LOGIN
Katalina’s Point of View
When we arrived at Amber Lounge, we were immediately welcomed by the pounding bass, flashing lights, and pulsing music. This—this was what I needed. Loud. Alive. Chaotic.
“Saan tayo uupo?” tanong ko habang naglalakad kami may mga nabubunggo na kaming mga lasing. Iyong iba ay mga sumasayaw. Well, anong oras na din kaya lasing na ang iba.
“Doon, sa bar counter. Easy access sa shots,” sagot ni Sofia, palaban talaga ang babaeng ito kapag alak ang pinag-uusapan. Ayaw kasi niya na nauubusan ng alak.
Naka-leather pants at red top siya. Napaka-sexy talaga ng kaibigan kong ito. Habang si Jems ay naka-black dress din kagaya ko.
Umorder kami agad.
“Three tequila shots,” sabi ni Sofia sa bartender. “Pakibilisan ng konti kuya, Kailangan ng friend namin ng alak.”
“Right away Ma’am..”
Bumaling sa akin si Jem saka nagsalita.
“Grabe, girl. Ang ganda mo. Nakakapanibago na makita ka sa ganitong ayos.” sambit ni Jem habang tinatapik ang balikat ko.
“Right! You’re drop-dead gorgeous and hella sexy! You should flaunt it, just like me! Starting tonight, no more hiding. Para magsisi ang hudas mong Ex na niloko ka niya! Ipamukha mo sa gunggong na ‘yon kung sino ang sinayang niya no!” Sabi ni Sofia sabay irap.
Napangiti ako ng tipid. Well, iyon din naman ang balak ko. Ibabalik ko ‘yung dating ako. Nagbago lang naman ako ng pananamit dahil kay Miguel. Masyado itong naging mahigpit sa pananamit ko. Turns out na gusto naman niya talaga ng mga babaeng sexy magdamit like Trina.
“Here you go, pretty girls—three shots of tequila.” Sabay sabay kaming bumaling sa bartender ng ibaba niya sa harap namin ang shot glass na may lemon sa gilid at salt.
“Thanks, Kuya.” Sambit ni Jems.
“Cheers to freedom of our friend!” sigaw ni Sofia habang itinaas ang shot glass niya.
“Cheers!” sabay-sabay naming sigaw, sabay inom ng unang shot ng tequila.
Napangiwi ako sa unang shot—mainit, mapait, pero may kakaibang sarap.
“So, what happened earlier?” tanong ni Jem habang binababa ang shot glass.
“Yeah, come on, we need the full story. Kanina ka pa namin tinatanong sa sasakyan pero hindi mo kinuwento sa amin. What exactly happened?" Segundang tanong ni Fia.
Huminga ako nang malalim sinadya ko talagang hindi ikwento lahat habang nasa sasakyan kami kanina, knowing my friends baka ano pang mangyari sa amin sa daan or worse baka sa condo pa ni Miguel kami dumiretso.
Kinuwento ko ang buong nangyari—kung paano ko nahuli si Miguel, ang reaksyon nito, ang sakit sa dibdib ko habang kinokompronta ko si Miguel. Tahimik sila habang nagsasalita ako. Wala ni isa sa kanilang sumingit. Walang judgement. Walang “sabi ko na nga ba.”
Pagkatapos ko mag-kwento niyakap nila ako ng mahigpit. Ilang sandali lang ‘yon pero sapat para maramdaman kong hindi ako nag-iisa. Na kahit niloko ako ni Miguel meron naman akong dalawang kaibigan na hinding hindi ako iiwan.
“You deserve better,” bulong ni Jem.
“Not just better. Super, duper better,.” dagdag ni Sofia. “And tonight, we’re gonna drink like there’s no tomorrow and just enjoy ourselves!”
“Yes, we get wasted, and we party!”
“Hell yeah!”
—
Makalipas ang isang oras.
Ilang round shots na ba 'to? Pang sampung shot? Pang eleven? Pang twelve? Hindi ko na rin alam. Basta ang alam ko—magaan na ang pakiramdam ko. Yung tipong tipsy pero okay pa naman.
“Girl, I love you talaga!” tawa ni Jemalyn habang niyakap ako bigla. “Ang ganda mo ngayong gabi, promise!”
“Mas maganda ka!” balik kong sabi habang natatawa, kanina pa siya ganito.
“Shot! Shot! Wala dapat sinasayang na oras, kailangan malasing!" Singit ni Fia habang inuurong ang shot glass sa harap namin. Kinuha ko iyon sabay cheers gamit ang shot glass ko.
