Chapter 4

Ang araw ng graduation ay parang panaginip lang. Ang apat na taon na akala ni Tatiana ay hinding-hindi niya malalampasan, ngayo’y parte na lang ng kanyang nakaraan.

Nasa bulwagan pa lang siya, hawak ang diploma, ngunit tila wala siya sa sarili. Ang lahat ay abala sa pagkuha ng litrato, yakapan, at iyakan. Si Arian ay abala rin kasama ang pamilya nito, kaya si Tatiana ay sandaling nanahimik sa isang gilid, hawak ang kanyang bouquet at nakatingin sa dami ng taong nagsasaya.

Maya-maya, may malamig ngunit pamilyar na boses ang sumingit sa kanyang tahimik na sandali.

“Congratulations, Tatiana.”

Muntik na niyang mabitawan ang bulaklak.

Paglingon niya—nandoon si Alec. Nakangiti, at sa kamay nito ay may hawak ring maliit na bouquet ng sunflower. Simpleng suot lang—white polo at dark jeans—pero parang model pa rin kung kumilos at ngumiti.

“Alec…” mahinang sambit ni Tatiana. “Akala ko… akala ko hindi ka makakarating.”

“Of course I would,” sagot nito, sabay abot ng bulaklak. “I told you, didn’t I? I always keep my promises.”

Hindi siya makapagsalita. Ang puso niya ay parang sasabog. Kinuha niya ang bulaklak at bahagyang yumuko.

“Salamat… Ang ganda.”

“Mas maganda ka,” sagot ni Alec, diretso ang titig.

Napalunok si Tatiana.

Sa unang pagkakataon, hindi lang ito ngiti. Hindi lang ‘yung tipikal na hi at hello. Para bang may laman… may bigat… may ibig sabihin.

Kinagabihan, habang nasa simpleng salu-salo sa isang restobar kasama ang barkada, nandoon din si Alec. Hindi siya sigurado kung paano ito nauwi sa ganito, pero si Arian ang nagsabi na inimbita raw ito ng isa sa mga kaklase nila—na kaibigan na rin ni Alec dahil pareho silang interns dati sa iisang kompanya.

Hindi niya alam kung dapat ba siyang kiligin, kabahan, o umasa. Lalo na’t ilang beses na siyang nahuhuling nakatitig sa kanya si Alec habang nagtatawanan sila.

“Congrats again, Ms. Magna Cum Laude,” wika ni Alec sa tabi niya, habang pareho silang kumuha ng inumin sa bar counter.

Napangiti siya. “Salamat. Hindi ko rin in-expect, to be honest.”

“Why not? You’ve always been focused. Quiet but brilliant.”

Napatingin siya. “Na-observe mo ’yon?”

Alec smirked. “Of course.”

At sa sandaling iyon, parang tumigil ang mundo. Wala siyang ibang marinig kundi ang pintig ng puso niya.

“Uy, girl. Umamin ka nga,” bulong ni Arian nang makauwi na sila kinagabihan. “Something’s different.”

“Ha? Anong different?”

“Si Alec. Sa paraan ng pagtitig niya sa’yo kanina. Sa mga sagot niya. Parang… seryoso.”

Napatahimik si Tatiana. Ayaw niyang umasa, pero hindi rin niya kayang itanggi na ramdam niya rin ang sinasabi ni Arian.

“Hindi ko alam. Baka courteous lang talaga siya. Gentleman.”

“Tatiana…” malambing pero seryosong tono ni Arian. “Kailan mo balak amining umaasa ka pa rin?”

Natigilan siya. Napayuko.

“Simula high school, Tati… ikaw na rin nagsabi, hindi mo alam kung may pag-asa ba o wala. Pero ngayon, hindi mo ba nararamdamang may binubuksan na ulit na pintuan ang tadhana?”

“Gusto kong maniwala,” mahinang sagot niya. “Pero natatakot ako.”

Pagkaraan ng ilang linggo, nagulat siya nang makatanggap ng mensahe mula kay Alec.

Hey. May job fair this weekend. Punta ka? May gusto akong i-refer sa’yo.

Coffee after? On me.

Hindi na siya nakatulog nang gabing iyon.

At gaya ng inaasahan, dumating siya sa job fair. Sinamahan siya ni Alec mismo sa booth ng isang sikat na kompanya. Pinakilala siya bilang top graduate, sabay banggit na isa siya sa pinakanirerespeto niya sa batch nila.

Nang matapos ang buong araw, nauwi nga sila sa isang maliit na café sa gilid ng compound.

