Chapter 40.2

“Gano’n ka naman talaga... madaya ka kahit kailan,” pagnguso ko na tila ba kaharap ko ang aking kausap.

“Sorry for that though. Ang mahalaga naman ay mahal kita,” pagtawa niya ngunit sa halip na matawa ako ay bigla akong nakaramdam ng pagkaasiwa. Narinig ko siyang tumikhim sa kabilang linya na paniguradong naramdaman ang nagawa kong pananahimik. “Excuse me. I’ll drop the call, narito na ang patient ko,” pagpapaalam niya.

“Sige. Take care,” wika ko na lang bago namatay ang tawag.

Bumuntong-hininga ako at ibinaba ang selpon sa mesa. Sandali akong natulala sa harap ng aking kompyuter at saka pa lang napabaling sa bukana ng aking kinalalagakang lugar nang may kumatok mula rito. Doon ay nagtama ang aming paningin ng taong hindi ko inaasahang makikita ko ngayon. I think he was busy to visit his employees in almost ever