Chapter Two

“Maghintay ka lang dahil ako mismo ang lalapit sa ’yo para maningil. Hinding-hindi ko makalilimutan ang ginawa mo sa akin,” seryoso niyang sabi at nilukot ang papel. Hinagis niya iyon sa basong may lamang tubig sa ibabaw ng kaniyang mesa bago hinalo. Nagkulay itim ang tubig dahil sa tintang ginamit sa papel bago iyon tuluyang nasira.

Tumayo si Gaia at kinuha ang hunting knife na nakasabit sa dingding ng tent. Ikiniskis niya iyon sa isang bato upang patalasin ang talim. Kailangan niya maging handa sa bawat oras. Habang tumatagal, mas lalo siyang nanganganib sa loob ng dooms gate. Parami nang parami ang mga taong gustong pumatay sa kaniya. Hindi na niya matukoy kung sino ang dapat niyang pagkatiwalaan sa mga taong nasa paligid niya. Tanging sandata at sariling kakayahan na lang ang maaasahan niya.

Nasa ganoong akto si Gaia nang muling pumasok si Trey sa tent niya. 

“Premier, nasa labas na po ang dalawang estranghero tulad ng ipinag-uutos mo,” magalang nitong sabi.

“Sige, papasukin mo sila rito,” hudyat niya at hindi inaalis ang tingin sa pinapatalas na patalim. 

“Opo.”

Paglabas ni Trey, tumayo naman si Gaia para ibalik ang patalim sa lalagyan.

“Tana!” magkasabay na sabi ng dalawang boses na nagpahinto sa gagawin ng dalaga.

Nakita niya ang dalawang estranghero, pawang may ngiti sa mga labi. Waring nakahinga nang maluwag ang mga ito habang nakatingin sa kaniya.

“Sa wakas, natagpuan na kita,” sabi ng lalaking una niyang iniligtas.

Nagtangka itong humakbang palapit kay Gaia, ngunit napatigil ito nang ihagis ng dalaga ang hawak na patalim. Tumusok iyon sa harapan ng lalaki.

“T-Tana…” gulat nitong sabi at hindi makapaniwala na magagawa niyang ihagis ang patalim dito.

“Sino kayo at ano ang ginagawa niyo sa Forbideria?” seryoso niyang tanong sa dalawa.

“Tana, hindi mo ba kami nakikilala? Ako si Zeus at ito si Aurus. Narito kami para ibalik ka sa kaharian. Matagal ka na naming hinahanap at tadhana na rin ang nagdala sa amin dito para makita ka. Pakiusap, Tana, sumama ka na sa amin. Umalis na tayo rito at bumalik sa kaharian natin. Ikaw ang nakatakdang reyna ng Maleferia at kailangan ka ng kaharian mo.”

Hindi nagkamali ng hinala si Gaia, may kailangan ang dalawang estranghero sa Forbideria at iyon ay ang kakambal niya. Dalawang taon na niyang kasama si Tana sa Forbideria at alam niya rin ang pinagdaanan ng kakambal niya sa labas ng kaharian. Si Tana rin ang nagsabi sa kaniya nang tungkol sa palatandaan ng nasabing kaharian at nakatatak iyon sa damit ng dalawang estranghero.

“Hindi ko alam ang sinasabi mo. Umalis na kayo at huwag nang babalik dito. Hindi ako nagbibigay ng ikalawang pagkakataon, kaya samantalahin niyong hinahayaan ko kayong umalis ngayon.”

Alam ni Gaia na pagiging makasarili ang gagawin niyang pagpigil sa pag-alis ni Tana, pero gusto pa niyang makasama ang kakambal niya. Ito na lang ang natitira niyang pamilya at kapag nawala ito, babalik na naman siya sa pag-iisa. Mawawalan na naman siya ng taong makikinig sa mga hirap na pinagdaanan niya. Gayunpaman, iniisip pa rin niya ang kapakanan ni Tana. Hindi niya alam kung hanggang kailan niya maitatago ang katauhan nito sa loob ng Forbideria, lalo pa ngayon na may nag-aabang lang sa paligid para patayin siya.

