KABANATA IX

 She blinked at him saka nagkibit-balikat. "Fine, kung wala ka talagang magandang gawin, kung gayon ang bag na iyon ay isang magandang lugar para magsimula ka."

  Ngumisi siya at kinuha iyon. Naglakad siya papunta sa bookshelf at sinimulang ayusin ang mga libro niya.

  Binuksan ni Ellie ang kanyang bag at isinabit ang kanyang mga damit sa closet sa tabi ng kanyang kama. Halos kasing laki ito ng kusina ni Ellie. Ito ay magiging isang perpektong taguan kung siya ay nagpasya na makipaglaro muli ng taguan kay Austin.

 Isang gulat na buntong-hininga ang pinakawalan ni Tyler.

  "Anong nangyari?" Mabilis na lumapit sa kanya si Ellie.

  Sana, wala sa mga picture frame na inilagay niya sa ilalim ng mga libro ang nasira. Dapat ay inimpake niya ang mga iyon sa kanyang mga damit.

  Ngunit si Tyler ay may hawak na libro sa kanyang kamay, ang kanyang mga kilay ay naka-arko. “Ang Ginintuang Puso. Nagbabasa ka ba ng mga libro ko?"

  Nanuyo ang lalamunan ni Ellie. Ano ang tamang sagot dito? “Uhm, hindi naman. Aaminin ko, hindi ako fan ng genre mo."

  Binili niya ang aklat na ito dahil gusto niyang madama ang lalaking pinagtatrabahuhan niya. Ngunit kahit papaano ay hindi pa siya nakakahanap ng oras para suriin ito. Sa tuwing sinusubukan niyang basahin ang isa sa mga nobelang ito na puno ng mga nakakatakot na sikreto, nahihirapan siyang makatulog.

  Tumawa si Tyler. “Wag kang masyadong magmukhang takot. Hindi obligasyon para sa mga taong naninirahan sa aking tahanan na maging isa sa aking mga hardcore na tagahanga. Hindi ako pinapayagan ni Melda na magbasa ng mga bagay sa kanya dahil nakakarinig daw siya ng ingay sa gabi."

  Pinunasan ni Ellie ang kanyang noo. “Phew, salamat. Katulad ko lang siya. Tinatakot ako ng mga misteryo. Nagsusulat ka ba tungkol sa mga pagpatay at mga bagay na katulad nito?"

  Tumango si Tyler. “Minsan. Ngunit hindi palagi. Ang Detective, na siyang pangunahing tauhan sa aking mga aklat, ay nag-iimbestiga sa lahat ng uri ng mga kaso. Anong klaseng mga libro ang binabasa mo?"

  Napakagat labi si Ellie. Matagal na siyang naglilibang sa pagbabasa ng libro. Tatlong linggo pa lang siyang huminto sa kanyang secretary gig, at bago iyon, naging abala ang kanyang mga araw sa pagpapanatiling napapanahon sa iskedyul ng kanyang dating amo. “Karaniwang gusto ko ang mga kwentong nakakapagpasigla. Makasaysayan o kontemporaryong pag-iibigan."

 Nagkibit balikat si Tyler. "Hindi ko nais. Ito ay hindi makatotohanan. Sa buhay, hindi mangyayari ang mga bagay na iyon. Kaya hindi ako napipilitang magsulat tungkol sa kanila."

  Pinag-aralan ni Ellie ang kanyang panga. Nakapikit ito, na para bang ang mga salitang sinabi niya ay may pangalawang patong ng kahulugan na ayaw niyang ibunyag.

  Bakit napaka pessimistic ni Tyler sa mga relasyon? Napagtanto ni Ellie na hindi pa siya nagtanong tungkol sa ina ni Austin. Dapat ba siyang maglakas-loob?

  Nakontrol ng curiosity ang kanyang bibig, at bago pa niya maisip ang kanyang mga salita, gumagalaw na ang kanyang mga labi. "Ibig sabihin naging sawi ka sa pag-ibig? Kasama ang ina ni Austin?"

  Bakit kailangan niyang magtanong ng ganoong personal na bagay? At ang kakila-kilabot na pagpili ng mga salita. Sawi sa pag-ibig? Parang condescending at may pagkachismosa at the same time.

 Lumalim ang tingin ni Tyler. “Oo.” Hindi siya nagdetalye. Yumuko siya at inabot ang bag. Sa halip na isang libro, kinuha niya ang isa sa mga picture frame. Buti na lang, buo pa rin.

  Nanlambot ang kanyang mga mata. "Ikaw 'yan, tama?"

  Lumapit si Ellie para tingnan kung anong litrato ang nasa kamay niya. Habang ginagawa niya, isang mapanuksong nakakatuwang halimuyak ang tumama sa kanyang mga butas ng ilong.

