Chapter 5

Nakatingin ako sa labas ng sasakyan. Hanggang ngayon ay hindi pa rin pumapasok sa isip ko ang katotohanang kasal na ako.

"Saan pala tayo pupunta?" tanong ko kay Everett na nakaupo lang sa tabi ko. Mabilis naman niya akong nilingon.

"On our house," sagot nito.

Natigilan naman ako bago ako napatingin sa singsing na nasa daliri ko. Dalawa na ang singsing na nakalagay rito, 'yong isa ay engagement ring, habang ang isa ay ang wedding ring na ibinigay ni Everett sa akin kanina.

"Puwede bang sa bahay muna ako namin umuwi ngayon?" tanong ko.

Hindi pa rin kasi alam ni Kaleigh na kasal na ako. Hindi niya alam na baka hindi ako umuwi ngayon sa bahay.

Nakita ko namang mabilis akong nilingon ng lalaking katabi ko pero hindi siya nagsalita. Bigla na lamang siyang nag-U-Turn.

Kasali kasi sa kontrata na sa iisang bahay kami titira, pero hindi ko agad naisip ang tungkol sa kapatid ko, na wala siyang kasama sa inuupahan naming bahay ngayon.

"You wouldn't want to be seen by your neighbors wearing your wedding gown," biglang sabi ni Everett kaya mabilis akong napatingin sa suot kong damit.

"Oo nga pala," sabi ko bago ko kinagat ang pang-ibaba kong labi. Naiwan ko nga pala ang suot kong damit kanina roon sa resort kung saan ginanap ang kasal.

Bigla namang huminto sa gilid ng kalsada si Everett bago siya bumaba ng sasakyan. Napakunot naman ang noo ko. Saan pupunta ang isang 'yon?

Narinig ko ang ilang mahinang tunog mula sa likod ng sasakyan kung nasaan si Everett.

Nasiraan ba kami ng sasakyan? "Here, wear this." halos patalon akong napatingin sa lalaking nasa harap ko. Hawak niya ang tatlong paper bag mula sa isang sikat na brand ng mga damit.

"A-Ano 'to?" naguguluhang tanong ko bago ko kinuha ang paper bag na hawak niya. Umalis naman siya sa harapan ko bago lumipat sa driver seat.

"I bought some clothes for you to wear at home," simpleng sagot niya lang sa akin bago niya muling pinaandar ang sasakyan.

"You can change your clothes at the nearby gasoline station's bathroom if you are not comfortable to change your clothes here," pagpapatuloy pa nito. Tumango naman ako bilang pagsagot.

Hindi ko alam pero biglang tumibok ng mabilis ang puso ko.

"I'll charge that to your salary," biglang sabi nito kaya kaagad ko siyang nilingon.

"Ha? A-Akala ko pa naman libre mo ang damit na 'to. Akala ko pa naman..." sabi ko.

Hindi biro ang presyo ng mga damit na 'to. Paniguradong mababayaran ko na kahit papaano ang mga utang namin sa tindahan ni Kaleigh sa mababawas sa sahod ko dahil dito.

Hindi naman kumibo si Everett. Patuloy lang siyang nagmaneho hanggang sa makarating na kami sa isang gasolinahan. Kaagad akong bumaba at pumunta sa restroom habang dala-dala ang mga paper bags.

Agad naman akong nagbihis nang makapasok ako sa loob ng banyo. Matapos no'n ay tinignan ko ang sarili ko sa tapat ng salamin.

Bakas pa rin sa mukha ko ang mga make up na inilagay sa akin kanina. Napahinga naman ako nang malalim bago ako naghilamos at bahagyang sinuklay ang buhok ko gamit ang kamay ko, para mabawasan ang pagkakulot nito.

Napangiti naman ako sa sarili ko nang makita ko na ang pamilyar na ako; walang make up, at mabigat na kung ano sa mukha.

Napatingin ako sa damit na binili ni Everett para sa akin. Isa 'yong white tshirt na sakto lamang ang sukat sa akin, pati na rin isang denim short. Binilhan niya rin ako ng sapatos na unang tingin mo pa lang alam mo ng mamahalin, at isang leather sling bag.

Napailing ako, uuwi lang kami sa bahay niya pero para akong aalis at pupunta sa kung saan.

Matapos ng mga ginawa ko sa loob ng restroom ay agad din akong lumabas dala ang mga paper bags na laman ang dress, at sandals na suot ko kanina.

Nakita ko namang nakasandal si Everett sa sasakyan niya habang may kausap sa cellphone. May hawak din siyang sigarilyo sa kaliwang kamay.

Hanggang ngayon hindi ako makapaniwala. Kahapon lang nangyari ang lahat. Kahapon akala ko wala na kaming pag-asang magkapatid na makaahon pa sa paghihirap pero ito ngayon, nasa harapan ko ang lalaking nag-iisang pag-asa ko upang gumanda ang buhay namin, nasa harap ko ang nag-iisang Everett Gunner na kilala sa buong mundo.

"Done?" tanong nito na nagpabalik sa akin mula sa pag-iisip.

Tumango naman ako bago ako lumapit ng tuluyan sa kaniya. Nanatili siyang nakasandal sa sasakyan niya hanggang sa tuluyan akong nakalapit.