“Tana, hindi kami aalis nang hindi ka kasama. Ibabalik ka namin sa Maleferia,” matigas na sabi ni Zeus.

“Wala akong kilala na ibang kaharian kundi ang Forbideria lang. Kung anuman ang tinutukoy mong kaharian, hindi ako nararapat doon. Inuulit ko, makakaalis na kayong dalawa.”

“Tana—”

“Hindi siya si Tana, Zeus,” putol ni Aurus sa sasabihin ni Zeus. Kanina pa itong nakatingin kay Gaia simula nang pumasok ito sa tent. Ngayon lang ito nagsalita nang mapagtantong hindi si Tana ang kaharap na babae.

Lihim na humanga si Gaia sa talas ng paningin at pakiramdam ng ikalawang lalaking iniligtas niya sa hell entrance. Unang kita pa lang nito sa kaniya ay nalaman agad nito na hindi siya ang kakambal. Hindi niya dapat maliitin ang kakayahan ng lalaking ito. Ang matiim nitong obserbasyon sa sitwasyon ay malaking abilidad para pagtuunan ito ng pansin.

“Ngayon alam niyo na ang kasagutan, makakaalis na kayo. Hindi ako ang taong hinahanap niyo.”

Naglakad si Gaia palapit sa dalawang lalaki. Isang metro ang layo nang tumigil siya at dinampot ang patalim na hinagis kanina. Pinagmamasdan lang siya ng dalawa at tila nakaabang kung ano ang gagawin niya. Wala siyang intensyon saktan ang mga ito, kaya tinalikuran niya ang dalawa para bumalik sa kaniyang mesa.

“Wait, Tana!” habol ni Zeus kay Gaia.

Hinawakan nito ang braso ng dalaga para pigilan sa pag-alis. Mabilis naman kumilos si Gaia at hinawakan niya rin ang braso ni Zeus. Sa isang mabilis na pagkilos, binalibag niya sa lupa ang lalaki. Impit itong napadaing bago niya bitiwan. Wala itong karapatan na hawakan siya. Walang sinuman ang humahawak sa kaniya nang walang pahintulot niya.

“Maayos ko kayong pinapaalis, kaya huwag niyo akong sisihin sa gagawin ko. Trey, pumasok ka rito!” malakas niyang sabi para marinig siya ng guwardiya sa labas ng tent niya.

Pumasok naman si Trey kasabay ng pagtayo ni Zeus.

“Ilabas mo ang dalawang ito at ikulong. Huwag mo silang bibigyan ng pagkain at hayaan mo silang magutom para sila mismo ang magmakaawang umalis sa lugar na ito,” maawtoridad niyang utos.

“Masusunod po, premier! Tatawag lang po ako ng ibang guwardiya.”

“Hindi na kailangan,” pigil ni Zeus kay Trey. “Maglalakad kami patungo sa selda niyo, pero gusto ko munang malaman kung bakit ginagamit mo ang mukha ni Tana. Sino ka, babae? Ano ang intensyon mong gamitin ang mukha niya?” seryosong tanong ni Zeus.

Nanatili namang tahimik si Aurus at nakatitig lang kay Gaia.

“Hindi mo na iyon kailangan malaman. Ilabas mo na sila, Trey. Naaabala nila ang trabaho ko.” Binalewala ni Gaia si Zeus at bumalik sa mesa niya, pero napatigil siya nang magsalita si Aurus.

“Nakararanas ka ba ng paninikip ng dibdib at nahihirapan kang huminga?”

Hindi sumagot si Gaia, pero tumingin siya kay Aurus. Walang mababakas na kahit anong emosyon sa mukha nito. Blankong nakatingin ang mga mata nito sa kaniya, ngunit may halong pag-aalala ang boses nito nang muling nagsalita.

“Kung tama ang obserbasyon ko, may kakaiba kang karamdaman na matagal mo nang iniinda. Kailangan mong malunasan iyan sa lalong madaling panahon. Kung hindi, ikamamatay mo ang sakit na ’yan.”