Pa-add po sa efbi: Rye Writes
Sa mga nakalipas na buwan na magkasama kami, araw-araw ay mas lalo ko siyang nakikilala. Iba siya sa lahat ng babaeng nakilala ko. Pinakamalakas, pinakamatapang, pero siya rin ang may pinakamalambot na puso. Ikinuwento niya sa akin na nagsikap siyang magtrabaho para lang makapasok at makatapos ng kolehiyo at alam kong totoo ang lahat ng iyon. Inimbestigahan ko pa nga siya noon, pero nang madiskubre ko ang nakaraan niya, tuluyan na akong sumuko at nagtiwala sa kanya.Tama si Ate Ingrid, kaya kong mabuhay sa hirap kung ako lang. Pero sa kalagayan niya, hindi ko alam kung kakayanin ko. At higit sa lahat, sa positibong pananaw na meron siya. Kung ako siguro ang nasa sitwasyon niya, baka sinisi ko na ang Diyos sa lahat ng pasakit na binigay sa akin. Pero siya, hindi. Hindi siya naninisi ng kahit sino. Tinitiis niya ang sakit, at buong pusong tinatanggap ang nais ng Diyos para sa kanya.“Babalik ka na ba sa trabaho bukas?” tanong niya sa akin habang nakahiga kami sa kama, nakatalikod siya p
Jared’s POVPag-uwi ko ng bahay, agad kong hinanap ang asawa ko. Napabuntong-hininga ako ng maluwag nang makita ko siyang nasa kusina kasama sina Betty at Mama Lucy.“Hi, Wifey,” bati ko habang hinalikan siya sa sentido at mahigpit ko siyang niyakap na para bang ilang taon kaming hindi nagkita.“Anong problema, Hubby? May nangyari ba?” tanong niya agad, halatang may pag-aalala sa tono ng boses niya. Pati sina Betty at Mama Lucy ay nakatingin din sa akin na may bakas ng pagkabahala.Ngumiti ako para hindi sila mag-alala at sinabi ko, “Wala naman. Wala. Medyo... nakahinga lang ako ng maluwag.”“Bakit? Ayos na ba lahat sa opisina?” usisa ni Colleen. Tumango ako bilang tugon.“Si Mr. Davidson ay nagdesisyon na. Malamang naiinis siya kay Ate Ingrid at nag-away na naman sila. Kilala mo naman ang kapatid ko, hindi ba?” sagot ko, at tumango siya na may ngiti.“Mainitin kasi ang ulo noon. Kaya nga pinapunta kita para samahan siya, mas kalmado ka at mas kaya mong mag-isip ng tama kaysa sa kanya
Jared's POVPakiramdam ko ay naligaw ako matapos ang sandaling iyon. Alam kong ayaw ko nang dagdagan pa ang iniisip ni Colleen, pero hindi ko mapigilan. Pasalamat na lang ako na hindi niya binigyan ng ibang kahulugan ang pag-iyak ko sa harap niya. Minsan, nararamdaman kong mahina ako. Sino bang lalaki ang iiyak dahil sa isang babae? Wala masyado, hindi ba? Pero siguro, ‘yong mga nagmamahal nang totoo, sila rin ang pinakamasasaktan. Sobrang tragic talaga.Ngayon, habang iniisip ko ang asawa ko, pinipilit kong maging matatag para sa anak namin. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari kapag talagang iniwan na kami ni Colleen… Paano ko nga ba magagampanan nang tama ang pagiging ama sa aming anak na babae? Nangako ako na ipagmamalaki niya ako palagi, pero paano ko magagawa iyon kung wala na si Colleen sa tabi namin?“Jared…” narinig kong tawag sa akin ni Ate Ingrid. Nang tingnan ko siya, nakita ko ang pag-aalala sa kanyang mga mata. “Pasensya ka na kung tinawag pa kita rito. Alam ko ang pinag
Colleen's POV Hindi kailanman naging masaya para sa akin ang mga weekend. Hindi, hanggang sa mga nakaraang linggo na kasama ko ang aking pamilya. Tuwing Sabado, sinisiguro ni Jared na magkakasama kami rito sa bahay, at para bang nadaragdagan ang buhay ko tuwing nangyayari 'yon. Ganito ko siya nararamdaman kahit pa alam kong mahina na ang aking katawan. Gayunpaman, masaya ako, labis na masaya. “Hi, wifey…” bati ni Jared habang umupo siya sa tabi ko. Anim na buwan na ang ipinagbubuntis ko at kagagaling lang namin sa check-up. Ayos naman ang aming baby kahit medyo mababa ang timbang, sabi ni Dr. Chin ay normal lang iyon, lalo na sa kondisyon ko. Ngunit wala naman akong dapat na ipag-alala dahil malusog naman ang aming anak. 'Yun ay sapat na para sa akin, para sa amin ni Jared. Kita ko kay Jared ang kasabikan, ngunit ramdam ko rin ang takot niya. Alam niya na sa ikapitong buwan ay dadaan ako sa cesarean, at walang katiyakan kung ano ang mangyayari pagkatapos. Pilit kong pinapakita na ma
Jared “Hi, Colleen!!!” Masayang bati ni Ate Ingrid sa asawa ko, at gaya ng inaasahan, sinalubong din siya ni Colleen ng parehong sigla at tuwa. “Ingrid,” sagot niya habang tinanggap ang halik na ibinigay ng kapatid ko. Inimbitahan ko sina Mommy at Ate ngayong araw. Sabado kasi at napagpasyahan kong gawing espesyal ang bawat Sabado ni Colleen, isang araw na puno ng alaala kasama ang mga taong mahal niya. “Hi, anak,” bati naman ni Mommy. Ewan ko ba, pero tuwing magkikita kami, laging may bakas ng lungkot sa mga mata niya. Siguro ay dala na rin ng sitwasyon namin kaya alam kong kailangan ko ring kausapin siya tungkol doon. Ayokong mag-alala pa siya tungkol sa amin. “Hello, Mom. Salamat sa pagpunta,” sabi ko na may kasamang sinserong ngiti. Pagkatapos ay naupo siya sa tabi ni Colleen. Sumunod din ako matapos kong ayusin ang iniihaw sa grill. “Wow, Kuya Jared! Ang saya nito!” sigaw ni Marcus pagdating nila. Tinulungan niya si Diane sa pagtulak ng wheelchair ni Uncle Rick. Si Mama Lucy
Colleen's POVGusto kong umiyak sa mismong sandaling 'yon habang ikinukuwento niya sa akin ang nangyari dalawang taon na ang nakalilipas. Noon pala'y may mabigat siyang pinagdaraanan, pero wala man lang akong nagawa para tulungan siya. Nagalit pa ako nang hindi ko alam na pareho pala kaming hirap sa sitwasyon namin ng mga panahong iyon.Ramdam ko ang tapat na paghingi niya ng tawad. Lalo na nang banggitin niya ang mga salitang iyon bago ako tuluyang nilamon ng antok. Hindi ko iyon inaasahan, pero ramdam kong mula sa puso ang bawat salitang binigkas niya.Gusto raw niya akong manatili. Gusto raw niya akong makasama, ako at ang anak namin. Pilit kong pinigilan ang luha ko. Ayokong malaman niyang gising pa ako at narinig ko ang lahat ng sinabi niya. Oo, totoo ‘yong mga sinabi niya, pero ayoko rin na maramdaman niyang pabigat siya sa akin. Marahil iyon ang paraan niya para gumaan kahit kaunti ang bigat sa dibdib niya.Tatlong araw na ang nakakalipas mula noon, pero sa tuwing titingnan ko s