Celine’s POV
Ilang araw na ba ang nakalilipas mula ng madakip ako ng tatlong tagapagmana ng HongYoonChoi?
Muli akong nagising sa malaking bahay na unti-unti nang nagiging pamilyar sa akin. Nang lumingon ako sa lamesa, may nakita akong mga pagkain; pancakes, sausage tsaka isang baso ng gatas.
Lumapit ako rito at binasa ang sulat sa maliit na papel katabi ng mga pagkain.
[“Eat your breakfast ^_^”]
Hindi lang ito ang note na nakita ko. Nang makapaglakad lakad sa kwarto, nakita ko pa ang pangalawang sulat na nakapatong sa isang pares ng itim na formal suits para sa babae.
[“Take a bath and wear the clothes I prepared ^_^”]
Sa pangatlong pagkakataon, may nakita na naman akong sulat.
[Pumunta ka sa Hong-ji Hotel. Paglabas mo ng bahay, may makikita kang kotse. May
“Anong… anong ginagawa niyo rito?” tanong ni Celine kay Jeonghan at Seungcheol.Hindi siya nagtataka na muli niyang makikita ang dalawang lalaki na palaging kasama ni Joshua. Pero ang ikinagulat lang niya ay na makita sila sa silid kung saan siya pinapunta ni Joshua.“Hotel ito ni Joshua,” seryosong sagot ni Seungcheol.“Hindi ba kami pwedeng pumunta rito?” tugon naman ni Jeonghan na natatawa sa reaksyon ni Celine.“No,” she mumbled. “Ang ibig kong sabihin ay… wala ba kayong trabaho?”Sinagot ni Seungcheol ang kaniyang pag-uusisa. “Mayroon kaming trabaho.”Dumikwatro si Jeonghan bago ito sumagot. "I am working in a fashion industry. Joshua owns a hotel. Seungcheol owns an airport. May kaniya-kaniya kaming trabaho pero…" huminto siya pandalian saka nagpatulong, “
Maulap ang kalangitan ngayong araw. Bahagyang sumisilip ang araw sa maliliit na espasyo ng nagkukumpulang ulap sa taas.Ang tatlong tagapagmana ng HongYoonChoi kapwa pinagmasdan ang kalangitan habang sila ay naghihintay sa pagdating ni doktor Vincent doon sa pinakamataas na palapag ng gusali.Ilang sandali pa, narinig nilang bumukas at sumara ang pinto.“Young masters?” someone called the. When they turned back in unison, Dr. Vincent is already standing near the entrance.Mahanging ngayong araw, anupat sa bawat pag-ihip, marahang nitong iunuugoy ang kanilang buhok.“Dumating ka,” ang bati ni Joshua taglay ang isang ngiti. “Masaya ako na makita ka ngayong araw, Dr. Vincent.”Ang ngiti ni Joshua pati na ang mabulaklak na salita ay isang masamang senyales, para kay Dr. Vincent.“K
Habang nagmamaneho si Dokyeom, si Hoshi at Seungkwan ay napatingin sa kanilang boss na si Junhui. Nakatingin ito sa labas ng bintana taglay ang namumulang pisngi. Lahat tuloy sila ay napaisip kung ano ba ang nangyari rito.Ang alam lang nila, nakipag-usap ito kay Joshua. Pagkatapos, nang lumabas na ito sa opisina ay namumula na ang mukha.‘Mayroon bang sumampal sa mukha niya?’ pareho ng hinala sina Hoshi at Seungkwan.[“Itanong mo sa kaniya kung anong nangyari!”] Hoshi mouthed to Seungkwan.[“Mas matanda ka kaya sakin! Ikaw na ang magtanong!”] Seungkwan mouthed back.[“Natatakot ako. Ikaw na!”] Hoshi replied without sounds.[“Bakit ako?!”]Habang nagtuturuan ang dalawa kung sino ang magtatanong, si Dokyeom na ang nagpasimula.“Master, anong lotion po ang gamit mo ngayon? Namumula ka kasi. Kaso iyong kaliwang pisngi mo lang ang namumula,” ang natatawang sambit ni Dokyeom habang nagmamaneho.Nanlalaki ang mga mata, tinignan nila Hoshi at Seungkwan ang kanilang kaibigan. Sinubukan nila i
Tumingin siya sa kaniya at ipinagtapat ang mga salitang talimas sa kaniyang nararamdaman."Pagod na ko, Joshua.""From what? Being in HongYoonChoi organisation? Or are you tired of loving me, Celine?" he asked, cupping her face and connecting their foreheads."Pagod na ko sa lahat. Kaya pakawalan mo na ko." Marahan niyang inilagay ang nanginginig na kamay sa dibdib ni Joshua upang siya'y itulak.Gumuhit ang ngisi sa labi ni Joshua bago siya sumagot ng, "Sinabi ko na sayo noong una palang, na sa buhay ko, walang pintuan papalabas. So you can't escape from me Celine. You can't. Except if you'll die in my hands."