Tahimik. Cozy. Walang masyadong tao.

“Bakit mo ako ni-refer?” tanong niya matapos ang unang lagok ng kape.

“Because I believe in you,” sagot ni Alec. “At gusto kong makita kang nagtatagumpay sa pinili mong larangan.”

“Pero madami naman diyang iba—mas kilala mo, mas malapit sa’yo.”

Napangiti si Alec. “Wala akong ibang gustong i-refer kundi ikaw.”

Tahimik si Tatiana.

At sa loob ng katahimikang iyon, dumaan ang isang matamis na sulyap. Isang pagtinging hindi na niya kayang itanggi. Hindi ito imahinasyon. Hindi ito pangarap.

Maybe… just maybe… he feels the same way.

Pagkauwi niya, sabik niyang ikinuwento kay Arian ang nangyari. Mula sa pagpunta nila sa job fair hanggang sa pag-upo sa café. Ibinahagi niya ang bawat salita, bawat ngiti, bawat sulyap.

Tahimik lang si Arian habang nakikinig.

“Natutuwa ako para sa’yo, Tati,” bulong nito. “Talagang natutuwa ako.”

Ngunit hindi lingid kay Tatiana ang lungkot sa mata ng kaibigan.

“Arian…” Hinawakan niya ang kamay nito. “Totoo bang okay ka lang?”

Nagkibit-balikat si Arian. “Siyempre. Sa tagal nating magkasama, deserve mong maging masaya.“

Napahigpit ang hawak niya sa kamay ni Arian.

At sa mga salitang iyon, isang bagong katotohanan ang gumuhit sa puso ni Tatiana. Isang paalala na ang pagmamahal, minsan, ay hindi lang natutukoy sa taong gusto natin—kundi sa mga taong naroon sa tabi natin kahit hindi sila ang pinipili ng puso natin.

Bago sila maghiwalay ng gabi, nakatanggap siya ng bagong mensahe mula kay Alec.

I enjoyed today. Sana maulit. Soon?

Nginitian niya ito habang hawak ang cellphone.

At sa wakas, sa unang pagkakataon, pinili niyang maniwala…

Sa posibilidad.

Sa panibagong simula.

Sa pangarap na unti-unting nagiging totoo.

Pagkapasok na pagkapasok ni Tatiana sa kanyang kwarto, napatalon siya sa kama habang bitbit pa ang kanyang clutch bag. Nakatitig siya sa kisame, hawak-hawak ang kanyang dibdib na parang sasabog sa sobrang kilig.

“Aaaaaaah!” sigaw niya habang niyayakap ang sarili, muling binabalikan sa isipan ang mga sandaling magkasama sila ni Alec kanina sa graduation party.

“Hindi naman niya ako kailangang ihatid pauwi,” pabulong niyang sabi, pilit ikinukubli ang ngiti. “Pero ginawa niya. At binuksan pa niya ang pintuan ng sasakyan para sa akin!”

Naalala rin niya kung paano siya hinarap nito bago siya bumaba ng sasakyan. Simpleng “Congrats, Tatiana,” lang ang sinabi ni Alec, pero ramdam niya ang lambing sa boses nito. At higit sa lahat—ang tingin. Iyon ang hindi niya malilimutan. Para bang… may ibig sabihin.

Kinilig siya lalo’t hindi mapigilan ang sarili. Tumili ulit siya, sabay tagilid sa kama, yakap-yakap ang kanyang unan.

“Tiaaaa!” sigaw ni Arian mula sa kabilang linya nang tawagan niya ito. “Anong nangyari? At bakit kinikilig ka na naman diyan, ha?”

“Omygod, Ari! Ang gwapo niya, as in sobra! Hinatid niya ako pauwi! Ang bait niya, Ari! Feeling ko talaga… may something.”

Natawa si Arian sa kabilang linya. “Sabi ko na nga ba! Hindi mo lang napapansin, pero parang may soft spot talaga si Alec sa’yo. Kanina pa ako nag-oobserve sa party.”

“Talaga? Talaga ba?!”

“Girl, hindi mo ba napansin kung paano ka niya hinahanap kapag hindi ka niya makita sa paligid? At saka noong nag-toast, ikaw lang ang binati niya nang diretso. Napansin mo ‘yun?”

Napanganga si Tatiana. “Hindi ko napansin ‘yun… pero grabe, kinikilig ako lalo!”

“O, ayan na nga. Pero huwag ka muna masyadong assuming, ha. Baka friendly lang talaga siya.”

