Masuk
Dorryn's Point of View*
Nakatulala ako habang nakatingin sa dalawang guhit sa pregnancy test na hawak ko. Hindi ako makapaniwala na nabuntis agad ako sa isang gabing nangyari sa amin ng janitor doon sa bar. Napahawak na lang ako sa buhok ko habang nakatingin pa rin doon at napatingin na rin ako sa tiyan ko at dahan-dahan ko yung hinawakan. "Dorryn, dumating na ang bagong CEO. Dalian mo r'yan sa loob ng cubicle." Natigilan naman ako at agad akong tumayo at agad kong inilagay sa bag ko ang pregnancy test na hawak ko. Nagmamadali kaming nakarating sa department namin at nakikita ko pa rin ang mga tingin ng mga kasamahan ko dahil kalat na kalat ang tungkol sa paghihiwalay namin ng ex-boyfriend ko na si Jacob. May mga nagpapaganda rin habang nasa mesa nila dahil balitang balita na gwapo raw ang bagong boss namin. "Linya na kayo. Mamaya na yang chismisan ninyo diyan." Napatingin naman ako sa manager namin at umayos na lang ako sa pagtayo. "Nandidito na ang bagong CEO." Yumuko naman kami agad bilang paggalang sa kanya. "Welcome, sir," sabay bati naming lahat sa kanya. Tinaas naman agad namin ang tingin namin nang matigilan ako sa kinatatayuan ko nang makita ang mukha ng CEO na nasa harapan ko ngayon. "He's Nando Burge, your new CEO. Let's around applause." Hindi na agad akong naka-react habang nakatingin sa lalaking nasa harapan namin. Siya ang janitor na naka-one night stand ko nung gabing 'yun! ****** Masaya akong nakatingin sa labas ng bintana habang nakasakay ako sa taxi papunta sa apartment ng 5 year boyfriend ko na si Jacob. Gusto ko siyang supresahin lalo na ngayon ang ika-limang taon namin bilang magkasintahan. Nabalitaan ko sa kasamahan ko na nakita nila itong pumunta sa isang jewelry store para bumili ng singsing. Mukhang ito na ang hinihintay ko sa ilang taon naming pagsasama. Hindi na rin ako mape-pressure ng mga magulang ko sa pag-aasawa dahil ito na nga! Gusto naman kasi nila akong mag-asawa na at magkaroon na ng pamilya at mga anak. At mukhang ito na nga! Napatingin ako sa harapan ng makita ko na kakarating lang ng sasakyan. May nilakad atah si Jacob. "Kuya Driver, dito po muna ako mga 5 minutes." "Okay, miss." Baka nagpe-prepare pa siya kaya hihintayin ko muna siya. Kinuha ko ang phone ko at tiningnan ko kung may message ba siya pero wala. Baka na-busy lang iyon. Napansin ko na binuksan niya ang kabilang pintuan at may isang tao na lumabas sa passenger seat nito. Nanlalaki ang mga mata ko nang makita ko na babae ito at sa pagka-alala ko ay siya ang secretary nito. Niyakap siya nito at hinalikan sa labi si Jacob na kinalaki ng mga mata ko at pumasok na sila sa loob ng apartment. Ako naman ay nakatulala habang nakatingin sa nangyayari. "Miss..." Napatingin ako kay Kuya Driver na saksi rin sa nakikita. "Dito na po ako... may pag-uusapan po muna kami." Dahan-dahan naman siyang tumango at lumabas naman ako ng taxi habang dala dala ko ang hawak kong cake at flowers para sa anniversary namin. Ramdam ko ang nginig ng paa ko at ang luhang pinipigilan ko habang naglalakad ako. Di ko alam ang ire-react ko sa nakita ko kanina. Nakarating ako sa harapan ng pintuan ng apartment ni Jacob at dahil may susi ako ay madali kong yung nabuksan. Agad tumambad sa pagpasok ko ang sapatos at heels na galing sa dalawang tao na pumasok dito. Kahit nanghihina ay nagpapatuloy pa rin ako sa paglalakad hanggang makarating ako sa pintuan at nakabukas ito ng kaunti at rinig na rinig ko ang ungol na galing sa secretary nito na si Jeny. "I really want you, Jeny!" "Baka makita tayo ng girlfriend mo dito." "Ilang beses na nga natin itong nagawa na hindi tayo nahuhuli tapos natatakot ka pa? Mas masarap ka pa sa kanya. Yun? Hindi naman yun magaling sa kama." Napatakip ako sa bibig ko dahil sa narinig mula sa bibig ng nobyo ko. Nagsibagsakan