KABANATA VI

  Dahan-dahan siyang tumango. "Oo, kaya kong gawin iyon."

  Lumiwanag ang mukha ni Ellie, at ipinalakpak niya ang kanyang mga kamay. "Salamat."

  Kamukha niya si Austin noong binilhan siya ni Tyler ng isang espesyal na edisyon ng Lego toy. Ang ngisi sa kanyang mukha ay nagpainit sa puso ni Tyler. Oo, kung gagawin ni Ellie ang trabaho para sa kanya, tutulungan niya itong makapasok sa Lincoln Academy.

  Sumagi sa isip niya ang ideya na kung doon siya magtatrabaho, makikita siya nito kahit matapos na ang kanilang kontrata. Isang walang katotohanan na pag-iisip. Hindi mahalaga kung saan magtatrabaho si Ellie sa hinaharap.

  Magpapanggap lang siya na gusto niya ito, hindi niya ito magugustuhan ng totoo.

  Nagkibit-balikat siya. “Huwag mo pa akong pasalamatan. Una, kailangan nating pumunta at makilala ang aking anak, si Austin. Siya ang may huling sasabihin tungkol dito."

  Hindi maalis ang ngiti ni Ellie. Pinunasan niya ang kanyang mga kamay at saka sinenyasan ang pinto. "Pwede mo ba akong ipakilala sa kanya ngayon? Inaasahan kong makilala siya.”

  Tumango si Tyler. “Oo naman.”

  Nilagay niya ang palad niya sa maliit na likod ni Ellie. Sinadya niya iyon bilang kilos ng isang magaling na host, para gabayan siya sa tamang direksyon, ngunit ang init na bumalot sa kanya sa paghipo nito ay nagpabago sa kanyang isip.

  Ibinaba niya ang kamay at humakbang paharap. "Sige, sumunod ka sa akin."

  Sinundan ni Ellie si Tyler, nakatutok ang mga mata nito sa kanya, malapad na balikat. Wow, kailangan niyang mag-ehersisyo nang husto. Hindi makukuha ng isang tao ang mga kalamnan na ito mula sa pag-type, sigurado iyon.

  Dinala niya siya sa maluwag na entrance hall patungo sa isang malapad na marmol na hagdan, na patungo sa ikalawang palapag.

  Hinayaan niyang lumibot ang kanyang tingin mula kanan pakaliwa upang mapunta sa lugar na maaaring maging bago niyang tahanan sa susunod na ilang buwan.

  Tiyak na ito ay isang magandang pag-upgrade mula sa aking studio.

  Ang mga dekorasyon sa mga dingding ay kadalasang naglalaman ng mga larawan ng isang bata, malamang na si Austin. Siya ay may kaibig-ibig na dimples at maitim na buhok ni Tyler, ngunit ang kanyang mga hibla ay marahan na pumulupot sa kanyang mabilog na pisngi.

  "Tyler," inabot niya ang braso nito para pigilan siya, ngunit pinagsisihan niya ang kanyang pagmamadali nang dumampi ang mga daliri nito sa kanya.

  Pumikit siya at muntik na niyang malampasan ang susunod na hagdan.

  Binawi niya ang kamay niya. “Ay, sorry talaga. Hindi ko sinasadyang takutin ka. Gusto ko lang itanong kung ilang taon na si Austin." Itinuro niya ang pinakamalapit na larawan.

  Tila ba naghighlight ang features ni Tyler, and a proud smile painted his face, “Limang taon na siya, pero minsan feeling ko masyado siyang mabilis lumaki. Siya ay isang napakatalino na maliit na bata, makikita mo."

  Isang madilim na anino ang dumaan sa kanyang mga mata, at naisip ni Ellie na narinig niya itong bumulong, "Ang pag-iiwan ay ginagawa iyon sa isang bata."

  Bago pa siya makapagtanong pa, nakarating sila sa isang pinto kung saan nakadikit ang malaking poster ng isang higanteng robot.

  Nakilala agad ito ni Ellie. Ito ang paboritong cartoon ng kanyang kapatid na lumaki. Ang mga bata ba ngayon ay nanonood pa rin ng mga lumang Japanese anime na palabas na ito?

  Binuksan ni Tyler ang pinto, at pagpasok nila, isang batang lalaki na nakaupo sa malambot na carpet ang bumungad sa kanila. Gumagawa siya ng isang detalyadong konstruksyon mula sa maliliit na piraso ng Lego toy.

  Nang marinig niya ang paglapit ng mga ito ay nag-angat siya ng tingin. Bumaba ang kanyang mga mata sa kanyang ama, at nagliwanag ang kanyang mukha. “Dad, pupunta ka ba para makipaglaro sa akin? Tapos na sa pagsusulat para sa araw na ito?"

  Lumapit si Tyler at hinaplos ang ulo ng bata. "Hindi pa, anak, ngunit nagdala ako ng isang tao upang makilala mo."

  Ang kanyang mga tingin ay sobrang mapagmahal na nagpainit sa puso ni Ellie. Ano ang sinabi ng mga babae sa parke? Walang labis sa kanya pagdating sa kanyang anak.

