PROLOGUE

HAWAK-HAWAK ko ang luma kong bag at nilapag sa may bakanteng upuan. Napayakap ako sa sarili ko dahil sa malamig na simoy ng hangin na bumabalot sa aking katawan. Tumingala ako sa langit at pinagmasdan ang napakaraming bituin.

Huwag susuko! 

Tila ‘yan ang ibinubulong ng mga bituin sa akin. 

Kinapa ko ang aking bag para hanapin ang aking maliit na pitaka. Nang mahanap ko iyon ay agad ko itong kinuha at binuksan. Gusto ko na lamang maiyak dahil sa natitirang pera roon. Fifty pesos. Ano ang mabibili ng fifty pesos na ito? Kaya ba akong buhayin nito? 

Nag-umpisa nang mamuo ang aking luha dahil sa mga nangyayari. Isang buwan na ang nakalipas nang mamatay ang Lola ko. Hindi ko na alam kung ano ang mangyayari sa akin. Tila ba wala na akong pag-asa.

Pinagmasdan ko ang buong kapaligiran- nagsisitaasang gusali, napakarami at makukulay na palamuti at ilaw at higit sa lahat, iba’t ibang mukha. Ibang-iba ito sa kinagisnan kong lugar at lahat ng ito, bago lang sa akin.

Mayamaya ay napahawak ako sa aking tiyan, tila ba mayroong giyera sa loob nito dahil sa gutom. Kanina pa pala ako hindi kumakain.

Muli kong nilibot ang aking paningin, umaasang mayroong nagbibentang pagkain, ngunit agad din akong natigil nang mayroong biglang sumigaw sa harapan ko.

“Si Miss Clarisse Sarmiento! Nandito si Miss Clarisse Sarmiento!”

Nanlaki ang mga mata ko nang magsilapitan ang mga tao papalapit sa akin. Nakangiti sila habang binabanggit ang pangalan na ‘Clarisse Sarmiento’. Teka, sino ba ‘yang Clarisse Sarmiento na ‘yan?

Napatayo ako at agad na tumakbo nang makalapit sila sa akin. Agad akong naalarma nang magkagulo sila. Ano bang kailangan nila sa akin? Bakit ganyan ang reaksyon nila?

Ginawa ko ang lahat makalayo lang sa mga taong ‘yon, ngunit agad akong napatigil nang maalala kong naiwan ko ang aking bag. Iyon na lamang ang tanging gamit na meron ako. Kapag hindi ko kinuha iyon, tiyak ay mamumulubi ako. Pero, paano ko kukunin iyon? Malapit na sila. Malapit na ang mga taong pinagkakaguluhan ako!

“Bahala na,” tanging nasambit ko.

Nagpatuloy ako sa pagtakbo, ngunit agad na naman akong napatigil nang may mabangga akong isang matangkad at matipunong lalaki.

Rinig kong mas lalo silang naghiyawan at nagkagulo.

“Mr. Dayne Cervantez!” Narinig kong sigawan nila.

Dahan-dahan kong inangat ang aking ulo at nanlaki ang aking mga mata dahil sa nakita.

Seryoso ang mukha ng lalaking ito at bakas ang pag-aalala. Ngunit kahit gano’n, mas nangingibabaw pa rin ang kapogihang taglay niya.

“Follow me,” ma-awtoridad na saad niya.

“H-Ha?”

“Just trust me, malapit na sila!”

Wala akong nagawa nang hilahin niya ako patungo sa loob ng sasakyan niya. Hindi ko maiwasang mamangha dahil ngayon lang ako nakasakay sa ganitong klase ng sasakyan, ngunit hindi rin maalis sa akin ang kaba dahil hindi ko naman kilala ang isang ‘to. Dapat pala ay hindi ako nagpahila sa kanya.

“S-Sino ka? At b-bakit n-nagkakagulo ang mga tao roon?”

Muling nanlaki ang aking mga mata nang kumorte ang ngiti sa labi niya.

“Be my wife.”