Noong bata pa ako, ikinuwento ng aking ama ang tungkol sa organisasyon na pinamamahalaan ng may malalakas na impluwensiya sa aming bansa. Ang organisasyon na ito ay pumatay ng maraming tao upang maipagpatuloy lamang ang pamamahala ng kanilang grupo sa maraming henerasyon. Dahil masyado pa akong bata noong ikinuwento ito ng aking ama, hindi ko na matandaan ng higit ang bawat detalye. Pero ang huli niyang habilin bago mamatay ay sariwang-sariwa parin sa aking ala-ala.“Hanapin mo ang tagapagmana ng HoonYoonChoi. At sabihin mo sa kaniya ang tunay kong pangalan.”Maraming taon na ang lumipas. Subalit hindi ko parin natutupad ang huling habilin ng aking ama.‘Sino ang maglalakas ng loob ng hanapin ang nakakatakot na organisasyon na iyon?’ "Here is my invitation card." Ibinigay ko ang puting sobre sa lalaking nakatayo sa entrada ng wedding hall reception. Pi
Ang tanging ginawa ko lang naman ay ang magsinungaling tungkol sa boyfriend ko na hindi naman umiiral. Subalit hindi ko alam na sa simpleng pagkakamali magsisimulang gumulo ang tahimik kong buhay.“S-Sandali!” aking protesta sa lalaking aking nakilala noong aksidente akong umupo sa maling mesa roon sa loob ng wedding hall reception. “Teka! Bitawan mo ako!”Ginawa ko ang buong makakaya upang makalaya mula sa mahigpit niyang pagkakahawak. Subalit patuloy lamang siya sa paghatak sa akin hanggang makarating kami sa hardin.The garden was filled with lights and flowers. However, I did not have the time to enjoy the view. At habang palayo kami ng palayo sa venue, napupuno ng mapapanganib na imahinasyon ang aking isipan.“Sabing bitawan mo ko! Nasasaktan ako!” I protested.Sa wakas ay tumigil narin siya sa paglakad. Tinitigan ko ang blonde niyan
Mapanlinlang ang maamong mukha. Kung minsan, sila pa ay mas mapanganib sa mabangis na hayop ng kagubatan. A hideous monsters among predators.“Pakiusap! Huwag niyo kong patayin! Pinagbantaan nila ang pamilya ko kaya wala akong nagawa!” pagmamakaawa ng lalaking may suot na puting tuksedo habang nakaluhod.“Ano sa tingin mo, Josh? Pagbibigyan mo ba ‘to?” ang tanong ng magandang lalaki na may malambot at mahabang buhok na kaniyang ipinusod. His name is Jeonghan. Nilalaro laro niya ang patalim sa kamay habang naghihintay ng sagot. Then he offered,"Should I cut his fingers? Pluck his eyeballs?"Ang lalaking nakaluhod ay nanginig sa takot mula sa kaniyang narinig. Pinagpatuloy niya ang pagmamakaawa, upang magsilbing kaniyang huling pag-asa upan mabuhay. “Nakikiusap ako! Bigyan niyo pa ako ng isang pagkakataon!”“Sa isang salita mo lang, Joshua, kayang-k
"I have so many why's in my life," Jeonghan shared.Nakatayo ng tuwid si Seungcheol sa tapat ng pintuan ng silid palikuran. While he stared at the blank space with his pursed lips, Jeonghan continued his dramatic speech.“Bakit naniniwala ang mga tao kay Santa Claus?” panimula ni niya.Nanatiling walang imik si Seungcheol. “…”“Bakit hindi pwedeng magkaisa ang mga tao at hayop?”“...”“Why am I too perfect?”“...”“Pero sa lahat ng tanong na mayroon ako, may isang nangingibabaw. And I really wanted to know the answer right away.”He bowed his head. The light above shone a halo on himbefore he continued."Ito ay ang dahilan kung bakit kinaladkad mo ako papalabas at pinilit na magban