardo. 

“Gusto mo na ulitin ko pa sa ‘yo? Masarap ba pakinggan sa tainga na marinig na may magsabing. . . kayo namang dalawa ang mas bagay at hindi kami. Mas bagay kayo Harold, parehas kayong kaawa-awang nilalang na dumudikit sa kung sino ang mas malakas.  Kaya hindi kita pipigilan, sa totoo lang ay matutuwa pa ‘ko. May tsansang hindi maging miserable ang buhay ko.” Binigyan ko pa siya ng isang nakakalokong ngiti, pinipigilan ko ang ibang emosyon na dumaloy mula sa aking mukha. Ayokong masira ang palabas na ‘to ng dahil lang sa lukso ng dugo sa ugat ko.

Gusto ko na silang balewalain, apakan at durugin.

“Napakabastos mo talaga!’ Histerikal na anito sa ‘kin. Halos maputol na ang ugat niya sa leeg sa pilit na pilit na pagsigaw. Nang dahil sa masikip na espasyo ng kotse ay hindi niya ko magaawang abutin mula sa front seat. 

Kuyom niya ang kamao’t nagsisimulang mamuo ang pawis sa noo.

“Kuya, tama na!” pagpipigil ni Terra sa nagwawala niyang kapatid.

Halata naman kung gaano kabahag ang buntot niya.