Kabanata 2.1

 2. 1

 

“What?! Paki-ulit nga. Nabingi yata ako.”  Kinalikot pa nito ang tenga.

“Hindi ko na uulitin,” nakalabing saad ko habang nakayuko.

 

Problemado ako dahil sa nangyari, pero hindi ko maiwasang mag-init ang mukha ko tuwing naalala ko iyon.

“Iyong nangyari sa inyo o ’yong sinabi mo?” Muli akong napatingin sa kanya. Malaki ang mga ngisi nito habang malisyosang nakatingin sa akin.

“Margarita!” napipikon nang saad ko. 

“Okay, seryoso na. Ibig mong sabihin ang lalaking nagdala sayo sa paraiso kagabi ay ang tatay ng kambal mo?”

“Tinagalog mo lang ang sinabi ko. Saka anong paraiso ang pinagsasabi mo?”

Paraiso? Eh, wala nga akong matandaan sa buong pangyayari.

“Rebecca, my dear. That's destiny. Akalain mo sa dami-daming lalaki sa mundo sa ama pa ng kambal mo ikaw muling sumuko.”

Nag-aalalang napatingin ako sa sala kung nasaan ang kambal dahil sa medyo may kalakasang boses ni Margarita. 

“Hinaan mo nga ang boses mo, baka marinig ka ng kambal. And it's not destiny but a stupidity. Sa dinami-rami ng lalaki bakit sa kanya pa?” nanghihinang saad ko.

Ang ibigay ko ang sarili ko sa isang lalaking hindi ko naman karelasyon ay isang pagkakamali na, pero ang may mangyaring muli sa amin ni Dwayne ay talagang mas malaking pagkakamali. Tila sinasaid na ang konsensyang meron ako. Lalo na at matapos ang nangyari kagabi  ay muli pa kaming nagkitang muli ni Michelle. Tila pinapaalala ng pagkikita namin kanina ang kasalanang nagawa ko.

Napakalaki ng Pilipinas, napakadaming lalaki, pero bakit siya pa? Hindi ako liberated, pero siguro kung ibang lalaki ang nakasiping ko kagabi hindi masyadong malaki problema ang iniisip ko.

”Teka, kasal na ba siya sa iba kaya problemado ka? Nakipagjerjer ka sa may asawa na ganoon?”

”Hindi. Hindi pa yata, ewan hindi ako sigurado.”

Hindi talaga ako sigurado. Anim na taon na ang nakakalipas kaya maaaring may posibilidad kasal na siya. Sila ni Michelle.

Idagdag pang parehong nandito sa San Antonio sina Michelle at Dwayne, malaki ang posibilidad na magkasama sila tapos may nangyari na naman sa pagitan namin ni Dwayne. Sa ikalawang pagkakataon, nakagawa na naman ako ng malaking pagkakamali na dadalhin ng konsensya ko habang buhay.

“So, hindi ka sure. Kahit kailan hindi ka nagkwento about sa tatay ng kambal tapos biglang boom nasisiid na naman niya ang perlas sa karagatan.”

Minsan talaga hindi ko alam kung seryoso ba siya o hindi dahil sa mga choice of words niya. Minsan ako ang ang na-iiskandalo sa mga pinagsasabi niya.

“Hindi pa kasi ako handang magkwento noon pero siguro panahon na para malaman mo ang totoo. Hindi ako perpekto gaya ng tingin n'yo sa akin,” pag-amin ko. 

Matagal na kaming magkakilala, pero kahit kailan hindi ako nagkwento sa kanya. Hindi rin naman niya tinangkang magtanong kaya wala pa talaga siyang alam tungkol sa akin. Maliban sa nabuntis ako at itinakwil ng aking ama.

“I know. Una sa lahat wala namang perpektong tao. Lahat tayo nagkakamali pero kung ano man ang nagawa nating pagkakamali sa nakaraan natin hindi iyon batayan para masabi na masamang tao na tayo.” Napangiti ako sa sinabi niya. Tumango rin ako bilang pagsang-ayon.

She's really something. Gustong-gusto ko kapag seryoso siya, marami akong natutunan sa kanya. Mga bagay na minsan hindi aasahan ng iba na masasabi ni Margarita.

“I will tell you the truth about me and my past. You are my most trusted friend kaya gusto kong makilala mo ako ng husto. May nagawa akong pagkakamali sa nakaraan ko. Kung husgahan mo man ako, matatanggap ko.” Umirap ito sa sinabi ko.

