KABANATA VIII

  Mayroon na siyang unang Mecha Megas Robot figure, at ikinuyom niya ito sa kanyang maliliit na palad upang ipakita ito kay Natalie. At ano ang ginawa ng kaawa-awang piraso ng babaeng iyon? Itinapon si Austin, na parang isang mabigat na panghihimasok, na parang isang lamok na gustong mawala. Gusto lang niyang makipag-usap kay Tyler ng pera.

  Isang mahinang ungol ang kumawala sa lalamunan ni Tyler at tumigas ang kanyang mga daliri sa tela ng sofa. Walang pagkakataon na ibabalik niya si Natalie sa buhay ni Austin. Hindi ngayon, hindi kailanman.

  Isang magalang na maliit na ubo ang tumunog sa likuran niya, at umikot si Tyler.

  Nakatayo roon si Ellie habang nakapulupot ang mga kamay sa likod niya. Ang kulay peach ng kanyang mga pisngi ay nakaturo sa katotohanan na siya ay dapat na nakatayo doon para sa ilang minuto na ngayon, sinusubukang mapansin.

  "I'm sorry, Tyler, sa pagkagambala. Dinala ko na ang mga gamit ko. Gusto mo bang ipakita sa akin ang kwarto ko? Si Ate Melda kasi ay abala sa pagluluto ng muffins kasama si Austin, kaya naisip kong magagamit ko ang oras at mabilis na mag-unpack."

  Ah, tama. Ngayong gabi ang unang gabing matutulog si Ellie sa kanilang bahay. Naglalakbay siya pabalik-balik sa nakalipas na tatlong araw, kaya hindi nakahanap si Tyler ng magandang pagkakataon para maabutan siyang mag-isa nang wala ang kanyang anak.

  Siguro sa kanyang pagtira dito, sa wakas ay magkakaroon siya ng pagkakataon na kausapin siya tungkol sa kanyang plano.

  Ano ang maiisip niya tungkol sa kanyang nakakabaliw na panukala? Maiintindihan at tatanggapin kaya niya? O magalit at lalabas na agad ng bahay niya?

  Sa pag-iisip na maaaring mangyari ito, isang malamig na panginginig ang dumaloy sa kanyang gulugod. Nami-miss na siya ni Austin nang bumalik siya sa kanyang apartment para kunin ang kanyang mga gamit.

 Gusto ni Tyler na magustuhan ni Austin si Ellie, ngunit nakakabahala ang paraan ng pagkakadikit sa kanya ng kanyang anak sa maikling panahon. Pagkatapos ng lahat, si Ellie ay hindi mananatili sa kanilang buhay magpakailanman. Ano ang gagawin ni Austin kapag kailangan na niyang umalis?

  "Tyler, kung wala kang oras ngayon, okay lang," kinalikot ni Ellie ang kanyang blouse.

  Kailangan niyang ihinto ang pagsisid sa kanyang mga pinagkakaabalahan sa iba sa paligid. Nakalimutan niya ang mga pangunahing tuntunin ng pagiging magalang. "Hindi. Ibig kong sabihin, oo. Hindi, hindi mo ako iniistorbo, at oo, mayroon akong oras ngayon."

  Tumalon siya para ipakita ang kanyang pagkasabik. Baka dahil sa mabilis na paggalaw niya ay makalimutan ni Ellie ang kalokohang pagsuray-suray na ginawa niya.

  Ngumiti si Ellie, at nanlilisik ang kanyang mga mata sa ginawa niya.

  Namangha si Detective Zane, hinahangaan ang perpektong hugis almond ng mga mata ng babae.

  Nagkibit balikat si Tyler. Nagpasya na lang ba ang kanyang muse na bisitahin siya? May kung ano tungkol kay Ellie na nagpa-agos ng kanyang creative juices. Isang web ng mga nakakaintriga na pangyayari ang pumasok sa kanyang isipan na maihaharap niya sa kanyang bida. Siguro maaari niyang panatilihin ang kanyang deadline pagkatapos ng lahat?

  Lumipat ang tingin ni Tyler mula sa kanyang mga mata patungo sa kanyang malambot na neckline. Siya ay may isang kaibig-ibig na sulok sa pagitan ng kanyang clavicles.

  Napalunok siya at nanginginig ang pinagmamasdan ni Tyler. Binalot ng init ang kanyang dibdib. Ito ay isang pakiramdam na matagal na niyang hindi naramdaman. Ito ay talagang isang pagnanais.

  Oo, ang pagiging malapit kay Ellie ay tiyak na magdudulot sa kanya ng inspirasyon na magsulat ng mas magagandang eksena sa pag-ibig. Tiyak na nasa langit si Peter kung mapapahusay ni Tyler ang romantikong punto ng kanyang kuwento.

