I didn't slept a wink last night. Killian, however, after our talk yesterday didn't went home kaya hindi ko na siya nakausap matapos niya akong iwan sa lounge dahil sa trabaho niya. At dahil sa ginawa niyang 'yon naiwan lang naman akong nakanganga sa sinabi niya. Bakit ba ang sweet niya. Hindi naman siya sobra compared sa ibang tao pero knowing his personality, sobra na 'yon 'no."I told you to sleep early." Kierra said after watching me yawn nonstop."Oh please let me off, Kierra."Hindi ko kasalanan, okay. Gising, Adri kaya lang siya ganoon kasi nagpapasalamat 'yon at makukuha na niya inheritance niya. Stop being shaken with the bare minimum, Adri!Kulang na lang ay sampalin ko na ang mukha ko para magising ako. It's really good to know that I'll be separated from him for weeks. I need to gather myself or else I'll suffer tremendously if I let myself be drawn to him."Ano ba kasing ginawa mo?""Nothing," I groaned. "Can we please forget this is happening?""Fine." Kierra sighed as
"I didn't know you two knew each other," Kierra commented after everything has calmed down. "We're just acquaintances, that's all," I answered vaguely. "So where's our room?""Ah, it's here." She pointed the room door next to me. Tinaasan ko siya ng kilay. "Seriously?"Sunod-sunod ang naging tango niya bilang sagot. "Gusto niya kasi 'yong kwarto mo kasi mas malaki daw. Bakit daw mas malaki pa 'yong ng second lead kaysa sa main lead. Iyon ang ikinagagalit niya kaya gusto niyang makipagpalit, pero hindi naman pwede," paliwanag ni Kierra sa akin habang binubuksan niya ang pintuan. "Bakit naman hindi?" Para kwarto lang naman 'to. Ano ngayon kung maliit o malaki ang gagamitin, basta matutulugan ayos na."Kasi naka-reserve na 'tong kwarto para sa 'yo. Magagalit si boss kapag hindi ikaw ang gagamit nito.""By boss, you mean?" May hinala na ako kung sino, pero gusto ko pa ring marinig iyon mula sa kaniya.
Sound of camera shutters and blinding light is all that I could hear and see right now. It was blinding me, but I didn't complain since I'm already used to it. For four years, I've been working in this field and I still haven't grown tired of it. Those experiences just fuel me to do my best every time."That's great! Thank you so much, Adri! This is the reason why I really love working with you," the cameraman shouted after the shoot had officially ended. I smiled at him widely. Full of enthusiasm because of his praise."Wala pong problema, Mr. Dencio. It's also my pleasure to work with you," I replied back, still wearing the same wide smile.I couldn't contain my happiness right now. This is my biggest project simula noong pumasok ako sa pagiging aktres. I was the last for the solo shoot kasi may schedule pa raw iyong dalawang bida kaya sila ang inuna.The role given to me is the second female lead, kung sa tingin ng iba maliit lang 'yon, for m
“Hold up!” I said, cutting him. “So… you are telling me, ‘yong lolo ko ipinagkasundo ako sa pamilya mo. Is that right?”I felt like my head is spinning as of the moment. Tumango siya sa tanong na parang bored na bored na siya sa akin dahil kanina pa ako nagtatanong sa kaniya. Hello! Sinong hindi mapipilitang magtanong sa kaniya kung bigla siyang lalapit sa akin ng ganito. Kinamalayan ko sa lolong sinasabi niya.“Bakit ako papayag?” tanong ko, para sa sarili ko at sa kaniya na rin. “Ni hindi ko nga kilala kung sino iyang lolo na sinasabi mo.”I grew up in an orphanage. I think I was five when I came to the orphanage, but I can’t remember anything before it. Sabi nila baka raw dahil sa trauma, hindi ko alam kung bakit ako ma-to-trauma pero na ako nag-abalang magtanong pa dahil kahit sila hindi rin alam kung ano ba talaga ang totoong dahilan. Kahit kalian hindi ko kilala kung sino
