KABANATA 5

Agad na lumuhod si Eys sa tabi ni Freya. Nagpapanic na siya at ang tanging naiisip na lang niya ay buhatin ang kapatid.

“Frey, ‘wag mo naman takutin si ate, oh,” pagkausap niya rito.

Ang buong katawan ni Freya ay nanginginig at ang ibang mga kumakain sa restaurant na ‘yon ay nagisimula na ring matakot.

Niyakap niya ang kapatid para pigilan ang panginginig nito. 

“A-ate, tu...lungan m-mo… ako. H-huwag m-mo… ha…hayaan na… na m-makita n-nila… akong g-ganito.” Hirap at hindi klarong sabi ni Freya.

Hinding-hindi pa nag-seizure ang kapatid niya noon kaya hindi niya alam ang gagawin!

Tiningala niya ang waiter na nabato na lang sa isang tabi. “Tumawag ka ng ambulansya, bilis!” Utos niya rito.

Mas lalo pang nanginig ang kapatid niya nang may dumaang mga tao sa gilid nito. Tumirik ang mga mata at halos puti na lang ang nakikita dito. Bumubula na rin ang bibig ng kapatid.

Ang babaeng dumaan sa gilid nila ay nagtakip ng bibig at ilong nito, “kadiri naman! Ba’t pa kasi pinayagang pumasok!” Rinig niyang bagulbol nito.

Agad niyang hinubad ang suot na coat at itinakip sa mukha ni Freya. Sa oras ding iyon ay may lalaking lumapit at pinaalalahanan siya.

“Mag-ingat ka, kinakagat ng mga nagse-seizure ‘yong dila nila.”

Kakatapos pa nga lang magsalita nang lalaki ay nakita niyang nakalabas na nga ang dila ng kapatid at malakas nitong kinakagat.

Inabot niya ang bibig nito ng hindi nag-iisip. Ang sakit ay halos maramdaman niya hanggang sa daliri ng mga paa dahil ang daliri niyang tinutulak papasok ang dila sana nito ay nahuli ng mga ngipin ng kapatid.

Muntik na siyang mapasigaw sa sobrang sakit. Naipikit na lang niya ang mga mata at niyakap ng mahigpit si Freya.

“Frey, 'wag kang matakot. Na’ndito lang si ate. Matatapos rin ang lahat.”

Ang magkapatid ay magkahugpong sa maduming lapag, ang isa ay nakahiga habang ang isa naman ay nakaluhod.

Nakakaawa. Kalunos-lunos. At higit sa lahat desperada.

Sa oras na iyon ay nawalan ng gana kumain si Mason. Inilapag niya ang kubyertos at tinidor saka akmang tatayo na para umalis. 

Nakita ni Eys ang pigura ng lalaki na dadaan sa kanilang gilid kaya kinain niya na ang kaunting hiyang nararamdaman saka matapang na kinausap ang padaang lalaki, “master Mason! Please, please, please, bigyan mo na po kami ng gamot!”

Sa kaniyang pwesto ay tanging panlalamig na tingin lang ang natatanaw ni Eys sa mukha ng lalaki. Walang halong awa o ano man.

“Miss Javier, hindi lahat ng mahihina ay siyang tama.”

Tuluyan na sila nitong tinalikuran kaya hindi niya na alam ang gagawin. Magmakaawa? Nagawa niya na!

Kung marunong lang sana maawa ang pamilyang Sy, matagal nang madaming nakaluhod sa tarangkahan ng pharmaceutical company ng mga ito.

Hindi rin naman nagtagal ay dumating ang ambyulansya at naisugod din kaagad ang kapatid at nalapatan ng paunang lunas.

Hindi niya alam kung pa'no nakabalita si Kai pero humahangos itong lumapit sa kaniya pero hindi niya na ito binigyan ng pansin at ibinalik ang tingin sa pinto ng ward na pinaglalagyan sa kapatid.

“Eys.” Pagtawag ni Kai.

Ang buong enerhiya niya at kaluluwa ay parang kinuha sa kaniya na hindi niya na makuhang marinig ang pagtawag ng lalaki.

Gusto sana itulak ni Kai ang pinto papasok pero agad itong napigilan ni Eys, “tulog si Freya.”

“Gusto ko lang makita ang kapatid mo,” sagot nito.

“Para ano?! Ang sabi ng doktor ay epilepsy induced by heart disease ito! Hindi tayo makakakuha ng gamot! Alam ko naman eh! Alam ko na hindi maiiwasan ang epilepsy pero hindi ko aakalain na ganito kalala!”

Napatingin si Kai sa mata ni Eys. Namumula ito at namamaga. Tanda ng ilang oras na pag-iyak.

Hinawakan ni Eys ang pulsuhan ng lalaki at desperadang tinanong ito, “‘di ba magkaibigan kayo? Kayang-kaya mo makahingi ng gamot ‘di ba? ‘Di ba?”

Minsan ay pinangarap din ni Eys na magkaroon ng normal na karelasyon. Iyong matututunan niyang mahalin… tulad ni Kai.

Niyakap siya ng mahigpit ng lalaki, “gagawa ako ng paraan.”

“Pero hindi na makakapaghintay ang kapatid ko!” Pilit namang kumakawala si Eys sa pagkakayakap nito, “kahit anong oras ay p'wede siyang mamatay!”

Pinakawalan siya ng lalaki at tumingala ito na parang pinipigilan ang pagkairita.

“I have used a lot of connections, Eys! But this time…” He was almost crazy, he wanted to just grab anything.

Kai finally gritted his teeth, “kapag hindi pa ito madala, gagawa ako ng ibang marahas na paraan.”

“Anong paraan?” Tanong ni Eys, puno ng kalungkutan sa tono nito. Nawala na ang kaunting liwanag sa mga mata.

Nang makita ni Kai ang malungkot na mukha ng babae ay agad niya itong inalo. “Huwag kang mag-aalala, ako na ang bahala.”

Nang araw din na iyon ay nailabas ang kapatid niya sa hospital at naiuwi. Hindi na nila ipinaalam sa ina ang nangyari.

Pero isang linggo na ang lumilipas, hindi pa rin makita ni Eys kahit ang anino ng gamot na kailangan ni Freya.

Ang munting pag-asa na pinaghahawakan niya ay unti-unti nang naglalaho at tanging pangangamba na lang ang natira sa kaniya.

Kaya kahit ipagpalit niya ang kaluluwa sa demonyo ay gagawin niya, mailigtas lang ang kapatid.