  Si Tyler ba ang naamoy niya na ganito kasarap? Muli siyang suminghot, at umalingawngaw sa kanya ang amoy ng mga inihaw na mani at bagong putol na damo. Nanginginig ang kanyang mga tuhod, at hinawakan niya ang braso nito para mapanatili ang kanyang balanse.

  Inabot niya, at habang nilalamon ng kanyang mga daliri ang kanyang bisig, nag-init ang kanyang balat. Nagiging parang kryptonite ang lalaking ito para sa kanyang resolution na panatilihin ang kanyang focus sa premyo. Bakit napakasama ng kanyang pagiging malapit sa kanyang kakayahang mangatwiran?

  Dumiretso siya bago napansin ni Tyler kung gaano siya nahiya. “Oo, katorse na ako sa picture na yan. At ang dalawang iyon ay ang aking kambal na kapatid. Yung dalawa pa ay mga pinsan ko."

  Nakatutok ang mga mata ni Tyler sa larawan. "Gosh, gumawa ka talaga ng caterpillar transformation, hindi ba?"

  "Anong ibig mong sabihin?" Sinilip ni Ellie ang larawan. Ah, sigurado. Ang mga braces at ang pagpupumilit ng kanyang ina na magsuklay siya ng kanyang buhok at magbihis na parang isang magandang babaeng Katoliko ay hindi nakatulong sa kaso ng teenage acne na mayroon siya. Kaya napansin ni Tyler kung gaano siya kakulit.

  Isang ngiti ang sumilay sa ibabang labi ni Tyler. "Ang ibig kong sabihin ay nag-metamorphosed ka sa isang nakakaakit na paru-paro."

  Nagsimulang uminit ang pisngi ni Ellie. “Jeez, salamat. Siguro."

  Ipinahihiwatig ba ni Tyler na naisip niyang mukhang kahanga-hanga siya ngayon? Hindi, marahil ay ugali na ng isang manunulat na magsalita nang may ganitong mga kalunos-lunos na salita. Makikita ng sinumang may paningin na namukadkad na si Ellie mula pa noong kabataan niya.

  Tila hindi pinansin ni Tyler ang epekto ng komento nito sa kanya habang patuloy niyang pinagmamasdan ang larawan. "Kaya hindi ka nagsisinungaling tungkol sa iyong karanasan bilang isang tagapag-alaga ng bata?"

  Napabalikwas si Ellie. Ipinapalagay ba niya na inimbento niya ang kanyang mga kapatid para makuha ang posisyon? "Syempre hindi. Bakit mo naman naisip yan?"

  Kumurap-kurap ito sa kanya, may mapanuksong kinang ang mga mata nito. “Well, hindi lahat ng nasa story mo ay malinaw. Tulad ng kung paano sinabi sa iyo ng isang ina ang tungkol sa posisyon na ito."

  "Talagang ina, nakilala ko siya sa palaruan at siya—" Nilagay ni Tyler ang daliri sa labi niya para harangan ang daldal niya.

  Nanunuot ang malalambot na tingles sa kanyang balat.

  “Ellie, nagbibiro lang ako. Wala akong pakialam kung paano mo narinig ang tungkol sa trabahong ito. As a matter of fact, natutuwa pa nga ako at ginawa mo. Mahal ka ni Austin, at mahirap siyang pasayahin. Simula nang umalis ang kanyang ina, hindi na siya nakatanggap ng ibang mga ina sa kanyang paligid. Bukod kay Melda, ikaw lang ang pinagbuksan niya. Wala akong pakialam kung na-bug mo ang phone ko o nagpunta sa basurahan namin para malaman na kailangan namin ng isang yaya."

  Lumuwag ang mga balikat ni Ellie. Itinaas niya ang dalawang daliri. "Isinusumpa ko na hindi ako naghanap or nagkalkal sa iyong mga basura, ni nang-stalk ng sinuman."

  Well, hindi si Tyler o ang kanyang pamilya, gayon pa man.

  Isang piraso ng sinabi ni Tyler ang tumatak kay Ellie. Kaya't ang ina ni Austin ay buhay. Hindi siya balo tulad ng inaakala niya.

  "Naghiwalay ba kayo ng nanay ni Austin?"

  Muling namula ang mukha ni Tyler sa malamig na ngisi. Ito ay dapat na isang medyo pangit na kuwento kung ito ay nakuha sa kanya upang gumana nang ganoon. Akala ni Ellie ay hindi siya sasagot, ngunit pagkatapos ay bumuntong-hininga siya at sinabing, “Oo, ginawa namin. Halos limang taon na ang nakalipas."

 Inilagay ni Ellie ang kanyang kamay sa kanyang baba. Paano ito naging posible sa teknikal? "Hindi ba't si Austin ay higit pa sa lima? It would mean that…” Hinayaan niya ang boses niya. Ayaw niyang banggitin ang anumang bagay na hindi niya dapat binanggit.