CHAPTER 2: HUMILIATION

The crew rest area felt smaller than ever as Ethan’s words hung in the air. Mabilis na kumabog ang puso ni Lila, nagmamadali ang kanyang isip na unawain ang kanyang narinig.  

“Mia?” ulit niya, halos hindi marinig ang kanyang boses.  

Hindi natinag ang tingin ni Ethan. “Oo. Si Mia. From college. I heard you two were close. I was just wondering how she’s doing.”

Napahinto ang hininga ni Lila. Sa isang saglit, akala niya ay alam na niya—tungkol sa kanyang anak, tungkol sa sekretong itinago niya sa loob ng tatlong taon. Ngunit hindi, tinutukoy niya si Mia, ang kanilang dating kaklase.

Ang pagkakataon ng mga pangalan ay halos hindi niya matanggap.  

“Hindi ko… hindi ko alam,” pabulong na sagot ni Lila, pinipilit ang sarili na manatiling kalmado. “Nawalan kami ng komunikasyon pagkatapos ng graduation.”  

Tinitigan siya ni Ethan, bahagyang lumiliit ang kanyang matalas na mga mata. “Talaga? Akala ko hindi kayo nagkakalayo.”  

Nag-shrug si Lila, iniiwas ang kanyang tingin. “Nagbabago ang mga tao. May mga bagay na nangyayari sa buhay.”  

Hindi agad sumagot si Ethan. Ang katahimikan sa pagitan nila ay mabigat, puno ng mga hindi nasasabing salita at mga nakalimutang alaala. Sa wakas, tumango siya. “Sige. Kung sakaling magkita kayo, sabihan mo ako.”  

Lumingon siya para umalis, ngunit hindi ito pinalampas ni Lila. “Bakit mo bigla na lang gustong malaman kung kamusta si Mia?”  

Napahinto si Ethan, nakatalikod pa rin sa kanya. “Nagtataka lang,” simpleng sagot niya bago tuluyang umalis.  

Lumubog si Lila sa isang upuan, nanginginig ang kanyang mga tuhod.

Masyado iyong malapit. Masyadong malapit.

Hindi niya maaaring malaman ni Ethan ang tungkol sa kanyang anak.

Hindi ngayon. Hindi kailanman.  

+++++

Kinabukasan, nagtipon ang crew para sa isa pang flight. Nasa gilid si Lila, sariwa pa rin sa kanyang isip ang nangyari kay Ethan. Sinubukan niyang mag-focus sa kanyang trabaho, ngunit mahirap gawin iyon kapag bawat tingin niya ay parang isang patalim.  

Habang naghahanda siya sa first-class cabin, isang babae ang pumasok, her presence commanding attention. She was stunning, with long blonde hair and a designer outfit that screamed wealth. Tiningnan niya ang cabin bago tumigil ang kanyang tingin kay Lila.  

“Ikaw,” wika nito, matalas ang boses. “Ikaw ba ang bagong flight attendant?”  

Pilit na ngumiti si Lila. “Opo, ma’am. Ako po si Lila.”  

The woman’s lips curled into a smirk. “Sophia. Ang girlfriend ni Ethan.”  

Biglang bumigat ang tiyan ni Lila. Siyempre. Ang girlfriend ni Ethan.

Dapat nahulaan ko na ito eh.  

“Nice to meet you,” sabi ni Lila, kahit na parang walang laman ang mga salita.  

Hindi sumagot si Sophia. Sa halip, tiningnan niya si Lila mula ulo hanggang paa, her expression one of thinly veiled disdain.“Sana hindi ka isa sa mga flight attendant na umaasa sa mga sugar daddy para mabuhay. Hindi niya gusto ang ganoong klase ng ugali.”  

Nag-init ang pisngi ni Lila, ngunit nanatili siyang kalmado. “Nandito po ako para gawin ang trabaho ko, ma’am. Wala nang iba.”  

Lumawak ang smirk ni Sophia. “Mabuti. Siguraduhin mong ganoon lang.”  

Pagkatapos noon, umalis na siya,leaving Lila feeling small and humiliated. She clenched her fists, sinusubukang panatilihin ang kanyang paghinga.

Hindi niya hahayaang maapektuhan siya ni Sophia. Hindi niya kaya.  

+++++

Maya-maya pa, sa break room, mag-isa si Lila, umiinom ng kape at sinusubukang kumalma. Biglang bumukas ang pinto, at pumasok si Sophia, ang kanyang mga sapatos na may takong ay kumakalabog sa sahig.  

