บทที่ 8 การเผชิญหน้ากันครั้งแรก (2)

บุคลิกของลูเซียสนั้นเยือกเย็นและเต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาพูดน้อย แต่ทุกคำพูดของเขามีน้ำหนักและมีอำนาจมากพอที่จะทำให้ผู้คนต้องฟังอย่างตั้งใจ เสียงของเขานุ่มลึกและเป็นเสียงที่ชวนให้รู้สึกถึงพลังที่ซ่อนอยู่ข้างใน ราวกับว่ามีบางสิ่งที่เขากำลังปิดบังไว้เบื้องหลังท่าทางที่สงบนิ่งนั้น

ลูเซียสไม่เพียงแค่มีความสามารถในการใช้พลังเงามืดที่ทรงอำนาจเท่านั้น แต่ยังมีเสน่ห์ที่ยากจะต้านทาน ความเย้ายวนในตัวเขาทำให้ผู้ที่พบเจอต้องหวั่นไหวและถูกดึงดูดเข้าสู่ความมืดที่แฝงอยู่ภายในตัวเขาอย่างไม่รู้ตัว

“ไรอัน... ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะกล้ามาหาข้าที่นี่”

“ข้ามาเพื่อช่วยเจ้าและหยุดเจ้า ลูเซียส ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าใช้พลังแห่งความมืดนี้เพื่อทำร้ายผู้บริสุทธิ์อีกต่อไป” ไรอันประกาศด้วยความมุ่งมั่น

ลูเซียสหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “เจ้าคิดว่าเจ้าจะหยุดข้าได้หรือ? เจ้าทิ้งข้าไว้กับความมืดและความแค้น และตอนนี้เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถช่วยข้าได้งั้นหรือ?”

“ข้ารู้ว่าข้าเคยทำผิด ข้าควรจะยืนอยู่ข้างเจ้าตั้งแต่แรก” ไรอันยอมรับด้วยความเจ็บปวด “แต่ข้าก็รู้ว่ามันยังไม่สายเกินไปที่จะหยุดเจ้า ได้โปรดเถอะกลับมาเป็นเพื่อนเป็นพี่น้องของข้าอีกครั้ง”คำพูดของไรอันทำให้ลูเซียสโกรธเกรี้ยว ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยพลังมืดที่คุกรุ่น

ภาพความทรงจำฉายชัดเจ้ามาในห้วงความคิดของลูเซียสและไรอัน

ในความมืดมิดของสนามรบที่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงดาบกระทบกัน ลูเซียสรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังที่ค่อยๆ กัดกินหัวใจของเขา ศัตรูมากมายพุ่งเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ทุกการเคลื่อนไหวของเขารู้สึกเหมือนเป็นการต่อสู้กับคลื่นทะเลที่ไม่มีวันหมดสิ้น เขาพยายามต้านทานด้วยพลังเฮือกสุดท้าย แต่เมื่อเห็นศัตรูที่มากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็เริ่มรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่ท่วมท้น ลูเซียสหันมองหาไรอัน เพื่อนรักเพื่อนรบที่เขาเคยเชื่อมั่นว่าจะไม่มีวันทิ้งเขาไป พวกเขาเคยสัญญากันว่าจะปกป้องกันและกันจนถึงที่สุด แต่ในยามที่เขาต้องการความช่วยเหลืออย่างที่สุด ลูเซียสกลับเห็นแต่ความว่างเปล่า เขามองไม่เห็นแม้แต่เงาของไรอัน สิ่งที่เห็นมีเพียงศัตรูที่ล้อมรอบและค่อยๆ บีบเข้ามาหาเขา

"ไรอัน...เจ้าอยู่ที่ไหน?" ลูเซียสพึมพำเสียงแผ่ว ความรู้สึกที่ไรอันไม่อยู่เคียงข้างเขาเริ่มกลายเป็นความหวาดกลัวและความโกรธ ในใจเขารู้สึกถึงความทรยศที่กำลังทิ่มแทงหัวใจ

‘ข้าคิดว่าเจ้าคือมิตรแท้ คิดว่าเจ้าไม่เหมือนคนอื่น'