“Anong husga ang sinasabi mo? Hindi kita huhusgahan. Kung may nagawa ka mang mali sa nakaraan mo, ang mahalaga pinagsisihan mo na iyon. Isa pa hindi rin naman ako perpektong tao para husgahan ka. Kaibigan mo ako, ang role ko intindihan ka hindi ang husgahan ka.”

Tumingala ako upang pigilan ang luhang nais kumawala sa aking mga mata. Sana lahat ng tao gaya ni Margarita. ’Yong iintindihan ka muna at hindi huhusgahan ng basta-basta. Ang swerte ko na naging kaibigan ko siya, kahit madalas may kalaswaan ang bunganga niya. At least totoo at maasahan talaga.

“But I made the biggest mistake in the past, na habang buhay ko ng dadalhin sa konsensya ko,” nahihirapang saad ko. 

Isipin pa lang ang nagawa ko ay nakokonsensya talaga ako. Pero kung ano man ang naging bunga ng pagkakamali ko, minahal ko ito. Ang kambal.

“Kung ano man ang nagawa mo, ramdam ko, alam ko hindi mo ginusto. Kaya pwede ba huwag mong pahirapan ang sarili mo. Nagkamali ka, ang mahalaga natuto kana. Sabi nga naitatama ang pagkakamali pero hindi na dapat inuulit.”

“Pero naulit, Marg. Naulit siya, kagabi lang. ’Yong bagay na pilit kong kinakalimutan at iniiwasang mangyaring muli, nangyari na naman,” frustrated na saad ko. 

Minsan hindi ko alam kung malas lang ba talaga ako, o sadyang may katangahan akong taglay. Siguro nga tama si Dad, hindi ako matalino gaya ng mga kapatid ko.

“Kung hindi ka pa handang i-kwento ang istorya mo, okay lang sa akin. Hindi naman kita pinipilit.” 

“No, I want you to know the truth para rin mailabas ko na rin ang mga bagay na matagal ko nang kinikimkim sa dibdib ko.”

“Okay, I will listen.”

Ngumiti ako dito bago sinimulang alalahanin ang nakaraan.

More than six years ago...

Graduation ko today, pero hindi akp masaya sa kabila ng honor na matatanggap ko mamaya. I am cum laude but my father is still disappointed. I am just cum laude; he expected more, a summa cum laude. Para sa kanya, hindi sapat ang naabot kong honor para maniwala siya sa kakayahan. I am a disappointment for him.

Last night, when I asked him if he could attend my graduation, he didn’t bother to answer. He ignored me, but I am still hoping that he will come.

Sanay na akong binabaliwala niya. Kabit kailan hindi siya dumalo sa mga school events ko mula noong bata pa ako. Palaging si Tita Cordelia ang nandoon para sa akin, kaya lihim kong hinihiling na sana kahit ngayong araw na magtatapos ako, kahit ngayon lang sana sa unang pagkakataon makapunta si Dad. Pero tila malabong mangyari ang hiling ko.

Kanina pa ako tumitingin sa entrance ng hall at nag-aabang sa pagdating niya, pero wala. 

“He will not come,” bulong ni ate Sophia buhat sa tabi ko nang mapansin niya na kanina pa ako tumitingin sa paligid, umaasang makikita kahit ang anino ni Dad. Pero si ate na mismo ang kumompirma na hindi ito makakarating.

“But...”

“You knew him. Masyadong mataas ang expectations niya sa lahat, and sadly, para sa kanya, hindi mo naabot ’yon. He wanted us to be on top.”

Lumaglag ang balikat ko dahil sa sinabi niya. Alam ko naman iyon, but this is my biggest day. Hindi ba siya pwedeng umattend na lang bilang ama ko? Mahirap ba talaga ang gusto kong mangyari. Subalit impossible talaga ang nais ko. Loser pa rin ako sa paningin ni Dad because I didn't reach the top, his expectations. Hindi magaling at hindi pwedeng ipagmalaki.

Gustong-gusto nang tumulo ng mga luha ko, pero pinipigilan ko. Sayang ang makeup ko at mas lalong ayaw kong mas magmukhang kawawa.

Kinagat ko na lang ang pang-ibabang  labi ko upang hindi pumatak ang mga luha ko.

“Hindi pa ba sapat na kinuha ko ang kursong gusto niya para sa akin?” namamasa ang matang tanong ko. Umiling ito.

“Dad is someone who is hard to please, and you are someone who needs to prove yourself to everyone that you have the right to carry our name. I am against about it, but wala rin akong magagawa, si Dad pa rin ang masusunod.”

Natawa ako ng mapakla. “Ang unfair kasi, I am his daughter, too. Doesn't that give me enough reason to be part of the family?”