"Tara na?" tanong ko pero nanatiling nakatingin pa rin sa akin si Everett bago siya nag-iwas ng tingin.

Pumunta siya sa passenger seat at binuksan 'yon. Naglakad naman ako papalapit at pumasok sa loob ng sasakyan. Mukhang kahit papaano kailangan kong sanayin ang sarili ko sa ganitong bagay.

Nagpatuloy na sa pagmamaneho si Everett hanggang sa tuluyan na kaming nakarating sa kalsada kung saan kami unang nagkita.

"Dito na lang. Medyo malayo pa ang bahay nami---" hindi ko na natapos ang sana ay sasabihin ko nang nagpatuloy lang siya sa pagmamaneho hanggang sa makarating kami sa tapat ng eskenita ng bahay namin.

Nagtataka naman akong napatingin sa kan'ya. Papaano niya nalaman kung saan ako mismo nakatira?

"Papaano mo nal---wait! Saan ka pupunta?" tanong ko nang makita ko siyang akmang lalabas ng sasakyan. Kumunot naman ang kan'yang noo.

"Huwag ka na sumama. Ako na lang. Pwede ka na umuwi," sabi ko habang may pilit na ngiti. Mas lalo namang lumalim ang gitla sa noo ni Everett.

"Did I agreed that you're going to stay here?" tanong nito kaya napatitig ako sa kan'yang mata.

"Fetch your sister. Let's figure it out what to do with her later. I don't want her to stay on my place," sabi nito. Napasandal naman ako sa upuan ng sasakyan.

Hindi ko maintindihan ang lalaking 'to. Biglang akala mo mabait tapos hindi naman pala.

"Walang ibang mapag-i-stay-an si Kaleigh. Wala kaming kilalang kamag-anak namin," sabi ko. Hindi naman kumibo si Everett.

"Huwag ka na sumama. Paniguradong magtataka ang mga tao kung sino ka. Magulo rito at maraming basagulero," sabi ko pa bago ako bumaba ng sasakyan.

Tinignan ko pa ang magiging reaksyon niya bago ko tuluyang isinarado ang pinto at naglakad papunta sa bahay.

Patuloy lang ako sa paglalakad nang makarinig ako nang malakas na sigawan.

"Nasaan ang ate mo?! Gusto niyo ba talaga ng harass-an?!" sigaw ng isang pamilyar na boses ng lalaki. Nanlaki ang mga mata ko at mabilis na kumabog ang dibdib ko nang marinig ko ang iyak at boses ng isang babae.

"N-Nasa trabaho po si Ate," agad akong napatakbo nang marinig ko ang boses na 'yon. Mabilis ang tibok ng puso ko habang tumatakbo papunta sa kumpol ng mga tao.

"Palagi na lang nasa trabaho! Magbabayad kayo o ipapakulong ko kayo!" sigaw muli ng lalaki.

Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig, at napugto ang aking hininga nang makita kong hawak sa kuwelyo ni Mang Ronie si Kaleigh habang ang mga kamay niya ay nakataas, at nakamuwestra na sasampalin niya ito.

"Mang Ronie! Saglit lang po," agad akong tumakbo papunta sa kanila at hinila papalayo sa kan'ya si Kaleigh.

"Mabuti naman at lumabas ka na. Maayos kang lumapit sa akin para mangutang, ngayong ako na ang naniningil nagtatago ka? Aba, ang tigas naman ng mukha mo pala!" pabulyaw na sabi niya sa akin.

"Babayaran ko po kayo. Kaunting araw pa po ang hinihingi ko," sabi ko.

Kinagat ko ang pang-ibaba kong labi. Palagi na lang ba naming mararanasan ni Kaleigh 'to?

"Aba, dapat lang! Sa dami niyong utang wala na akong makuha pa sa mga gamit niyo! Pati ibang tao na tinatakbuhan niyo kinuha na mga gamit niyo!" sabi niya bago itinuro ang bahay na inuupahan namin.

"Kapag hindi pa kayo nakabayad, sisiguraduhin kong ipangbabayad mo 'yang kapatid mo," sabi pa nito.

"Huwag niyo talaga maisipang umalis pa sa bahay na 'yan at magtago. Hahanapin ko kayo!" pananakot nito. Ipinikit ko naman ang mga mata ko.

Tama na. Sobra na.

"Babayaran ho namin kayo! Hindi niyo ho kami kailangang takutin, at saktan! Sobra naman po kayo na pati ang kapatid ko pinakikialaman mo pa. Hindi ho kami tatakbo, magbabay---" hindi ko na naituloy pa ang sana ay sasabihin ko nang makita ko ang pag-angat ng palad ni Mang Ronie sa itaas at ang akmang paglapat ng palad niya sa akin. Agad akong yumuko at hinila patago si Kaleigh sa likod ko.

Nanatili akong nakapikit habang hinihintay ang pagdapo ng palad ni Mang Ronie sa akin. Ngunit nang hindi ko 'yon naramdaman, marahan kong iniangat ang ulo ko.

At doon, nakita ko ang isang lalaking nakatalikod sa gawi ko habang hawak ang kamay ni Mang Ronie. Nanindig ang balahibo ko sa sunod kong narinig, at sa tono ng boses nito.

"Touch my wife, and I'll f*cking blow your head's off."