ลูเซียสคิดในใจอย่างสิ้นหวัง

ในขณะเดียวกัน ไรอันเองก็กำลังต่อสู้อย่างสิ้นหวัง เขามองเห็นลูเซียสถูกศัตรูล้อมรอบอยู่ไม่ไกล แต่เขาก็ไม่สามารถฝ่าฟันศัตรูที่รุมล้อมตัวเองได้ ทหารศัตรูโถมเข้ามาจากทุกทิศทาง ทุกครั้งที่เขาพยายามเคลื่อนตัวไปช่วยลูเซียส กองทัพศัตรูก็เหมือนจะเพิ่มจำนวนมากขึ้นอีก ขาทั้งสองของเขารู้สึกหนักอึ้งเหมือนถูกพันธนาการไว้ เขาได้แต่หวังว่าเขาจะสามารถฝ่าออกไปได้ทันเวลา

“ลูเซียส...รอข้าก่อนนะ!” ไรอันร้องออกมาในความคิดของเขาเอง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวลและความเจ็บปวด แต่เมื่อเขาสามารถตัดฝ่าศัตรูไปได้ครึ่งทาง เขาก็เห็นภาพที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น

ลูเซียสถูกกองทัพศัตรูผลักลงไปกับพื้น ศัตรูที่อยู่รอบตัวลูเซียสใช้โอกาสนี้พุ่งเข้ามาพร้อมกัน ฟาดฟันอย่างไร้ความปรานี เสียงกรีดร้องของลูเซียสดังขึ้นก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงบลง ร่างของลูเซียสนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น เลือดไหลนองไปทั่ว สนามรบที่เคยมีชีวิตชีวา ตอนนี้กลับกลายเป็นฉากที่เต็มไปด้วยความตายและความสิ้นหวัง

“ลูเซียส!!!!!!”

ไรอันรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน หัวใจของเขาเหมือนถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อเห็นเพื่อนรักที่เขาไม่สามารถช่วยเหลือได้ เขารู้สึกถึงความผิดหวังและความสิ้นหวังที่ไม่อาจบรรยายได้ ในตอนนั้นเองเขาก็ต้องตัดสินใจ เขาต้องฝ่าออกไป ไม่ใช่เพราะต้องการทอดทิ้งลูเซียส แต่เพราะการหนีออกไปเป็นทางเดียวที่เขาจะรอดชีวิต

ไรอันตัดสินใจฝ่าวงล้อมของศัตรูออกมา เขารู้ดีว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะถูกมองว่าเป็นการทรยศต่อเพื่อน แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น เสียงตะโกนของศัตรูและเสียงกรีดร้องในสนามรบเริ่มจางหายไปเมื่อไรอันวิ่งออกมาจากสนามรบ ทิ้งให้ลูเซียสนอนนิ่งอยู่ท่ามกลางกองศพและซากอาวุธที่กระจัดกระจายไปทั่ว

เมื่อเขาหนีมาได้อย่างปลอดภัย ความคิดที่ว่าลูเซียสเห็นเขาเป็นผู้ทรยศยังคงตามหลอกหลอนเขา เขาไม่สามารถหยุดคิดถึงใบหน้าของลูเซียสที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธได้ ไรอันรู้ว่าเขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองสำหรับการทิ้งลูเซียสไว้เบื้องหลัง แต่เขาก็รู้ว่าในตอนนั้น เขาไม่มีทางเลือกอื่น เขาต้องหนีออกมาเพื่อเอาชีวิตรอด

แต่สำหรับลูเซียส ความคิดนี้เขาไม่เข้าใจ เขาเห็นเพียงเพื่อนที่ทอดทิ้งเขาในยามที่เขาต้องการความช่วยเหลือที่สุด ความรู้สึกของความทรยศนั้นฝังลึกลงในจิตใจของลูเซียส ร่างกายของเขาอาจจะรอดตายได้ แต่เหตุการณ์นั้นเองที่ทำให้เขาต้องยอมให้เงามืดช่วยเหลือและยกจิตวิญญาณให้กับมัน

“เจ้าไม่มีสิทธิ์ขอให้ข้ากลับไป! ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า!”

ลูเซียสโบกมือขึ้นสั่งการกองทัพเงามืดของเขาให้ออกไปฟาดฟันศัตรู

ยิ่งต่อสู้ เหล่าทหารยิ่งอ่อนกำลังลง แต่กองทัพเงามืดของลูเซียส ยิ่งนานยิ่งดูแข็งแกร่งขึ้น

ท้ายสุด ทหารที่นำมา ก็ถูกทหารเงามืดของลูเซียสจัดการเสียเรียบ เหลือแต่ร่างไร้ลมหายใจที่นอนกองทับกัน