Matagal ko ng tanong ang bagay na iyon, pero hanggang ngayon hindi pa rin ako mabigyan ng kasagutan.

”It is enough, you are a Rodrigo, whether they like it or not. Just don’t mind them. If some can’t accept you, I am here, always. Graduation mo, kaya h’wag mo na munang intindihin ang mga bagay na makakasira ng araw mo. Smile, cheer up, okay,” anito at inayos ang hood ko.

Tumango lang ako sa sinabi niya. Nagbabara pa rin kasi ang lalamunan ko dahil sa pinipigilang iyak.

Tumingin ako sa paligid, lahat sila ay masaya. May ilang nagpapa-picture pa, pero heto ako sa isang tabi dinadamdam ang hindi pagdating ni Dad.

I am still thankful kay ate Sophia. Siya iyong unang taong tinanggap ako bilang isang Rodrigo. While others think that I am still an outsider because I am a love chiled, My perfect father’s mistake. The dirt on his name.

”Tita Cordelia will be here too. May meeting lang siya, but she promised that she will come. And of course, your boyfriend is too sure naman ako na darating siya, kaya ngumiti kana.” Napipilitang ngumiti ako dahil sa sinabi niya.

Tita Cordelia is like a mother to me. Siya na ang nag-alaga sa akin mula nang mamatay ang aking tunay na ina. Nakababatang kapatid siya ni Daddy, may sarili ng pamilya, pero madalas pa rin niya akong dinadalaw noong bata pa ako. Until I grew up, she still takes care of me.

The graduation ceremony was done, and my dad didn’t come. A better smile escaped from my lips.

“Hey, darling. I am sorry, I am late." It’s Tita Cordelia. She kissed me on the cheek.

“It’s okay, Tita. I know you are very busy, but I am happy that you'd be able to come.” Nakangitibg niyakap ko ito.

Sumenyas naman si Ate Sophia sa amin na may sasagutin lang daw itong tawag habang nakaturo sa cellphone niya.  Tumango ako dito bago muling bumaling kay tita Cordelia.

“Of course. It’s your graduation. I want to witness your success.”

“Thanks, ’Ta.”

“Here’s my gift,” nakangiting binigay nito sa akin ang isang maliit na box.

“Thank you, Tita. What’s this?” kunot noong tanong ko habang inaalog ang kahon malapit sa tenga ko. “Jewelry?”

She didn’t answer, but she winked at me.

“Let’s go. I prepared something to celebrate your graduation. I cooked your favorite adobo,” yaya ni tita Cordelia. Yumakap naman ako sa braso niya.

“I am sorry, Tita, but I can't go with you. Tumawag si Dad, Kailangan daw ako sa opisina,” singit ni ate Sophia na kalalapit lang sa amin.

“It's okay, hija. Sige lang,” ani ni tita Cordelia. Binigyan ko naman ng ngiti at tango lang si ate. 

Si dad ang tumawag, kaya alam kong wala siyang choice. Humalik muna siya sa pingin namin bago nauna nang umalis. Nagmamadali pa ang bawat hakbang nito.

“Iyang ama mo, napakatigas talaga,” nakasimangot na komento ni tita habang naglalakad kami patungo sa kotse niya.

Hindi ako nagsalita, pero mapait akong napangiti. Sanay na ako. Sanay na ako sa ugali ni dad. Alam ko naman na mas may priority pa siya kaysa sa akin, sa amin.

Habang nakasakay kami sa kotse patungo sa bahay ni Tita Cordelia ay biglang nag-beep ang cellphone ko.

‘I am sorry. I can't come. Urgent meeting.’  

Iyan ang mensahe mula kay Roy. He is my boyfriend. Boyfriend na pinili para sa akin ni Dad. Lahat naman si Dad ang nasusunod, siya ang may hawak ng takbo ng buhay ko. Mula sa kurso hanggang sa kung sino ang dapat kong maging nobyo, dapat naayon sa kanyang gusto.

Mabait naman si Roy, iyon nga lang madalas wala siyang oras para sa akin dahil abala sa negosyo ng pamilya niya. Naiintindihan ko naman. Wala naman akong choice kundi intindihin sila.

Mapait akong napangiti. Masyado ng late ang mensahe niya, tapos na nga ang programa. Okay lang naman sa akin kung hindi sila makapunta dahil may mas importanteng bagay silang dapat unahin, pero sana sa una pa lang sinabi na nila para hindi ako umasa.

“Okay lang,” pag-aalo ko sa sarili ko at tumingin sa bintana ng kotse bago pasimpleng pinahid ang luhang kumawala sa aking mga mata.