  Inalis niya ang tingin at bumaling sa pinto. “Well, let’s go then. Nasa pagitan ng kwarto ni Austin at ng kwarto ko ang kwarto mo. Halika, ihahatid na kita doon."

  Kumatok siya sa pinto nang hindi na hinintay ang reaksyon ni Ellie.

  Pinahiya na niya ang sarili sa kanyang mga salita at nakanganga. Oras na para ibalik ang sarili sa tungkulin ng isang seryosong employer.

  Tumibok pa rin ang puso ni Ellie habang nililibot niya ang paningin sa paligid ng kanyang silid.

 Banal na kapangyarihan ng lahat. Hindi siya dapat mag-react ng ganyan sa boss niya. Siya ay titira sa kanyang bahay. Kung gagawin ng kanyang puso ang ligaw na sayaw na ito sa tuwing magtatagpo ang kanilang mga tingin, siya ay magiging biktima ng atake sa puso sa edad na dalawampu't pito.

 Pinilit niyang abala ang kanyang mga kamay sa pagbukas ng kanyang bag para hindi makita ang bahagyang panginginig na nakaharang sa kanila. Siya ay ganap na hindi makatwiran. Ngunit hindi niya ito mapigilan. Ang intensity sa mga mata ni Tyler ay kahit papaano ay hindi na masasabi.

  Gayunpaman, hindi ito mahalaga. Maaari siyang magkaroon ng saggy eyelids at mabahong hininga. Ang tanging resulta na kailangan niya ay ang kanyang pag-endorso. At para magkaroon niyan, kailangan niyang gumawa ng mahusay na trabaho bilang isang yaya ni Austin sa halip na kumilos na parang isang nahihiyang binatilyo.

  "Nagustuhan mo ba?" Nagulat siya sa boses ni Tyler.

  Nasa kwarto pa ba siya?

  Lumingon siya sa paligid at nakita niya itong nakatayo ilang hakbang lang ang layo, pinagmamasdan siya. Nakahalukipkip ang kanyang mga braso sa kanyang dibdib, na nagpabaluktot sa kanyang biceps at mas lumawak ang kanyang mga balikat. Ang kanyang maitim na buhok ay ginulo sa isang paraan na nagbigay sa kanya ng misteryosong hitsura ng artista.

  Napalunok si Ellie. Nagustuhan niya ang nakita niya, okay. Hindi, ginagawa niya ulit. Hindi niya tinanong kung nagustuhan niya ang kanyang hitsura.

  Mabilis niyang inilibot ang mga mata sa paligid at tumango. “Ang ganda, salamat. Feel at home ako dito."

  Lumapit siya, gumagalaw ang kanyang bibig sa isang nakakaakit na ngiti. "Natutuwa akong marinig yan."

  Ang init ng kanyang katawan ay bumungad sa hubad na mga braso ni Ellie. Or at least, iyon siguro ang dahilan kung bakit bigla niyang naramdamang pinapaypayan ang sarili.

  Lumipat siya mula sa kanyang kanang paa patungo sa kanyang kaliwa. "Sisimulan ko lang mag-unpack pagkatapos."

  Tinuro niya ang dibdib niya. "Hayaan mo akong makatulong sa iyo. Mas mabilis kung magtulungan tayo"

  Umiling si Ellie. “Hindi naman talaga kailangan yun. Hindi ako nagdala ng maraming bagay."

  Napabuntong hininga si Tyler.

  Bumaba ang tingin niya sa apat na mabibigat na maleta na dinala ni Tyler sa hagdan. Fine, baka nagdala siya ng kaunting gamit. Ngunit madali niyang ayusin ang mga iyon nang mag-isa. Hindi niya kailangan si Tyler kahit saan malapit sa kanyang damit, lalo na hindi ang kanyang damit na panloob. Ang ideya lamang na hawakan niya ang mga ito ay nag-trigger ng ilang hindi naaangkop na pag-iisip sa kanyang isipan.

  Seryosong kailangan niyang pigilan ang sarili. Hindi ito ang Ellie na kilala niya. Sa hinaharap, pinakamahusay na panatilihin si Austin sa lahat ng oras. Ang batang lalaki ay mabait, at ang kanyang pagiging madaldal ay nagpapanatili sa isip ni Ellie na okupado at hindi makatawag ng anumang mga ideyang wala sa linya.

 Naglakad-lakad si Tyler sa isa sa kanyang mga maleta at itinaas ito sa kama. "Simulan mo ito," tumalikod siya at itinuro ang isang bag na may laman na mga libro at iba pa, "at baka pwede ko bang tanggalin ang isang iyon para sa iyo?"

  Bakit napakahalaga para sa kanya na tulungan siya? Wala ba siyang ibang gagawin sa halip na magbigay ng kamay sa kanyang yaya? Tulad ng isa pang best seller na libro?

  Tatanggi na sana ulit siya ngunit may pag-asa na kumikinang ang mga mata nito.