Kabanata Lima

“Akala siguro ni Froilan, hahayaan ko siyang maging masaya sa piling ng ex niya?” sambit ni Beatrice habang nakatitig sa wedding picture ng mag-asawa.

Nakaupo si Beatrice, kaharap si Froilan, dahil nalaman niyang a-attend ito. Hindi siya pumunta para makipag-meeting. She came to ruin Zariah and Froilan's marriage.

“Froi, can we talk? One last time, pagkatapos nito. Hindi na kita guguluhin,” she assured him.

Pumayag si Froilan na makipag-usap kay Beatrice. Ang hindi niya alam ay may maitim itong balak. Nagpunta sila sa isang bar, at doon nag-usap.

“Sorry kung pinilit kitang pakasalan ako. At congrats nga pala sa inyo ni Zariah,” ngumiti siya nang napaka-plastik, na akala mo'y natutuwa talaga siya.

“Are you done?” Froilan asked.

“Let's have a toast, kahit ngayon lang,” pangongonsensya na sagot niya.

Muling umupo si Froilan sa sopa, at ininom ang whiskey. Ang hindi niya alam ay nilagyan na ni Sophia ang kanyang inumin ng pampatulog.

Nagising si Froilan sa pagtunog ng kanyang cellphone, at sa isang kwarto na walang saplot at walang maalala sa nangyari sa lumipas na gabi.

“Good morning, Froi,” bati ni Beatrice, na nakatapis lang ng tuwalya at bagong ligo. “Wag kang mag-alala, hindi malalaman ni Zariah ang nangyari sa'tin kagabi.”

“What the fuck!” nanlilisik ang mata ni Froilan at hindi makapaniwala sa sinabi ni Beatrice. “This is your plan—to drug me and palabasin na nakipag-sex ako sayo? Ganyan ka kadispirado, Beatrice?” tanong niya nang may galit, habang igting ang panga.

Hindi na niya hintay na makasagot pa si Beatrice at nagbihis, matapos ay lumabas siya ng silid at umalis.

‘Wala akong maalala, fuck! Hindi ko hahayaan na masira ulit ang meron kami ni Zariah.’

Dumating siya sa kanilang bahay na bumabagabag sa isipan si Beatrice. Alam niyang may balak ito na hindi maganda, nagsisisi siyang pumayag pang makipagusap, na sana hindi na lang.

Tumabi siya sa asawang mahimbing na natutulog sa kama, at niyakap ito ng mahigpit. Nagising si Zariah at hinaplos ang kanyang mukha na nakasubsob sa dibdib nito.

“Kanina ka pa ba?” namamaos pa ang boses niya mula sa pagkakagising.

Humigpit ang yakap ni Froilan sa kanya at mas diniin ang mukha sa dibdib ni Zariah.

“I miss you,” he whispered with longing.

“Okay ka lang ba? May nangyari ba?” sunod-sunod na tanong ni Zariah, nag-aalala dahil iba ang pakiramdam niya sa kilos ni Froilan.

Sa halip na sagutin, siniil niya ng halik ang labi ng asawa. Umayos si Froilan sa pagkakahiga at nilihig ang ulo ni Zariah sa kanyang braso.

Lumipas ang ilang araw, linggo, at isa’t kalahating buwan, at napapansin ni Zariah na unti-unting lumalayo si Froilan sa kanya. Sinubukan niyang kausapin ito, pero laging sagot ay pagod lang sa paperworks.

Isang umaga, nakapagdesisyon si Zariah na sabihin ang nararamdaman kay Froilan. Pero, pagkababa niya ng salas, nakita niya si Beatrice na nakaluhod at umiiyak sa harap ng asawa. May mga nagkalat na papel sa lapag.

“Froilan, please… ayokong lumaki ang anak ko na walang ama.”

Tila nanlambot si Zariah sa narinig niya at hindi niya namalayan na nasa harapan na si Beatrice.

“Zariah, buntis ako at si Froilan ang ama ng dinadala kong bata. I'm one month and two weeks pregnant,” deklarasyon ni Beatrice.

One month and two weeks, paulit-ulit na tumatakbo sa kanyang utak.

“Co-congrats,” bati niya, hindi na alam kung ano ang isasagot sa kaharap.

Tumakbo si Zariah paakyat ng hagdan at tinawagan ang bestfriend niya para magpasundo.

“Moya kreshka—”

“Hindi mo kailangang magpaliwanag, Froilan. Congrats, at sana maging masaya kayo ni Beatrice,” pilit pinatatag ni Zariah ang boses at pinipigilan ang luha na namumuo sa kanyang mga mata.

“I'm sorry, wala akong maalala—”

“Shh, walang kang dapat ipaliwanag,” putol ni Zariah sa sasabihin pa ni Froilan. “Ipadala mo na lang ang annulment kay Sourene, and be happy.”

Parang lason na may milyong karayom ang sinabi ni Zariah na hindi niya malunok. Kahit si Froilan ay napako ang dila at hindi makapagsalita.

Nasaan na ang mga sinabi mo, Froilan, na hindi mo hahayaan na mawala si Zariah at ibabalik mo nang triple ang sinumang mananakit sa kanya? Nasaan na ang mga sinasabi mo nung una?

“Pagsisihan mo ang ginawa mo sa kaibigan ko, Froilan. I shouldn't have told you. I shouldn't have let you have her again,” banta ni Sourene habang tinutulungan ang kaibigan.

Umalis sila ng bahay. Nakangiti si Beatrice, habang si Froilan naman ay hindi alam ang gagawin.

No, no, no, hindi pwedeng mawala ka sa akin ulit. Pero ano ang magagawa niya kung wala na si Zariah?

“Pagsisisihan mo ‘to, Beatrice, kapag nalaman ko na hindi ako ang ama ng dinadala mong bata, kung buntis ka man talaga,” mariin ang bawat salitang banta ni Froilan kay Beatrice.

Tuliro at hindi alam ni Froilan ang gagawin; halos araw at gabi niyang nilulunod ang sarili sa alak. Kinausap na rin siya ng kanyang pamilya na pag hindi pinanagutan si Beatrice at hindi nakipag-divorce kay Zariah, gagawin nila ang lahat para mawala si Zariah sa buhay niya.

Lumipas ang ilang araw na umiiyak si Zariah at sinisisi ang sarili na hindi niya dapat hinayaan na mahulog muli ang puso kay Froilan.

“Ang tanga-tanga ko, bae. Dapat hindi ako nagpapauto sa mga kabutihan na ginawa niya sa amin. Sana hindi ko na lang tinanggap ang contract marriage. Sana hindi na lang talaga,” umiiyak at nagsisisi si Zariah.

“Bae, sorry. Hindi ko na sana sinabi kay Froilan na kailangan mo ng pera. Hindi ka sana aabot sa ganitong sitwasyon. Sorry talaga,” nanlulumo habang pinapakalma ng best friend niya.

“Bae, gusto ko siyang kalimutan. Tulungan mo akong makahanap ng lilipatan para sa mga kapatid ko.”

“I'll help you, bae. Hahanapan din kita ng trabaho malayo dito at sa kanila,” pangako ni Sourene habang niyakap ang kaibigan.

Hanggang dito na nga lang ba o ipaglalaban ni Froilan at Zariah, habang isang tabi si Beatrice na may dinadalang sanggol, anak ni Froilan, sa sinapupunan?

Ipaglalaban ba nila ang kanilang pagmamahalan o hahayaan nilang masira ulit katulad ng kanilang nakaraan?