Oo, ito ay malinaw. Namangha si Tyler sa kanyang anak. Mas mabuting gumawa siya ng magandang trabaho bilang isang yaya, dahil siguradong babantayan siya nito sa kanyang bawat hakbang.

  Tinapunan ni Austin ng palihim na tingin si Ellie, ngunit pagkatapos ay nagkunwaring wala siya roon. Direkta niyang kinausap ang kanyang ama. “Naku, Dad, akala ko napag-usapan na natin ito. Hindi ko kailangan ng isang yaya. Ako ay ganap na may kakayahang pangalagaan ang aking sarili. Ikaw at si Ate Melda ay higit pa sa sapat para sa akin."

  Wow, wow. Okay, tiyak na hindi ito ang mga salita na inaasahan ni Ellie mula sa bibig ng isang limang taong gulang na bata. Maaaring isang bata na mareklamo, isang emosyonal na eksena, o isang bagay na hindi gaanong mature. Si Austin, sa katunayan, ay masyadong maalam para sa kanyang edad.

  Napangiwi si Tyler, at lumuhod siya sa tabi ni Austin. "Buddy, nasabi ko na sayo. Mahalagang magkaroon ng taong maaasahan mo kapag abala ako lalo na madalas ay wala ako sa tabi mo hindi ba? Kailangang alagaan ni Melda ang bahay. Sa lalong madaling panahon simulan mo ang iyong paghahanda sa paaralan, gusto kong sundin ang bawat hakbang nito, ngunit hindi ko magagawa palagi. Si Ellie”—tinuro niya—“nandito para diyan. Gusto mo ba siyang batiin?"

  Naka-pout ang maliliit na labi ni Austin, at bumalik siya sa kanyang Lego toys

  Tinapik ni Tyler ang balikat niya. “Huwag kang ganiyan anak ko. Halika, mag-hi ka man lang sa ating panauhin”

  Ang bata ay umatras mula sa kanya at sumirit, "sinabi ko ngang ayaw ko eh."

  Bumagsak ang mga balikat ni Ellie. Sa wakas. Hindi naman alien si Austin, ngunit isang bata lamang, na tila galit sa kanyang ama sa pagpilit sa kanya sa isang bagay na hindi niya gusto. Ito ang kaya niyang gawin.

  Nanlilisik ang mga mata ni Tyler sa kanya, isang paghingi ng tawad ang naglalaro sa kanyang mga labi.

  Kinawayan siya ni Ellie ng kamay, saka lumapit kay Austin.

  Bumagsak siya sa sahig sa tabi niya at tahimik na kinuha ang ilang piraso ng Lego na nakakalat sa carpet. Napakaswerte niyang lumaki kasama ang dalawang lalaki na nagturo sa kanya kung paano bumuo ng isang kahanga-hangang cyborg sa loob ng ilang minuto. Nagsimula siyang magtayo habang pinagmamasdan ang reaksyon ni Austin mula sa gilid ng kanyang mata.

  Kumilos ang bata na parang hindi niya nakita, ngunit bahagyang lumapit siya.

  Marahan na nag-hum si Ellie ng isang himig habang nagdagdag siya ng mas bago at mas bagong mga elemento sa kanyang nilikha. Makikilala kaya ni Austin ang musika?

  Inangat ni Jacob ang ulo niya. "Alam mo ang Mecha Megas?"

  Gotcha!

  Napangiti si Ellie sa loob ngunit hindi sinagot ang tanong ni Austin. Maaaring laruin ng dalawa ang larong ito ng mahirap makuha. Ipinagpatuloy niya ang pag-hum ng theme song ng cartoon mula sa pintuan ni Austin.

  Natigilan si Austin sa reaksyon niya. Malinaw na interesado siyang malaman ang higit pa tungkol kay Ellie at kung ano ang ginagawa nito sa kanyang Legos, ngunit ayaw niyang sabihin ito.

  Sumilip siya sa kanyang ama. “Dad, this lady”—inangat niya ang ulo niya kay Ellie—“Alam niya ang Mecha Megas. Paano?”

  Humalakhak si Tyler. "Well, buddy, hindi ako sigurado. Kailangan mo siyang tanungin kung gusto mong malaman."

  Pinagmasdan ni Ellie ang pagkunot ng maliit na ilong ni Austin. Hinipan niya ang kanyang mga pisngi, pinaikot ang kanyang mga labi sa kaliwa. Pagkatapos ay parang nakagawa na siya ng konklusyon, bumuntong-hininga siya ng malakas at lumapit kay Ellie.

  Nilahad niya ang maliit niyang kamay. "Hi, ako si Austin. Fan ka rin ba ni Megas?"

  Inipit ni Ellie ang lock sa likod ng tenga niya. Kinuha niya ang palad ng bata at bahagyang pinisil. Pagkatapos ay binawi niya ang kanyang kamay at pinagdikit ang kanyang mga kamao, tulad ng gagawin ng cartoon hero ni Austin.

  Kinindatan siya nito. "Hi, ako si Ellie. At pakiramdam ko, magiging mabuting magkaibigan tayo."

  Nag-alab ang mga mata ni Austin sa isang masigasig na kislap, at tumango siya habang pinagdikit ang sarili niyang maliliit na kamao. "Oo, sa tingin ko rin."