Chapter 42.2

Madilim. Nakalulunod. Para kang sinasakal. Nakatatakot. Mawawalan ka na lang ng buhay kapag pinasok mo ito. 

Kahit hindi natapos ang kuwento ni Manang Olivia, kahit papaano’y may nalaman ako. Alam ko na kung ano ang kuwento ng madilim na anino na kumukubli sa kaniyang mga mata. Hindi ko alam. Hindi ko malaman. Dahil sa nalaman ko ay nahabag na lang ako sa kaniya at nakaramdam ng awa. Pareho kaming biktima ng nakaraan. 

Masarap sabihing, ‘buti nga dahil deserve n’yo ’yon’ pagkatapos ng ginawa ng ama niya sa mga magulang ko at kulang pang mabaliw siya. Pero hindi.

Kaya ba nagagawa niya ang pumatay ng walang pagdadalawang-isip dahil wala siyang nakikitang liwanag? Kung gayo’y dapat pala akong magpasalamat dahil wala sa katiting ng pinagdaanan niya ang mga pinagdaanan ko.