“Alam ko naman,” malambing na tugon ni Tatiana, kahit hindi niya mapigilang umasa. “Pero kahit paano… may pag-asa naman siguro, ‘di ba?”

Napahinga si Arian. “Tia, basta tandaan mo lang—ikaw ang kilala kong pinakamatapang at pinakatapat magmahal. Kahit anong mangyari, andito lang ako.”

“Thank you, Ari. Alam kong andyan ka palagi. Pero sana, sana nga… this time, hindi lang ako ang may nararamdaman.”

Pagkababa ng tawag, muling napangiti si Tatiana. Binuksan niya ang maliit niyang journal at nagsimulang magsulat:

July 23, 2025

Dear Diary,

Ngayong gabi, parang may liwanag na biglang sumilay sa matagal ko nang pangarap. Hindi ko alam kung totoo… pero sana. Sana, ito na ang simula.

Isinara niya ang notebook at tumitig sa bintana. Sa labas, maliwanag ang buwan. Parang sinasabi nito sa kanya: “Hindi masamang mangarap.”

At sa gabing iyon, natulog si Tatiana nang may ngiti sa labi, at isang damdaming unti-unting lumalakas sa kanyang puso: pag-asa.

Mabilis lumipas ang mga araw matapos ang graduation, pero ang kilig na nararamdaman ni Tatiana ay nanatiling sariwa sa kanyang puso. Parang bawat alaala ng gabing iyon—ang paraan ng pagngiti ni Alec, ang pagbati nito, at ang paghatid sa kanya pauwi—ay paulit-ulit niyang binabalikan sa kanyang isipan na tila ba isang paboritong pelikula.

Ngayon ay abala na siya sa pagtulong sa negosyo ng kanilang pamilya. May sarili silang maliit na kompanya ng interior design at events styling, at kahit hindi niya ito first love, masaya siyang naroon siya para sa kanyang mga magulang.

“Tatiana, anak, may client meeting ka mamaya ha,” tawag ng mommy niya mula sa dining area. “Gusto ka raw makausap personally.”

“Okay po, Mommy!” sagot niya habang inayos ang buhok sa salamin. Maaliwalas ang kanyang mukha, at may kakaibang sigla ang mga mata.

Habang papunta sa meeting, hindi niya maiwasang mapaisip muli tungkol kay Alec. Matagal na rin mula nang huli silang nag-usap. Hindi na sila madalas nagkikita, lalo na’t abala si Alec sa pagpasok sa kompanya ng pamilya nito—ang Dela Vega Holdings.

Pero kahit ganoon, buo pa rin sa puso ni Tatiana ang damdaming matagal nang umusbong. Isang damdaming pinipilit niyang panatilihing lihim, kahit minsan ay umaasang sana’y may sagot din ito.

Pagdating niya sa café kung saan gaganapin ang meeting, napahinto siya sa pintuan. Tumigil ang kanyang mundo.

Si Alec.

Nandoon. Nakaupo. Nakangiti sa kanya.

“Tatiana,” tawag nito, may lambing ang boses. “Ikaw pala ang ipinadalang representative ng Angeles Interiors.”

Parang nawala lahat ng tao sa paligid. “Alec… ikaw pala ang client.”

Tumayo si Alec at inalalayan siyang maupo. “Matagal na rin tayong hindi nagkikita. Kumusta ka na?”

“N-nagiging busy sa work… Ikaw?”

“Ganun din. Pero masaya ako na ikaw ang kaharap ko ngayon.”

Napalunok si Tatiana. Sinubukan niyang maging propesyonal. “So… ano pong plano ninyong project?”

Napangiti si Alec. “Actually, it’s a personal one. Gusto kong ipa-renovate ‘yung rest house namin sa Tagaytay. Gusto ko sana… ikaw ang mag-design.”

Parang lumundag ang puso ni Tatiana. “Ako?”

“Oo. I trust your taste, and I know how passionate you are when it comes to design. Ikaw agad ang naisip ko.”

Namula ang pisngi ni Tatiana. “Salamat. I’ll do my best.”

Habang tinatalakay nila ang mga plano, hindi niya mapigilang mapansin ang mga simpleng sulyap ni Alec. Yung parang gusto nitong sabihin na, “Na-miss kita.”

At sa bawat sandali, lalong tumitibay sa puso ni Tatiana ang pag-asa.

Baka nga…

Baka nga nagsisimula nang magkatotoo ang matagal niyang pangarap.