"What is happening?" Gulat na gulat ang mukha ni tita habang nakatingin sa aming dalawa ni Killian na bitbit ang mga gamit ko. Pabalik-balik ang tingin niya sa maleta at sa akin.Magsasalita na sana ako ng biglang nagsalita si Killian. "I am bringing my wife with me, auntie."Muntik na akong mapairap nang matindi ng marinig iyon mula sa kaniya. How could he...? Hirap na hirap nga akong tawagin siyang asawa ko, pero heto siya parang wala. Kapal ng mukha ba 'yan o sadyang mataas lang confidence niya sa sarili niya? Pero bakit parang parehas lang naman 'yon? Ay ewan ko. "W-Wife?" Tita was seemingly disgusted, but it was just for a moment. Syempre pa-good shot 'yan kay Killian e. As if naman may chance 'yong anak niya sa isang 'to. Kahit pumuti ang uwak, lumipad ang baboy, o maghiwalay kaming dalawa alam kong walang pag-asa ang anak niya. Kaya lang naman sila nakakalapit sa pamilya nila Killian dahil magkakilala mga lol
"...this will be your room. I figured that you won't like for us to stay in one room, so I readied this room for you to use. Most of the times, I sleep in the office, so you have the whole house for yourself," he said, concluding the end of the house tour. Bigla siyang tumalikod sa akin na ikinataka ko. "This is my room, just across yours. Feel free to knock if you need anything as long as I sleep here," turo niya sa itim na pintong nasa tapat lang ng pintuan ng magiging kwarto ko. Tumango ako habang diretso ang tingin sa pintong 'yon. I wonder how his room looks like. Buong bahay niya kasi ay simple lang. Halata mong lalaki ang nakatira. Bigla tuloy akong na-te-tempt na lagyan naman ng dekorasyon ang magiging bahay namin. Yes, namin. Pareho na kaming titira dito mula ngayon. "I'll cook for us, first while you are tidying your things. Kahit hindi mo na agad ayusin lahat. Just organize your daily necessities for now para hindi ka matagalan," aniya habang naglalakad papunta sa
It's been a week since I moved with Killian. Walang masyadong nabago sa buhay ko, kung meron man mas tumahimik iyon.Sa buong pitong araw na yon, dalawang beses lang umuwi si Killian. Sa parehong beses pa na iyon ay madaling araw na siya dumating kaya hindi na rin kami nagkita. May dumadating na naglilinis tuwing umaga pero ayon na 'yon. Basically, mag-isa lang ako sa bahay niya sa buong linggong nagdaan. Ginamit ko ang mga araw na iyon para ensayuhin ang script. Saktong bukas ay aalis na kami papunta sa pag-shu-shooting-an namin. "Sigurado ka bang naayos mo na lahat ng gamit mo? Ayaw mo namang sabihin sa akin ang address mo. Hindi ka rin tumira sa provided na condo ng kumpaniya. Siguraduhin mo lang na hindi sa kung saan-saan ka natutulog ha." Kanina pang paulit-ulit si Kierra sa tabi ko. Paano ko ba naman kasi sasabihin sa kaniya 'yong address ko e bahay ng boss niya ako nakatira. "Don't worry, Kierra. Nasa tamang bahay ako. Walang magiging scandal dahil dito. I promise."Matalim
I didn't slept a wink last night. Killian, however, after our talk yesterday didn't went home kaya hindi ko na siya nakausap matapos niya akong iwan sa lounge dahil sa trabaho niya. At dahil sa ginawa niyang 'yon naiwan lang naman akong nakanganga sa sinabi niya. Bakit ba ang sweet niya. Hindi naman siya sobra compared sa ibang tao pero knowing his personality, sobra na 'yon 'no."I told you to sleep early." Kierra said after watching me yawn nonstop."Oh please let me off, Kierra."Hindi ko kasalanan, okay. Gising, Adri kaya lang siya ganoon kasi nagpapasalamat 'yon at makukuha na niya inheritance niya. Stop being shaken with the bare minimum, Adri!Kulang na lang ay sampalin ko na ang mukha ko para magising ako. It's really good to know that I'll be separated from him for weeks. I need to gather myself or else I'll suffer tremendously if I let myself be drawn to him."Ano ba kasing ginawa mo?""Nothing," I groaned. "Can we please forget this is happening?""Fine." Kierra sighed as