“Nandito ka pa rin?” tanong ni Sophia, may halong pangungutya ang tono.  

Hindi tumingin si Lila. “Nagpapahinga lang po.”  

Sumandal si Sophia sa counter, nakataas ang mga braso. “Alam mo, nakita ko na ang mga katulad mo. Maganda, mababang trabaho, palaging naghahanap ng paraan para umangat sa lipunan. Pero hayaan mong sabihin ko sa’yo—hindi interesado si Ethan sa isang tulad mo.”  

Nanginginig ang mga kamay ni Lila, ngunit pinanatili niyang steady ang kanyang boses. “Hindi ako interesado kay Ethan.”  

Tumawa si Sophia, isang malamig at walang kasiyahang tunog. “Sigurado ka? Kaya mo pala siya pinagmamasdan kanina.”  

Tumayo si Lila, nauubos na ang kanyang pasensya. “Hindi ko alam kung ano ang problema mo, pero hindi ako nandito para maglaro. Nandito ako para magtrabaho.”  

Biglang nawala ang ngiti ni Sophia, pinalitan ng isang malamig na tingin. “Ingatan mo ang tono mo, sweetheart. Madali kang mapapalitan. Tandaan mo iyan.”  

Bago pa makasagot si Lila, muling bumukas ang pinto. Pumasok si Ethan, hindi mabasa ang kanyang ekspresyon. Tiningnan niya ang dalawang babae, pansamantalang tumigil ang kanyang tingin kay Lila bago lumingon kay Sophia.  

“Handa ka na ba?” tanong niya, kalmado ang boses.  

Mabilis na bumalik ang ngiti ni Sophia. “Siyempre, darling.”  

Isinabit niya ang kanyang braso sa braso ni Ethan, at bago tuluyang umalis, nag-iwan ng isang mapang-aping tingin kay Lila.  

Lumubog si Lila sa kanyang upuan, mabigat ang puso. Wala man lang sinabi si Ethan para ipagtanggol siya. Ni hindi man lang niya siya kinilala. Parang wala siyang halaga sa kanya.  

+++++

Ang natitirang bahagi ng flight ay dumaan nang parang isang malabong panaginip. Gumalaw si Lila nang parang robot, ang kanyang isip ay nasa ibang lugar. Hindi niya mapigilang isipin ang kalamigan ni Ethan, ang kasamaan ni Sophia, at ang buhay na sinusubukan niyang itayo para kay Mia.  

Habang lumalapag ang eroplano at bumababa ang mga pasahero, umugong ang telepono ni Lila sa kanyang bulsa. Hinugot niya ito, at biglang tumibok ang kanyang puso nang makita ang caller ID.  

Ang kanyang ama.

Sinagot niya ito, nanginginig ang boses. “Dad?”  

“Lila,” wika nito, seryoso ang tono. “It’s time to take your rightful place.”

Napahinto ang hininga ni Lila. “Ano ang ibig mong sabihin?”  

“Matagal ka nang wala,” sagot niya. “Oras na para umuwi ka. Kailangan na ng may mag-hahandle sa Skyline, anak.”  

Mabilis na nagtaka ang isip ni Lila. Skyline Airlines.

Ang kumpanya ng kanyang pamilya. Ang buhay na kanyang iniwan para maging isang ordinaryong flught attendant.  

“Kailangan ko… kailangan kong pag-isipan ito,” wika niya sa huli.  

Lumambot ang boses ng kanyang ama. “Alam kong hindi ito madali, Lila. Pero ito ang lugar kung saan ka nabibilang. Isipin mo si Mia. Isipin mo ang kanyang kinabukasan.”  

Puno ng luha ang mga mata ni Lila. “Gagawin ko.”  

Ibinaba niya ang telepono, mabilis na tumitibok ang kanyang puso. Binago nito ang lahat.

Ngunit kaya nga ba niyang bumalik? Kaya nga ba niyang harapin ang buhay na kanyang tinakbuhan?  

Habang nakatayo siya roon, naliligaw sa kanyang mga isipan, dumaan si Ethan. Napahinto siya, tiningnan siya.  

“Ayos lang ba ang lahat?” tanong niya, neutral ang boses.  

Tiningnan siya ni Lila, gumugulo ang kanyang emosyon. “Oo,” she lied. “Ayos lang ang lahat.”

Ethan nodded, but his eyes lingered on her for a moment longer before he walked away.

Huminga nang malalim si Lila, her mind made up.

Oras na para kunin niya ang kontrol sa kanyang buhay.  

I think it's time for me to show everyone who's boss...