Ramdam ko na ’yung init sa mukha ko, pero hindi pa naman umiikot ang paningin. I was in that perfect state—tipsy but functional. Mas expressive na ako, mas madaldal, mas confident. 'Yung tipong kaya ko nang sumayaw mag-isa kahit walang kasama. Pero kahit gano’n alam ko pa rin ang ginagawa ko. Alam ko pa rin kung nasaan ako, at alam kong gusto ko lang talagang makalimot ngayong gabi.
“Uy, Kat-Kat” bulong ni Fia habang nasa tabi ko at pasimpleng sinisiko ako. “Three o’clock. May nakatingin sa’yo.”
Napakunot ang noo ko. “Huh? Sino?”
“Yung nakaputing polo, sa kabilang dulo ng bar.”
Dahan-dahan akong lumingon habang naniningkit ang mga mata.
My lips parted.
Halos huminto ang tibok ng puso ko
Sh*t. He’s hot. Even though I was tipsy, I could see just how damn attractive this man was.
Tall. Fair-skinned. He stood out like he had his own spotlight.
Nakaputing polo na bahagyang nakabukas sa itaas, eksaktong kita ang defined chest. May suot siyang itim na relo sa kaliwang pulso—simple pero halatang mamahalin. Nakaupo siya sa couch, bahagyang nakasandal na para bang pagmamay-ari niya ang buong bar.
Pero ang mas nakakaloka?
'Yung tingin niya.
Diretso sa akin, nakakatunaw.
Parang hindi lang tumitingin. Parang binabasa niya ang buo kong pagkatao. Parang alam niya ang iniisip ko… kahit hindi pa ako nagsasalita.
Nanuyo ang lalamunan ko.
Ang lakas ng dating niya. Hindi ‘yung bastos o presko. Kundi ‘yung tahimik pero nakakatindig-balahibo. He looked… powerful.
Agad akong umiwas ng tingin. “Grabe,” bulong ko sa sarili.
“He’s hot, right?” Sofia whispered. “If I were you, I’d totally talk to him.”
“Are you insane?” sambit ko pabalik. “Hindi ko nga kilala 'yon.”
“Exactly,” sabay kindat niya. “That’s the point. That’s the thrill. Do it girl. Wag ka patalo sa Ex mo.”
Napailing ako pero hindi ko mapigilang tumingin ulit sa kinaroroonan ng lalaki.
He was still looking.
This time, medyo nakakunot ang noo niya. Parang curious. Parang iniisip kung lalapitan ba niya ako o hindi. Or maybe assuming lang ako.
Mabilis akong umiwas ng tingin at uminom ng tequila, isang bagsak.
“Girls, CR lang ako,” sabi ko sabay tayo.
Ooopps, medyo nahilo ako ng slight sa biglang tayo ko.
“Samahan ka na namin—” alok ni Sofia.
Mabilis akong umiling. “Nope, kaya ko. Mabilis lang ako. Diyan lang kayo.”
“Alright, bilisan mo ha,” hirit ni Jemalyn,
Mabilis ako pumunta ng CR para umihi at icheck ang sarili sa salamin. Matapos ay agad din akong lumabas para bumalik sa mga kaibigan ko.
Paglabas ko ng restroom, nakaramdaman ako ng hilo. Tila umiikot ang paligid, at medyo lumalabo ang paningin ko. Akala ko okay lang ako, pero mukhang ngayon tuma-tama ‘yung alak.
Naglakad ako pabalik sa bar counter pero—
Bam!
May nakabangga akong lalaki. Lasing na lasing siya may hawak na baso at wala sa wisyo ang mga mata.
“Oh, hi pretty girl,” sabay kindat. “You wanna come with me? Let’s have fun tonight.”
Napakunot noo ako. “No thanks, may kasama ako.” malamig kong sagot.
Lalagpasan ko na sana siya pero bigla niyang hinawakan ang braso ko.
“Not so fast,” sabay ngisi. “Masyado kang nagmamadali, baby girl.”
Bumilis ang kabog ng dibdib ko. “Bitawan mo ako,” matigas kong utos, pilit na hinihila palayo ang braso ko. Pero mas lalong humigpit ang kapit niya.
“Aray—ano ba?! Bitaw!” Pasimple akong lumingon, hoping may makakita, pero lahat busy sa pagsasayaw at halakhakan. Halos wala nang matinong tao sa paligid na pwede makapansin sa nangyayari sa akin.
Napalunok ako. Shit. Delikado ‘to.
“Just come with me,” he insisted, pushing a glass toward me. “Drink this. I promise, we’ll both end up in heaven.”