"I didn't know you two knew each other," Kierra commented after everything has calmed down. "We're just acquaintances, that's all," I answered vaguely. "So where's our room?""Ah, it's here." She pointed the room door next to me. Tinaasan ko siya ng kilay. "Seriously?"Sunod-sunod ang naging tango niya bilang sagot. "Gusto niya kasi 'yong kwarto mo kasi mas malaki daw. Bakit daw mas malaki pa 'yong ng second lead kaysa sa main lead. Iyon ang ikinagagalit niya kaya gusto niyang makipagpalit, pero hindi naman pwede," paliwanag ni Kierra sa akin habang binubuksan niya ang pintuan. "Bakit naman hindi?" Para kwarto lang naman 'to. Ano ngayon kung maliit o malaki ang gagamitin, basta matutulugan ayos na."Kasi naka-reserve na 'tong kwarto para sa 'yo. Magagalit si boss kapag hindi ikaw ang gagamit nito.""By boss, you mean?" May hinala na ako kung sino, pero gusto ko pa ring marinig iyon mula sa kaniya.
Sound of camera shutters and blinding light is all that I could hear and see right now. It was blinding me, but I didn't complain since I'm already used to it. For four years, I've been working in this field and I still haven't grown tired of it. Those experiences just fuel me to do my best every time."That's great! Thank you so much, Adri! This is the reason why I really love working with you," the cameraman shouted after the shoot had officially ended. I smiled at him widely. Full of enthusiasm because of his praise."Wala pong problema, Mr. Dencio. It's also my pleasure to work with you," I replied back, still wearing the same wide smile.I couldn't contain my happiness right now. This is my biggest project simula noong pumasok ako sa pagiging aktres. I was the last for the solo shoot kasi may schedule pa raw iyong dalawang bida kaya sila ang inuna.The role given to me is the second female lead, kung sa tingin ng iba maliit lang 'yon, for m
“Hold up!” I said, cutting him. “So… you are telling me, ‘yong lolo ko ipinagkasundo ako sa pamilya mo. Is that right?”I felt like my head is spinning as of the moment. Tumango siya sa tanong na parang bored na bored na siya sa akin dahil kanina pa ako nagtatanong sa kaniya. Hello! Sinong hindi mapipilitang magtanong sa kaniya kung bigla siyang lalapit sa akin ng ganito. Kinamalayan ko sa lolong sinasabi niya.“Bakit ako papayag?” tanong ko, para sa sarili ko at sa kaniya na rin. “Ni hindi ko nga kilala kung sino iyang lolo na sinasabi mo.”I grew up in an orphanage. I think I was five when I came to the orphanage, but I can’t remember anything before it. Sabi nila baka raw dahil sa trauma, hindi ko alam kung bakit ako ma-to-trauma pero na ako nag-abalang magtanong pa dahil kahit sila hindi rin alam kung ano ba talaga ang totoong dahilan. Kahit kalian hindi ko kilala kung sino
Ilang minuto pa ng pag-da-drive bumungad sa amin ang isang malaking gate. Mabilis iyong bumukas para papasukin kami—‘yong sasakyan syempre. Secluded and so rich-like. Iyan ang nasa utak ko habang nakamasid lang sa paligid. “This is where your home will be from now on.” Can I really call it home? I pondered quietly while gently staring at the exquisite landscaping around us. “Our families shared their lots; your house is on the right part while ours is on the left part. There is a park in the middle of it,” dagdag na paliwanag niya. Saktong pagkakasabi niya noon, namataan ko ang park na sinasabi niya. There’s a big fountain at the middle which is why it could be easily seen. There’s a gazebo too near a big tree which helps cover the blaring sunlight. “This is so beautiful…” I muttered. That was supposed to be for my mind only, but I couldn’t help myself. “Of course, it was your mother who designed that. Gusto niya raw k