ang mga luha na galing sa mga mata ko dahil sa narinig. Masakit dahil sa loob ng ilang taon. Simula't simula pa lang nung nasa baba pa si Jacob ay ako na ang tumutulong sa kanya hanggang makarating siya sa position niya ngayon. Pero ngayon matagal na pala niya akong niloloko patalikod. "Damn, ipasok mo na, Jacob!" Nanlalaki ang mga mata ko nang makita ko na nakatalikod na si Jeny at nasa likuran niya si Jacob at dahan-dahan nitong pinasok ang alaga nito. At di ko napigilan na buksan ang pintuan at doon nga tumambad ang hindi kaaya aya na tanawin habang nakatingin ako sa kanila. Nakikita ko na nagulat din sila na nakatingin sa akin at agad naman silang nag-ayos at ako naman ay walang emosyon na nakatingin sa kanila habang patuloy pa rin sa pagtulo ang luha ko. "Damn you, Jacob." "B-Bakit ka nandidito, Dorryn..." Dahan-dahan akong napatingin sa hawak kong cake at bulaklak. Lumapit ako sa kanila na kinaalerto naman nila habang nakatingin sa akin. "Happy 5th anniversary... pero mukhang ito na ang huli." Natahimik naman ito at magsasalita sana siya nang isang iglap ay isang malutong na sampal galing sa akin ang dumapo sa pisngi ni Jacob. "We're done." Tatalikod sana ako nang pigilan niya ako. "Dorryn, let me explain---" Sinampal ko sa kanila ang cake na hawak ko at pati na rin ang bulaklak na hawak ko ay pinalo ko sa kanilang dalawa. "Hey!" "Wag na wag kang lalapit sa akin tarantado ka!" Sinipa ko ang alaga niya na kinasigaw niya sa sakit at agad na akong umalis doon. Damn! Ang sakit ng ginawa nila sa akin! Di ko sila mapapatawad! ******* LMCD22Dorryn’s Point of ViewPara akong natauhan bigla—parang nawala lahat ng tama ng alak sa sistema ko. Nung makarating kami sa kwarto ni Nando, bigla kong naramdaman ang kaba na bumabalot sa buong katawan ko. Tahimik lang akong nakatingin sa kanya habang hawak ko pa ang laylayan ng suot kong damit.“Hubby,” mahina kong sabi, halos pabulong. “B-bakit ganyan ka makatingin sa akin?”Bahagya siyang ngumiti, ‘yung tipong ngiti na hindi mo alam kung may tinatago bang kalokohan o seryoso talaga.“Why? Are you scared, wife?” tanong niya, mababa at may halong panunukso ang boses.Umiling ako agad, kahit halata naman sa boses ko ang kaba. “Hindi… nangse-seduce ka.”Tumawa siya nang mahina, halos pabulong din, pero sapat para maramdaman ko ‘yung init ng hininga niya sa pagitan naming dalawa.“Ginaya ko lang ang ginawa ko kanina. My naughty baby girl.”Napalunok ako. Doon ko lang napagtanto na doon pala siya tinamaan—sa tawag niyang baby girl. Ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko, at hindi ko a
3rd Person’s Point of View“Damn it! Bakit nawala na lang ang lahat ng pinaghirapan ko!” galit na sigaw ni Eduardo habang nakatitig sa nasusunog niyang warehouse na ngayon ay abo na lamang ang natira.Ang dating punong-puno ng buhay at negosyo niyang pinagpaguran sa loob ng maraming taon ay ngayon ay parang sementeryo ng mga pangarap niya. Ang amoy ng nasunog na kahoy at langis ay kumalat sa hangin, habang ang apoy ay patuloy na kumikislap na parang nanunukso, tila ba ipinapaalala sa kanya na lahat ng bagay ay pwedeng maglaho sa isang iglap.Wala siyang ideya kung sino ang may gawa nito, pero isang bagay ang sigurado, hindi ito gawa ng isang ordinaryong kalaban.“Boss,” sabi ng isa sa kanyang mga tauhan, nanginginig ang tinig habang nakatingin sa abo sa paligid. “Wala po kaming ideya kung sino ang gumawa nito. Bigla na lang pong nagliyab ang lahat, parang sinadyang sunugin.”“What?!” sigaw ni Eduardo, halos sumabog sa galit ang ugat sa kanyang leeg. “Gawin ninyo ang lahat para lang ma