Ilang minuto pa ng pag-da-drive bumungad sa amin ang isang malaking gate. Mabilis iyong bumukas para papasukin kami—‘yong sasakyan syempre. Secluded and so rich-like. Iyan ang nasa utak ko habang nakamasid lang sa paligid. “This is where your home will be from now on.” Can I really call it home? I pondered quietly while gently staring at the exquisite landscaping around us. “Our families shared their lots; your house is on the right part while ours is on the left part. There is a park in the middle of it,” dagdag na paliwanag niya. Saktong pagkakasabi niya noon, namataan ko ang park na sinasabi niya. There’s a big fountain at the middle which is why it could be easily seen. There’s a gazebo too near a big tree which helps cover the blaring sunlight. “This is so beautiful…” I muttered. That was supposed to be for my mind only, but I couldn’t help myself. “Of course, it was your mother who designed that. Gusto niya raw k
Napilitan akong sumakay sa isa sa mga kotse na naka-park sa bahay. Wala akong pwedeng masakyan na iba bukod dito, malayong lakarin ang mangyayari kapag tinaasan ko pa ang pride ko. Maalam naman ako mag-drive dahil tagahatid at sundo ako ng mga bata dati sa orphanage kapag busy iyong director namin. Wala rin si Killian na pwedeng maghatid sa akin sa pupuntahan ko. Thanks to the maps, I wasn’t lost although it was my first time driving from there. Bago dumiretso, dumaan muna ako sa grocery store para mamili ng pwedeng pampasalubong sa mga bata. Nostalgia filled my whole body as I park the car in front of the orphanage where I grew up. It was because I know, this will be the last time I could visit here. Kung magkakaroon man ako ng pagkakataon sa hinaharap, gusto ko kapag hinarap ko sila may maipagmamalaki na ako. I want them to experience bragging to other people instead of being criticized for being an orphan. Kasi bakit ba sa amin lagi napupunta ang
“Why are you here? I thought you didn’t want to meet me anymore?” His eyes are as sharp as knife while staring at me. I got lucky. Pinapanalangin ko pa lang na makita siya rito sa may park dahil hindi ko alam kung saan ang bahay nila at paano siya tatawagan.“Ayan ba ang rason kung bakit hindi ka pumunta sa bahay kahit sinabi mo kagabi na pupunta ka?” pagtatanong ko sa kaniya pabalik. Napaigtad ang katawan ko dahil sa lamig ng simoy ng hangin na biglang umihip sa direksyon namin. I thought I forgot something while going out and now I remember it. Jacket. The moon is already near its peak, tulog na rin ang tao sa bahay ng lumabas ako. I was also supposed to sleep, but I can’t get this off my head. Kailangan ko ng sabihin sa kaniya bago pa mahuli ang lahat. As a result, lumabas ako ng bahay ng pantulog lang ang suot ko, just a pair of pajamas, and it wasn’t thick enough to fight the freezing night breeze. “Dapat hindi ka na lang lumabas,” aniya habang naka
"Sorry about my wife. She's really just excited to meet you." The man in front of me smiled at me after getting the woman who suddenly hugged me away from me. I stared at him, gulat pa rin sa pangyayari. "She's just so curious about Lillian's daughter. You grew up into a fine lady, hija," dugtong niya. Lillian is my mother's name, ayon sa kanila while Adrien is my father's name. I read from my grandfather's journal that my name was derived from my father's name. Ganoon daw kamahal ni nanay ko ang tatay ko. She must be closed with my mother, well it is given since close ang mga lolo namin. She looked at me, teary eyed. I panicked internally. Hindi ko naman intensyong paiyakin siya. Sila ang may gusto na dalhin ako rito. "Don't cry, Annie." His hushed voice trying to calm down his wife is very soothing. Yumakap naman iyong babae sa kaniya habang pinapatahan niya ito. They haven't introduced themselves, but I already have a clue about their identity. Halata naman sa