Ataraxia

 

 

Nagising si Euphie sa kwarto niya na madilim at wala man lang kasama kahit na isa. Napaupo siya sa kama't napasilip sa labas ng bintana. Gabi na pala't unti unti nang lumalamig ang paligid. Napatayo siya't mas lumalapit pa sa bintana. Hinawi niya ang mga kurtina't sumilip sa labas. Napasandal siya't napaupo habang nag-iisip ng malalim.

Ang daming nangyari kanina. Mga bagay na hindi ko akalaing mangyayari sakin sa ganitong edad at sa ganitong lugar. Pero habang iniisip ko yun bigla kong naalala kung paano muntik ng ­mapahamak ang buhay ko. Kung hindi dahil kay Leonard.. wala na siguro ako ngayon. Naipadala na siguro ako ngayon sa kung saang lugar. Mas malayo sa pamilya ko at sa taong mahal ko. Utang ko sakaniya ang lahat lalo na ang buhay ko. Hindi ko na alam kung ilang beses na ba niya akong tinulungan pero gusto kong may gawin naman sakaniya.

Gusto kong tanggapin sa sarili ko na siya ang dahilan kung bakit ako napunta ako dito. Na dinala ako dito nung kung sino mang