Dorryn’s Point of View*Natapos na kaming kumain kaya napahawak ako sa tiyan ko sa sobrang kabusugan. Ramdam ko pa ang bawat subo ng masasarap na pagkain na niluto ni Nando — parang lahat ng nilagay niya ay may halong pagmamahal at pag-aalaga. Napatingin ako sa kanya habang pinupunasan niya ang bibig niya ng panyo. Ang ganda talaga niyang tingnan sa ganitong mga simpleng sandali — nakasuot lang ng plain white polo pero lutang na lutang ang tikas at linis niya.“Gusto mo pa bang kumain, wife?” tanong niya sa akin, may halong lambing at ngiti sa mga labi.Nanlalaki ang mga mata ko at agad akong umiling-iling habang sumenyas na hindi na ako kakain. “Busog na busog na ako. Okay na. Gusto ko nang umuwi kasi inaantok na ako, dong. Kung may mga bibilhin ka pa, sa susunod mo na lang bilhin,” sabi ko habang naglalambing na.“I think sa online ko na lang bibilhin ang iba para makapili rin ako kung ano ang nababagay sa ’yo, wife,” sagot niya, sabay kindat na parang alam niyang mahihiya ako.Napa
Dorryn’s Point of ViewPagod na pagod akong minamasahe ang mga paa ko habang nakaupo sa upuan. Ramdam ko pa ang sakit ng talampakan ko matapos ang halos maghapon na paglalakad. Nasa loob kami ngayon ng isang mamahaling restaurant, at pakiramdam ko ay hindi ako bagay dito. Ang bawat sulok ay kumikintab, ang ilaw mula sa chandelier ay parang bituin na nakabitin sa kisame, at kahit ang amoy ng pagkain ay parang gawa sa purong karangyaan. Maging ang mga waiter ay parang mga modelo sa linis ng suot at tikas ng tindig.Hindi ko alam kung bakit ako pumayag na sumama rito. Katulad ng nangyari sa pamimili kanina, wala rin naman akong nagawa dahil hindi naman ako ang magbabayad. Si Nando ang may gustong mag-dine dito, at gaya ng dati, sinunod ko na lang.“Hindi naman lalagpas ng isang libo ang mga pagkain dito, right?” tanong ko sa kanya habang pinagmamasdan siyang nakatingin sa tablet na hawak niya.Natigilan siya, itinaas ang paningin at tiningnan ako nang diretso sa mata. Nakaangat ang isang
Dorryn’s Point of ViewAng resulta ngayon ay kaming dalawa na lang ni Nando ang naglalakad sa loob ng mall, na para bang kami lang ang tao sa malawak na lugar na puno ng ilaw, ingay, at samu’t saring mamahaling bilihin. Nakapout pa rin ako hanggang ngayon, dahil ayon kay Mom ni Nando, bilang pag-sorry raw ni Nando sa nangyari kanina ay bibilhan niya ako ng mga damit. At ang mas nakakapagtaka, walang kahirap-hirap na sumang-ayon itong mister ko sa sinabi ng kanyang ina—na parang automatic na lang siyang napapayag kahit wala namang tanong kung gusto ko ba o hindi.Napabuntong-hininga na lang ako habang nakasunod sa kanya. Nakaangkla pa ang isang kamay niya sa likod ng kanyang bulsa, habang ako nama’y parang batang nahuhuli ng tingin sa bawat kinang ng mga display lights. Habang dumadaan kami sa bawat boutique at shop, hindi ko maiwasang mapanganga sa mga presyong nakadisplay—parang bawat isang damit ay katumbas na ng renta ng maliit na apartment o kaya’y isang buwang groceries sa probin
Dorryn’s Point of ViewNapangiti na lang ako at dahan-dahan na napatango dahil sa sinabi ng mom ni Nando. Ang lambing ng boses niya, at para bang may bigat sa bawat salitang binibitawan niya. Hindi ito yung tipikal na papuri lang, kundi may kasamang init na bumabalot sa puso ko.“Alam mo iha, nung dumating ka dito sa mansion ay naging maliwanag na ngayon ang mansion.”Napakunot ang noo ko at napalinga sa paligid. Ang laki at ang lawak ng mansion na ito, kumikislap ang bawat chandelier na nakasabit sa kisame, at maliwanag naman talaga dahil sa dami ng ilaw na nakasindi.“Maliwanag naman po. Marami naman pong ilaw sa paligid at may malaking chandelier pa po,” inosente kong sagot habang pinagmamasdan ang ginintuan nitong mga bintana na nakabukas at tinatamaan ng sinag ng araw.Mahinang natawa ang ina ni Nando sa sinabi ko. Hindi ko alam kung anong nakakatawa roon, pero halatang may ibang kahulugan ang sinabi niya na hindi ko agad nakuha.“What I mean,” wika niya habang banayad na kuminda