He yanked me closer, forcing the drink toward my mouth. I clenched my jaw shut, trying not to swallow, but then he slammed me against the wall.
“Ah!” I gasped in pain.
That’s when he took advantage—forcing some of the liquid into my mouth. Even though I tried to spit it out, some of it slid down my throat. He even pinched my cheeks to make me swallow.
“There you go... drink up. It’ll kick in soon,” he sneered.
Shit, anong klaseng alak ang pinainom niya sa akin? Bakit gano’n ang lasa?
Inipon ko ang natitirang lakas ko—BAM!—sinipa ko siya sa gitna ng hita.
“Arayyy! Shit! Tangina ka!” Napaluhod siya sa sakit.
‘Yun na ang cue ko. Mabilis akong naglakad palayo sa lalaki kahit hilong-hilo ako.
Pero habang naglalakad, bigla akong nakaramdam ng kakaiba.
Mainit.
Parang may gumagapang na apoy sa buo kong katawan.
What… is this?
I was burning up. I felt like ripping off my clothes. My heartbeat sped up unnaturally. It felt like something inside me was waking up—something that had been asleep for too long.
Sa hindi malamang dahilan tumingin ako sa dulo ng bar kung nasaan ang lalaking kanina ay nakatingin sa akin—nandoon pa rin siya. Same position. Calm, but intensely hot.
Tumingin ako sa side kung saan ang bar counter—wala na roon sina Jemalyn at Sofia.
Baka nasa dance floor na sila.I looked back at the guy.
Sh*t. He looked even hotter now.
He was dizzyingly hot.
The way he sat… so sure of himself. Like every move he made had purpose. Like he was the kind of guy you couldn’t help but notice.
Damn.
Mas lalong uminit ang pakiramdam ko habang nakatingin sa kanya. Parang may apoy na gumapang sa buo kong katawan.
Napakurap ako, marahas na umiling, pilit kinakalma ang sarili.
Pero mas lalo lang lumala ang nararamdaman kong init. This isn’t normal. What is happening to me?Balak ko nang bumalik sa bar counter, pero parang may sariling buhay ang mga paa ko.
Wala sa sariling naglakad ako palapit sa gwapong lalaki, Hindi iniinda ang hilo na nararamdaman.
*********
Caleb's point of view The executive floor was quiet when I returned. Too quiet… as if the entire building had slowed its breathing just to listen to the chaos inside my head. Isinara ko ang pinto ng office nang malakas, rinig na rinig ang ingay nito sa buong floor dahil sa katahimikan pero wala akong pakialam. Dumiretso ako sa glass wall at tumitig sa siyudad, halos lahat sa ibaba ay abala, buhay na buhay. Samantalang ako tila nawalan ng buhay. Kinalma ko ang sarili, Damn it! Akala ko magiging ok na ang lahat kapag binigyan ko ng oras si Rosie. Pero hindi pa rin pala, iba ang naging tama ng pag aaway namin. At hindi ko matanggap na humantong kami sa ganito. Rosie’s face earlier wouldn’t leave my mind. The way she stepped back. The tone in her voice…something I had never heard from her before.“Please… let me breathe.”Napapikit ako.Doon ko naramdaman ang bigat, sakit at higit sa lahat. Takot.Takot na sa kagustuhan kong protektahan siya… ako pa ang unang taong nagtulak sa kan
Caleb’s point of view Bumalik ako sa opisina, pero parang wala akong pakialam sa paligid ko. Tila ako lutang. Naka-kalat ang mga papel sa ibabaw ng desk ko…mga kontrata, reports, mga dapat tapusin. Bukas na computer na may mga emails. Pero wala.Hindi ko maituon ang mata at atensyon ko sa kahit ano. Kada minuto tumitingin ako sa phone ko. Kung may message ba si Rosie. Pero wala pa rin. Napabuntong-hininga ako, mabigat, parang may nakabara sa dibdib ko.Ang nasa isip ko lang…Si Rosie.Kung nasaan siya ngayon.Kung okay ba siya.Kung galit pa rin ba siya sa akin?At higit sa lahat… kung paano ko maaayos ang gulong ako rin ang gumawa.Damn it. Tanga mo kasi Caleb!Hindi ako makakapag focus nito sa trabaho.Sumandal ako sa upuan, hinimas ang sintido ko, pilit inaayos ang paghinga. What is she doing right now?Nasa Marketing department na ba siya? Umuwi na ba siya?Napabuntong-hininga ako ulit, “Fuck it,” pabulong kong mura, habang ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko
What is he doing out at this hour? At nang magtama ang mga mata namin.. Ay putik.Yung expression niya?Worry.Frustration.At isang bagay na mas masakit: Disappointment.Parang ako pa talaga ang nagkulang.Parang ako pa ang mali sa lahat ng nangyari.Parang ako pa ang nagkasala. Nanuyo ang lalamunan ko. Pinilit kong pinakalma ang sarili. Dang! Kanina ok na ako ‘e.“Rosie.” sambit niya ng makalapit na sa akin. Nope. Hindi muna ngayon.I shook my head and stepped back. “Kuya, please. Not right now.” He froze. Kita ko agad ang pagbabago ng mukha niya…parang nasaktan siya sa sinabi ko. “Rosie…” His voice softened for a second. “Let’s talk. Please.”“I said not right now,” ulit ko, this time mas firm. “Hindi ko pa kaya makipag usap, Hindi ko pa kaya, kuya. Baka kung saan lang ulit mapunta ang usapan natin.” “Let’s settle this now,”“No,” I breathed out. “Kuya, isang oras pa lang mahigit ang nakakalipas, hindi ko pa kaya makipag usap sa’yo ngayon, Please… give me a moment. Give
CATALEYA’S POINT OF VIEW When the elevator reached the ground floor, lumabas ako at dumiretso sa café sa gilid ng building. Ito ‘yung tahimik na lugar na pwede akong kumalma at makapag isip. I pushed the glass door, the soft bell ringing above me. A faint smell of roasted coffee spilled out warm, comforting, calm. I took a deep breath. Napansin kong medyo nanginginig pa ang mga daliri ko. Hays. Kalma Cataleya.“Good morning po, Ma’am Cataleya,” bati ng barista. Yeah, kilala na ako ng mga staff dito sa Cafe. I forced a small smile. “Good morning. One iced latte… please.”He nodded and went to prepare the drink. Cold drink. Kailangan ko ng malamig para kumalma. Umupo ako sa pinaka-sulok ‘yung may tinted wall pero kita mo pa rin ang labas. I slumped into the chair and rested my forehead on my arms for a moment.Everything felt… overwhelming.The argument kept replaying in my head.Kuya’s voice.His tone.The way he looked at me like I betrayed him. The way he raised his
Cataleya’s point of view Tahimik lang kami habang nasa elevator, walang nagsalita, nakatingin lang ako sa unahan. Hanggang sa bumukas ang pinto ng elevator sa 44th floor, Mabilis akong lumabas tapos lilingon na sana para magpaalam kay Kael ng magulat ako ng lumabas siya saka ako nilagpasan. ‘Huh? Pinindot ko ang 46th floor ah? Bakit lumabas siya dito sa Marketing?’ “Sir?” Takang tawag ko, saka siya sinundan. “Why did you get off the elevator, Sir? I thought you were going straight to the 46th floor. Did you forget something?” nagtatakang tanong ko.“Nothing, Well, ihahatid kita sa table mo at hihingi ng paumanhin sa mga kasamahan mo dahil ilang oras ka ring nawala dahil sa akin.” sambit niya. What? “Pardon? There’s really no need for that, Sir.” Mabilis akong naglakad para sabayan siya kaso unti-unting bumagal ang hakbang ko ng makita ko si Kuya Caleb. Nakasandal sa pader, ang dalawang kamay nasa bulsa ng suot niyang slacks, expressionless. Napalunok ako at biglang kina
Cataleya's point of view Continuation.. Habang naglalakad kami, napansin ko na hindi lang siya nagtatanong. Parang tinitingnan niya rin ang environment at the same time, observing people. Napaka-alert niya…Banayad pero mapapansin mo pa rin. After finishing the Marketing department, naglibot kami sa ilang other departments… Finance, HR, Operations, etc... Each time, polite siya at sobrang professional. Lahat ng heads ng bawat department pinapakilala ko siya, at nakangiti niya itong babatiin at kakausapin. Hindi tuloy nailang ang mga heads. Ang iba ay masaya siyang binabati at nginingitian naman niya. Hanggang sa mapadaan kami sa Cafeteria. Tumigil siya at pinagmasdan ang loob, halatang impressed. Well, glass kasi ang wall at door ng cafeteria kaya kitang kita sa labas. “Wow, the cafeteria is big and beautiful. I thought it was a restaurant.” sabi niya medyo namamangha. Ngumiti naman ako, saka proud na nagsalita. “Yeah, our cafeteria is big and beautiful, We want everything







