Chapter 128

Tahimik pa rin silang nakaupo ni Rafael sa tabi ng bonfire, pero may kakaibang init na ang bumabalot sa pagitan nila. Hindi na ito init ng apoy—kundi ng damdaming matagal nang nakatago at ngayo’y unti-unting lumilitaw sa ibabaw.

Humangin ng banayad. Kumaluskos ang mga dahon sa paligid. Napasinghap si Bella, bahagyang nanginig sa lamig.

Nakita iyon ni Rafael. Dahan-dahan siyang lumapit, at kahit may kaba sa bawat kilos, tinanong niya sa mahinang boses, “Pwede ba kitang yakapin?”

Hindi agad sumagot si Bella. Tumingin muna siya sa apoy, saka dahan-dahang sumandal sa dibdib ni Rafael—walang salita, pero sapat na ang kilos para sumagot ng “oo.” Dahan-dahan naman na yumakap si Rafael. Mahigpit. Parang ayaw ng pakawalan.

Sa unang pagkakataon matapos ang mga taon ng pananahimik, nagtagpo ang kanilang puso sa simpleng yakap—hindi marahas, hindi padalos-dalos, kundi puno ng pang-unawa, at pagnanais na ayusin ang lahat ng nawasak.

Bumulong si Rafael sa buhok ni Bella. “Na-miss kita. Araw-araw.”