Kabanata Apat

His movement was slow and steady to her top in and out. Sunod-sunod na ungol ang kumakawala sa labi ng asawa na pawang isang musika sa tainga ni Froilan.

“I want more of you, baby,” he whispered above his breath, his voice husky.

Walang nasagot si Zariah kundi halinghing at ungol na lamang sa ginagawa sa kanyang katawan. She wants more of him inside her, she wants it so bad. Ganon din si Froilan.

“You're mine, Riri, you're always mine,” he murmured.

“Bilisan mo pa,” utos ni Zariah.

Binilisan ni Froilan ang paglabas masok sa pagkababae nito. Isang mahabang ungol ang lumabas sa labi ni Zariah, at humigpit ang pagkakahawak sa likod at braso nito, at sinundan ni Froilan ng kanyang libido.

Parehong kapos sa paghinga. Pawisang humiga si Froilan sa tabi ni Zariah. But the night doesn't end like that because they crave for more from each other.

‘Wrong move Zariah. You shouldn't have given yourself to me,’ sabi niya sa kanyang utak habang nakatingin sa kahubaran ni Zariah at sa mantsa na dugo sa kama.

Muli siyang humiga sa tabi ng asawa at hinalikan ito sa noo. “You're mine now, and even if this is just a contract marriage that won't change. Zariah Luccien Ybañez Zielinski, moya zhena.”

Pagtanaw nga lang ba ng utang na loob? O mahal pa rin niya si Froilan?

Nagsama sila sa iisang bubong at tulad ng pinangako ni Froilan ay binigyan niya ng bahay, trabaho At binayaran ang utang ng kapatid ni Zariah na sampung milyon.

Nasa opisina ng kanilang bahay ang mag-asawa at nag-aayos, ginawang sekretarya ni Froilan si Zariah, kapalit ni Sourene na bumalik na sa pag-stewardess.

Nakatitig si Zariah kay Froilan na abala sa pag-review ng mga papeles na nasa desk. Nakasuot ito ng salamin at nakasimpleng puti pang itaas at chinos.

“Anong gusto mong kainin sa dinner?” tanong ni Froilan.

“Ikaw, este, ano… ikaw, ano bang gusto mo?” namula ang pisngi ni Zariah sa pagkabigla.

‘Bakit ba kasi siya, bigla-biglang nagtatanong?’

Lihim na napangiti si Froilan, at tumayo sa kanyang swivel chair. At nilapitan si Zariah na nakaupo sa sopa at hinawakan ang baba nito. Napapikit si Zariah at hinihintay ang gagawin ni Froilan.

Ginawaran niya ito ng isang mabilis na halik sa labi, “You are my dessert,” he whispered.

“Anong dessert? Manahimik ka—”

Hinalikan siya ni Froilan, dahilan para hindi na matapos ang sasabihin.

Tatlong buwan na rin ang nakalipas nang ikasal sila, at nagsama sa bahay. Nahuhulog na yata muli si Zariah sa ex-boyfriend niya? Pero, sinabi niyang hindi na siya papangalawa pa.

“Ummm, Volk,” sambit ni Zariah na nag-iinit ang katawan dahil sa paghaplos at halik ni Froilan.

“What do you want me to do?” he asked softly.

“Akala ko ba, dessert pa? Nagugutom na ako.”

“Okay, moya kroshka zhena,” pagsang-ayon niya sa asawa at muling hinalikan ito.

Sabay silang lumabas ng opisina at bumaba sa kanilang kusina. Nakaupo si Zariah sa counter table at si Froilan ang nagluluto.

“Volk, ano ang ibig sabihin ng sinabi mo kanina?”

“Moya, my, kroshka—baby or dear. Zhena is for wife,” he replied.

“It’s been three months; ngayon ko lang nalaman ang ibig sabihin.”

Kinilig si Zariah ng malaman ang ibig sabihin ng laging ibinubulong sa kanya ng asawa.

Bawal kiligin. I can't fall in love again. Contract marriage lang ang namamagitan sa aming dalawa, saway niya sa utak habang bumababa siya ng counter table.

“Where are you going?”

“Sa balcony lang. Tatawagan ko si Sourene; nami-miss ko na yung batang ‘yon.”

Miss naman talaga ang best friend nya. Pero gusto niyang tanggalin sa isipan na, lulunukin din pala niya ang mga sinabing, hindi siya pupulot ng batong ipupokpok sa ulo niya.

“Kahit ilang beses kong sabihin na hindi kita mamahalin… mahal pa rin kita, Volk. Ikaw at ikaw pa rin, mula noon hanggang ngayon.” bulong ni Zariah sa hangin.

Pumasok siya at dumiretso ng kusina. Nakahanda na ang hapag, kaya naupo si Zariah at sabay silang kumain ng asawa.

Parehong habol ang hininga, walang saplot at nakahiga sa kama. Ginawa ngang dessert ni Froilan ang asawa. Nakaunan si Zariah sa braso niya at ang hita nito ay nasa kanyang hita, at magkasalikop ang kanilang mga kamay.

“Sasama ka ba sa business meeting abroad?” tanong ni Froilan.

“Ayoko, dito na lang ako sa bahay. Marami rin dapat asikasuhin dito,” sagot niya habang tumitingala sa kanya.

“Pagbalik ko, let’s celebrate your birthday,” ani Froilan.

Wala nang narinig si Froilan kay Zariah, dahil nakatulog na ito sa bisig niya. Napangiti siya, gustong-gusto niya na ganito sila palagi. Ayaw na niyang matapos ito.

He love her so much, at wala ng balak pang pakawalan ang babaeng mahal niya.

“Pagbalik ko, I confess my feelings towards you, Zariah. At sana tanggapin mo ulit ako. I don't want to lose you again. This time, walang sino man ang makakapigil sa akin. I promise to love you right, moya zhena,” bulong niya. Hinalikan niya ang asawa sa noo at niyakap.

Kinaumagahan, tinutulungan siya ni Zariah mag-ayos ng mga dadalhin niyang mga papeles. Nagdadalawang-isip pa si Froilan kung tutuloy ba siya o hindi na lang a-attend ng business meeting abroad. Pero pinilit siya ni Zariah dahil para rin naman ito sa kanyang kompanya.

“Mag-ingat ka, Volk,” paalala ni Zariah. “May sasabihin ako sa’yo pagbalik mo.”

He grinned and looked straight into her hazel-brown eyes. “Me too. So, be ready when I’m back.”

Paulit-ulit niyang hinalikan si Zariah at ayaw niyang bitawan ito. Kulang na lang ay ipasok niya ito sa maleta. Pinilit niya pa siyang sumama, pero ayaw talaga ni Zariah.

Bago tuluyang sumakay ng sasakyan, hinalikan niya muli ang asawa.

“I love you, my wife,” sambit niya habang magkadikit ang kanilang mga noo.

Tanging matamis na ngiti lang ang sinagot ni Zariah. Sumakay na si Froilan sa sasakyan, habang nakatanaw si Zariah hanggang sa mawala na siya sa kanyang paningin.

“Mahal din kita… Froilan,” bulong niya sa hangin.

Happy ending na nga ba para sa kanilang dalawa? O simula palang ng bagong yugto ng kanilang pahina?